იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "ცოდვები, რომლებიც უცოდინრობის გამოა ჩადენილი, უნდა მოვინანიოთ"
რამდენად არის ეკლესიურად გამართლებული ცნობილი გამოთქმა – "არცოდნა არცოდვაა", რითიც ხშირად ვიმართლებთ ხოლმე თავს და ამით საკუთარ თავს ცოდვებს თავადვე მივუტევებთ? თავის დროზე კომუნისტებმა ყველაფერი გააკეთეს იმისთვის, რომ ხალხი ეკლესიისთვის ჩამოეშორებინათ. მთელი თაობები გაიზარდნენ უღმერთოდ, თანდათან დაიკარგა ცოდნა, როგორ შეიძლებოდა უფალთან მიახლოება. ახლა ბევრი თვლის, რომ თუკი მას არ ასწავლეს და ამიტომ არ იცის, როგორ იცხოვროს ქრისტიანულად, უფალი ცოდვებს არ მოჰკითხავს. მართლმადიდებელი მოძღვრები კი გვაფრთხილებენ, რომ ეს აზრი მცდარია და არაეკლესიურად მცხოვრებ ადამიანებს თავის დამშვიდების საფუძველი არ აქვთ.
წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი მამა გიორგი (სხირტლაძე) ამ საკითხს განგვიმარტავს და ასევე გვესაუბრება იმის შესახებ, რას ნიშნავს და რატომ არის აუცილებელი შესაწირი ეკლესიისთვის. – მამაო, ითვლება, რომ არცოდნა არცოდვაა. მართლაც, თუ ადამიანმა არ იცის, რომ მისი ჩადენილი საქციელი ცოდვაა, მაინც დამნაშავეა? – ასეთ დროს ადამიანი იმიტომ ითვლება დამნაშავედ, რომ ის ვალდებული იყო, სცოდნოდა. მას აქვს საშუალება, სათანადო ცოდნა მიიღოს, მაგრამ არ ცდილობს, მას დაეუფლოს, რითიც ცოდვაში იგდებს თავს. ზოგმა ყოველივე იცის და ყოველივეთი ინტერესდება, რაც მას არ ეხება, ხოლო, თუ რა არის მათი სიცოცხლის არსი, მიზანი, მარადიულობა და ღვთის რწმენა – ეს არ აღელვებთ. სახარებაში წერია, რომ დაისჯება ის მონაც, რომელმაც არ იცოდა, თუმცა – მასზე ნაკლებად, ვინც იცოდა. ამიტომაც ცოდვები, რომლებიც უცოდინრობის გამოა ჩადენილი, უნდა მოვინანიოთ. მაგალითად, ერთი მღვდლის მონათხრობი გამოდგება, რომელმაც ასაკოვან მანდილოსანს ჰკითხა, იცოდა თუ არა მან ლოცვები. პასუხად მიიღო: "არ ვიცი". "სიმღერები?" – ისევ ჰკითხა მოძღვარმა. "ო, სიმღერები რამდენიც გნებავთ!" – უპასუხა ქალბატონმა. მღვდელმა მიუგო, მაშ, ეგ რანაირად მოხდა, რომ საერო სიმღერები შეგისწავლია ზეპირად და ლოცვები კი – არაო. ამიტომ არასოდეს უნდა ვიფიქროთ, რომ არცოდნა არცოდვაა. პიქირით, ბევრი უნდა ვიცოდეთ და ბევრის გაგებაზე უნდა ვიზრუნოთ, რომ მერე თავი არ ვიმართლოთ, არ ვიცოდითო. ცხოვრების მანძილზე ყველა ადამიანს მიეწოდება ინფორმაცია, რაც შეუძლია სათანადოდ გამოიყენოს და სულის გადარჩენაზე იზრუნოს. – ხშირად გვესმის ასეთი სიტყვები, შვილი მშობელს დაემსგავსა სულიერადო. თუ სული ღვთისგან გვეძლევა, მაშინ როგორ ხდება, რომ ბავშვები სულიერად მშობლებს ემსგავსებიან? – ყველა ადამიანს სულს უფალი აძლევს. თუმცა ისიც უნდა ითქვას, რომ გარდა გენეტიკური, ანუ ხორციელი მემკვიდრეობისა, სულიერიც არსებობს. ძნელია ვთქვათ, მშობლის სული შვილზე როგორ ახდენს ზემოქმედებას, მაგრამ გავლენა რომ აქვს, აშკარაა. მშობლებისგან ჩვილი სულიერ მემკვიდრეობას რომ არ იღებდეს, ადამიანები სულიერად არ დაეცემოდნენ, რადგან ღმერთი, როგორც სრული და სახიერი, არასრულყოფილს არაფერს ქმნის. ერთი სიტყვით, ეს არის საიდუმლო, რომელიც მხოლოდ ღმერთმა უწყის და ჩვენგან დაფარულია. ადამიანის ბუნების დაცემულობა ცოდვებისკენ მიდრეკილებაში ვლინდება და ეს თითოეულ ჩვენგანს ახასიათებს. ამას კი მშობელთა ცოდვებისა და სათნოებების არქონაც ემატება და სულს უფრო ამძიმებს. – ზოგიერთ ადამიანს ღვთისგან გამორჩეული მადლი აქვს მინიჭებული. ისინი ბავშვობიდანვე გამოირჩევიან დიდი სულიერებით. თუნდაც წმინდა იოანე ნათლისმცემლის ცხოვრება რომ ავიღოთ, მისმა დედამ იცოდა, რომ მუცლით ღვთის რჩეულს ატარებდა... როგორ არჩევს უფალი თავის რჩეულებს? როგორ იფარავს მათ, რომ მემკვიდრეობად მშობლების სულიერება არ მიიღონ, რომელიც დაცემისკენ იქნება მიდრეკილი? – ისტორიას მართლაც მრავლად ახსოვს ადამიანები, რომლებიც ღვთის მიერ შობამდეც გამორჩეულები იყვნენ. ეს ფაქტი ისე არ უნდა გავიგოთ, თითქოს ღმერთი მათ ცდუნებებისგან იფარავდა, სიწმინდეში იცავდა, სხვებზე კი განსაცდელებს უშვებდა. ბოროტი თვით მაცხოვარსაც კი უბედავდა მიახლოებას და გამოცდას, ამიტომ ამას ვერც სიყრმიდან გამორჩეული ადამიანები ასცდებოდნენ. მათ შემდგომი ცხოვრებით დაამტკიცეს, რომ ღვთის მადლი ამაოდ არ მისცემიათ. გავიხსენოთ, როგორ იღვწოდნენ წმინდანები. ქრისტესკენ თუ პიროვნული ნებით არ ვისწრაფეთ, შეიძლება ღვთის რჩეულობამ არ გვიშველოს, მადლი დავკარგოთ და ჯოჯოხეთის უფსკრულში აღმოვჩნდეთ. ხშირად ვიმეორებ ქრისტეს სიტყვებს, რომ ვისაც მეტი მიეცემა, მეტი მოეთხოვება. ზოგს ღვთის მადლი დიდი ღვაწლის შემდეგ ეძლევა, ზოგს კი – დაბადებისთანავე და მან საკუთარი ცხოვრებით და ბოროტებასთან შეურიგებელი ბრძოლით, თავისი რჩეულობა უნდა გაამართლოს. ერთი რამ ცხადია: უფალი არავის არაფერს გვაკლებს. – ნათლობისას ან ჯვრისწერისას ნათლიებსა და მეჯვარეებს ეკლესიისთვის გარკვეული თანხის შეწირვა უწევთ, რაც ზოგჯერ ღვთის მსახურების მიმართ პროტესტის გრძნობას აჩენს. უნდა არსებობდეს თუ არა ეკლესიაში შესაწირი, თუნდაც მცირე სახით და ის, ვინც მეჯვარე ან ნათლიაა, მაგრამ ფული არ აქვს, როგორ უნდა მოიქცეს? – ზოგიერთი ქვეყნის მართლმადიდებელ ეკლესიებში, მაგალითად, საბერძნეთში, რუსეთში, იერუსალიმში და ა.შ. ნათლობასა და სხვა საიდუმლოებების აღსრულებისთვის გარკვეული გადასახადებია დაწესებული. საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიაში ამგვარი ფიქსირებული გადასახადი არ არსებობს. ჩვენთან შესაწირს ნებაყოფილობით აკეთებენ. მე რომელი ქვეყნებიც ჩამოვთვალე, იქ დაწესებული გადასახადებიც იგივე შეწირულობაა, ოღონდ სხვა ფორმით. გაჭირვებულ ადამიანს არავინ ავალდებულებს, ეკლესიას რამე შესწიროს. დღეს ბევრს ლაპარაკობენ ეკლესიის ვალდებულებებზე მრევლის წინაშე, მაგრამ არ იციან მრევლის ვალდებულება ეკლესიის წინაშე. ეკლესია მოციქულთა დროიდან შემოწირულობებით არსებობს. წმინდა პავლე მოციქული ბრძანებს, ჩვენ გაძლევთ სულიერს და რა დიდი ამბავია, თქვენგან ხორციელი მივიღოთო. მართლაც, რითი შეიძლება მადლიერება გამოხატოს ადამიანმა ეკლესიის წინაშე, როდესაც ის მორწმუნეს აძლევს ყველაფერს: სულიერს სიმშვიდეს, სიხარულს, მხიარულებას, იმედს, ბედნიერების, მარადიულობის განცდას, აპოვნინებს ღმერთს და აყენებს გადარჩენის, განღმრთობის გზაზე. ერთადერთი, რითიც ადამიანი ეკლესიისადმი მადლიერების და სიყვარულის გამოხატვას შეძლებს, არის ნივთიერი შეწირულობა (ფული, საჭმელი, ეკლესიისთვის შრომა). დანანება და სიძუნწე შემწირველს ღვთის წყალობას მოაკლებს. ჩემი აზრით, კარგია, რომ ჩვენს ტაძრებში ფიქსირებული გადასახადები არ არსებობს. უმჯობესია, ადამიანმა სინდისის მიხედვით იმოქმედოს. ყოველი ადამიანი შესაძლებლობის და სინდისის მიხედვით გასცემს და შესაბამისად, გულთამხილავი ღვთისგან წყალობას იღებს. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-04) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1696 | |
შესვლა საიტზე