იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| რატომ ვართ ეკლესიაში გონებაგაფანტული?
ეკლესია – ეს უფლის სახლია, სადაც ადამიანის სულიერი და ხშირად ფიზიკური განკურნება ხდება. დღევანდელი თემა საკმაოდ საინტერესო უნდა იყოს, რადგან ხშირად მორწმუნეები არ აცნობიერებენ, თუ როგორ იქცევიან ტაძარში, რას ამბობენ სხვადასხვა საკითხზე, რომ უბრალოდ ნათქვამიც შეიძლება მკრეხელობა აღმოჩნდეს. და კიდევ, კითხვაზე, თუ რატომ არ უნდა ერიდებოდნენ ადამიანები ზიარებას ერთი და იმავე კოვზიდან, ამ და სხვა საინტერესო საკითხებზე გვპასუხობს იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე). მამა გიორგი: v – ყველაფერში არსებობს ქცევის ეტიკეტი, რომელიც სავალდებულოა. არსებობს საეკლესიო ქცევის ეტიკეტი. თუ ადამიანი არ ცდილობს საეკლესიო ეტიკეტი შეიმეცნოს, მაშინ უფლის სახლს უნდა გაეცალოს. საეკლესიო ეტიკეტი მოითხოვს წირვა–ლოცვებზე დასწრებას, მარხვის დაცვას, მოძღვრის ყოლას, აღსარების ჩაბარებას და ზიარებას. ადამიანში ღვთის ხატება და მსგავსებაა ჩადებული, როგორც ბეჭედი ღვთისა. ის თვითონ უნდა მიემსგავსოს ღმერთს. ამაში ადამიანს საეკლესიო ცხოვრება ეხმარება. ყველა ადამიანში მეტნაკლებად აირეკლება ქრისტე. – მამაო, ეკლესიაში წირვა–ლოცვაზე ხშირია ხმაური, საუბარი და შესვლა–გასვლა. რა თქმა უნდა, ეს ყველაფერი ადამიანის გონების გაფანტულობას იწვევს. როგორც მოვიქცეთ ამ შემთხვევაში, როგორ ავირიდოთ თავიდან ეს დამაბრკოლებელი მომენტები? – რა თქმა უნდა, არსებობს გარკვეული ხელისშემშლელი ფაქტორები. ხშირია დისკომფორტი, სულიერი მყუდროების დარღვევა, მაგრამ ამ შემთხვევაში, თუ ადამიანი სულიერად ჩაღრმავებულია თავის თავში და გულისმიერ ლოცვაშია, მაშინ თავის თავთან მარტო მაინც რჩება. გასაგებია, რომ ხშირ შემთხვევაში ეს ხმაური და მისვლა–მოსვლა იწვევს გაღიზიანებას, შენიშვნას, აგრესიას ადამიანებში. – ამ ყველაფერს ბოროტი ძალა იწვევს, რომ ადამიანებს ლოცვისას გონება გაუფანტოს? – ბოროტი სულის მანქანებაც მოქმედებს, მაგრამ არ შეიძლება ყველაფერი გარეშე ძალებს გადავაბრალოთ, ჩვენს სულებშიც უნდა ჩავიხედოთ. არსებობს ღვთის ნება, ბოროტის ნება და პირადად, ადამიანის საკუთარი ნება. როგორც ლოცულობ, ისე გწამს და როგორც გწამს, ისე ლოცულობ. როგორც დგახარ ეკლესიაში, ისეთი მორწმუნე ხარ. ეკლესიაში მდგომი ადამიანი ჭვრეტს არამარტო ხილულს, არამედ უხილავსაც. თუ ეკლესიაში წასვლაზე ვბრკოლდებით, არ შეიძლება დავაბრალოთ მხოლოდ გარეგნულ ფაქტორებს ან მხოლოდ უცხო ნებას. ზოგიერთი თავის სიზარმაცესა და ურწმუნოებას აბრალებს იმას, რომ თურმე მოძღვარი არ არის ისეთი, როგორიც მას უნდა; ან ხმაურია ეკლესიაში და ბრკოლდება. თუ რამე ხელს გვიშლის, პირველ რიგში, ჩვენ თავს უნდა შევხედოთ. შეიძლება ბრბოში იდგე და მარტო იყო ღმერთთან. – იმ შემთხვევაში, როცა ეკლესიაში სიჩუმეა და წირვა მიმდინარეობს, ადამიანის გონგაფანტულობა რაღას მივაწეროთ? – ალბათ გინახავთ გოიას ნახატი "გონების ძილი ურჩხულებს ბადებს". როცა ადამიანს შინაგანად სძინავს, მას ყოველთვის აქვს დისკომფორტი. როცა ადამიანი ლოცვას კითხულობს, როგორც მოხსენებას, რა თქმა უნდა, ეს ლოცვა არ შედის არც მის თავში, არც – გულში. არის ხშირი შემთხვევები, რომ ადამიანი ეკლესიაშია მოსული ფიზიკურად, მაგრამ კონცენტრაციას ვერ ახერხებს და მისი გონება ბაზარში, მაღაზიაში ან სახლში იმყოფება. ლოცვისას მას გარედან შემომავალი ზრახვები აწუხებს. ჩვენ ამ ყველაფერს თავი არ უნდა დავუხაროთ. ადამიანის სულიერი თავისუფლების ხელშემშლელი არის თვითონ მისი პირადი არასრულყოფილება, რწმენის სისუსტე. მტერი, პირველ რიგში, ჩვენს თავში უნდა დავინახოთ. – ხშირად ჩნდება კითხვა, რომ უფალმა ჩვენი ყველა ცოდვა ისედაც იცის და რა საჭიროა ეს ყველაფერი მღვდელს მოვუყვეთ. ამაში არის სიმართლის მარცვალი? – არსებობს შვიდი საიდუმლო, ერთ–ერთი არის აღსარების საიდუმლო. ეს დაწესებულია სახარებაში უფალ იესო ქრისტეს მიერ ახალი აღთქმის სამღვდელოებაზე. თუ ადამიანს ღმერთი სწამს, მაშინ მის მიერ დაწესებული საიდუმლოებებისაც უნდა სწამდეს. თუკი ჩვენ ნახატი გვიყვარს, არ შეიძლება მხატვარი გვძულდეს. აქედან გამომდინარე, ჩვენ შეიძლება ბევრი ლამაზ–ლამაზი ფრაზა ვთქვათ და ვიყოთ თვითკმაყოფილებაში, მაგრამ, როცა გაგვიჭირდება, მივალთ ღვთის განგებულებით, სადაც საჭიროა. აღსარება ის საიდუმლოა, რომელიც მოძღვრის მიერ ხილული, აღსრულებული წესით მიეტევება მორწმუნეს და მიენიჭება შენდობის მადლი. ამის შემდეგ კი მას ეხსნება შემდეგი კარიბჭე, რომელსაც ეწოდება ზიარების კარიბჭე. სანამ ადამიანის სული არ დაღლილა და არ მოსვლია განსაცდელი, იქამდე აფრქვევს ასეთ "ბრძნულ" ფრაზებს, რომ თურმე მღვდლის არ სწამს და სწამს ღმერთის, არ სწამს აღსარების და ა.შ. – ზოგჯერ მორწმუნეები ერიდებიან ეკლესიაში ხატებზე, სიწმინდეებზე მთხვევას, რადგან ხატს ბევრი ეამბორება და არაჰიგიენურად მიიჩნევენ. მარტო შუბლის მიდება თუ შეიძლება? – მე არც მინახავს და არც ისტორიაში ყოფილა შემთხვევა, რომ ვინმეს ვნებოდეს რამე ხატზე მთხვევისას ან ზიარების ბარძიმიდან ერთი კოვზით ვინმეს გადადებოდეს დაავადება და ა.შ. ეს არის სულმოკლეობა და ურწმუნოება. დაუშვებელია, ადამიანს ხატზე მთხვევის ეშინოდეს. ეს ან მკრეხელობის შეგნებული ფორმაა, ან სულმოკლეობის უკიდურესი გამოვლინება. თუ საჭიროა, რომ რაიმე დაგვემართოს და თუ ეს ღმერთმა დაუშვა, ამას ვერავინ შეაჩერებს. – ხალხური გადმოცემებიდან ვიცით, რომ როცა ადამიანს ბოროტი ძალა ებრძვის, ამის ერთ–ერთი გამოვლინებაა მთქნარება. როცა ადამიანს ან თუნდაც სასულიერო პირს ეკლესიაში ხშირად ემთქნარება, რას შეიძლება დავუკავშიროთ ეს ფაქტი? – ეს შეიძლება გამოწვეული იყოს უბრალოდ ადამიანის ფიზიოლოგიური ფაქტორიდან, შეიძლება უბრალოდ გადაღლილი იყოს და ეძინებოდეს, მაგრამ შეიძლება ადამიანი მცირედ შეპყრობილი იყოს და მასზე მოქმედებდეს ბოროტი ნება, რომელიც მას განაგდებს საღვთისმსახურო ქმედებებისგან. ასეთ ადამიანებს, ღვთის მადლისა და ნების გარდა, ვერაფერი შველის. – ასეთ დროს პირჯვრის გადასახვა თუ შველის? – პირჯვრის გადასახვა შეიძლება, მაგრამ ყველა დაცემინებამ, დამთქნარებამ, თვალის დახამხამებაზე მუდმივად პირჯვრის გადასახვამ შეიძლება რეფლექსურ გაუბრალოება–გაფამილარულებამდე მიგვიყვანოს საეკლესიო წესებისა. საერთოდ ამ პროცესებს შეიძლება ძალიან ბუნებრივად მივუდგეთ. არ უნდა ამას მისტიფიკაცია და რომანტიზაცია. – თუ ადამიანი წირვა–ლოცვებს არ ესწრება ხალხმრავლობის გამო, თუმცა ეკლესიაში დადის მარტო, სიმშვიდეში, როცა წირვა–ლოცვა არ მიმდინარეობს და თავისთვის ლოცულობს, ასეთი საქციელი უფლისთვის სათნოა? – ადამიანისთვის ყოველთვის მოიძებნება უფალთან მისასვლელი გზა. თუ ადამიანს ღმერთთან საუბარი უნდა, ამისთვის საჭირო არ არის რაღაც განმარტოებული ადგილების მოძებნა. ამით ადამიანი შეიძლება ხიბლში ჩავარდეს. ადამიანი თუ მოუმზადებელია, ის მარტოც მოუმზადებელი იქნება და ხალხთანაც. არსებობს საზოგადო და არსებობს კერძო ღვთისმსახურება. საზოგადო არის ის, როცა ეკლესიაში წირვა–ლოცვა სრულდება და თუ ეს ადამიანში დისკომფორტს ბადებს, იგი ხიბლშია და სამკურნალოა სულიერად. ღვთის ნება კი არ უნდა მოვირგოთ, არამედ უნდა მოვერგოთ. | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-26) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1520 | |
შესვლა საიტზე