იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მადლის გარეშე ადამიანი თავის დანიშნულებას ვერ შეასრულებს
ადამიანის, როგორც უკვდავი სულის მქონე არსების, დანიშნულება მარადიულ სიცოცხლეში გადასვლაა. ეკლესიის მამები გვასწავლიან, რომ განღმრთობის, ანუ მარადიულ ცხოვრებაში გადასვლის მთავარი პირობა კი წმიდა ზიარება გახლავთ. რა სიხშირით და როგორი განწყობით უნდა ეზიარებოდეს ქრისტიანი? გვესაუბრება წმიდა იოანე ღმრთისმეტყველის სახელობის ტაძრის მღვდელმსახური, დეკანოზი გიორგი (სხირტლაძე).
– მამა გიორგი, რა არის წმიდა ზიარების დანიშნულება? – ზიარება, ბერძნულად სამადლობელს ნიშნავს. ესაა საიდუმლო, რომლის დროსაც შეწირული პური და ღვინო სულიწმინდის მოქმედებით, იესო ქრისტეს ჭეშმარიტ სისხლად და ხორცად გარდაიქცევა. შემდეგ მას ეზიარებიან მორწმუნეები, ქრისტესთან მჭიდრო ერთობისა და საუკუნო ცხოვრების მოპოვებისთვის. ევქარისტია, ესაა უფლის ტრაპეზი. ამ საიდუმლოში, ქრისტეს სისხლსა და ხორცს ეწოდება ზეციური პური და სასმელი სიცოცხლისა, ანუ ცხოვრებისა. სასმელი ცხოვრებისა, ანუ მარადიული ცხოვრების, მარადიული სიცოცხლის, სულიერი უკვდავების მომნიჭებელი, ცათა სასუფეველში დამკვიდრებისთვის წინასწარ მომამზადებელი საიდუმლო. ზიარება არის ის წყარო, რომელიც ადამიანს საშუალებას აძლევს მიიღოს საღმრთო მადლი, შეისისხლხორცოს გამოხსნა. ხომ ამბობს უფალი, რომელი ჭამდეს ჩემს სისხლსა და ხორცს ჩემსა, იგი ჩემთან არის და მე მასთან ვარო. ადამიანის განღმთობისთვის ეს საიდუმლო უმთავრესი პირობაა. – აქედან გამომდინარე, აუცილებელია მართლმადიდებელი ადამიანი იყოს მაზიარებელი? – ადამიანთან, რომელიც არ ეზიარება ქრისტეს სისხლსა და ხორცს, არ არის ღმერთი და იგი არ არის ღმერთში, თუნდაც ის მონათლული იყოს. თუ იგი მუდმივად არ ეზიარება ამ დიდ საიდუმლოებას, მას აკლდება მადლი და ღმრთის წინაშე უცხოვდება. შორდება მფარველი ანგელოზი, რის გამოც დაუცველი და მისაწვდომი ხდება ბოროტი ძალებისთვის. მადლის გარეშე ადამიანი განღმრთობას ვერ განახორციელებს, საკუთარ ჯვარს ვერ იტვირთავს და აქედან გამომდინარე, თავის დანიშნულებას ვერ შეასრულებს. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ადამიანი ხდება არა უკეთესი, არამედ უარესი, რადგან სულიერ დეგრადაციას განიცდის. – რა სიხშირით უნდა ეზიარებოდეს ეკლესიის წევრი? – ადამიანი იმ სიხშირით უნდა ეზიარებოდეს, როგორ კურთხევასაც მას სულიერი მოძღვარი მისცემს, მისი სულიერი მოთხოვნილებებისა და მდგომარეობის მიხედვით. ზოგიერთისთვის ხშირი ზიარებაა წელიწადში 12–ჯერ ზიარება. ზოგისთვის, იშვიათია, კვირაში ერთხელ ზიარება. გააჩნია, ადამიანის სულიერ მდგომარეობას. სტანდარტულად, ადამიანი, მინიმუმ, საუფლო, დიდ საეკლესიო დღესასწაულებზე და თავის მფარველი წმიდანის დღეს უნდა ეზიარებოდეს. – როგორ უნდა მოემზადოს ადამიანი ზიარების მისაღებად? – ზიარება გვეძლევა არა ჩვენი ღირსების მიხედვით, არამედ ღმრთის მოწყალებისა და სიყვარულის გამო. როცა ღმრთის მადლითა და მოძღვრის კურთხევით, ადამიანს ზიარების უფლება მიეცემა, მისი უღირსი ბუნება ზიარების ღირსი გახდება, ის უნდა მოემზადოს უფლის ძღვენის მისაღებად. სასურველია, ზიარების წინა დღეს თქვას აღსარება, წაიკითხოს ზიარებისწინა ლოცვები, გარკვეული დღეები დაიცვას მარხვა, რამდენსაც მოძღვარი დაუწესებს. შინაგანად ყველა ადამიანს აპატიოს წყენა, რათა უფალმა მასაც შეუნდოს. და დამშვიდებულმა, სულიერ ნიადაგგაფხვიერებულმა მიიღოს საღმრთო ლოგოსი–თესლი, რომელიც მასში მომავალ საუკუნო ცხოვრებას აღმოაცენებს... ზიარების დღეს, დილას შეიძლება, კბილების გახეხვა, ოღონდ წყალი არ უნდა გადაყლაპოს. – როგორი განცდით უნდა მიეახლებოდეს მორწმუნე წმიდა ამ საიდუმლოს? – წმიდა ზიარებას ადამიანი თავმდაბლობით უნდა მიეახლოს. სასურველია, გულში იესოს ლოცვას იმეორებდეს, სულის ცხონებაზე ფიქრობდეს. საერთოდ, ეკლესიაში მოსულ მრევლს, წირვა–ლოცვის მიმართ უნდა ჰქონდეს ყურადღება გამახვილებული. საღმრთო ლიტურგიის, ანუ წირვის თანამონაწილე უნდა იყოს და არა მექანიკურად, ვალის მოხდის მიზნით ესწრებოდეს ღმრთისმსახურებას. საერთოდ, ჭეშმარიტების მიღების წინ, ადამიანმა თავისი სულიერი სიღრმეები უნდა განწმიდოს, დაამშვიდოს, რომ ამღვრეული გულით არ ეზიაროს. დაწყნარებულ და დამშვიდებულ გულში, მერე კარგად გამოჩნდება ღმრთის ნება. – მორწმუნეები წმიდა ზიარებას გადაჯვარედინებული ხელებით მიეახლებიან, ეს წესი რას გამოხატავს? – ეს არის ქრისტიანული კულტურის გამოხატულება, რომ ადამიანი ქრისტეს სისხლისა და ხორცის მისაღებად მზადაა, რომ ის ზიარებას ჯვართმტვირთველობის პროცესში იღებს. ეს პირჯვრის გადაწერის სტატიკური სახეა. ზიარების წინ ჯვრის გამოსახვა არ შეიძლება, შეიძლება ადამიანმა ბარძიმს ხელი ჰკრას და დააქციოს, ამიტომ ჯვრის სახით გულხელდაკრეფილი მიეახლება ზიარებას. გარდა ამისა, ეს წესი, ქრისტიანის ჯვართმტვირთველობით მზადყოფნას, ასევე, ქრისტეს წინაშე, მორჩილებასა და თავის დამდაბლებას გამოხატავს. – ჭეშმარიტი მაზიარებელი რას უნდა განიცდიდეს ზიარების შემდეგ? რამდენად იგრძნობს, რა საზომით მიეცა მადლი? – წმიდა ზიარებას, ქრისტიანები, ეკლესიაში სეფისკვერსა და ღვინოს აყოლებენ, რომ მიღებული სიწმინდე ჩაწმინდოს. ზიარება არის ღმრთისგან ბოძებული დაუმსახურებელი წყალობა, მოულოდნელი სიხარული. ამიტომ ზიარების შემდეგ, ადამიანმა პირველ რიგში, უფლის მიმართ მადლობა უნდა აღავლინოს, წაიკითხოს სამადლობელი ლოცვები, რომლებიც ლოცვანის წიგნშია მოცემული. არ შეიძლება მორწმუნე ადამიანის გული და შეგრძნებები ისე გაქვავდეს, ვერ იგრძნოს მადლის მიღება. ჭეშმარიტი მაზიარებელი ადამიანი წმიდა ზიარების შემდეგ აუცილებლად იგრძნობს სიმშვიდეს, საყოველთაო სიყვარულს, საკუთარ თავში მიტევების უნარს, ღმრთისადმი მადლიერების გრძნობის გაძლიერებას და ა.შ. – მიღებული მადლის შესანარჩუნებლად, ქრისტიანმა ზიარების დღე როგორ უნდა გაატაროს? – ზიარების დღე, სასურველია, მეტ–ნაკლებად, ღმრთისთვის იქნას შეწირული. საიდუმლოში მონაწილეობის შემდეგ სტუმრად, ან მასობრივი თავშეყრის ადგილებში წასვლა არ არის სასურველი, თუ ეს სამსახურებრივი მოვალეობიდან გამომდინარე, სავალდებულო არაა. ნაზიარები ადამიანი გართობას, წრეგადასულ ხმაურს უნდა ერიდოს და ეს დღე ასკეტურად, ანუ უფრო სულიერად, საღმრთო წიგნების კითხვაში გაატაროს. ასევე, არ არის სასურველი, რამდენიმე საათის განმავლობაში, ნაზიარებმა ადამიანმა ისეთი საჭმელი ჭამოს, რაც მის პირიდან გამოღებას მოითხოვს. მაგალითად, თევზი, ძვლიანი ხორცი, ან კურკიანი ხილი. რადგან შეიძლება წმიდა ზიარების რაღაც ნაწილი კბილებს შორის იყოს ჩარჩენილი და ის გამოყვეს მათ. არ შეიძლება გადაფურთხება. ასევე არ შეიძლება საღეჭი რეზინის დაღეჭვა, მასაც, შეიძლება გამოყვეს ზიარების ნაწილი. – ზიარებისწინა ლოცვებში უფალს ვევედრებით, რომ საიდუმლოში მონაწილეობა არ გვექცეს სასჯელად, არამედ – საკურნებლად. ზიარების მიღება, ადამიანს სასჯელად რა შემთხვევაში შეიძლება ექცეს? – ადამიანს წმიდა ზიარება სასჯელად ექცევა მაშინ, როცა ის უღირსად ეზიარება. თუ გულგრილად წაიკითხავს ზიარებისწინა ლოცვებს, არ დაიცავს მარხვას, დაბოღმილი გულით, ან ურწმუნოდ ეზიარება, ანუ დარწმუნებული არ არის იმაში, რომ ქრისტე ღმერთია, რომ პური და ღვინო უფლის სისხლად და ხორცად გარდაიქმნება. თუ არეული აქვს ფასეულობები, არ ეძიებს სასუფეველს. ადამიანი დასასჯელად ეზიარება, როცა იგი ვნებებშია. დავუშვათ, ეზიარება და სხვის შურისძიებას ფიქრობს. ნანობს არა ცოდვებს, არამედ იმას, უფრო მეტი ფული რომ ვერ მოიპოვა. მაზიარებელი ადამიანი უბრალო და კეთილი უნდა იყოს, მაგრამ არამარტივი და პრიმიტიული. ქრისტიანს გულახდილად უნდა სწამდეს ღმერთი. – სასულიერო პირები, მრევლს, მარხვაში ხშირ ზიარებას ურჩევთ, ამ დროს, საიდუმლოში მონაწილეობას მეტი მადლი აქვს? – მარხვა ასკეტური პერიოდია. ამ დროს, ადამიანი უფრო მეტად იკურნება ბოროტისგან. სახარებაში ხომ გვეუბნება უფალი, მარხვით და ლოცვით განიდევნება ჩვენგან ყოველივე ბოროტი. მარხვაში, ადამიანი უფრო განწმენდილი და საღმრთო მადლისთვისაც გამჭირვალეა. ვნებები უკანა პლანზე გადადის და მისი სულიერ–სამშვინველისეული, ფიზიკური სტრუქტურები მშვიდდება. ამიტომ მარხვის პერიოდში, ზიარების დაუბრკოლებლად მიღების იდეალური შანსია. რასაკვირველია, ხსნილშიც შეიძლება და კარგია ზიარების მიღება, მაგრამ მარხვაში უფრო ადვილია ადამიანისათვის განწმენდა. ცეკვა–თამაში, ხუმრობა ადამიანში ვნებების აღძვრას და ემოციური ბუნების წინ წამოწევას იწვევს. ამიტომ ის, რაც მარხვაში ერთ ძალისხმევას მოითხოვს, შეიძლება ხსნილში 10 ძალისხმევას მოითხოვდეს. ადამიანის ორგანიზმის ცენტრი გულია. განწმენდილ გულში, შეიძლება, ღმრთის ნება დავინახოთ. მარხვაში ხშირი ზიარება კარგია, რათა გული განიწმინდოს. – ერთი ბარძიმიდან ზიარების ტრადიციაზე რას იტყვით? არაეკლესიური ადამიანები შეიძლება ამას ეჭვის თვალით უყურებდნენ. – ერთი ბარძიმიდან ვეზიარებით, რადგან ჩვენ, სხვადასხვა პიროვნებები ერთი ბუნების მატარებლები ვართ. მიუხედავად ჩვენი სხვადასხვა ჰიპოსტასებისა, ღმერთი ერთი ბარძიმიდან, ერთი კოვზით, ერთნაირად განგვწმენდს. საღმრთო მადლი ყველა ადამიანზე ერთნაირად მოქმედებს. არ აქვს მნიშვნელობა პირველი ვეზიარებით თუ ბოლო, მცირე ნაწილს მივიღებთ თუ დიდს, მაინც ვიღებთ მადლს. ოღონდ, ის ჩვენი სულიერების საზომისაებრ გვეძლევა. ამ საიდუმლოში იწვება ცოდვები, რასაც აღსარებაში ვამბობთ, ამიტომ საღმრთო მადლი არის ცეცხლი, რომელიც ყოველგვარ ბოროტს წვავს. იმის გაფიქრება, რომ იმ კოვზიდან რაღაც ვირუსი, ან დაავადება გადმოგვედება, იგივეა, რომ საღმრთო სიწმინდეში შევიტანოთ ეჭვი. – მამა გიორგი, მრავალი წელია, რაც მოძღვარი ბრძანდებით, ათასობით მრევლი გყავთ. ხშირი ზიარების შედეგად, მათგან თუ განკურნებულა ვინმე, ან გათავისუფლებულა რომელიმე მძიმე ცოდვისგან? – ღმრთის ნების გამოვლინებაზე აუცილებელია ადამიანის თანხმობა. პიროვნების თანხმობის გარეშე, საღმრთო მადლი ადამიანს ძალით არ ცვლის უკეთესობისკენ. ჩემს თვალწინ, მრავალი ცუდი ადამიანი კარგი ხდება, უკეთესი – საუკეთესო და ა.შ. მრუში უბიწო გამხდარა, ვერცხლისმოყვარე – ხელგაშლილი, სულმოკლე – სულგრძელი, მშიშარა – მამაცი, ამპარტავანი დამდაბლებულა, ასევე, სისხლის გათეთრებიდან დაწყებული, სიმსივნით დამთავრებული სხვადასხვა ავადმყოფობებისგან მრავალი ცოდვილი ადამიანი განკურნებულა იმის შემდეგ, რაც მოსულა და ხშირად ზიარებულა. ზოგს სამსახური დაუწყია, ზოგს ოჯახი შეუქმნია, უშვილო ცოლ–ქმარს შვილი შესძენია. აღარ ვსაუბრობ სიგარეტზე, ქეიფსა და ლოთობაზე უარის თქმის შემთხვევებზე. არ შეიძლება, ქრისტეს წმიდა სისხლის და ხორცის ზიარება, რომელმაც მილიარდობით ადამიანი განკურნა, მორწმუნეებზე არ მოქმედებდეს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ეს, ადამიანებისთვის მხოლოდ და მხოლოდ მასობრივი, ეკლესიური აქცია–ღონისძიება იქნებოდა. წმიდა ზიარება ყველაზე ეფექტური საშულებაა იმისთვის, რომ ადამიანი გახდეს უკეთესი. ესაა ზეციდან ჩვენთვის გამოწვდილი ხელი, რეალური იარაღი, რომ გვეშველოს. – ბოლოს, როგორ დალოცავთ ქრისტიანებს? – ღმერთმა დალოცოს ყველა მართლმადიდებელი ქრისტიანი. წმიდა ზიარება მიეღოთ საკურნებლად სულისა და ხორცისა. უფრო მეტად დაფიქრებულიყვნენ სახარებისეულ სიტყვებზე, ეძიებდეთ სასუფეველსა ცათასა და სიმართლესა მისსა და დანარჩენი შეგეძინოთ თქვენ. ირეკდით და განგეღოთ, ეძიებდეთ და ჰპოვებდით. გავაგრძელოთ სულიერი ცხოვრება. მიღწეულზე ნუ გავჩერდებით. მადლს მადლი მივუმატოთ. ეფემია წიკლაური | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-21) | ავტორი: დეკანოზი გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 4235 | |
შესვლა საიტზე