ადამიანს ამქვეყნად მრავალი საცდუნებელი აქვს, არსებობს ცოდვები, რომელთა შესახებ არაფერი ვიცით. მაგალითად, არ ვიცით, რომ შეიძლება რომელიმე სიზმარი ცოდვაში ჩაგვეთვალოს, არ გვაქვს გააზრებული, რას ნიშნავს "ძილსა შინა დაცემა" და რამ შეიძლება ის გამოიწვიოს, არ გვესმის, სად გადის ზღვარი ქრისტიანობასა და წარმართულ ტრადიცია–რიტუალებს შორის... 

დიდმარხვის დაწყების წინა დღეებში, იმისათვის, თუ როგორ მოემზადონ ქრისტიანები ღირსეულად აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულის შესახვედრად, ამ და სხვა მნიშვნელოვან საკითხებზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება. 

– მამაო, ბევრს აინტერესებს, რა ცოდვაა "ძილსა შინა დაცემა". 

– "ძილსა შინა დაცემა" სიზმარში იმ ცოდვაში ჩავარდნაა, რაც ჩვეულებრივად მღვიძარე მდგომარეობაში მრუშობის ცოდვად ითვლება. ძილში შეცოდებისაგან დამცველი მხოლოდ ღმრთის მადლია. უნდა ვეცადოთ, ძილს წინ არ უძღოდეს ოცნებები, ბილწი სანახაობების, ფილმების ყურება ან ასეთ რაღაცეებზე საუბარი. 

– ადამიანი თუ მაინც ჩავარდა ამ ცოდვაში, როგორ უნდა მოიქცეს? 

– არსებობს საგანგებო ლოცვები "ძილსა შინა დაცემის" მოსანანიებლად. სიზმრად დაცემის შემდეგ უნდა წარმოთქვათ ეს ლოცვები, რომელიც 40 მეტანიით სრულდება, ხოლო შემდეგ აღსარებაშიც მოინანიოთ. ხშირ შემთხვევაში ძილში დაცემის წინაპირობაა განრისხება, განკითხვა. გარდა ამისა, დაცემის ალბათობას ზრდის ნაყროვანება, გემოთმოყვარეობა, სიმთვრალე. რჯულის კანონი გვამცნობს, რომ ზოგჯერ ზიარების წინ ხდება ადამიანის ძილში დაცემა. ზიარების წინაღამეს მაცდური, ცოდვისეული სიზმრების ხილვის მიუხედავად, ზიარება შესაძლებელია. ოღონდ აღსარებაში უნდა მოვინანიოთ. 

– მომრავლებული უცხოური სერიალებისადმი ეკლესიის დამოკიდებულება უარყოფითია. რატომ ითვლება მათი ყურება ცოდვად? 

– დავით მეფსალმუნე ამბობს: "კაცი პატივსა შინა იყო და არა გულისხმა–ჰყო, ჰბაძვიდა იგი პირუტყვთა უგუნურთა და მიემსგავსა მათ". ტელესერიალები ჩვენს სულიერ სამყაროს აღარიბებს. ერთი შეხედვით, მათი სიუჟეტის მთავარი ხაზი სიყვარულია. ჩვენი რელიგია გვასწავლის, რომ სიყვარული ის ერთადერთი ძალაა, რომელიც ადამიანს აცოცხლებს. ბიბლიაში პირდაპირ წერია, რომ ღმერთმა ადამიანი დიდი სიყვარულის გამო შექმნა. მაგრამ აქ ღვთაებრივ სიყვარულზეა საუბარი, სერიალებში კი ყველაფერი გაუბრალოებულია, თითქმის ცხოველურ ინსტინქტებამდეა დაყვანილი. ამ ფილმების გმირებს დღეს ერთი უყვართ, ხვალ – მეორე და ამას სიყვარულს უწოდებენ. სიყვარული ხომ სულ სხვა გრძნობაა. იგი ერთ დღეში არ განქარდება. თუ ადამიანმა რამე გაწყენინა და ამის გამო აღარ გიყვარს, ესე იგი არც არასდროს გყვარებია, მხოლოდ ხორციელ გრძნობას ყოფილხარ აყოლილი. ასეთი რამ ხომ ცხოველსაც შეუძლია? ადამიანს ღმერთმა იმისთვის მისცა გონება, რომ ვნება სიყვარულისგან გაარჩიოს. 

სერიალებში ხაზს უსვამენ პიროვნების თავისუფლებას. რა თქმა უნდა, ადამიანის უდიდესი ნიჭი სწორედ თავისუფალი ნებაა, მაგრამ ეს აღვირახსნილ ცხოვრებას როდი ნიშნავს. შენი თავის უფალი თუ ხარ, თავის ხელში აყვანა უნდა შეგეძლოს. თუ ადამიანი ვერცხლისმოყვარეობას, შურსა და სხვა ვნებებს აჰყვება, ვერასოდეს იქნება თავისუფალი; იგი მონა გახდება იმ ცოდვისა, რომელსაც ჩადის. ნურც ერთი ჩვენგანი თავს ნუ მოიტყუებს და ნუ იტყვის, რომ თავისუფალია, როცა მასზე ვნება ან რომელიმე სისუსტე ბატონობს. ბევრგან, განსაკუთრებით სოფლებში, ხალხს გართობის ერთადერთ საშუალებად ტელევიზორი რჩება. განა გასაკვირი არ არის, რომ ზოგ დედას შეუძლია, მშიერ ბავშვს, რომელიც საჭმელს სთხოვს, გაუბრაზდეს კიდეც, მაცალე ფილმის ყურება, დამთავრდება და გაჭმევო? ყველას ვურჩევ, არც თვითონ უყურონ და, მით უმეტეს, არც პატარებს მისცენ სერიალების ყურების ნება. სერიალი შხამია, რომელიც წვეთ–წვეთად ჩაედინება კაცის გონებაში და მთლიანად იპყრობს მას. ადამიანის თვალში ჭეშმარიტი ღირებულებები უფასურდება და მათ ადგილს ხორციელი სიკეთე იკავებს, არადა კაცი უმთავრესად სულზე უნდა ზრუნავდეს, ამას კი დიდი ინტელექტუალური საზრდო სჭირდება. 

– დიდმარხვის ბოლო დღეებში ჭიაკოკონობა დღემდე იმართება ჩვენში. აქვს თუ არა ამ რიტუალს რაიმე საერთო ქრისტიანობასთან? 

– ამ დღეს ქრისტიანობასთან საერთო არაფერი აქვს. საქართველოს ზოგიერთ კუთხეში გავრცელებული რწმენა, თითქოს ჭიაკოკონობის ღამეს ის ადგილები, სადაც კოცონია დანთებული, კუდიანებისგან იწმინდება, მხოლოდ სახეცვლილი, ქრისტიანული ელემენტებით გამდიდრებული ვარიანტია. ამ ტრადიციის ფესვები უფრო შორს არის და წარმართულ პერიოდს სწვდება. ამიტომ ჭიაკოკონობა არ არის ქრისტიანული დღესასწაული და მასში მონაწილეობა მორწმუნე ადამიანმა არ უნდა მიიღოს. 

ცეცხლთაყვანისმცემლობა, იგივე მაზდეანობა, ირანსა და მისი გავლენის სფეროში შემავალ ქვეყნებში, მათ შორის საქართველოშიც იყო გავრცელებული. მაზდეანებისათვის ცეცხლი ღვთაება გახლდათ. პიროვნება ღმერთისთვის მისაღები რომ გამხდარიყო, ცეცხლით უნდა განწმენდილიყო. ეს აქტი ცეცხლში გავლით – კოცონზე გადაბიჯებით, გადახტომით აღესრულებოდა. დავით წინასწარმეტყველი ამბობს, რომ წარმართთა ღმერთები ეშმაკები არიან. საოცარია, რომ ადამიანები, რომლებიც ქრისტიანობაში თითქმის ან სრულებით ვერ ერკვევიან, სწორედ ქრისტიანობის ბრწყინვალე დღესასწაულის წინ, ვნების კვირის ოთხშაბათს, აწყობენ ჭიაკოკონობას. ისინი ვერ გეტყვიან, რა არის ან როდის არის შობა, ბზობა, აღდგომა, სამაგიეროდ კალენდარულად მოძრავი ვნების შვიდეულის ოთხშაბათი არაფრით გამორჩებათ. 

ქრისტიანული სამყარო ვნების კვირაში ყველაზე უფრო ახლოსაა უფალთან, მასთან ერთად განიცდის მის ტანჯვას და, რაც მთავარია, ელის უფლის ბრწყინვალე აღდგომას. ჭიაკოკონობა ბოროტ ძალთა უკანასკნელი უსუსური გალაშქრებაა დიდი მისტერიის წინააღმდეგ – როცა დგება ბრწყინვალე დღესასწაული. ეშმაკის მთავარი მიზანი სწორედ ის არის, ადამიანი ყოფიერების ჭაობში ჩაეფლოს, იფიქროს ყველაფერზე, დაწყებული საყოფაცხოვრებო წვრილმანებით და დამთავრებული ტექნიკის მიღწევებით, ოღონდ დაივიწყოს მთავარი – ჭეშმარიტი ღმერთი. 

ანა ნოდია