იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "ცოდვა ვალია ღვთის წინაშე"
ადამიანს დღეს განსაკუთრებული ყურადღება და ცოდნა სჭირდება იმისათვის, რომ ცოდვაში არ ჩავარდეს. ცოდვა არის როგორც ხილული, ისე დაფარული და ხშირად ადამიანი ვერც კი ხვდება, რომ ცოდვას ჩადის, გაუცნობიერებლად იმყოფება განსაცდელში, რომელსაც არც კი ინანიებს. ყველაფერი უარყოფითი, რაც ჩვენშია, მცირედმორწმუნეობიდან გამომდინარეობს. ცოდვის შესახებ წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება.
– მამაო, ამ ბოლო დროს ძალიან ხშირად გვესმის საეკლესიო პირებისგან, რომ ცოდვები მძვინვარებს. როგორ შეიძლება ადამიანმა თავი დაიცვას ამ განსაცდელისგან? – ცოდვა ვალია ღვთის წინაშე. ყველა ცოდვის გამო ადამიანი გარკვეული საზღაურით ზღავს. ცოდვები უნდა მოვინანიოთ, რათა ღვთისგან შენდობა მივიღოთ. მას უნდა ვევედროთ ჩვენი სულების გადასარჩენად. განსაცდელი ადამიანს ეშმაკისგან მოევლინება, მაგრამ ეშმაკი ადამიანს ისე ვერ აცდუნებს, რომ ღმერთმა ეს არ იცოდეს. ღვთის განგებულება იმას არ უშვებს, რომ ეშმაკმა თავის ნებაზე ატაროს ადამიანი. ეშმაკი გამომცდელი სულია, მაგრამ მისი არამართალი ნება ღვთის მართალი ნების გარეშე ვერ მოქმედებს. მართალია, ჩვენ უნდა გვეშინოდეს გამომცდელი სულის – ეშმაკის, სატანის, მაგრამ კიდევ მეტად უნდა გვეშინოდეს ღმერთის, რომელიც ჩვენზე უშვებს ეშმაკის მოქმედებას ჩვენივე ცოდვების გამო. ბევრი ჩვენგანი იმიტომ ვერ თავისუფლდება ცოდვებისგან, რომ ძველ ცოდვებს ყოველდღიურად ცოტ–ცოტას კიდევ უმატებს. აუცილებელი არ არის, ადამიანმა რაღაც მომაკვდინებელი ცოდვა ჩაიდინოს. პატარ–პატარა ცოდვებიც ისე ამძიმებს მის სულს, რომ აუტანელ ტვირთად იქცევა მომავალში. მხოლოდ ღმერთს აქვს ცოდვების მიტევების ხელმწიფება, ამიტომ მას უნდა შევთხოვოთ, რომ მოგვცეს საშუალება, ამ მძიმე და რთულ ცხოვრებაში განვიწმინდოთ, გავთავისუფლდეთ ცოდვებისგან, რათა თავისუფლად და შვებით ვიაროთ სასუფევლისკენ. ნეტარი ავგუსტინე ამბობს: "ნურავინ იფიქრებს, თითქოს პირველი ადამიანების ცოდვა მცირე და მსუბუქია, რადგანაც იგი მხოლოდ ხის ნაყოფის შეჭმაში მდგომარეობს. არა, ღვთის ნება ითხოვდა მორჩილებას, იმ სათნოებას, რომელიც გონიერ არსებაში ყველა სხვა სათნოებათა დედაა". პირველ ადამიანთა ცოდვის შინაგანი არსი სხვა ცოდვილი ქმედებების მთელ კომპლექსს მოიცავს. ამ ცოდვაში ერთიანდება ამპარტავნება, რადგან ადამიანი საკუთარ თავს უფრო დაემორჩილა, ვიდრე უფალს. აქ არის სიწმინდის შებილწვაც, რადგან ადამიანმა არ დაუჯერა ღმერთს. აქ არის კაცის მკვლელობაც, რადგან ადამიანმა თავი დაუქვემდებარა სიკვდილს. აქ არის სულიერი მრუშობაც, რადგან ადამიანმა სულის უბიწოება წარწყმიდა გველის ცდუნებით. აქ არის ქურდობაც, რადგან ადამიანმა აკრძალული ხილი მიიღო. აქ არის გაუმაძღრობაც, რადგან ადამიანმა უფრო მეტი მიიღო, ვიდრე სჭირდებოდა. – რატომ არის ადამიანში ამდენი ცოდვა, ამდენი უარყოფითის ჩადენის მცდელობა და სურვილი? – ყველაფერი უარყოფითი, რაც ჩვენშია, მცირედმორწმუნეობიდან გამომდინარეობს. არასრულყოფილი რწმენის გამო ეჭვები გვღრღნის და სულიერი სისუსტე, შიში და დეპრესია გვიპყრობს. როგორც თავიდან აღნიშნეთ, ცოდვები მძვინვარებს და ჩვენ თავის დაცვა უნდა ვიცოდეთ, უნდა ვიცოდეთ საეკლესიო კანონები და წესები, რომ თავი ავარიდოთ ცოდვის ქმნას. ხშირად ისე ჩავდივართ ცოდვას, რომ ამას ვერ ვაცნობიერებთ და არც ვინანიებთ. დღეს ადამიანს დიდი სიფრთხილე მართებს, დიდი დაკვირვება, რომ ეშმაკის ხაფანგებში არ გავებათ და, მით უმეტეს, ისე, რომ ეს ჩვენც არ ვიცოდეთ. როცა არ ვიცით, რომ ცოდვას ჩავდივართ, მაშინ მათ არც ვინანიებთ და ეს ჩვენს სულებში უარყოფითად რჩება. ჩვენ კი უნდა ვიცოდეთ, რომ ყველა ცოდვა მოსანანიებელია. – შესაძლებელია თუ არა, რომ ადამიანს სრულყოფილი რწმენა ჰქონდეს? – რა თქმა უნდა, შესაძლებელია, მაგრამ ამის მოპოვებას დრო უნდა. ერთბაშად არ ხდება რწმენის სრულყოფა. საჭიროა ღვთისადმი მოუკლებელი ვედრება. არასრულყოფილი რწმენა ჩვენში იწვევს დაყოფას, გაორებას, გასამებას, ანუ ჩვენი პიროვნების დანაწევრებას. ეკლესიაში მორწმუნე ხარ, სახლში – მოსიყვარულე, ქუჩაში – აგრესიული, ეზოში სხვანაირი ხარ და სამსახურში – სხვა. ასე არ შეიძლება, ყველგან ერთნაირი უნდა იყო, რადგან უფალი ყველგან უფალია. ჩვენც ხომ განღმრთობისკენ მივისწრაფვით. ხშირად საკუთარ თავს უფრო მეტ დიდებას ვასხამთ, ვიდრე უფალს, ვადიდებთ ჩვენს ამპარტავნებას და გვგონია, ჩვენ გარშემო ბრუნავს მთელი სამყარო. საბედნიეროდ, ასე არ არის. ამპარტავანი ადამიანები ზეცაში პატარა ბუზებივით ჩანან. ბოლოს ისინი მაინც ხვდებიან, რომ მათ გარშემო არ ბრუნავს დედამიწა, მაგრამ უკვე ძალიან გვიანია. სულიერ გაორებას ორპირობამდე, ფარისევლობამდე მივყავართ. ფარისეველი ადამიანი სხვადასხვა ნიღაბს ირგებს: აქ მორწმუნეა, იქ – ურწმუნო, აქ წაართმევს, იქ აჩუქებს, თავისი დიდებისთვის ზოგს გაუცინებს, ზოგს გაამართლებს და ა.შ. მაცხოვარი ამბობს, რომ არაფერია დაფარული, რომელიც არ გაცხადდება. უფალი ყველაფერს ხედავს. მას ჩვენ მიერ ჩურჩულით ნათქვამი სიტყვებიც კი ესმის, ჩვენი სულის ბნელ და ნათელ მხარეებს ხედავს, ჩვენი ფიქრები ესმის. ჩვენ, რა თქმა უნდა, სხეულებრივი სიკვდილის გვეშინია, მაგრამ ამაზე საშინელი ხომ სულის დაღუპვაა. უნდა გვეშინოდეს ჯოჯოხეთის და გეენაში ჩავარდნის, რადგან მაშინ ჩვენი შველა უფალსაც აღარ შეეძლება. – ძირითადად რა საცდურებით გამოიცდება ადამიანი? – ჩვენი შინაგანი და გარეგანი არსება, ორივე გამოიცდება ეშმაკის მიერ. უფალი ჩვენი იესო ქრისტეც კი გამოსცადა ეშმაკმა უდაბნოში სამი ძირითადი საცდურით. ჩვენ, ადამიანები, სამი ძირითადი საცდურით – ნაყროვანებით, ვერცხლისმოყვარეობით და პატივმოყვარეობით ანუ დიდებისმოყვარეობით გამოვიცდებით. ძირითადად ეს სამი ცოდვა: ნაყროვანება, ვერცხლისმოყვარეობა და პატივმოყვარეობა არის მშობელი სხვა ცოდვებისა. მაგალითად, იქნებ გაგიკვირდეთ, როგორ შეიძლება, ნაყროვანებიდან გამოვიდეს მრუშობაო, მაგრამ დამერწმუნეთ, ხდება ასე, რადგანაც არის ე.წ. ცოდვების ჯაჭვი, როდესაც ერთ ცოდვას აუცილებლად მეორე მოსდევს. ღმერთი ყოვლადმოწყალეა, ყოვლადმომთმენი, ყოვლადბრძენი, ყოვლისმპყრობელი, ყოვლადმოსიყვარულე, მაგრამ ეს ყოვლადმომთმენობა ღვთისა ბოროტად არ უნდა გამოვიყენოთ, ცოდვაში არ უნდა ჩავვარდეთ იმის იმედით, რომ ღმერთი მაინც შეგვინდობს. შენ დღევანდელი დღისგან მხოლოდ სიამოვნების მიღება გსურს და ხვალინდელი დღის იმედი გაქვს, ხვალ შევინანებო. წმინდა იოანე ოქროპირი გვეუბნება: "ადამიანო, იმას, რაც შენს ხელთაა, სიამოვნებას უთმობ, ხოლო იმას, რაც შენს ხელთ არ არის – მონანიებას. სჯობს, დღევანდელი დღე დაუთმო სინანულს, ცოდვას კი ხვალინდელ დღესაც კი ნუ დაუთმობ". უნდა შევზღუდოთ ჩვენი გრძნობები, მეტყველება. ზოგჯერ მარტო მეტყველებით, ენით ადამიანი იმდენ ცოდვას ჩადის, რომ დასაღუპავად წირავს თავს. ენით შეზღუდვას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს. ადამიანი, რომელსაც სინანული არ აქვს, რომელიც არ ნანობს თავის ცოდვებს, არ ამბობს აღსარებას, არ ეზიარება, არ ცხოვრობს ქრისტიანულად, სამწუხაროდ, სიბნელეში იმყოფება და თუნდაც მონათლული იყოს, მაინც წარწყმედის საშიშროების წინაშე დგას, რადგანაც მან თავისი ცოდვებით დაჩაგრა მადლი და ფეხქვეშ გათელა ის წმინდა ჯვარი, რომელიც უფლისგან მიეცა. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-08) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1095 | |
შესვლა საიტზე