იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| როგორ გამოვხატოთ უფლისადმი მადლიერება
ადამიანები დაუმსახურებელ მადლს ვიღებთ ღვთისაგან. ზოგჯერ უფალი მაშინ შეგვეწევა, როცა ხსნას ყველაზე ნაკლებად ველით. ხშირად გვაცილებს თავიდან განსაცდელებს ისე, რომ ჩვენ ვერც კი ვხვდებით, რა ხიფათს ავარიდეთ თავი. ჩვეულებრივმა საერო ადამიანმა არ იცის, როგორ გადაუხადოს მადლობა უფალს, რა გააკეთოს იმისთვის, რომ მადლიერება გამოხატოს. მართლმადიდებელი მოძღვრები გვირჩევენ, რომ ბევრი ვილოცოთ და ჩვენი ყოველი ქმედება ჭეშმარიტი ქრისტიანის ცხოვრებას უნდა მიემსგავსოს. ეს იქნება მადლიერების გამოხატვაც.
ლოცვა კი ყველგან და ყოველთვის არის აუცილებელი. მართლმადიდებლები, განსაკუთრებით კი ქართველი ემიგრანტები, რომლებიც უცხოეთში ისეთ ქალაქებში ცხოვრობენ, სადაც მართლმადიდებლური ტაძარები არ არის, სვამენ კითხვას, შეუძლიათ თუ არა არამართლმადიდებლურ ტაძარში ილოცონ. ამ საკითხებზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრა. – მამაო, როგორ უნდა შევწიროთ მადლობა უფალს იმისათვის, რომ გვიფარავს განსაცდელისაგან, მადლს გვანიჭებს და საერთოდ სიცოცხლე მოგვმადლა? – ღვთის მიმართ მადლიერება ქრისტიანის სულის მუდმივი მდგომარეობაა, მაგრამ რისთვის და როგორ უნდა ვმადლობდეთ უფალს? უპირველესად, იმისთვის გვმართებს მადლიერება, რაც მოგვანიჭა თავისი განკაცებით, ჯვარცმითა და აღდგომით – ცოდვისა და ტირანიისგან გაგვათავისუფლა, მოგვცა შესაძლებლობა სასუფეველში დავიმკვიდროთ თავი. ეკლესიის მსახურება ამ მადლიერების გრძნობით არის გამსჭვალული. ვმადლობთ "საჩინოთა და უჩინოთა ქველისმოქმედებათა ჩვენდა მომართ ქმნულთა" (სიტყვები წირვის საიდუმლო ლოცვიდან). უფალი უამრავი განსაცდელისაგან გვიფარავს ისე, რომ ჩვენ ვერც კი ვამჩნევთ იმ საშიშროებას. მას უნდა ვმადლობდეთ იმ სასწაულებრივი შეწევნისათვის, რომელიც ყოველი ადამიანის ცხოვრებაში მოიპოვება. – და მაინც, მამაო, უფლის წყალობის მიმართ მადლიერება როგორ გამოვხატოთ? – მადლიერების გამოხატვა ხდება სიტყვით (ლოცვის სახით) და საქმით. რაც უნდა ვთქვათ ლოცვაში, თუ საქმე არ მოწმობს ღვთისადმი მადლიერებას, მაშინ ყოველი ლოცვა ფუჭია. საქმეში კი, უპირველესად, ისეთი ცხოვრება იგულისხმება, რომელიც ცხადყოფს, რომ პირადად ჩვენთვის ამაოდ არ ჩაუვლია უფლის ჯვარცმას, რომ ჩვენც ვიტვირთავთ მის ტკბილ უღელს, რომ ვეცდებით, მისი მცნებებით ვიცხოვროთ. – ზოგჯერ ქრისტიანის ლოცვა ფარისევლისას ჰგავს. როგორ უნდა ავარიდოთ თავი, რომ ჩვენი უფლისადმი ვედრება ან თუნდაც მადლიერების გამოხატვა ფარისევლის ლოცვას არ დაემსგავსოს? – უფალი ასე აღწერს ფარისევლის ლოცვას: "ფარისეველი იგი წარსდგა და ამას ილოცვიდა თვისაგან: ღმერთო, გმადლობ შენ, რამეთუ არა ვარ, ვითარცა სხუანი კაცნი, მტაცებელ, ცრუ და მემრუშე, გინა ვითარცა ესე მეზუერე, ვიმარხავ ორ–გზის შაბათსა შინა და ათეულსა შევსწირავ ყოვლისაგან მონაგებისა ჩემისა". ფარისევლის ლოცვაში არ არის ჭეშმარიტი მადლიერება. ის არ ამბობს: "გმადლობ უფალო, რომ დამიფარე მტაცებლობის, სიცრუის, მრუშობის ბოროტი სულების თავდასხმისაგან; გმადლობ, რამეთუ მასწავლე მსახურება შენი და მეხმარები შენი მცნებებით ცხოვრებაში; გმადლობ შენ, რამეთუ მწყალობ ცოდვებით შენს განმარისხებელს". არაფერი მსგავსი არ ამოდის ფარისევლის გულიდან. ის ამბობს: "გმადლობ შენ, რამეთუ არა ვარ, ვითარცა სხუანი კაცნი, მტაცებელ, ცრუ და მემრუშე". მაგრამ ვინ დააყენა ის სხვების მსაჯულად? ხომ იცის მან, რომ ადამიანი არა კაცობრივი, არამედ ღვთაებრივი სიმართლით განისჯება. ვინ უთხრა, რომ სხვების განკითხვა მადლიერებაა, მაშინ, როცა სჯულის მცოდნე ფარისეველმა იცის, რომ მსაჯული და განმკითხველი მხოლოდ ღმერთია? "ვიმარხავ ორ–გზის შაბათსა შინა და ათეულსა შევსწირავ...". მაგრამ ხომ იცის ფარისეველმა, რომ სჯულის სრულად აღსრულება ვერ ძალუძს ადამიანს! და მთავარი: მარხვა და შეწირვა სათნოებათა მოპოვების საშუალებაა და არა – სათნოება. მაშ რისთვის მადლობს ფარისეველი ღმერთს? "მსხვერპლი ღმრთისა არს სული შემუსრვილი", – ამბობს წმიდა მეფე დავითი. ფარისეველი მის შთამომავლად თვლის თავს, იცის მისი ეს სიტყვები, მაგრამ ამ სწავლებით არ ხელმძღვანელობს ღმერთთან ურთიერთობაში. მეტიც, ის ამადლის ღმერთს: "ვიმარხავ", "შევწირავ". ღმრთისადმი მადლიერებაა, როცა ღვთის წყალობას იყენებ სულიერ კიბეზე, რომ კიდევ ერთი საფეხურით წაიწიო წინ. თუ გვექნება სწორი სულიერი მდგომარეობა, სათანადო სიტყვები თავისთავად იშვებიან გულში. მთავარი კი მაინც ქმედითი მადლიერებაა. – რატომ ხდება, რომ ზოგიერთ ადამიანს უჭირს პირველი აღსარების თქმა? – არარელიგიურად მცხოვრებ ადამიანს ძალიან ბუნდოვანი წარმოდგენა აქვს ბოროტ სულზე, ანუ ეშმაკზე ან სულაც არ სწამს მისი არსებობა. სწორი სულიერი ცხოვრების მქონე ქრისტიანმა საკუთარი გამოცდილებით იცის, რომ ეშმაკი არსებობს. მის ხრიკებს და ბრძოლის მეთოდებს იცნობს. იცის, როგორ ებრძოლოს და როგორ დაიცვას თავი მისგან. სატანა მაშინ იწყებს ნამდვილ ბრძოლას ადამიანთან, როცა იგი გადაწყვეტს ქრისტეს მოწაფე, ანუ ქრისტიანი გახდეს. ეშმაკი განსაკუთრებით მაშინ მძვინვარებს, როცა ადამიანი დიდი მადლის მისაღებად, ანუ ღმერთთან განსაკუთრებული ურთიერთობისთვის ემზადება. ბოროტ სულს არ უყვარს, როცა ზრდასრული ადამიანი პირველ აღსარებას ამბობს, რადგან აღსარებაში გამოხატული ნამდვილი სინანული ეშმაკს მასზე ძალაუფლებას აკარგვინებს. მაგრამ ეს იმ შემთხვევაში მოხდება, როცა ადამიანმა იცის აღსარების სწორად თქმა, იცის, რა არის სინანული და სწავლობს მას (სინანულს). – ალბათ ეს ყველაფერი სულიერმა მოძღვარმა უნდა ასწავლოს, ქრისტიანული ცხოვრებისკენ გაუკვალოს გზა. – მოძღვრის როლი მართლაც უდიდესია. ამიტომ ადამიანმა ქრისტიანული ცხოვრება მოძღვრის შერჩევით და მასთან ურთიერთობით უნდა დაიწყოს. სულიერი ცხოვრება არა – აღსარებით, არამედ მოძღვრის შერჩევით იწყება. – შეიძლება თუ არა, რომ მართლმადიდებელმა ქრისტიანმა ილოცოს არა მართლმადიდებლურ ან არაქრისტიანულ ტაძარში? – ლოცვა შეიძლება იყოს ინდივიდუალური (პიროვნულ–შინაგანი) და საზოგადო. საზოგადო ლოცვაში, თუ ეს არამართლმადიდებელთა ლოცვაა, მონაწილეობა არ შეიძლება. ინდივიდუალური ლოცვა შეიძლება ყველგან, სახლში თუ გარეთ, ტრანსპორტსა თუ ნებისმიერ ტაძარში. უფრო მეტიც, არათუ შეიძლება, არამედ აუცილებელიც არის, მაგრამ აქვე უნდა აღინიშნოს, რომ ტაძარი ნებისმიერი, ეს იქნება მეჩეთი, სინაგოგა თუ სხვა, არის საზოგადო ლოცვის ადგილი. ჩვენ ვიცით, რომ ლოცვას თან ახლავს გარეგნული ნიშნები, მაგალითად, ტაძარში შესვლისას პირჯვარს ვისახავთ გულმკერდზე და თავის დახრით თაყვანს ვცემთ უფლის სახლს. აგრეთვე ვანთებთ სანთელს, ლოცვა–კურთხევას ვითხოვთ მღვდლისაგან და ა.შ. აი, ეს გარეგნული ფორმები ლოცვისა მიუღებელი იქნებოდა არამართლმადიდებლურ ტაძარში, რადგან თუ მივალთ იქ სანახაობისთვის, არასწორად მოვიქცევით. თვალთვალი ერთგვარი უზნეობაცაა, როგორც, მაგალითად, სხვის ოჯახში ჩახედვა ან სხვისი წერილის წაკითხვა. ასე რომ, საზოგადო ლოცვისას არამართლმადიდებლურ ტაძარში ყოფნა მართლმადიდებლისთვის ზნეობრივად არ არის სწორი. თუ თანაგრძნობით ხართ იქ მისული და მათი ლოცვის მადლმოსილებას ეთანხმები, ესე იგი შენ იზიარებ მათ სარწმუნოებრივ შეხედულებებს და გამოდის, რომ არ ხარ მართლმადიდებელი. თუ ასე არ არის, მაშ საკითხავია, რამ გიბიძგა, რომ იქ მისულიყავი? ერთი სიტყვით, თუ რაიმე მიზეზის გამო აღმოჩნდებით არამართლმადიდებლურ ტაძარში და მოგინდებათ ლოცვა, არა გაქვთ უფლება, ილოცოთ გარეგნული გამოხატულებით. შეგიძლიათ ილოცოთ გულში, უსიტყვოდ, ყოველგვარი გარეგნული გამოხატულების გარეშე, მაგრამ უნდა ილოცოთ არა იმიტომ, რომ იმ რომელიღაც კონკრეტულ ტაძარში ხართ, არამედ იმიტომ, რომ საერთოდ ლოცვა გვმართებს ყველგან და ყოველთვის, განუწყვეტლივ! ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-01-21) | ავტორი: მამა გიორგი სხირტლაძე | |
| ნანახია: 1639 | |
შესვლა საიტზე