იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "წირვა–ლოცვა ახანგრძლივებს ჩვენს სიცოცხლეს"
ცხოვრების ყველა ეტაპზე ადამიანს მრავალი დაბრკოლება ხვდება, მაგრამ, როგორც ვიცით, სასუფევლამდე მისასვლელი გზა ეკლიანია და დიდი შრომა გვმართებს, რათა ვცხონდეთ. თუ მტკიცე ნება არ გამოიჩინა, ადამიანს ყოფითი საზრუნავით სავსე ცხოვრებაში ყოველთვის გამოუჩნდება საბაბი იმისათვის, რომ ეკლესიაში არ იაროს, არ ილოცოს, არ იმარხულოს და ა.შ. რა მნიშვნელობა ენიჭება წირვა–ლოცვაზე დასწრებას და რას ნიშნავს შეგნებულად ცოდვის ჩადენა, ამ და სხვა კითხვებზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვპასუხობს.
– მამაო, რას ნიშნავს სახარებაში ნათქვამი სიტყვები – "მოგიძულებენ სახელისა ჩემისათვის". – არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ამქვეყნად შიშვლები მოვედით და ყოველთვის შიშვლები ვართ ღვთის წინაშე. ჩვენი სამოსი მხოლოდ ღვთის ნათელია. თუ არ შევიმოსეთ ღვთის ნათელით და არ გვექნება წილი ქრისტესთან, მაშინ ადამიანის მტაცებელი მტერი – ეშმაკი, რომელიც ყველგან დაძრწის, აუცილებლად გვშთანთქავს. უნდა გვახსოვდეს, რომ ამ რთულ ცხოვრებაში ქრისტიანები ვართ, როგორც მგლებში გაგზავნილი ცხვრები. სწორედ ეს არის ფრაზა, მოგიძულებენ სახელისა ჩემისათვისო. თუმცა სახარებაში ისიც არის ნათქვამი, რომ ვინც ბოლომდე მოითმენს, ცხონდებაო. მოთმინებაც არის და მოთმინებაც, არ შეიძლება თავი ათელინო. ქრისტიანი მომთმენი უნდა იყოს, მაგრამ მებრძოლი მომთმენი. ქრისტიანობა მარტო ლაპარაკით, ბაგეებით, სხეულით ღვთის დიდება არ არის. ეს არის, უპირველეს ყოვლისა, ცხოვრების წესი, ჩვენი გონების ცნობიერების პოზიცია. თუ ჩვენ სრულყოფილებისკენ მივიწევთ, უკან აღარ უნდა ვიყურებოდეთ. სამწუხაროდ, ზოგი ადამიანი თითქოს მიდის წინ, თითქოს ქრისტეს მიმდევარია, მაგრამ ცდილობს, უკან დასაბრუნებელი გზაც არ დაკარგოს, უკან იყურება. გაიხსენეთ ძველ აღთქმისეული ლოტის ცოლი, მარილის სვეტად რომ იქცა. უკან მაყურებელ ადამიანსაც უფალი მარილის სვეტად აქცევს. ასეთი ადამიანი არ ენდობა ღმერთს, მთლიანად არ ანდობს თავის თავს მოძღვარს, ფიქრობს, იქნებ რაღაც ბოროტებას ჰქონდეს ადგილიო. მას უჭირს ლოცვა, აღსარება, ღირსეულად ზიარება, ერთ ადგილას ტკეპნის. თუ ღვთისკენ სვლას ვიწყებთ, ძველ ცოდვილ ცხოვრებას არ უნდა დავუბრუნდეთ, რადგან იქ დაგვხვდება ეშმაკი, ვისთვისაც ხარკის გაღება მოგვიწევს. – როგორ მოიშოროს ადამიანმა ძველი ცოდვილი ცხოვრება, რა დაეხმარება ამაში? – გეთანხმებით, რომ ამ ყველაფერს ძალისხმევა სჭირდება. ბოროტება თავისთავად ხდება. ბოროტების ქმნას განსაკუთრებული ძალისხმევა, დიდი ჭკუათმყოფელობა და სიბრძნე არ სჭირდება. უმოქმედობა, არაფრის კეთება – ეს უკვე ბოროტებაა. აქ საუბარი არ არის იმ ბოროტებაზე, რომლითაც ეშმაკის ნება სრულდება. საუბარია ბოროტებაზე, რომელიც ჩვენი ჩარევის გარეშეც არსებობს და რომელიც ქაოსს, დაშლას იწვევს. სიკეთის ქმნას კი ადამიანის ნებისყოფა, ძალისხმევა, მონდომება სჭირდება. სისულელე, სიბრიყვე, არარაობა თავში ისედაც მოგვდის. მთავარია ძალა მოვიკრიბოთ, რათა ჭკვიანური, კეთილი აზროვნების უნარი გაგვიჩნდეს. იაზროვნო, იფიქრო, გაიაზრო საკუთარი ცოდვები, ჩაუღრმავდე სარწმუნოებას, ამას უკვე ძალისხმევა სჭირდება. ყოველდღიურად მრავალ ბოროტებას ვაწყდებით, მრავალი სიბინძურე და ჭუჭყი მოგვეწებება ხოლმე, რომელიც უნდა ჩამოვირეცხოთ, მოვიშოროთ და გავთავისუფლდეთ. ეს ყველაფერი წირვაზე უნდა მოხდეს. წირვის შემდეგ არ უნდა დავრჩეთ იგივენი, რაც მანამდე ვიყავით, უნდა ავმაღლდეთ საკუთარ თავზე, არ დავკარგოთ სწრაფვა სრულყოფილებისაკენ. ხომ არ გგონიათ, მარტო ის არის მწვალებელი, ვინც ჯიუტად გმობს უფალს, მის მიერ მოცემულ ჭეშმარიტებას და სათნოებას? მწვალებელია ისეთი ადამიანიც, რომელიც კი მოინათლა ოდესღაც, მაგრამ წარმართული ცხოვრების წესით ცხოვრობს. – მამაო, ბევრ ადამიანს უჭირს ეკლესიაში მისვლა, იქ უარყოფით ფაქტებს აწყდება და ეკლესიაში სიარულის სურვილი უქრება. რას ეტყოდით მათ? – ბევრი ადამიანი ეკლესიაში მიწიერ ფაქტორებს აქცევს ყურადღებას. შეიძლება ადამიანმა ეკლესიაში რამე, მისი გაგებით, უარყოფითი დაინახოს და ამან ისე იმოქმედოს მასზე, რომ ნიჰილიზმში, ღვთის უარყოფაში, სასოწარკვეთილებასა და სკეპტიციზმში ჩავარდეს, მაგრამ ადამიანი უნდა დაფიქრდეს საკუთარ ცოდვებზე. განა თვითონ სრულყოფილია? ნუ მოვითხოვთ სხვისგან იმაზე მეტს, რასაც საკუთარ თავს ვთხოვთ. ნუ განიკითხავთ სხვებს. დავუშვათ, რომელიმე საეკლესიო პირი არ არის სრულყოფილი, ცდება, ცოდავს, ამის გამო ეკლესია ხომ არ უნდა დაგმო? ერთი ადამიანის, თუნდაც სასულიერო პირის, შეცოდების გამო არ უნდა ვიფიქროთ, რომ ეკლესიაში რაიმე მოჩვენებითია და არაფერი არის ამაღლებული. ასეთ ფიქრებს ადამიანი მკრეხელურ აზრებამდე მიჰყავს, ეჭვი ეპარება ღვთის არსებობაში და სასოწარკვეთილებაში ვარდება. ეს მეტად საშიშია. – მამაო, ხშირად ადამიანი ფიქრობს, რომ დრო ბევრი აქვს და ყოველთვის შეძლებს მონანიებას, ამიტომაც ნაკლებად წუხს დღეს დაშვებულ შეცდომებზე. – სამწუხაროდთ, ჩვენ ჯეროვნად არ ვაფასებთ იმ საიდუმლოებებს, რომლებიც მოცემული გვაქვს ღვთის მიერ და ვამბობთ: "ჯერ არა უშავს, მერე... ახლა არა, მერე დავიწყებ ქრისტიანულ ცხოვრებას, მერე მოვინანიებ, მერე ვეზიარები, მერე ვცხონდები. ჯერ ადრეა და დრო ბევრია". მაგრამ ვინ მოგვცა დროისა და ჟამის ცოდნა? არავინ იცის, ვინ როდის წავა. ცხონება კი შესაძლებელია მხოლოდ და მხოლოდ შრომით, სულიერი ძალისხმევით. ამ მუდმივად ცვალებად წუთისოფელში, რომელშიც ჩვენ ვიმყოფებით, მხოლოდ ასე შეიძლება გადავრჩეთ. – რა მნიშვნელობა აქვს წირვა–ლოცვაზე დასწრებას ადამიანის სულიერებისთვის? – წირვა–ლოცვა ახანგრძლივებს ჩვენს სიცოცხლეს, აძლიერებს ჩვენს სულიერ ძალებს. წირვის დროს ადამიანს ისეთი მადლი მიეცემა, რომელსაც სხვაგან და სხვა დროს ვერ პოვებს. ამიტომ არის აუცილებელი წირვა–ლოცვაზე დასწრება. მხოლოდ იქ მიიღებთ იმ ძალას, იმ სულიერ მადლს, იმ სულიერ შეწევნას, რომელსაც ვერ მიიღებთ, თუნდაც სახლში მეტი ილოცოთ. ის, რაც ურწმუნო ადამიანს წააქცევს, მორწმუნე ადამიანს უბრალოდ მოხრის, მერე ისევ გაიმართება. ის, რაც ურწმუნო ადამიანისთვის არის დაბრკოლება, მორწმუნისთვის ზრდისა და სულიერი განტვირთვის საშუალებაა. ის, რაც ურწმუნო ადამიანს ასუსტებს, მორწმუნეს უფრო აძლიერებს. ვიშრომოთ, ვილოცოთ, აღვასრულოთ უფლის და ეკლესიის კანონები. ბევრს ეს კანონები მოსაწყენად მიაჩნია, რადგან მათი შესრულება დიდ ძალისხმევას, ნებისყოფის დაძაბვას მოითხოვს. ამბობენ, რატომ უნდა დავიჩოქო, რატომ უნდა ვილოცო მაინცდამაინც ახლა, დაღლილობას ან სხვა რამეს იმიზეზებენ. მაგრამ წმინდა მამები ამბობენ, რომ უნდა აკეთო ყველაფერი, რაც ეკლესიამ დაგვავალა, სანამ ეს შინაგან მოთხოვნილებად არ გადაიქცევა, სანამ საეკლესიო წესების გარეგნულ შესრულებას შინაგან კულტურად, ცხოვრების წესად არ გაიხდი. ეკლესიაში უფალს ვხვდებით, რომელსაც თაყვანს სცემს მთელი სამყარო და რომლის წინაშეც მოიდრეკს ქედს ყოველი სული ზეცაში, მიწაზე და მიწის ქვეშ. ჩვენი ეკლესია არის ჩვენი დედა და მამა. ჩვენ მასზე ზრუნვა გვმართებს. – ხშირად ადამიანი ხვდება, რომ ის ცოდვას ჩადის, მაგრამ მაინც მიდის ამ ცოდვაზე. რა ელის მის სულს? – ისეთ მძიმე ცოდვაში მყოფ ადამიანს, როგორიცაა მრუშობა, ამპარტავნება, ანგარება, სიძულვილი, შური... განა შეიძლება საკუთარი თავი უყვარდეს? რა თქმა უნდა, არ შეიძლება, იმიტომ, რომ ადამიანი ხშირ შემთხვევაში ხვდება, რომ ცუდს აკეთებს. მისმა გონებამაც იცის, რომ პარვა, მრუშობა, წყევლა, მკითხაობა და ა.შ. ცუდია, მაგრამ მაინც სცოდავს. გამოდის, რომ მას ხელი ჩაუქნევია საკუთარ თავზე. არ შეიძლება ადამიანი ბოროტებას ჩადიოდეს და იდუმალი ხმა მის შიგნით არ ყვიროდეს, პროტესტს არ აცხადებდეს, არ კარნახობდეს, რომ ეს ცუდი საქციელია. როგორი ავაზაკიც უნდა იყოს ადამიანი, მასში ღვთის ხატება და მსგავსება მაინც არ არის ჩაკლული. ეს მსგავსება და ხატება მას აწუხებს და შეიძლება ბოლოს დიდ სინანულამდეც მიიყვანოს. რა თქმა უნდა, იმ ადამიანს, რომელმაც იცის, რომ ცოდვას ჩადის და მაინც აკეთებს ამ საქმეს, უფრო მეტად მოეკითხება, რადგან მისი საქციელი გამიზნულია. არცოდნა არცოდვას არ ნიშნავს, ყველა ადამიანს შინაგანი ხმა ეუბნება, რომ რაიმე კონკრეტული საქციელი ცოდვაა და უფლისთვის მოსაწონი არ არის. ამიტომ არავინ უნდა იფიქროს, რომ მე ეს არ ვიცოდი და ამიტომ მოვიქეცი ასე. შინაგანი ბუნება ყოველთვის გვკარნახობს, თუ რა არის ღვთის საქმე და რა – ეშმაკის. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-07) | ავტორი: , მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1195 | |
შესვლა საიტზე