იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| თანამედროვე ქრისტიანებს გამბედაობა აკლიათ
გაცნობიერებულად თუ გაუცნობიეორებლად ალბათ ყველა ადამიანი მიისწრაფის ღმერთთან შეერთებისკენ, მისი მადლის მიღებისკენ, მაგრამ როგორია ჭეშმარიტი გზა ამ მიზნისაკენ? რითი იწყება ადამიანის სულიერი ცხოვრება, რა ცვლილებები ხდება ამ დროს მის პიროვნებაში? გვესაუბრება წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი სხირტლაძე.
– მამა გიორგი, როგორც ვიცით, ღმერთმა ადამიანს ამქვეყანაზე ყველანაირი პირობა მისცა იმისთვის, რომ მარადიული სასუფევლისთვის მოემზადოს, თუმცა ზოგჯერ ჩვენ ვერ ვხვდებით, რა არის იმისთვის საჭირო, რომ უფალს შევუერთდეთ. – უფალთან შეერთება ხორციელდება სინერგიულად, ადამიანის ღმერთთან თანამშრომლობით და ეს სწორედ ქრისტიანული ცხოვრებით მიიღწევა. ღირსმა სერაფიმე საროველმა ერთ–ერთ თავის საუბარში განსაზღვრა მართლმადიდებლური ცხოვრების გზა. ამ განსაზღვრებაში, რომელიც, ერთი შეხედვით, ძალიან იოლი ჩანს, მოკლედაა გადმოცემული მართლმადიდებელი ქრისტიანის ცხოვრება – მარხვა, ლოცვა, სიფხიზლე და სხვა ქრისტიანული სწავლებები. ეს ყველაფერი როგორი სათნოც უნდა იყოს, ჩვენი ცხოვრების მიზანი მარტო მათი შესრულება არ არის. ქრისტიანული ცხოვრების ჭეშმარიტი არსი ღვთის წმინდა სულის მოხვეჭაა, ანუ გარდა იმისა, რომ ყველა წესი და სწავლება, რაც ეკლესიისგან გვაქვს დაწესებული, უნდა დავიცვათ, მთავარია, ღვთის წმინდა სული მოვიპოვოთ. ხოლო მარხვა, ლოცვა, სიფხიზლე, მოწყალება და ქრისტესთვის ყოველგვარი სათნო საქმის კეთება გახლავთ საშუალება სულიწმინდის მოსაპოვებლად. სწორედ ქრისტესთვის სიკეთის გაკეთება იძლევა სულიწმინდის ნაყოფს, რაც ასე ძალიან სჭირდება ყველა ადამიანს, ხოლო უბრალოდ, არა ქრისტეს გულისთვის გაკეთებული სათნოება კი არც ამქვეყნიურ ცხოვრებაში გვაძლევს უფლის მადლს, არც საუკუნო სიცოცხლეში ჩაგვეთვლება სიკეთედ. ამიტომ ამბობდა უფალი ჩვენი იესო ქრისტე – "ვინც ჩემთან არ კრეფს, ის ფანტავს". კეთილი საქმე კარგია, რადგან ის ღმერთთან ჩვენს შეერთებას, მადლის მოხვეჭას ემსახურება, მაგრამ უნდა გვახსოვდეს, რომ ყველა კეთილი საქმე უფლის სახელით უნდა ვაკეთოთ. ქრისტიანებმა თავად უნდა ვიზრუნოთ იმისათვის, რომ მადლი ჩვენამდე მოვიდეს. თითოეული ქრისტიანისთვის ხელმისაწვდომია ყველა ის სწავლება, რასაც მართლმადიდებლური ეკლესია ქადაგებს. – რითი იწყება ადამიანის სულიერი ცხოვრება? – სულიერი ცხოვრება ადამიანის მოქცევით იწყება, ანუ მას შემდეგ, რაც ადამიანი უარს იტყვის ამქვეყნიურობასა და მატერიალურ კეთილდღეობაზე. წმინდა ისააკ ასურის სწავლებით, ქვეყანა ადამიანურ ვნებათა ერთობლიობაა. ამ უდიდესი მისტიკოსისა და ასკეტისთვის ვნებები ის ელემენტებია, რომლებიც წამდაუწუმ იცვლება. ამქვეყნიურ სიამოვნებებზე უარის თქმა სულის საკუთარ თავში დაბრუნება, გულისყურის მოკრება, სულიერი რაობის აღდგენა, ღმერთთან ურთიერთობისკენ მოქცევა, მობრუნებაა. წმინდა იოანე კიბისაღმწერელი ამის თაობაზე უმოკლესი ფორმის განსაზღვრებას გვაძლევს – "მონაზონი – ეს ბუნების გამუდმებული იძულება და გრძნობათა შეუნელებელი თავშეკავებაა". გული მუდამ ცხელი უნდა იყოს და გონება – ცივი, რადგან გულს ყოველთვის გონება წარმართავს, ხოლო გული არის ადამიანური არსების შუაგული, ინტელექტის, ნების საფუძველი და ათვლის წერტილი. ადამიანს გონება სულ ფხიზლად უნდა ჰქონდეს და სულით იცხოვროს. აღმოსავლეთის ეკლესიის მამები ხშირად ერთმანეთთან აიგივებენ სულს და ადამიანში ღვთის ხატებას. ქრისტიანმა სულით უნდა იცხოვროს, მთელი ადამიანური, კაცობრივი საწყისი სულიერი უნდა გახდეს, ღმერთს უნდა მიემსგავსოს. უფალთან შეერთება კი ლოცვის გვერდის ავლით შეუძლებელია აღსრულდეს, რადგან ლოცვა ღმერთთან ადამიანის პირადი ურთიერთობაა. წმინდა გრიგოლ პალამას სიტყვებით – "ლოცვის ძალა ღმერთთან ჩვენი ერთობის საიდუმლოს აღასრულებს, რადგან ეს არის გონიერი ქმნილების შემოქმედთან კავშირი". ლოცვაში ადამიანი პირადად ხვდება ღმერთს, იცნობს მას, უყვარს ის. ღმერთთან შეერთებულნი აღწევენ სრულქმნილი ადამიანების მდგომარეობას. ქრისტიანი თავად უნდა ისწრაფვოდეს ღმერთთან შეერთებისკენ. როცა ღირს სერაფიმე საროველს ჰკითხეს, აქვთ თუ არა თანამედროვე ქრისტიანებს რაიმე დაბრკოლება სიწმინდისა და მადლის მისაღებად, რაც ასე უხვად გააჩნდათ ადრე, მან უპასუხა, რომ ადამიანებს აკლიათ მხოლოდ ერთადერთი რამ – გამბედაობა. – ღმერთთან შეერთების გზაზე ადამიანი თავისი პიროვნული თვისებებიდან რაიმეს კარგავს? – ადამიანი ღმერთთან შეერთებისკენ მიმავალ გზაზე პიროვნულად არასოდეს არაფერს კარგავს, თუმცა ის უარყოფს საკუთარ ნებას და ბუნებრივ მიდრეკილებებს. მხოლოდ მაშინ, როდესაც თავისუფლად უარყოფს ყოველივეს, განუდგება მას, რაც მისი ბუნებისთვისაა დამახასიათებელი, ადამიანის პიროვნება მთლიანად იხსნება მადლში. აღკვეცა და ტანჯვა არ შეიძლება შეერთების გზად იქცეს, თუ ქრისტიანი მათ ნებაყოფლობით არ მიიღებს. სრულქმნილ პიროვნებას ყველა თავისი გადაწყვეტილება გაცნობიერებული აქვს, რაიმეს იძულებით გაკეთება გამორიცხულია. რაც უფრო შორს მიდის ადამიანი ღმერთთან შეერთების გზაზე, მით უფრო მაღალ ცნობიერებას იძენს. წმინდა მაკარი ეგვიპტელი ამბობს, რომ ადამიანთა გულებში სულიწმინდის მიერ დანთებული მადლის ცეცხლი ქრისტიანებს აიძულებს, ისე იბრწყინონ ძე ღვთისას წინაშე, როგორც სანათურებმა. თვით ანგელოზებიც ამ ცეცხლის შუქს, ნათელს ეზიარებიან. სწორედ ეს ღვთაებრივი ცეცხლი განაგდებს და განაძევებს ეშმაკს, ცოდვას ძირკვავს. ადამიანი არასოდეს არაფერს კარგავს მაშინ, როცა ღვთისკენ მიმავალ გზას ადგას, პირიქით, ის ბევრად მეტს იძენს, ვიდრე გააჩნდა. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-07) | ავტორი: მამა გიორგი სხირტლაძე | |
| ნანახია: 844 | |
შესვლა საიტზე