იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
სიკვდილს ძრწოლვით ნუ დაელოდებით
ყოველი ადამიანი ადრე თუ გვიან ფიქრობს სიკვდილზე, მაშინ, როცა ავადმყოფობს, როცა უბედური შემთხვევა ეწვევა და ხშირად სრულიად უმიზეზოდაც. ყველას კარგად აქვს გაცნობიერებული, რომ სიკვდილი ოდესმე მასთანაც მივა. მართლმადიდებელი ეკლესია მოგვიწოდებს, რომ ქრისტიან ადამიანს სიკვდილის არ ეშინოდეს. სიკვდილი ადამიანის სიცოცხლეს მარადიულობის მოლოდინით, მოვალეობისა და პასუხისმგებლობის გრძნობით ამდიდრებს. ადამიანი მუდმივ მზადყოფნაში უნდა იყოს, რადგან მან არ იცის, როდის მოუწევს ღვთის წინაშე წარდგომა. თუ რა არის სიკვდილი და რას ნიშნავს სხეულებრივი და სულიერი სიკვდილი, წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება.
– მამაო, ადამიანის ერთ–ერთი საფიქრალი სიკვდილია. ზოგჯერ მთელი ცხოვრება ძრწიან მისი მოლოდინით. – ადამიანის ცხოვრებაში არსებობს ორი ყველაზე მთავარი, იდუმალი და თრთოლვის მომგვრელი მოვლენა – დაბადება და სიკვდილი. ამასთან, სიკვდილი უფრო ძლიერ განცდებთან არის დაკავშირებული. სიკვდილს ჩვენი ცხოვრების ყოველ ნაბიჯზე ვხვდებით. სიკვდილი, ისევე როგორც სიცოცხლე, ყოველთვის ჩვენ გვერდით არის. რადგან დავიბადეთ, უნდა მოვკვდეთ კიდეც. მიწიერ არსებათაგან სიკვდილი მხოლოდ ადამიანს აფიქრებს. ცხოველი თავის სიცოცხლეს ისე ატარებს, რომ არც კი ეჭვობს სიკვდილის არსებობას, ამიტომაც მხოლოდ წუთიერი საზრუნავით არის მოცული. ის არ კითხულობს, თუ რატომ არსებობს სამყარო ან რა ემართებათ იმ ქმნილებებს, რომლებიც უჩინარდებიან პირისაგან მიწისა. სულ სხვაგვარია ამ ყველაფრისადმი ადამიანის დამოკიდებულება – იგი ღვთისგან ბოძებული გონების წყალობით გაიაზრებს, რომ მოკვდავია. ადამიანს გაცნობიერებული აქვს, რომ ადრე თუ გვიან სიკვდილთან შეხვედრა მოუწევს, ამიტომ ეს მდგომარეობა მისი ცხოვრების ყველაზე მძიმე და მტანჯველი მოვლენაა. სიკვდილის გამო მწუხარება უფრო მაშინ გვიმწვავდება, როცა არ გვსურს მისი აღიარება. ჩვენ არ გვსურს, სიკვდილს შევურიგდეთ. ამიტომ ერთნი ყოველ ღონეს ხმარობენ, რაც შეიძლება შორს გადასწიონ სიკვდილის დრო, მეორენი კი უბრალოდ ცდილობენ, საერთოდ არ იფიქრონ მასზე. ადამიანმა სწორად უნდა აღიქვას და გაიაზროს სიკვდილი. რატომ უნდა შევხვდეთ მას ძრწოლვითა და სასოწარკვეთით? როცა ჩვენს ცხოვრებას სიკვდილის პრიზმიდან ვაკვირდებით, ცხადად ვხედავთ, რომ ჩვენი სიცოცხლის დანიშნულება უზარმაზარ განზომილებებსა და მასშტაბებს იძენს, რომელიც მარადისობისკენ მიგვიძღვის. სიკვდილი გვაიძულებს, დავინახოთ, თუ რა ხანმოკლეა ეს ცხოვრება. ეს "მოუსყიდველი ჯალათი", როგორც მას წმინდა იოანე ოქროპირი უწოდებს, მოგვიწოდებს, მუდამ გვახსოვდეს, რომ მიწიერი ცხოვრება რაოდენ ხანგრძლივიც უნდა იყოს, მაინც წარმავალი და დროებითია. სად მივდივართ სიკვდილის შემდეგ? როგორი ცხოვრება მოგველის მიწიერი ცხოვრების შემდეგ? ამ კითხვებზე დაფიქრება ადამიანს მეტი მოვალეობის შეგრძნებას და პასუხისმგებლობას უჩენს. – მაგრამ სიკვდილის შიში ხომ თანდაყოლილია და მას ადამიანი ვერაფერს უხერხებს. – ადამიანს, თავისი განათლების, სოციალური მდგომარეობისა და ინტერესების შესაბამისად, მრავალი პრობლემა უჩნდება. სიკვდილის საკითხი კი, განათლების, საზოგადოებრივი მდგომარეობისა და მიდრეკილებების მიუხედავად, ყველა ადამიანს აფიქრებს, ყველას, იქნება ის უაღრესად ცივი და ფლეგმატური თუ ეგოცენტრული და საკუთარ ინდივიდუალობაში ჩაკეტილი. სიკვდილი აფიქრებდათ თავის დროს ყველაზე საპატიო და სახელგანთქმულ ადამიანებსაც. რა არის სიკვდილი? დასასრული თუ დასაწყისი? ჩიხი თუ სხვა სამყაროში გადასვლა? მრავალი კითხვა ჩნდება. მორწმუნეს სიკვდილის შიში არ უნდა ჰქონდეს მაშინ, როცა ის მართლმადიდებლური ცხოვრების წესით ცხოვრობს. ღვთის მოშიშ ადამიანს სიკვდილის არ ეშინია. კაცობრიობის ისტორია, როგორც ამას "შესაქმე" გვიამბობს, არსებითად მართალი აბელის სიკვდილით იწყება. მანამდე სიკვდილს არავინ წარეტაცა. ბუნებრივია, მთელს ჩვენს ყოფასთან მჭიდროდ დაკავშირებული ეს მოვლენა თავად ადამიანის ბუნებაში თანდაყოლილ შიშს იწვევს. ხელოვნება ასახავს ყოველივე იმას, რაც ადამიანს სულის სიღრმემდე აღელვებს, ამიტომ გასაკვირი არ არის, რომ იგი გულგრილი ვერც სიკვდილის მიმართ დარჩებოდა. ამიტომაც არის, რომ ხელოვნების ყველა დარგშიÖ– პოეზიაში, მუსიკაში, ფერწერაში, ქანდაკებასა თუ ხუროთმოძღვრებაში გამოიხატა ადამიანისათვის თანდაყოლილი ეს შიში – სიკვდილის მოლოდინი. ღმერთი სიცოცხლის შემოქმედია. ამიტომ მის ქმნილებაში სიკვდილის არსებობა ღვთის განგებით განახორციელებს ღვთაებრივი სიბრძნის საიდუმლოს. სიკვდილი ღვთის სიბრძნის უდიდეს საიდუმლოს წარმოადგენს. სიკვდილის საიდუმლო იმითაც არის მიუწვდომელი, რომ ვერც ერთი ადამიანი ვერ აღწერს და ვერ გაგვიზიარებს საკუთარი სიკვდილის გამოცდილებას. ჩვენი ცხოვრების ყველა სხვა მომენტში, ვიღაც შეიძლება იყოს ჩვენ გვერდით, რათა ნუგეში გვცეს, დახმარების ხელი გამოგვიწოდოს, მაგრამ როცა სიკვდილის პირისპირ აღმოვჩნდებით და ზღურბლს გადავაბიჯებთ, მაშინ ყველა ხიდი ჩატეხილია. ურწმუნონი და მცირედმორწმუნენი მიმართავენ ჯადოქრებს, მკითხავებს, წინასწარმეტყველებს, მედიუმებს, რათა ამ კითხვებზე პასუხები მიიღონ, პოვონ მცირედი ნუგეში მაინც ან გაიგონ რამე თავიანთ ახლობლებზე. ცოდვაა მსგავსი საქციელი იმიტომ, რომ არცერთმა ადამიანმა არ იცის პასუხი ამ კითხვებზე, სანამ თავად არ წარდგება სიკვდილის წინაშე და არავინ იცის, ვის როდის მოუწევს წარდგომა ღვთის წინაშე. ყველა სარწმუნოებას აქვს თავისი სათქმელი ამ დიდმნიშვნელოვან საკითხთან დაკავშირებით, მაგრამ ყველაზე მეტს ამის შესახებ წმინდა სამება გვიცხადებს. ამიტომაც, მოდით, სწორედ წმინდა წერილით გავიკვლიოთ გზა ცხოვრებაში. – და მაინც, რა საიდუმლოებაა სიკვდილი და რა იცის მის შესახებ მართლმადიდებელმა ეკლესიამ? – ღმერთმა სწორედ ის განგვიცხადა, რისი ცოდნაც იყო საჭირო, ანუ ამ საკითხში არ დატოვა ადამიანი სრულ უმეცრებაში, ხოლო ის, რის ცოდნასაც ვერ ვიტვირთებთ ჩვენი ადამიანური უძლურების გამო, საიდუმლოებით დაფარა. როდესაც მღვდელი ეკლესიის სახელით საფლავთან ემშვიდობება მიცვალებულს, იგი კუბოს პეშვით აყრის მიწას და ამბობს: "მიწა ხარ და მიწადვე მიიქეც". სიკვდილის ჟამს ადამიანი იმ ელემენტებად იქცევა, რისგანაც იგი იყო შექმნილი. "და შექმნა უფალმან ღმერთმა კაცი, მტუერისა მიმღებელმან ქუეყანისაგან". ჩვენი მატერიალური ბუნება, სხეული, ყოვლადწმინდა სამების ქმედებით, მიწისაგან შეიქმნა. ეს არა მარტო ორ პირველქმნილ ადამიანს ეხება, არამედ საუკუნეების მანძილზე შობილ მათ შთამომავლობას. ადამიანი თავისი მატერიალური სხეულითა და გონიერი, უკვდავი სულით განეკუთვნება არამარტო ნივთიერ, არამედ სულიერ სამყაროსაც. ადამისა და ევას დანაშაულის შემდეგ სიკვდილი ადამიანისა და მისი ცოდვის თანამგზავრია. ადამიანის პირველი ურჩობით სამყაროში შემოიჭრა ბოროტება, მისი საშინელი და ამაზრზენი შედეგებით: შიშით, მწუხარებით, ტკივილით, უამრავი სნეულებით, სინდისის მტანჯველი ქენჯნით, მაგრამ ცოდვის ყველაზე უმწარესი ნაყოფი მაინც სიკვდილია. ჩვეულებრივ, როცა ვახსენებთ სიკვდილს, ვგულისხმობთ სულისა და ხორცის გაყრას. სულიერი სიკვდილი კი ჩვენი სულის ღვთის უკვდავ სულთან განშორებაა. ქრისტიანს სულიერი სიკვდილის უნდა ეშინოდეს და არა – სხეულებრივი, ხორციელი გარდაცვალებისა. ანა ნოდია, ჟურნალი სარკე. N 28 | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2011-12-18) | ავტორი: სიკვდილს ძრწოლვით ნუ დაელოდებით | |
| ნანახია: 1409 | |
შესვლა საიტზე