იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| შურიანი ადამიანი უფლის სასუფეველს ვერასოდეს დაიმკვიდრებს!"
ხშირად ადამიანებს ენანებათ ეკლესიას, მღვ–დელს თანხა შესწირონ, არადა რეალურად, ეს ყველა ქრისტიანის ერთ–ერთი მნიშვნელოვანი მოვალეობაა. ქართული მართლმადიდებელი ეკლესია კი სწორედ ამ შემოწირულობებით არსებობს. მთავარი არ არის, რამდენს გაიღებ, მნიშვნელოვანია, წრფელი, სიყვარულით სავსე გულით შესწირო. ზოგჯერ ადამიანებს ერთმანეთის წარმატება, ქონება შურთ. ქრისტიანმა უნდა გააცნობიეროს, რა ცოდვაა შური, საიდან მოდის და როგორ უნდა შეებრძოლოს მას. გულმოწყალებაზე, შურსა და კიდევ სხვა საკითხებზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება.
– ბევრმა ადამიანმა არ იცის, როგორ და რა ფორმით უნდა გაიღოს შესაწირი. ზოგი ფიქრობს, რომ მოძღვარმა უსასყიდლოდ უნდა შეასრულოს რელიგიური რიტუალები. რას გვეტყვით ამაზე? – ზოგიერთი ადამიანი სასულიერო პირებს იმის გამო განიკითხავს, შესაწირი აიღოო. ასეთი რამ არაეკლესიურ ადამიანებს ემართებათ. არ აქვს მნიშვნელობა, ადამიანი ღვთისმსახურისთვის რამდენს გასცემს. მთავარია, მისი შინაგანი მდგომარეობა, განწყობა. ადამიანს მადლიერების გრძნობა უნდა გააჩნდეს, რომ ღვთისმსახურმა მისთვის გარკვეული რიტუალი აღასრულა. მოძღვარი ნათლავს, მირონს სცხებს, იღებს უამრავ აღსარებას, აზიარებს, ატარებს შვიდგზის ზეთისცხებას, აღასრულებს პარაკლისებს... ისიც ადამიანია, იღლება, ოჯახი, შვილები ჰყავს, რომლებიც უნდა არჩინოს. ხელმოკლე და ავადმყოფ სულიერ შვილებს უნდა დაეხმაროს, ეკლესიისთვის უნდა შეიძინოს სანთელი, სეფისკვერი, სხვადასხვა საეკლესიო ინვენტარი. თუკი ამ დროს ადამიანს არ აქვს იმის საშუალება, რომ რაღაც შესაწირი გაიღოს, გულწრფელი მადლობა მაინც უნდა გადაუხადოს. საქართველოში, სხვა მართლმადიდებელი ქვეყნებისგან განსხვავებით, ღვთისმსახურებს ოფიციალური ხელფასი არ აქვთ დანიშნული. მხოლოდ შემოწირულობებით არსებობენ. ზოგიერთი ნათლობას, ქორწინებას იმის გამო გადადებს ხოლმე, რომ დიდი სუფრის გაშლა არ შეუძლია, სანთელსა და შესაწირზე კი ეკონომიას აკეთებს. როგორც უნდა გაგიკვირდეთ, ეს უფრო შეძლებულ ადამიანებს ემართებათ. სიძუნწე იუდას ცოდვაა. პავლე მოციქული თავის ქადაგებაში პირდაპირ მიგვითითებს: "ტრაპეზის მსახური ტრაპეზმა უნდა არჩინოს და ყოველი მუშაკი ღირსია თავისი საზღაურისა". თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს, რომ მოძღვარი ამა თუ იმ მსახურებისთვის აუცილებლად უნდა იღებდეს გარკვეულ გასამრჯელოს. უბრალოდ, ადამიანებს თავად უნდა ანიჭებდეთ სიხარულსა და სიამოვნებას ტაძრისთვის შესაწირი გაიღონ. საბედნიეროდ, შეიძლება ითქვას, დღეს ჩვენს ქვეყანაში უამრავი ასეთი ადამიანია. რაც შეეხება თანხის გაღების ფორმას, ამისათვის ყველა ეკლესიაში არსებობს ყულაბა და შეუძლიათ, შესაწირი თანხა იქ ჩააგდონ. – დღეს საკმაოდ ხშირია კონფლიქტები მშობლებსა და შვილებს შორის. რა მოვალეობები აკისრიათ შვილებს მშობლების წინაშე და პირიქით? – უფლის მეხუთე მცნება გვასწავლის: "პატივი ეც მამასა შენსა და დედასა შენსა, რათა კეთილ გეყოს შენ და დღეგრძელი იყო ქვეყანასა ზედა". განუსაზღვრელია მშობლების ამაგი შვილებზე. მშობელს შვილისთვის უამრავი განსაცდელი ხვდება, ხშირად ღამეებს თეთრად ათენებს. ამიტომ ყოველი შვილი ვალდებულია, პატივი მიაგოს მშობლებს, თუმცა ეს პატივისცემა ორმხრივი უნდა იყოს. ხშირად მშობლები მხოლოდ მატერიალურად უზრუნველყოფენ შვილებს და არ აძლევენ მთავარს – სულიერ საზრდოს. ამის შედეგია, რომ ბავშვები იზრდებიან უხეშები, სასტიკები, არ აქვთ სიყვარული ღვთისა და მოყვასისა, აქედან გამომდინარე, არც მშობელს სცემენ პატივს. მერე უკვირთ მშობლებს, არაფერი დამიკლია შვილისათვის, ყველაფერს ვაძლევდი, რაც შემეძლო და ასეთი რატომ გამოვიდაო. საეკლესიო სწავლებით, ბავშვის აღზრდა ჯერ კიდევ დედის მუცლიდან უნდა დავიწყოთ. ფეხმძიმემ ხშირად უნდა იაროს ეკლესიაში, მოისმინოს წირვა–ლოცვა, საგალობლები, თქვას აღსარება, ეზიაროს. უკვე მეცნიერებმაც დაამტკიცეს, რომ ნაყოფს დედის მუცელში ესმის მუსიკა, გრძნობს, დედ–მამას შორის როგორი დამოკიდებულებაა. წმინდა მამები გვასწავლიან, რომ ბავშვებს თავიდანვე უნდა ვასწავლოთ ლოცვები, ეკლესიაში ქცევის წესები, მოძღვართან ურთიერთობა, მოწყალების გაცემა, უფროსების პატივისცემა, რადგან შემდეგში მძიმე და ზოგჯერ გამოუსწორებელი შედეგები არ მივიღოთ. როგორც დავით მეფსალმუნე ამბობს: "დასაბამი სიბრძნისა არს შიში უფლისა". – ხშირია შემთხვევა, როცა ადამიანს შური ეუფლება სხვათა კარგად ყოფნის გამო. როგორ უნდა აღმოფხვრა ან განდევნო ეს ცოდვა? – ეკლესია გვასწავლის, რომ ყველა ცოდვის დედა ამპარტავნებაა. ასეთ ადამიანს თავი ყველაზე ჭკვიანი, ლამაზი, განათლებული ჰგონია. სურს, ყველა მას ემორჩილებოდეს, მის აზრს ითვალისწინებდეს, ყველაფერი მას ეკუთვნოდეს. შურის მშობელიც ამპარტავნებაა. წმინდა მამები ამბობენ და სულხან–საბას ლექსიკონშიც ასეა განმარტებული, რომ შური არის მწუხარება სხვის სიკეთეზე. ადამიანებს ეს გრძნობა მაშინ იპყრობთ, როცა სხვის წარმატებას გაიგებენ. ზოგისთვის ეს ლამის ტრაგედიად იქცევა ხოლმე. იწყებენ დრტვინვას, სხვათა განკითხვას, რაც ხშირად ცილისწამებაში გადადის, ე.ი. ცოდვას ცოდვა ემატება. "რატომ არის ეს ადამიანი მოწყენილი?" – ჰკითხეს ერთ ბრძენს და მიუთითეს შურიან ადამიანზე, რომელიც ყოველთვის ნაღვლიანი სახით დადიოდა. "ალბათ იმიტომ, რომ ან მას შეემთხვა რაიმე უბედურება, ან მის მოყვასს – ბედნიერება", – მიუგო ბრძენმა. წმინდა მამები გვასწავლიან: "შურიანი წუხს, როცა თავისზე აღმატებულს ხედავს და მისი თანასწორი არ არის. ასევე იტანჯება თავის თანასწორთა ხილვისას, რადგან მათზე აღმატება სურს". გამოდის, რომ ასეთი ადამიანი არასოდეს არის მშვიდი, მისდამი სხვის მიერ გაკეთებული სიკეთეც კი აღიზიანებს. "მართლმადიდებლობა ეს არა მარტო სხვისი მწუხარების გაზიარებაა, არამედ სხვისი სიხარულის გამო სიხარული და ბედნიერება", – ბრძანა ერთ–ერთი ქადაგებისას სრულიად საქართველოს კათოლიკოს–პატრიარქმა ილია მეორემ. "ჩვენ შეგვიძლია თავიდან ავიცილოთ შური, თუ დიდად არ ჩავთვლით არც იმას, რასაც ადამიანები სიმდიდრეს უწოდებენ, არც მომხიბლავ დიდებას, არც სხეულის ჯანმრთელობას, არამედ ვისწრაფვით მარადიული და ჭეშმარიტი მადლის მოსაპოვებლად", – ამბობს წმინდა ბასილი დიდი. "როცა ხედავ სიმდიდრეს ან დიდებას, ან საერთო ხელმწიფებას, იფიქრე იმაზე, რომ ყოველივე ეს წარმავალია, შური ამპარტავნების შვილია, შეებრძოლე მას და ამ სენისგანაც გათავისუფლდები", – გვმოძღვრავენ წმინდა მამები. შურიანი ადამიანი უფლის სასუფეველს ვერასოდეს დაიმკვიდრებს. შურთან ბრძოლა კი შესაძლებელია საკუთარ ცოდვათა განცდით და ამ ცოდვათა გამო სინანულით, საკუთარი უღირსების შეგრძნებით და თავმდაბლობით. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-04) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1526 | |
შესვლა საიტზე