იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "არათუ სქესის, ტანსაცმლის შეცვლაც კი არ იკურთხება"
სქესის შეცვლა ჩვენს საუკუნეში არცთუ მარტივი, მაგრამ უკვე სრულიად რეალური და გავრცელებული ოპერაციაა და ქირურგის მარჯვე ხელებზეა დამოკიდებული. საზოგადოებაც, ყოველ შემთხვევაში მისი დიდი ნაწილი, ამ საკითხს ნეიტრალურად უყურებს იმ მოსაზრებით, რომ ადამიანი თავისუფალია, სქესის შეცვლა მისი პირადი უფლებაა და თუ კაცში ქალის ჰორმონები ჭარბობს ან პირიქით, ქალში – კაცის, რატომაც არა? დაე, გახდეს ადამიანის ის, ვინც სურს იყოს.
იმავე საზოგადოების იგივე ნაწილი ამავე დროს თავს ეკლესიის შვილად მიიჩნევს, ქრისტიანული წესით ცხოვრებას ცდილობს და მათთვის ალბათ საინტერესო იქნება, რა პოზიცია აქვს ეკლესიას სქესის შეცვლაზე, ამართლებს თუ არა ამგვარ ჩარევას ღმერთის ქმნილებაში ქრისტიანული რელიგია. ამ საკითხზე გვესაუბრება წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე). – ხშირად გაგვიგია წუწუნი, შემთხვევით გავჩნდი ქალად, ჩემში კაცური თვისებებია და კაცი უნდა ვყოფილიყავიო. შესაძლებელია ადამიანი შემთხვევით საპირისპირო სქესად დაიბადოს? – ეკლესიის აზრი აქ ერთი და ცალსახაა. ღმერთმა ადამიანი შექმნა კაცად და ქალად. ჯერ გააჩინა ადამი და ადამის ნეკნისაგან შექმნა ევა. კაცს ქალი შეუქმნა შესაწევნელად თვისა. იმისათვის, რომ მას ყოფიერებაში შეეწიოს, ანუ ერთი ორგანიზმის ორი "მე" გააჩინა. ადამის და ევას დარღვეული კავშირი აღდგენილია და ამავე დროს სქესის პრობლემაც გადალახულია. ის, რომ ადამიანი არც ქალი იყოს და არც კაცი, ასეთი დამოკიდებულება სოდომური ცოდვების ზღურბლთან მიგვიყვანს, ასეთ ანომალიებს ეკლესია არ აღიქვამს. ეს არ არის ეკლესიის კომპეტენცია. ეს უფრო ფსიქოპათოლოგიის და სამედიცინო პათოლოგიის სფეროა. ადამიანი ან ქალია, ან კაცი. ეკლესია ადამიანს აღიქვამს ერთი სქესის არსებად – ან ქალს, ან კაცს. შუა მდგომარეობებს ეკლესია არ იღებს. ამბობს, ან მხევალი ღვთისა, ან მონა ღვთისა. თუ გავიხსენებთ სოდომისა და გომორის მდგომარეობას, როცა ათი მართალიც კი ვერ იპოვეს და ბოლოს ერთი მართალი აღმოჩნდა – ლოთი თავისი ოჯახით, ის იქნა გადარჩენილი და გამოყვანილი სოდომ–გომორიდან, ხოლო ქალაქი ჩაიძირა. სქესის პრობლემა ძალიან რთულია. ეს ვერ გადალახა ვერც ფილოსოფიამ, ვერც დასავლეთმა და აღმოსავლეთმა. ერთადერთი, სქესის პრობლემა გადაილახება მართლმადიდებლურ–ქრისტიანულ მსოფლმხედველობაში. სქესის პრობლემა დაკავშირებულია სიკვდილის პრობლემასთან. სიკვდილის საიდუმლოს ერთადერთი რეალური ახსნა მართლმადიდებლურ სარწმუნოებას აქვს. სქესის, სიკვდილისა და ბოროტების პრობლემა ერთმანეთთან არის დაკავშირებული. ადამიანი, რომელიც ღმერთმა შექმნა კაცად ან ქალად, შეიძლება გადაგვარდეს და კაცი დაემსგავსოს ქალს და ქალი – კაცს. ის, რომ ადამიანი დაიბადოს ქალიც და კაციც, ეს არის გამონაკლისი, ფსიქოსამედიცინო პათოლოგიური შემთხვევა, რომელიც მაინც შეიძლება, ჯამში, იდენტიფიცირდეს ქალად ან კაცად. – მედიცინის საშუალებით, ოპერაციით სქესის შეცვლას ეკლესია როგორ აფასებს? – ეკლესია არც ერთ შემთხვევაში აკურთხებს. ეს არის მკრეხელობა და ღვთის გმობა. ეკლესია და სჯულის კანონი ყოველგვარ ჩარევას ადამიანის სქესის ცვლილებაში აღიქვამს მკრეხელობად, ღვთის გმობად და ადამიანში ღვთის ხატებისა და მსგავსების გამრუდებად. ადამიანმა არათუ სქესი არ უნდა შეიცვალოს, არამედ ქალმა კაცის სამოსი არ უნდა ჩაიცვას და კაცმა – ქალის სამოსი. არსებობს სექტები, მაგიური, შამანური კულტები, გადაგვარებული რასები, სადაც ადამიანი ჰერმაფროდიტულ სულიერ მდგომარეობაში შედის და ორივე სქესის ანდროგენულ ფორმას ატარებს. ეს შავ ძალებთან კავშირის დამყარების საშუალებით ხდება. არსებობს სექსუალური მაგია, როცა ადამიანი ცდილობს, საწინააღმდეგო სქესს დაემსგავსოს. არის სპირიტიზმის მრავალი მეთოდი, როცა ადამიანი გამოდის თავისი სხეულიდან და ის არც ქალია, არც – კაცი. შედის ისეთ მდგომარეობაში, რომ პირდაპირ კავშირშია შავ ძალებთან. ეს თემა იმდენად სახიფათოა თავისი არსით, რომ ამ საკითხს ეკლესია პირდაპირ განიხილავს, როგორც ღვთის გმობას, მკრეხელობას და სოდომურ ცოდვას, რომელიც ადამიანს ადრე თუ გვია, თვითგანადგურებამდე მიიყვანს. ეკლესია ასეთ შემთხვევებში ადებს ძალიან მკაცრს სასჯელს ან საერთოდ უზიარებლობის სასჯელს ადებს. – მამაო, ეკლესია ასეთ დიდ მნიშვნელობას რატომ ანიჭებს სამოსს? – ძველ აღთქმაში, მეორე სჯულთაში პირდაპირ არის მითითებული, რომ კაცმა არ უნდა ჩაიცვას ქალის სამოსი და ქალმა – კაცის. ტანსაცმელი ადამიანის შინაგან მდგომარეობაში შემოვიდა უკვე, ადამიანის გაგრძელება გახდა. ხშირად საზოგადოება ადამიანს აღიქვამს, როგორც მისი ტანსაცმლის დამატებას ან ტანსაცმელს აღიქვამს, როგორც ადამიანის გაგრძელებას. ეტიკეტი ყველგან არსებობს, რომელიც ადამიანმა უნდა დაიცვას. ეკლესია, წმინდა გარდამოცემებზე დაყრდნობით, აკეთებს გარკვეულ სტანდარტებს. ეს სტანდარტები არის, რომ ქალი ეკლესიაში თავდაბურული უნდა შემოვიდეს, არ შეიძლება იყოს შარვლით, დეკოლტეთი და შორტებით. კაცი არ შეიძლება თავდახურული იყოს ან შორტებით, ან არაადეკვატურად გამოწყობილი. როცა სულიერება არსებობს, იქ კულტურაც არის, ხოლო თუ სულიერება არ არის, კულტურაც არ იქნება. კულტი საეკლესიო ტერმინია. თუ ადამიანის რელიგიური ცნობიერება გამრუდებულია, მაშინ მისი ცხოვრების კულტიც გამრუდებულია. ეს აირეკლება შესამოსელში, ჭამაში, დალევაში, ქცევაში, მეტყველებაში და ა.შ. ნებისმიერ რამეში შეიძლება გამოხატოს ადამიანმა კულტურა და უკულტურობა. სქესის პრობლემა კაცსა და ქალს შორის ქრისტემ ჯვრისწერაში გადაჭრა. ეფესელთა მიმართ ეპისტოლეში ნათქვამია, რომ "გამოეყოს კაცი მამასა თვისსა და დედასა თვისსა და შეეყოს ცოლსა თვისსა და იყოს იგინი ორინვე ერთხორც", ანუ ერთი ორგანიზმის ორი მე. ქრისტე აერთიანებს ადამიანებს და ადამისა და ევას დაცემას გარდაქმნის ჯვრისწერით. ეკლესია უმკაცრესად უყურებს ამ თემას და სულიერი მახვილით მოძღვრავს, რომ არავითარ შემთხვევაში არ დაიშვება კაცის მიერ ქალის სამოსელით სიარული და პირიქით. ეკლესიაში გამოკრულია, შემოდით შესაბამისი შესამოსელითო. არათუ სქესის შეცვლა, არამედ ტანსაცმლის შეცვლაც კი არ იკურთხება. – რატომ უჩნდებათ ერთნაირი სქესის ადამიანებს ერთმანეთთან სასიყვარულო ურთიერთობის სურვილი, რასაც სოდომური ცოდვა ჰქვია? ამას ეკლესია როგორ ხსნის? – რატომ უჩნდება ადამიანს ცოდვის ჩადენის სურვილი – ასე დავაყენოთ საკითხი. იმიტომ, რომ ადამიანი თავის თავისუფალ ნებას წაღმა არ იყენებს. იმას, რაც ღმერთმა მისცა, იყენებს უკუღმა. იმას, რაც ღმერთმა მისცა ღვთის სადიდებლად, სულის საცხონებლად და განღმრთობისათვის, გარკვეული კატეგორია იყენებს ღვთის საწინააღმდეგოდ. ბოროტება სხვა არაფერია, თუ არა პარაზიტირება სიკეთისა, ანუ ერთ დროს რაღაც კარგის გამრუდება. ამ შემთხვევაში გამრუდებული ცნობიერებიდან წარმოიქმნება გამრუდებული ქმედებები, მეტყველება და აზროვნება. ეს, ჯამში, ბადებს ცოდვასა და სიკვდილს. პავლე მოციქულიც ხშირად ამბობს და ამხელს მამათმავლობისა და ჰომოსექსუალიზმის ცოდვებს. თუკი ეს იბადება, ეს არის არა იმის გამო, რომ ადამიანშია ამის ბუნებრივი მოთხოვნა და მას ჩვენ არ უნდა შევეწინააღმდეგოთ, არამედ, ისევე როგორც სხვა მრავალი ცოდვა, ესეც არის ადამიანის ნების უკუღმა გამოყენება. არ შეიძლება თავში შეცდომა ბოლოში სიკეთეს ბადებდეს. კაცმა კაცის საქმე უნდა აკეთოს და ქალმა – ქალის. თუკი ადამიანი დაიწყებს თავისი ნების უკუღმა გამოყენებას და თავისი ზედმეტი ცნობისმოყვარეობის გამო ცხვირს ჩაყოფს ისეთ სფეროებში, რაც მისი საქმე არ არის, ამოთხრის ისეთ განსაცდელს, რაც მას დაღუპავს. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-24) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1237 | |
შესვლა საიტზე