იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| რას ნიშნავს მკრეხელობა?
მკრეხელობა – ეს უფლის გმობაა, საქციელი, რომლითაც მამას, ძეს და სულიწმინდას ვაყენებთ შეურაცხყოფას, იმისდა მიუხედავად, ვიცით თუ არა, რომ ცოდვას ჩავდივართ. ძალიან ხშირ შემთხვევაში, არცოდნა სულაც არ ნიშნავს არცოდვას. მკრეხელობა მრავალგვარი შეიძლება იყოს – აზრით, სიტყვით, საქციელით. ხშირად ადამიანები სიწმინდეებზე ხუმრობენ, ღმერთზე ანეკდოტებს ყვებიან, სასულიერო პირებზე იცინიან და ამ დროს შეიძლება ვერც ხვდებიან, რომ მკრეხელობენ. უფლის გმობა თითქმის უპატიებელი ცოდვაა და მონანიებულ უნდა იქნეს სინანულითა და აღსარებით. დღეს ამ თემაზე გვესაუბრება იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე).
– მამაო, რას ნიშნავს მკრეხელობა და როგორ საქციელს ეწოდება იგი? – მკრეხელობა – ეს არის აზროვნებით, სიტყვით ან საქმით ღვთის საწინააღმდეგო ქმედების განხორციელება. მკრეხელობა ზოგადად ღმერთის წინააღმდეგ არის მიმართული. ამ დროს ადამიანი ცდილობს ღმერთს შეებრძოლოს, თავისი ამპარტავნებით ღმერთს შეურაცხყოფა მიაყენოს და, თავისი ჭკუით, დაამციროს. ეს არის ნებისმიერ შემთხვევაში აბსურდული ძალისხმევაა, რომელიც ყოველთვის მთავრდება კრახითა და წარუმატებლობით. არც ერთი დიალექტიკა, არც ერთი ფილოსოფიური მიმდინარეობა, არც ერთი თუნდაც არარელიგიური სწავლებაც კი მკრეხელობას არ ამართლებს და გმობს კიდეც. ანტიადამიანურად და ანტილოგიკურად მიიჩნევს. – თუ ადამიანი ვერ ხვდება, რომ მკრეხელობს, ამ შემთხვევაში თუ ვარდება ის ცოდვაში? – აქაოდა, ვერ ვხვდები და არ ვიციო, ეს არ ნიშნავს, რომ ცოდვა არ არის. თუ ადამიანმა არ იცის, რომ მკვლელობა ცოდვაა და ის კლავს, თუ ადამიანმა არ იცის, რომ პარვა ცოდვაა და, რასაც ნახავს, ყველაფერს ხელს აყოლებს, ეს სრულიად არ ამართლებს არც ერთ საქციელს. ჩვენი უცოდინარობა თითქმის არცერთ შემთხვევაში არ ამართლებს ღვთის გმობას და ღვთის გმობა არასდროს შეიძლება იქნეს შეწყნარებული და გამართლებული ჩვენი უცოდინარობის გამო, გარკვეული გამონაკლისების გარდა, როცა ადამიანი შეურაცხადია, ფსიქიკურად არამდგრადი და არაჯანსაღია და ა.შ. ასეთ შემთხვევაში ეკლესიამ შეიძლება გამოიჩინოს ჰუმანური და კაცთმოყვარეობითი პოზიცია. – ხშირად გვსმენია, როცა ადამიანი ამბობს, რომ სწამს ღმერთის, მაგრამ იესო ქრისტეზე ამბობს, რომ ის იყო მხოლოდ მოძღვარი და მასწავლებელი. არის თუ არა ასეთ დროს ადამიანი ღვთის გმობის და მკრეხელობის ცოდვაში? – საერთოდ ღვთის გმობა გამოიხატება იმით, რასაც ჰქვია იმ სწავლების არმიღება, რასაც წმინდა მართლმადიდებელი ეკლესიის დოქტრინა, სწავლება, მოძღვრება გვაძლევს. ეს სწავლებები მრავალი საუკუნეა მოცემული გვაქვს, წმინდა მართლმადიდებელი ეკლესიის კრებებზე დადგენილია მრწამსი, დაყრდნობილი წმინდა წერილზე, წმინდა გარდამოცემაზე და ამიტომ ღმერთის გმობა რა ფორმითაც უნდა იყოს, ეს იქნება იესო ქრისტეს ძე ღვთისობის უარყოფა, ეს იქნება სულიწმინდის უარყოფა, მამაღმერთის უარყოფა, მკვდრეთით აღდგომის თუ ნებისმიერი სახარების რეალიებისა, რომელსაც ჩვენ მართლმადიდებელი ეკლესია მიგვითითებს, რა ფორმითაც უნდა იყოს, ეს იქნება მკრეხელობა. საერთოდ უამრავი მწვალებლობა, არასწორი სწავლება, ერესი, გამრუდებული მიმდინარეობა, ადამიანის დაცემული ნების მიერ გამოღებული, ავადმყოფური, ილუზიური, არასწორი მიმართულებები ყოველთვის იყო და ერთ–ერთი არის სწორედ ეს, რაც თქვენ ბრძანეთ, რომ ძე ღვთისა არის არა ღმერთი, მამაღმერთის ძე, არამედ ჩვეულებრივი ადამიანი. არის ბევრად უფრო დახვეწილი ღვთის გმობები. ეს, რაც თქვენ მითხარით, არის ყველაზე უფრო გავრცელებული და ყველაზე უფრო პრიმიტიული ღვთის გმობა, ვულგარული, რომ თურმე, კი, სრულყოფილი ადამიანი იყო, ძალა ჰქონდა, სასწაულებს ახდენდა, კურთხევა ჰქონდა, მაგრამ ღმერთი არ იყო. რა თქმა უნდა, ეს ღვთის გმობაა. – მამაო, ღმერთზე და სიწმინდეებზე ანეკდოტების მოყოლა და ხუმრობა თუ არის მკრეხელობა? ხშირად ადამინები თვლიან, რომ ამ დროს ღმერთიც იცინის. – საერთოდ ყველა მასხარაობა არის ცოდვა. ეს არის სულიერი სიღატაკის და სიბლაგვის გამოხატვა, რასაც ჰქვია ანეკდოტები, რომლებთაც არასაღი იუმორი ჰქვია. იუმორი სერიოზული საქმეა და ჯანსაღი უნდა იყოს. მასხარაობა, მასხრად აგდება ადამიანის სისუსტეების, სარკაზმი, ცინიზმი ადამიანის მიმართ არის ცოდვა, მით უმეტეს, საღვთო რეალობებში გადატანა, შეხუმრება, შეთამამება – ეს მთლად სამარის გათხრაა, უკვე აქ, მიწაზევე. ყველა ადამიანის, სასულიერო პირის გამასხარავება, დაცინვა, გაკიცხვა არის ცოდვა, მით უმეტეს, აღარ ვლაპარაკობ ღმერთზე და წმინდანებზე. ძალიან მარტივი მაგალითი მინდა ვთქვა, რაც ყველამ კარგად ვიცით – რაც შენ არ გინდა დაგემართოს, სხვას არ გაუკეთო. – ისეთ საზოგადოებაში ყოფნა, სადაც ხშირია მკრეხელობა და ხუმრობა ამ თემაზე, მათთან ერთად ჯდომა ცოდვაა? – რა თქმა უნდა. პირველ ფსალმუნში წერია: "ნეტარ არს კაცი, რომელიც არა მივიდა ზრახვასა უღმრთოსასა და საჯდომელსა უსჯულოთასა არა დაჯდა". ანუ ნეტარ არის კაცი, რომელიც ასეთ ხროვაში არ მოხვდება, მაგრამ თუ შემთხვევით მოხვდა, მაშინ ნეტარია, თუ აიტანს ამას, თუმცა უმჯობესია, რომ განერიდოს. უნდა განერიდო მტერს, რომ არ დაეცე. თანამცოდველობის ფაქტი ასეთ საზოგადოებაში ყოფნით იზრდება და ამიტომ უნდა განერიდო. | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-26) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 4397 | |
შესვლა საიტზე