ხშირად გვსმენია, რომ წინაპართა ცოდვების გამო შთამომავლობა ისჯება, რომ მამის დანაშაული შვილს მოეკითხება და ა.შ. ეკლესია და წმინდა მამები კი განგვიმარტავენ, რომ წინაპართა ცოდვების გამო ადამიანები არ ისჯებიან, თუმცა როცა ვიცით, რომ თუნდაც ჩვენმა მშობელმა მძიმე ცოდვა ჩაიდინა, სინანული, ლოცვა და მარხვა ჩვენი ცხოვრების მუდმივი თანმდევი უნდა იყოს, რათა სულიერად განვიწმინდოთ, ისე როგორც იმ შემთხვევაშიც, თუკი ამ ცოდვების შესახებ არაფერი ვიცით. ამ თემაზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება. 

– მამაო, ბიბლიაში წერია, რომ უფალი მამათა ცოდვებს მათ შვილებსა და შვილიშვილებს მოჰკითხავს. ხშირად გაიგონებთ, რომ ცოდვა შთამომავალზე გადადის... რამდენად შეესაბამება ეს აზრი ქრისტიანულ კანონიკას? 

– წინაპრის მიერ ჩადენილ ცოდვაზე შთამომავალი პასუხს არ აგებს. მაგრამ ეს ცოდვა ერთგვარად მაინც აისახება მის სულზე. ცნობილი ხალხური გამოთქმა – პაპის ნაჭამმა ტყემალმა შვილიშვილს მოსჭრა კბილიო, სწორედ იმას ნიშნავს, რომ წინაპრის ცოდვა აზარალებს და აბრკოლებს ადამიანს. ქრისტეს ჯვარცმის შემდეგ ადამიანი მონათვლის შედეგად წინაპრების ყველა ცოდვისაგან თავისუფლდება, მაგრამ მიდრეკილებები მაინც რჩება, რადგან თითოეულ ჩვენგანს წინაპრებისგან უამრავი დადებითი და უარყოფითი თვისება გადმოეცემა. უფალმა არ გაწირა თავისი საყვარელი ქმნილება და ცოდვათა გამოსასყიდად იესო ქრისტე მოუვლინა. იესომ ჯვარცმით გამოისყიდა ჩვენი ცოდვები და მოგვცა სინანულის საშუალება, რათა სასუფეველში პირნათელი წარვდგეთ მის წინაშე. ამდენად, თუ ადამის ცოდვისგან ვთავისუფლდებით, მით უფრო შეიძლება დავძლიოთ ჩვენში საკუთარი წინაპრის ცოდვების მიმართ მიდრეკილება ლოცვით და ქრისტიანული ცხოვრების წესით. ცოდვები, როგორც უფლის წინაშე პირადი პასუხისმგებლობა, არ გადადის მემკვიდრეობით, მაგრამ ისინი გადაეცემა გარკვეული განწყობის სახით, რაც ამძიმებს ადამიანის სულიერ ცხოვრებას. 

სული, მართალია, აღბეჭდავს წინაპართა სულიერი მდგომარეობის გარკვეულ ნიშნებს, მაგრამ წარმოადგენს უფლის ახალ ქმნილებას, თავისუფალი ნების მქონეს. "გახსოვდეს, ვისი გორისა ხარ!" – ეს ნიშნავს, იცოდე, ვინ იყვნენ შენი წინაპრები და სისტემატურად მოიხსენიო ისინი ლოცვებში. ქრისტემ, უპირველეს ყოვლისა, ადამიანის პიროვნება გაათავისუფლა ეშმაკის ძალაუფლებისგან, ამიტომ მისაგებელი მშობელთა ცოდვის გამო, როგორც მძიმე გამოცდა, უნდა მივიღოთ უფლის ნებისადმი მორჩილებით და მხნეობით. წინაპართა ცოდვები ვერ წაგვართმევს ყველაზე მთავარს – უფალ ღმერთს! 

– როგორ შეიძლება ადამიანმა გაიგოს, წინაპრის ცოდვის გამო ისჯება თუ არა? ან როგორ გამოისყიდოს ადამიანმა წინაპრის ცოდვა? 

– ყველაფრის წინაპართათვის დაბრალებაც არ იქნება მართებული. თუ შენ ხარ ქრისტიანი, ცხოვრობ ეკლესიურად, აღმსარებელი და მაზიარებელი ხარ, წინაპართა ცოდვები ვერაფერს დაგაკლებს. წინაპრის ცოდვის გამო შთამომავალი პასუხისმგებელი არ არის, მაგრამ აქვე დავაზუსტეთ ისიც, რომ შთამომავალზე წინაპრის ცოდვა გარკვეულწილად აისახება. თუკი ადამიანი ამას გრძნობს, მან წინაპრის ცოდვა აღსარებაში უნდა მოინანიოს საკუთარ ცოდვებთან ერთად. გარდა ამისა, წარმოთქვას დილა–საღამოს ლოცვები და მოიხსენიოს თავისი ოჯახის წევრები და ნათესავები, სთხოვოს უფალს მათი კეთილდღეობა. რაც მთავარია, იცხოვროს ქრისტიანულად, რომ ისიც და მისი შთამომავლობაც უფლის წყალობით იყოს გარემოცული. 

თუკი ადამიანმა იცის, რომ წინაპარს ცოდვა აქვს ჩადენილი, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ამან უნდა დააბრკოლოს და დეპრესიაში ჩააგდოს, ვინაიდან ჩვენ გვაქვს ეკლესია, გვყავს მოძღვრები, სულიერი მამები. ადამიანმა უნდა ილოცოს და ღმერთს სთხოვოს შემწეობა, დახმარება. ქრისტიანული ცხოვრებით, ლოცვით და სინანულით ადამიანზე წინაპართა ცოდვა არ გადავა. პირველი ადამიანი, შექმნილი ღვთისაგან, დაეცა სამოთხეში მაშინ, ოდეს ეურჩა ღვთის მცნებას და აღასრულა გველის მზაკვრული რჩევა. სწორედ იქიდან გავრცელდა მემკვიდრეობით წინაპართა ცოდვა შემდგომ თაობებზე. ასე რომ, არ არსებობს დაბადებულთაგან ძეხორციელი, თავისუფალი რომ იყოს ამ ტვირთისაგან და დღევანდელ ცხოვრებაში არ აჩნდეს პირველცოდვის დაღი. 

ვისაც ქრისტე მაცხოვრის მეორედმოსვლისას ნებავს ციურ სასუფეველში დამკვიდრება, უნდა აღორძინდეს და განახლდეს – იშვას ხელმეორედ. რადგან ახალშობილებიც საჭიროებენ ცხონებას, საჭიროებენ ნათლობასაც, ხოლო, თუკი არ აღორძინდებიან და არ განახლდებიან, წინაპართა ცოდვებიც არ წარიხოცება მათგან. ამიტომ არსებობს ნათლობა და მონანიება ყველა ცოდვის, რაც კი ადამიანს გააჩნია. 

– როცა ადამიანმა იცის, რომ წინაპრები უფლის მგმობელები იყვნენ, რა შეუძლია გააკეთოს, თუკი ხედავს, რომ ცუდი ცხოვრება აქვს? 

– უფალი ისეთი გულმოწყალეა, რომ წინაპრის ცოდვას მათ შთამომავალს არ მოჰკითხავს, თუ თვითონაც არ იმეორებს მათ. ყოველი ჩვენგანი საკუთარ ცოდვებზე აგებს პასუხს. მაგრამ ისეთი მძიმე ცოდვა, როგორიც ღვთის გმობაა, ბუნებრივია, მომავალ თაობებსაც დაამძიმებთ. ეს დიდი ტვირთია, რომლის სიმძიმე ცხოვრებასაც უძნელებს ადამიანებს. ამიტომაც ასეთი ადამიანები ეკლესიაში უნდა მივიდნენ. მართლმადიდებლური სწავლების თანახმად, ადამიანზე გადადის არა წინაპართა ცოდვები, არამედ მიდრეკილებები. სხვისი ცოდვისთვის ადამიანი პასუხს არ აგებს, მაგრამ მშობლების ცხოვრება, ბუნებრივია, ბავშვის ჩასახვამდე ჰაერში არ იკარგება, ზოგადად ბუნებაში არაფერი იკარგება – ადამიანის თითოეული ემოცია, ფიქრი, ქმედება. იმისათვის, რომ მშობელს ცოდვა აგარიდოს, უფალი შვილის დასჯით გაფრთხილებს. ვინც კომუნისტების დროს ეკლესიები და სალოცავები დაანგრია, არა მხოლოდ თვითონ, მათი შთამომავლობაც გაუბედურდა. ამიტომ მსგავსი ამბავი თუკი იცის ადამიანმა, აუცილებლად უნდა მოინანიოს. ეს ყველაფერი ისე არ უნდა გავიგოთ, რომ ყველა განსაცდელი წინაპართა ცოდვების გამო სასჯელად მოდის. 

გახსოვდეთ, როგორც ცოდვა, ასევე მადლიც თაობიდან თაობას გადაეცემა. როდესაც ეკლესიურად ცხოვრობ, შენს შთამომავლობას ცხოვრებას უადვილებ. ქრისტიანმა ადამიანებმა უნდა გაიხსენონ მათი წინაპრები და ილოცონ მათთვის. 

ანა ნოდია