იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| რითი გვემუქრება უსაქმურობა და მეტისმეტი საქმიანობა
ტყუილი წესად ექცევა ხოლმე ადამიანს. ამ სენით საზოგადოების ყველა ფენა არის დაავადებული, ის ყველგან არის – საზოგადოებრივ, პოლიტიკურ თუ კერძო ცხოვრებაში. ისე ვიტყუებით, რომ არც ვუფიქრდებით, რას ვამბობთ. შევალამაზებთ ამბებს, რომლებიც სინამდვილეში ისე არ მოხდა, როგორც ვყვებით. ყველაფერი ეს კი ცოდვებად გროვდება. ვიძლევით პირობას, რომელსაც ვერ ან არ ვასრულებთ... როგორ უნდა გავანაწილოთ დრო, რომ მასში სულზე საზრუნავადაც დარჩეს ადგილი, არც მცონარებაში ჩავვარდეთ და არც მეტისმეტ საქმიანობაში გავებათ – ჩვენი დღევანდელი საუბარი მოძღვართან სწორედ ამ საკითხებს შეეხება. კითხვებზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვპასუხობს.
– საიდან უჩნდება ადამიანს ტყუილის სურვილი და განგვიმარტეთ, რა ცოდვაა, როცა ცრუობ. – ცხადია, რომ ქრისტიანის სიტყვები უნდა იყოს მართალი, გამოხატავდეს მხოლოდ ჭეშმარიტებას და იწვევდეს სრულ ნდობას. უფლის სიტყვებით, ტყუილი მზაკვარისგან, ბოროტისგანაა. როგორც გვასწავლის წმინდა წერილი: "ყოველთა მტყუვართა ნაწილი მათი იყოს ტბასა მას ცეცხლითა და წუმწუბითა მოტყინარესა". თვით უფალი არის ხორცშესხმული ჭეშმარიტება. ქრისტიანში კი თვით ქრისტე უნდა იყოს დავანებული. ამიტომაც ქრისტიანი ქრისტიანად რჩება მხოლოდ იქამდე, სანამ ის ჭეშმარიტებით ცხოვრობს და გაურბის სიცრუეს მისი ყველა სახითა და გამოვლინებით. ტყუილი არაა დამახასიათებელი ადამიანის სულისათვის, როგორც ღვთის მსგავსისათვის. დააკვირდით ბავშვს, მას არც შეუძლია და არც იცის ტყუილის თქმა. თუკი ის ჩაიდენს ამას, მაშინ ის გაწითლდება სირცხვილისაგან, როგორც ჩამდენი რაღაც უაღრესად ბილწისა და მისი სულის გამაბინძურებლისა. – ზოგჯერ ამბობენ, რომ ორნაირი ტყუილი არსებობს – კეთილი და ბოროტი... – უნდა ითქვას, რომ თუ აშკარა სიცრუე ყველას სძულს, სხვადასხვა სახის დახვეწილი, შეფარული ტყუილი ყველგან არის გავრცელებული და მას ბევრი ქრისტიანიც არ გაურბის. ამგვარ ნაკლებშესამჩნევ სიცრუეს წარმოადგენს საუბრისას შელამაზებისკენ მიდრეკილება, გაზვიადება, წინასწარ გამიზნული უზუსტობა ფაქტების გადმოცემაში, საკითხის ცალმხრივი გაშუქება და ა.შ. ეს ყველაფერი კი ძალიან დიდი ცოდვაა. – არის თუ არა ცოდვა, როცა რაიმეს დავპირდებით და შემდეგ ვერ ვასრულებთ? – ქრისტიანი ძალზე ფრთხილად უნდა იძლეოდეს დაპირებას, ისიც პირობითი ფორმით, დათქმით – "უკეთუ ღვთის ნება იქნება", ე.ი. თუ არ შემიშლის ხელს რაიმე, რაც ადამიანზე არ არის დამოკიდებული. თუ დაპირება უკვე მიცემულია, მაშინ ყველაფერი უნდა გაკეთდეს მისი ზუსტად და დროულად შესრულებისათვის. ქრისტიანი უნდა იყოს სულიერად წმინდა და წვრილმანებშიც კი კეთილსინდისიერი, რადგანაც "მცირედსა ზედა სარწმუნო იქმენ, მრავალსა ზედა დაგადგინო შენ". ძველ ქრისტიანულ ყოფიერებაში დანაპირების ზუსტ აღსრულებას დიდი ყურადღება ეთმობოდა. მძიმე ცოდვას წარმოადგენს გატეხა ფიცისა, დაპირებისა, რომელიც "დადებულ იქნა წინაშე სიწმინდეთა – ჯვრისა და სახარებისა"."საშინელი არის ხოლმე სასჯელი ღვთისაგან ამ ცოდვის გამო, ზოგჯერ კი ეს სასჯელი თავს ატყდება არა მხოლოდ ფიცის გამტეხს, არამედ მის შთამომავლობასაც". – მამაო, როგორც ვიცით, უსაქმურობა ცოდვაა, თუმცა შესაძლებელია თუ არა ბევრმა საქმემაც ჩააგდოს ადამიანი ცოდვაში, თუკი ის ეკლესიისათვის ვერ იცლის? – ეშმაკი უამრავ ბადეს ხლართავს, რათა მათი მეშვეობით ადამიანთა სულები შეიპყროს და დაღუპვისაკენ უბიძგოს მათ. ცოდვა არის უსაქმურობაც და მეტისმეტი საქმიანობაც. უსაქმურობა, რომლის გამოც ადამიანი ზის და სიზარმაცისაგან იხრწნება და მეტისმეტი საქმიანობაც, რომელიც იმაში მდგომარეობს, რომ ადამიანი განუწყვეტლივ დაკავებულია ათასგვარი საქმით, ორივე ეს ცხონებას უშლის ხელს. მრავალი ქრისტიანი მთელი დღეების განმავლობაში მცონარებს: ხეტიალობენ ქალაქის ქუჩებში, ერთმანეთს ახალ ამბებს უყვებიან, გარშემომყოფ ადამიანებზე ჭორაობენ და, თუ მაინც მიდიან ეკლესიაში, მხოლოდ იმისათვის, რომ მათ მეტი საქმე არა აქვთ. ასე გაჰყავთ დრო და საკუთარი თავისთვის არანაირი სარგებლობა არ მოაქვთ. აი, რას ამბობს სულიწმიდა ზირაქის სიბრძნეში: "მრავალ ბოროტებას ასწავლის უსაქმურობა", "ზარმაცს შიმშილი მოკლავს, რადგან მის ხელებს არ სურთ შრომა" (იგავ. 21,25). ხშირად უსაქმური კაცი საქმით არანაირ ბოროტებას არ იქმს, ვინაიდან მას საერთოდ არაფრის კეთება არ სურს, მაგრამ ფიქრებით ყოველდღიურად ჩაფლულია უწმინდურობაში. უსაქმური ადამიანების ფიქრები განუწყვეტელი ჯაჭვია განსჯისა და განკითხვისა. რამდენადაც უსაქმური თავის საქმეებში ზარმაცია, იმდენად გულმოდგინეა სხვა ადამიანთა საქმის განხილვისას. რამდენადაც არ სიამოვნებს მუშაობა, იმდენად დიდ კმაყოფილებას ანიჭებს ვინმესთან ჭორაობა, ეს ხომ შრომას არ მოითხოვს. რამდენადაც უსაქმური კაცი შრომის მტერია, იმდენად იგი სიამტკბილობის მეგობარია. უსაქმურობის მოყვარული ხშირად მოწყენილია, თუკი ამ სიამოვნებას ვერ იღებს. მართალს ამბობს ძველი ანდაზა: "ის ადამიანები, ვინც არაფერს აკეთებენ, ბოროტების კეთებას სწავლობენ". როცა ახლოვდება დიდი მარხვა, უსაქმურები საჩქაროდ გარბიან მოძღვრებთან და სხვადასხვა საბაბით ითხოვენ მკაცრი მარხვის შემსუბუქებას. დაე, ნუ მივეცემით ბოროტებას და პირველივე დაბრკოლებისთანავე უარს ნუ ვიტყვით სათნოებებზე. ამგვარია პირველი ბადე ეშმაკისა – უსაქმურობა. არის სხვაც. ესაა სხვადასხვა საქმის სიმრავლე, რითაც ადამიანები თავს გადაიტვირთავენ და მოსვენებას არ აძლევენ საკუთარ სულს. – ბევრი საქმის კეთებაც ცოდვაა, მამაო? – როგორც უსაქმურობა, ასევე საქმეთა სიჭარბე, ფუსფუსი და ზრუნვა წარმოშობს უამრავ ბოროტებას. მათ შესახებ ბრძანა უფალმა, როცა საუბრობდა იმ ეკლებზე, რომლებიც ღვთაებრივი მცნებების თესლს თრგუნავს და ხელს უშლის ყოველივე მშვენიერისა და კეთილის აღმოცენებას. ასეთ ადამიანებს, როცა ლოცვის, ეკლესიაში წასვლის, ზიარების, აღსარების ჟამი დგება, ამისათვის დრო აღარ რჩებათ. ისინი სრულებით ჩაფლულნი არიან საქმეში. როგორც კი ერთ საქმეს თავს ანებებენ, მაშინვე მეორეს იწყებენ, მაგრამ რაიმე სულის მარგებელის წასაკითხად დრო არ რჩებათ. ეშმაკს ტყვედ ჰყავს ისინი, რომლებსაც, შესაძლოა, სურთ კიდეც მისგან თავის დახსნა, მაგრამ ვერ პოულობენ გზას, ეშმაკი კი სულ უფრო და უფრო დაბლა, მიწისკენ დრეკს მათ, მათთვის სხვადასხვა საქმეებს და საზრუნავებს ეძიებს, რათა დრო აღარ ჰქონდეთ, არა მხოლოდ სიკეთის აღსასრულებლად, არამედ მასზე საფიქრელადაც კი. თუმცა, კიდეც რომ რჩებოდეთ გარკვეული დრო, ამასაც საქმეებისათვის გამოიყენებდნენ. ისინი დგანან ეკლესიაში და ბაგით წარმოთქვამენ ლოცვის სიტყვებს, ამ დროს კი მათი გონება აქა–იქ დაეხეტება და საყოფაცხოვრებო საქმეებზე ფიქრობს, თუ როგორ გააკეთოს უკეთ ისინი. მათი სხეული ტაძარში იმყოფება, გონება ქუჩაში დაძრწის. თუ შენ თვითონ არ მოგწონს, რომ, როდესაც მეგობარს ესაუბრები, ის არ გისმენს და გამუდმებით უადგილო შეკითხვებს გისვამს, როგორ უნდა გინდოდეს, რომ უფალი ესაუბროს შენს გულს მაშინ, როცა მასში ასობით ამაო აზრი ტრიალებს? – მაშინ როგორ უნდა მოიქცეს ქრისტიანი? – ამ ორი უბედურებისაგან რომ გათავისუფლდე – უსაქმურობისა და მეტისმეტი საქმიანობისაგან, ილოცე უფლის მიმართ, რათა განგანათლოს შენ, რათა ამოიცნო მიზანი, რისთვისაც შობილხარ ამქვეყნად, როგორც დავით წინასწარმეტყველი ამბობს: "მაუწყე მე, უფალო, აღსასრული ჩემი, და რიცხვი დღეთა ჩემთაი რავდენ არს, რაითა ვუწყოდი, რაიღა მაკლს მე". ამის შემდეგ კი დაფიქრდით იმაზე, თუ რაოდენ ძვირფასია შენი ცხოვრების დრო. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-04) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1352 | |
შესვლა საიტზე