იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "ვინც ამბობს, მიყვარს ღმერთი და თავისი მოყვასი სძულს, იგი ცრუობს!"
"ღმერთი სიყვარული არს" – ეს ქრისტიანული სწავლების უმთავრესი პრინციპია. როგორ უნდა გაიგოს ის ჩვეულებრივმა მოკვდავმა, რიგითმა ქრისტიანმა? ამ და ასევე სხვა საკითხებზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება.
– მამაო, ღმერთის თვისებებზე ჟურნალის წინა ნომერშიც ვისაუბრეთ, მაგრამ, როგორც ვიცით, მისი მთავარი თვისება სიყვარულია. უფრო ვრცლად რას გვეტყვით ამ თემაზე? – ღმერთის ყველაზე მაღალი სახელი და თვისება სიყვარულია. "ღმერთი სიყვარული არს" – ეს სამი სიტყვა ფაქტობრივად ქრისტიანული სწავლების საფუძველია. პავლე მოციქული გავიხსენოთ: "მთელი ქონებაც რომ დავაგროვო, სხვადასხვა ენებზეც რომ ვმეტყველებდე, სხეულიც დასაწვავად რომ მივსცე, არარაი ვარ, თუ სიყვარული არ მაქვს". სიყვარული რა არის, თავის მხრივ? სიყვარულს ზოგი რას ეძახის, ზოგი – რას. უნდა გავარჩიოთ ქრისტესმიერი სიყვარული ამაო რაღაცის სიყვარულისაგან. იოანე ღვთისმეტყველსაც ღვთაებრივი გამოცხადება სიყვარულით მიეცა. მას სიყვარულის მოციქულსაც უძახიან, მოციქული, რომელიც ყველაზე მეტად უყვარდა ღმერთს. ღმერთის სიყვარული უძირო უფსკრულია. სამყაროს შექმნა და თუნდაც ჩვენი გამოხსნა ღვთის სიყვარულის გამო იყო. ღმერთი ყველაფერს აძლევს სიცოცხლის წყაროს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მექანიკური სწავლა ან მექანიკური დაცვა წესების, უსიყვარულოდ, ფაქტობრივად არაფერს მისცემს ადამიანს. მაგალითად, მონას არ შეუძლია სიყვარული, არც ბიორობოტს. ადამიანს თავისუფალი ნება მისცა ღმერთმა. მონას იმიტომ არ შეუძლია სიყვარული, რომ ის შიშით მუშაობს, თუნდაც სიკვდილის შიშით. "აღარ გიწოდებთ მონებს, არამედ მეგობრები გიწოდეთ", – ამბობს უფალი. მონამ არ იცის, რას აკეთებს მისი ბატონი. ჩვენ ყველა ქრისტეს მონები ვართ, მაგრამ ეს მონობაა ჭეშმარიტი თავისუფლება. ქრისტეს მონობა არ გვირჩევნია ადამიანის მონობას?! მონობას ვამბობთ, თორემ ზუსტად ეს მონობა გვათავისუფლებს წყევლის, ცოდვისა და სიკვდილისაგან. – ნათქვამია, როცა ქრისტიანულ ცხოვრებას იწყებ, საკუთარ თავს არ უნდა დაეყრდნო. გვითხარით, ვის უნდა დაეყრდნოს მორწმუნე? – ავიღოთ ნიკოდიმოს მთაწმინდელის ნაშრომი "უხილავი ბრძოლა". პირველი თავი იწყება – "არ დაეყრდნო საკუთარ თავს, როცა იწყებ ქრისტიანულად ცხოვრებას. ღმერთზე დაამყარე ყველა იმედი". საკუთარ თავს თუ დაეყრდნობი, ბრძოლის დაწყებამდე უკვე მარცხდები. "მიანდე უფალს საზრუნავი შენი და მან გამოგზარდოს შენ". ღმერთმა "მამაო ჩვენო" რომ მოგვცა, თუნდაც ეს არ არის სიყვარულის გამოვლინება? თუკი შენ მამას უწოდებ ღმერთს, ესე იგი შენ მისი შვილი ხარ და, როგორც ღმერთის შვილს ეკადრება, ისე უნდა იცხოვრო. – ასევე ნათქვამია, ითხოვე და მოგეცემაო. სიყვარულიც უნდა ითხოვო, თუ არ გაქვს? – სიყვარული ყველა სხვა სულიერ ნიჭზე მაღლა დგას. სიყვარულის გარეშე არაფერს აქვს ფასი. მორწმუნე ადამიანში სიყვარული სხვადასხვა დოზით არის. სიყვარული ნიჭია, ან გაქვს, ან – არა. თუ არ გაქვს, უნდა ითხოვო, რომ მოგეცეს. თუ გაქვს, მეტი გინდა. ითხოვე და მეტი მოგეცემა და უფრო განავითარებ ამ გრძნობას. პავლე მოციქული ამბობს: "ვლოცულობ, რომ უფრო და უფრო გაიზარდოს თქვენი სიყვარული". იოანე ღვთისმეტყველი ამბობს, რომ ვინც ამბობს, მიყვარს ღმერთი და თავისი მოყვასი და ძმა სძულს, იგი ცრუობს, თავის თავს ატყუებს, იგი კაცის მკვლელია, იმიტომ, რომ მან ფაქტობრივად, გასწირა ის ადამიანი. როგორ შეიყვარებს უხილავ ღმერთს, როცა ხილული მოყვასი არ უყვარს? – მამა გიორგი, რას ნიშნავს კატაფატური და აპოფატური ღვთისმეტყველება? – კატაფატური ღვთისმეტყველება არის მტკიცებითი ღვთისმეტყველება, აპოფატური კი – უარყოფითი, იმ გაგებით, რომ გამორიცხვის გზით შეიმეცნება ღვთისმეტყველება. დადებითი და უარყოფითი თვისებები ერთი მედლის ორი მხარეა, ანუ ერთი სარწმუნოების, ერთი ცოდნის ორი მხარეა. ვიცით, რომ თავისუფალი ნება გვაქვს მოცემული, მაგრამ რას ავირჩევთ და რას გავაკეთებთ, ეს უკვე ჩვენზეა დამოკიდებული. ღმერთი თავისუფალ ნებას გვაძლევს და არაფერს გვაძალებს. მას უპყრია მთელი სამყარო და ყველა ადამიანი. ყველა ძაფი სამყაროს მართვისა უფალს აქვს ხელში. აპოფატური ღვთისმეტყელება მიისწრაფვის გამორიცხოს ყოველივე, რაც არ არის ღმერთი. მეორეა პოზიტიური – კატაფატური ღვთისმეტყველება და მიისწრაფვის იქითკენ, რომ მტკიცებით შეისწავლოს ღმერთი. ღმერთი შემეცნებადი და განცხადებადია. კაცთმოყვარეობა იმაშიც ვლინდება, რომ მუდმივად იახლოვებს ადამიანის სულს ღმერთი. ქრისტიანობა – ეს არის აღდგენილი კავშირი ღმერთთან. ღმერთი დიდია, ადამიანი კი – პატარა. ის მიდის ღმერთისკენ, განიწმინდება, განიღმრთობა, ეს კავშირი წარმოშობს ზუსტად სარწმუნოებას, სასოებას, სიყვარულს. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-15) | |
| ნანახია: 2197 | |
შესვლა საიტზე