იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "მართლმადიდებელი საკუთარ ცოდვებს ხედავს, ფანატიკოსი – სხვებისას" ქრისტიან მორწმუნეებს ბეწვის ხიდზე უწევთ გავლა, რომ მათი უფლისადმი რწმენა და სასოება ფანატიზმში არ გადავიდეს. წმინდა მამების განმარტებით, ღვთის სიყვარული დიდი მადლია, ფანატიზმი კი – ცოდვა, რომელიც ადამიანს ეშმაკის მსახურად ხდის. მორწმუნე ადამიანმა ოქროს ზღვარი არ უნდა დაარღვიოს, რომ ღვთის მადლი და შემწეობა არ დაკარგოს.
ხშირად ამბობენ, არსებობს უწყინარი ტყუილი, რომელსაც უფალი ცოდვად არ გვითვლისო. ღვთისმსახურები ტყუილის ორ ფორმას განასხვავებენ, ერთი, როცა ტყუილს ბოროტი მიზნები აქვს და მეორე – თევდორე მღვდლის ტყუილი, რომელმაც მეფის ადგილსამყოფელი არ გაამხილა და ამით საკუთარი თავი გაწირა. ეს ყველაფერი ერთმანეთისგან რომ განვასხვავოთ, სულიერი ხედვაა საჭირო, რაც მხოლოდ ლოცვით მიიღწევა. დღეს ხშირად გაიგონებთ ასეთ მოსაზრებას: რატომ არ შეიძლება ადამიანები მართლმადიდებლურ ტაძარში დასხდნენ და ისე ილოცონ, მაგალითად, როგორც ეს კათოლიკურ ეკლესიებშია? ამ კითხვას და ზემოთ აღნიშნულ ფანატიზმისა და ტყუილის თემებს იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) განმარტავს. – მამაო, მართლმადიდებლური სარწმუნოების თანახმად, რა არის ფანატიზმი? – ქრისტიანობა გვასწავლის, რომ ღმერთი სიყვარულია. ამიტომ მართლმადიდებელი ადამიანი, როგორც ღმერთთან დაკავშირებული, თავადაც სიყვარულის მატარებელი ხდება. ფანატიკოსი, ამის საპირისპიროდ, სიძულვილის მატარებელია. მართლმადიდებლობა სიცოცხლეა, სიცოცხლის წყაროსთან, ცოცხალ ღმერთთან დამაკავშირებელი, ფანატიზმი – სიკვდილი (ეტიმოლოგიურადაც ამ მნიშვნელობისაა). მართლმადიდებლობა სულის სიხარულია, ფანატიზმი – მწუხარება; მართლმადიდებლობა სხვებში კეთილის დანახვის უნარია, ფანატიზმი – სხვებში ცუდის ძიებაა; მართლმადიდებელი საკუთარ ცოდვებს ხედავს, ფანატიკოსი – სხვებისას; მართლმადიდებელი სხვათა სათნოებას ხედავს, ფანატიკოსი საკუთარი ნების მორჩილია; მართლმადიდებელი ყოველ ადამიანში ქრისტეს შვილს ხედავს, ფანატიკოსი თითქმის ყველაში – ღვთის მოწინააღმდეგეს. მართლმადიდებლისთვის სჯული ადამიანისთვისაა, ფანატიკოსისთვის ადამიანია სჯულისათვის. ამიტომ მართლმადიდებელი, როგორც სჯულის შინაარსის გამგები, მოწაფეა ქრისტესი, ხოლო ფანატიკოსი, ვითარცა სჯულის კერპადმქცეველი, ქრისტეს ჯვარმცმელია. მართლმადიდებლობა სიმდაბლით იკვებება, ხოლო ფანატიზმის მიზეზი სატანის ცოდვაში, ანუ სიამაყეშია საძებნი. – რატომ არ შეიძლება, მართლმადიდებლურ ტაძრებში ვილოცოთ დამსხდრებმა, ისევე, როგორც ეს ქრისტიანობის სხვა მიმდინარეობებშია? – მართლმადიდებლობა არ კრძალავს დამჯდარ მდგომარეობაში ლოცვას. მართლმადიდებლურ ტაძრებშიც არის სკამები, რომლებზეც ღვთისმსახურების დროს დაჯდომა შეიძლება, მაგრამ მართლმადიდებლური ცხოვრებისათვის უცხოა დასავლურ–კონფესიური კომფორტი (ასკეტიზმის უარყოფა, უმარხულობა, ღვთისმსახურების მცირე ხანგრძლივობა, ინსტრუმენტალური მუსიკა, დაჯდომა). მართლმადიდებლობა ქრისტეს მოწაფეობა, მისი მიმდევრობა, მისი ცხოვრებით ცხოვრებაა. ამიტომაც არ გვეთმობა მართლმადიდებლებს საუკუნეებში გამოტარებული ტრადიციებით გადმოცემული ღვთისმსახურების და საერთოდ რელიგიური ცხოვრების სიმკაცრე. მარხვით, ხანგრძლივი საეკლესიო ღვთისმსახურებით, ლიტურგიაზე (რომელიც ქრისტეს ცხოვრებაა) დგომით და დაღლით საშუალება გვეძლევა, ქრისტესადმი ერთგულება და სიყვარული გამოვხატოთ, ხოლო დაჯდომა და საორღანო მუსიკის მოსმენა დარბაზებშიც შეგვიძლია. არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ტაძარში ლოცვა (არამარტო ტაძარში) ღმერთთან საუბარია და რატომ გვიკვირს, რომ უმჯობესია, უფალს ფეხზე წამოვუდგეთ?! – რატომ დაუშვა ღმერთმა ამდენი რელიგიის არსებობა? – ღმერთი, როგორც მოსიყვარულე მამა, არ ზღუდავს ადამიანის თავისუფლებას. ყველა თავად ირჩევს, რაც სურს. ადამიანი საკუთარი რელიგიური გრძნობების დაკმაყოფილებისათვის სხვადასხვა საშუალებას მიმართავს, ანუ თუ არ სურს ცოცხალ ღმერთთან, ჭეშმარიტებასთან ურთიერთობა, ქმნის ცრუ რელიგიას (ხშირად დაცემულ ანგელოზთა ზეგავლენითაც). კაენის არჩევანიც თავისუფალი იყო; ქრისტეს მკვლელობის გადაწყვეტილება იუდეველთა თავისუფალი არჩევანი იყო; მოციქულთა თავგანწირვა ქრისტესათვის ასევე თავისუფალი არჩევანი გახლდათ; ისიც თავისუფალი არჩევანია, როდესაც ქართველი კაცი არად დაგიდევთ წინაპართაგან საკუთარი სისხლით მოტანილ მართლმადიდებლობას და ბაბტისტი ან იეღოველი ისე ხდება, რომ წარმოდგენაც კი არ აქვს მართლმადიდებლობაზე. შენი ნებაა, რას მოიმოქმედებ – თვალცრემლიანი და უფლის ტკივილების გამზიარებელი ჯვარცმულ ქრისტესთან იდგები თუ "ჯვარს აცუ, ჯვარს აცუ ეგე"–ს იყვირებ ან არც ერთთან იქნები და ქრისტეს მკვლელობის დროს გულარხეინად მიწას გათოხნი... ყველაფერი შენი ნებაა და შენი არჩევანით წარდგები მართლმსაჯული ღვთის წინაშე. – მამაო, არის თუ არა ტყუილის თქმა ყოველთვის ცოდვა? არსებობს ე.წ. უწყინარი ტყუილები? – ტყუილის მამად წმინდა წერილში ეშმაკი იწოდება. ამიტომ, რა თქმა უნდა, ტყუილის თქმა ყოველთვის ცოდვაა, მაგრამ არის შემთხვევები, როდესაც რაღაც ფორმით ტყუილის თქმა სიმართლის დამალვაა და არა – ტყუილი. ამის კლასიკურ მაგალითად გამოდგება წმინდა თევდორე მღვდლის მიერ მომხდურთა არასწორი გზით წაყვანა. სიმართლის დამალვას ხშირად კეთილი ნაყოფი გამოაქვს. ამიტომ ზოგ შემთხვევაში იგი ვერ ჩაითვლება ტყუილად, თუნდაც გარეგნულად ასე ჩანდეს. ღრმა სულიერება სჭირდება იმის გარჩევას, როდის ითქმება ტყუილი და როდის იფარება სიკეთისათვის სიმართლე. ადამიანი ყოველთვის უნდა იყოს ფრთხილად, რომ ანგარებისა და გამორჩენის მიზნით ნათქვამი აშკარა ტყუილი სიკეთის მომტან სიმართლის დაფარვად ანუ "საქმისათვის საჭირო" ტყუილად არ მოეჩვენოს. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-06) | ავტორი: მამა გიორგი სხირტლაძე | |
| ნანახია: 1202 | |
შესვლა საიტზე