იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "ვისაც "არაფერი ეშლება", მასთან არც ღვთის მადლი ყოფილა"
თანამედროვე ცხოვრებაში მრავალი საცდურია, რომლის გამკლავება არათუ ერში მყოფი ადამიანისთვის, არამედ სასულიერო პირისთვისაც საკმაოდ რთულია. ყოველდღიურად გვიწევს უხილავი ბრძოლები. სწორედ ამ თემაზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება.
– მამაო, არის თუ არა ღვთის შემეცნება სავალდებულო? – ღვთის შემეცნება სავალდებულოა. მართალია, მისი არსი ბოლომდე შეუცნობადია, მაგრამ მის გამოვლინებებში ღმერთი შემეცნებადია. რა თქმა უნდა, ღმერთი ბოლომდე განუმარტებადია და არათუ მხოლოდ ღვთაებრივი, არამედ ადამიანური პიროვნებაც ასევეა. ადამიანურსაც მრავალნაირი გამოვლინება აქვს და მას ზუსტად ვერ ჩამოაყალიბებ. ადამიანის სული რაც უფრო ავსებულია ღვთის მადლით და რაც უფრო მიისწრაფვის ღვთისაკენ, მით უფრო ხვდება, რომ იგი ძალიან პატარაა და ღმერთი ძალიან – დიდი და პირიქით, რაც უფრო შორს არის ღვთისგან, საკუთარი თავი უფრო დიდი ჰგონია. ქრისტიანული სარწმუნოების მთავარი ფასეულობა არის ის, რომ ადამიანის პიროვნება არ ნადგურდება. სხვა რელიგიებში ადამიანის პიროვნებას არ აქვს ფასი. ზუსტად ამაშია ქრისტიანის ჭეშმარიტი რელიგიურობა, რომელიც ადამიანსა და ღმერთს შორის აღდგენილ კავშირზე გველაპარაკება. ამიტომ არის ქრისტიანობა ჭეშმარიტი რელიგია. აქ ღმერთსა და ადამიანს შორის გადაულახავი დისტანციის მუდმივ გადალახვაზეა ლაპარაკი სიყვარულით, რწმენით და სასოებით. სიყვარული ყველაზე მაღალი სათნოებაა საღვთისმეტყველო სათნოებებს შორის. მადლი რომ მიეცა ადამიანს, მარტო თავის თავში არ უნდა ჩაიკეტოს და იქ კი არ უნდა დაატრიალოს, გარეთაც უნდა გამოვიდეს, განაწილდეს. მიეცა იმისთვის, რომ გასცეს. მადლს და სიყვარულს ის თვისება აქვს, რომ არასოდეს ჩერდება ერთ ადამიანში და გულიდან ყოველთვის გადმოდის. ღვთის შემეცნება – ეს არ არის ერთი დღის პროცესი, ერთი ზიარების, ერთი კვირის, ერთი თვის და ა.შ., ეს არის მთელი ცხოვრების საქმე. ამ რთულ, ფაქიზ და ძალიან საფრთხილო გზაზე ადამიანს უნდა ჰყავდეს მოძღვარი. ეკლესიაა ლოცვის სკოლა, მოძღვარი – ლოცვის მასწავლებელი. არამარტო ლოცვის, არამედ საერთოდ მსოფლმხედველობის, მსოფლშეგრძნების შემმუშავებელი, მომცემი და მასწავლებელი. მოძღვარი არის ცხვარზე დადგენილი მწყემსი. – რა ევალება უამრავი საცდურის ხაფანგში მოქცეულ დღევანდელ ადამიანს? – დღეს, როცა ამდენი საცდურია, ამდენი ცრუსწავლება და მიმდინარეობაა, როცა ამდენი უარყოფითი ფაქტორი მოქმედებს ადამიანზე, საჭიროა, ის იყოს უფრო აქტიური ეკლესიურად, უფრო მობილიზებული, უფრო მეტად ჰქონდეს გაცნობიერებული, საითკენ მიდის, საიდან მოდის. ყველაზე დიდი გუშაგი სულიერი მოძღვარია. მას იმ ყანის, ანუ მრევლის, მდგომარეობა ეკითხება, რომელიც ღმერთმა დროებით მისცა ქვეყანაზე მოსავლელად. ადამიანი უნდა იყოს სულიერად მღვიძარე. ადამიანის სული ამდენი უარყოფითი გავლენით, განცდებით, სტრესებით, საცდურებით, ხმაურით, ეკოლოგიური დაზიანებით, ტექნიკური აღჭურვილობებით ზიანდება. – რატომ აქვს ადამიანს ცოდვისკენ მიდრეკილება? – ზრახვებისგან უპირობოდ თავისუფალი არავინ არის. არავინ არის დაზღვეული არავითარი ცოდვისგან. ადამიანი თითქოსდა ზოგჯერ კარგ ფორმაშია, კარგ მდგომარეობაშია, მაგრამ ცუდისკენ მაინც შეიძლება იქნეს გადაბირებული. ვისაც არავითარი ბრძოლა არ აქვს, არავითარი ინტერესები და "არაფერი ეშლება", მასთან არც ღვთის მადლი ყოფილა. როცა ადამიანი დგება ქრისტიანულ გზაზე, მაშინ მასთან იწყება ბრძოლა. როცა თავის დაცემულ ნებას კი არა, არამედ ღვთის ნებას აღასრულებს, მაშინ დგება ოპოზიციაში ბოროტ სულთან და მაშინ ხდება ბრძოლის ობიექტი. მონათლული ადამიანიც მიდრეკილია ცოდვისკენ. რაც უფრო მეტ წინააღმდეგობას გაუწევ უხილავ ბრძოლას, მით მეტი მადლია შენში. ყოველგვარ ეჭვზე, ყოველგვარ ბრძოლაზე, ყოველგვარ ცდუნებაზე მაღლა უნდა დადგე. რითი? მრწამსით და დახმარებასა და ღვთის შეწევნას აუცილებლად იგრძნობ, რა თქმა უნდა, რწმენით, ლოცვით, მარხვით, სასოებითა და სიყვარულით. ყოველი ღვთისმეტყველება იწყება თავმდაბლობით. თავმდაბალია ადამიანი, რომელიც ყოველივე ამაოს გაურბის, ადამიანი, რომელიც არ არის ამპარტავანი, ბიწიერი და ვნებებით დახუნძლული. თუ ადამიანში ამპარტავნებაა, იგი ვერასოდეს წავა წინ. თვითონ მოძღვარიც თავმდაბალი უნდა იყოს მრევლთან ერთად. უნდა შეგეძლოს რაღაცეების ატანა, შეურაცხყოფა, ოღონდ არა – ეკლესიისა და სარწმუნოების ხარჯზე. სიყვარულებრივი მორჩილება და ერთიანობა უნდა იყოს მოძღვარსა და მრევლს შორის. ისევ და ისევ, ყველა ადამიანმა საყრდენი უნდა ეძებოს უფალში. საყრდენი უნდა ეძებოს არა თავის მიწიერ განწყობილებაში, ფულში, ნათესავებში, იარაღში, საკუთარ ცოდნასა და მოხერხებულობაში, არამედ შენი საკუთარი თავი და წარმატება უნდა ეძებო უფალში. არ გაგიკვირდეთ, რომ შეიძლება, მოძღვრიდან დაწყებული საერო ადამიანით, თუნდაც თქვენით, სტუდენტით დამთავრებული, მოგაცდინოთ ბოროტმა სულმა. თუ დაითმენ, მაშინ განგეშორება. ყველა ჩვენგანი იმ ჭეშმარიტ მწყემსს უნდა მიემსგავსოს, როგორიც ჩვენი უფალი ქრისტეა. სამების დოგმატი იგება ადამიანისთვის მხოლოდ სარწმუნოებით. ვისაც უნდა, გაიგოს, უნდა ირწმუნოს (არა იმ გაგებით, რომ ჩვენთვის აკრძალულია ამის გაგება). მიუწვდომლობის ზღურბლი, რომლის დროსაც ინტელექტი რაღაც გარკვეულ ზღვარს აწყდება, ადამიანის ინტელექტისთვის ჯვარია. ერთი ღვთაების – მამის, ძის და სულიწმინდის – შემეცნება ხდება ზუსტად საეკლესიო ღვთაებრივ საიდუმლოებებში, მაგრამ მაინც, რაც უნდა მიუახლოვდეს ღმერთს ადამიანი, მაინც ტრანსცენდენტული რჩება მისთვის უფალი, რადგან უფალი ბოლომდე მიუწვდომელია. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-21) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1110 | |
შესვლა საიტზე