იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| ქრისტიანობა სხვა რელიგიებისგან სწორედ ამ მთავარი საიდუმლოთი განსხვავდება
ზიარება ერთ–ერთი უმთავრესია შვიდ დიდ ქრისტიანულ საიდუმლოს შორის. მისით უახლოვდება ადამიანი ღმერთს, თუკი ეს საიდუმლო სწორად აღსრულდება, ამისთვის კი მაზიარებელი ადამიანი მომზადებული და გაცნობიერებული უნდა იყოს. როგორ უნდა მიიღოს ადამიანმა ზიარება "საკურნებელად სულისა და ხორცისა" და არა – სასჯელად, ამ კითხვებზე გვპასუხობს წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი მამა გიორგი (სხირტლაძე).
– მამაო, განგვიმარტეთ, რა არის ზიარება და რატომ ითვლება ის დიდ ქრისტიანულ საიდუმლოდ. – ზიარების საიდუმლო დაარსდა საიდუმლო სერობაზე. ქრისტიანობა სხვა რელიგიებისგან განსხვავდება სწორედ ამ მთავარი საიდუმლოთი – ზიარების საიდუმლოთი. ზიარება გულისხმობს ქრისტეს ხორცის და სისხლის მიღებას. ქრისტემ აღასრულა კაცობრიობის გამოხსნა ცოდვის, წყევლისა და სიკვდილისაგან და ამ განგებულების თანამოზიარედ დაგვიტოვა ზიარება, რომელიც არის კარიბჭე სხვა საიდუმლოებებში მონაწილეობისა. იმ შვიდი საიდუმლოდან, რომლებიც გვაქვს, ერთ–ერთი დიდი ყურადღება, ნათლობის შემდეგ, ზიარებას ექცევა. ნათლობის გარეშე ზიარების მიღება არ შეიძლება. ზიარება არის ერთ–ერთი საშუალება ღმერთთან ახლოს ურთიერთობისა. – რა შემთხვევაში შეიძლება ექცეს ზიარება მორწმუნე ადამიანს სასჯელად? – ღმერთის ნება ერთია – არ ნებავს სიკვდილი ცოდვილისა, არამედ ნებავს მისი მოქცევა და ცხონება. ღმერთს არავის დასჯა და, მით უმეტეს, ზიარებით დასჯა არ სურს. "წყალობა მნებავს და არა – მსხვერპლი" – ამბობს ღმერთი. ყველა წყალობას, მათ შორის ზიარებას, ვიღებთ არა ჩვენი ღირსების, არამედ ღვთის წყალობის გამო. ზიარება ადამიანს ეძლევა საკურნებლად სულისა და ხორცისა. მაგრამ ნათქვამია, ნუ დაუყრით მარგალიტებს ღორებს, გათელავენ იმ მარგალიტებსაც და თქვენც გაგთელავენ. ამიტომ არ შეიძლება ადამიანმა ზიარება მიიღოს მოუმზადებელმა, დაბოღმილი გულით, ღვთის შიშის და მოძღვრის კურთხევის გარეშე. ამ მოუმზადებლობის გამო, არა ღმერთი დასჯის, არამედ თავად აღმოჩნდება მოუმზადებლად ზიარების გამო დასჯილ მდგომარეობაში. ზიარება დაკავშირებულია შემეცნებასთან. ღვთის კანონების შემეცნების გარეშე, რომელიც გულისხმობს მოწყალებას, თავმდაბლობას, თვინიერებას, შეუძლებელია ადამიანმა ღირსეულად მიიღოს ზიარება. ფარისევლობა კი – თამაში წმინდანობისა ან ქრისტიანულ სათნოებათა გარეგნულ რეგალიებად გადაქცევა, ზიარების ჩვეულებრივ საკვებად მიღება და არა – მოწიწებით, მის დამცირებად, მკრეხელობად ითვლება. – თუ ადამიანი ხვდება, რომ უღირსად ეზიარა, უნდა მოინანიოს? – არიან ადამიანები, რომლებიც ამ ცოდვას, უღირსად ზიარებას, აცნობიერებენ და განიცდიან. ზერელე დამოკიდებულება ლოცვისადმი და ზიარებისადმი გააჩნიათ მათ, ვინც, ასე ვთქვათ, დამწყები ქრისტიანები არიან. ჯერ იწყებენ ზიარებას, მერე ანებებენ, მერე ისევ იწყებენ და ასეთი, წყვეტილი სულიერი გრაფიკი აქვთ. მათი უცოდინარობა საღვთო წერილის მიმართ იწვევს ამგვარ ზერელე დამოკიდებულებას ზიარების მიმართ, რაც მეტნაკლებად მათთვის უარყოფითი შედეგის მომცემია არამარტო ამ წუთისოფელში, არამედ მარადიულ ცხოვრებაშიც. აღსარებაში ნებისმიერი ადამიანი ამ ზერელე მიდგომას ზიარების მიმართ უნდა ნანობდეს. თუ არ ნანობს, უნდა გააცნობიეროს, ხომ არა აქვს ზერელე დამოკიდებულება ზიარების მიმართ. – როგორ უნდა მიხვდეს ადამიანი, რომ ზიარება მისი სულის საკურნებლად იქცა ან პირიქით სასჯელად გადაექცა? – პირველი ბარომეტრი, მიიღო თუ არა ადამიანმა ზიარება სწორად, შეგნებულად გაითავისა თუ არა ეს საიდუმლო, არის ცოდვის სიძულვილი, ანუ ადამიანი გარკვეულ ცოდვას სტანდარტულად აღარ იმეორებს. ეს ერთ–ერთი უწყებაა ზეციდან მოსული, რომ ადამიანს ეს ცოდვა მოეტევა. ასევე, მიიღო თუ არა ზიარება, ექცა თუ არა მას ეს საიდუმლო სულის საკურნებლად, არის ის, რომ თუ ზიარების შემდეგ გამოდის არადამშვიდებული, განკითხვაში, აფორიაქებული, ე.ი. ეს ზიარება ვერ მიიღო, ანუ შესაბამისად არ მოემზადა. ასევე არ შეიძლება ზიარების შემდეგ სამადლობელი ლოცვების არწაკითხვა. უმადური არ უნდა იყოს ადამიანი. პავლე მოციქული გვასწავლის, მუდამ ვლოცულობდეთ, მუდამ სიხარული გვქონდეს გულში, მუდამ ვმადლობდეთ უფალს, რადგან ეს არის ნება ღვთისა. არათუ მუდმივად, ზიარების შემდეგაც თუ არ მადლობს ადამიანი უფალს, ეს ცხადი ნიშანია იმისა, რომ მან ზიარება ვერ შეისისხლხორცა. – ხშირად ადამიანები ვერ ასწრებენ ზიარებისწინა ლოცვების წაკითხვას და არის შემთხვევები, რომ აღსარებასაც ვერ აბარებენ, ჯერ ზიარებას იღებენ და შემდეგ აბარებენ აღსარებას. ეს არასწორად მიღებული ზიარებაა? – როგორც ზიარებაა საიდუმლო, ისევე სინანული და აღსარება არის საიდუმლო. ამ საიდუმლოსაც დიდი ძალა აქვს, ისევე როგორც სხვა საიდუმლოს და განსაკუთრებული მნიშვნელობა აქვს ცოდვების მიტევებისას. აღსარების საიდუმლო გულისხმობს შენდობის ლოცვის შემდეგ ცოდვების მიტევებას. თუ ეს კიდევ იბეჭდება ზიარების საიდუმლოთი, მართლმადიდებელი ქრისტიანი ბოლომდე იწმინდება და წმინდანს მიემსგავსება. ყველა ადამიანს თავისი სულიერი დამოკიდებულება აქვს ცოდვების აღქმისადმი. ამიტომ აღსარების სწორად ჩაბარება დამოკიდებულია მოძღვრისა და იმ ადამიანის ურთიერთობაზე, ვინც აღსარებას აბარებს. რაც შეეხება ზიარებისწინა ლოცვების წაკითხვას, თუკი სამადლობელი ლოცვების წაკითხვაა აუცილებელი, ასევე აუცილებელია ზიარებისწინა ლოცვების წაკითხვა. მექანიკურად კი არ უნდა წაიკითხოს ადამიანმა ლოცვა, არამედ გაცნობიერებულად, ყურადღებით, მორჩილებით. ზიარებისწინა ლოცვის წაკითხვის შემდეგ ადამიანი სულიერად დამშვიდებულია და მზად არის ზიარებისთვის. – ხშირად მსმენია, რომ ყოველკვირა ზიარება საჭირო არ არისო და პირიქითაც – რომ უკეთესია, თუ ადამიანი ყოველკვირა იღებს ზაირებას. რომელი შეხედულებაა სწორი? – კარგი კითხვაა. ნათქვამია: "მიიღეთ და სჭამეთ, ესე არს ხორცი თქვენთვის განტეხილი და სისხლი თქვენთვის დათხეული", მაგრამ არსად წერია, ეზიარეთ კვირაში ერთხელ ან თვეში ერთხელ და ა.შ. ანუ ზიარების სიხშირის ცენზი არ არის დაწესებული. თვითონ მოძღვარმა უნდა გაარკვიოს, რამდენად მზად არის ადამიანი ზიარებისთვის. ადამიანს თუ აქვს სურვილი, ეზიაროს, რა თქმა უნდა, მას აქვს უფლება გარკვეული სიხშირით ეზიაროს, რამდენჯერაც მოძღვარი დაუწესებს. ზიარება ცოდვაა მაშინ, როცა ადამიანი მოუმზადებელია ამისთვის და მოძღვრის კურთხევის გარეშე იღებს მას. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-08) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 2989 | |
შესვლა საიტზე