იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მამა გიორგი: "ცხონების პროცესი ერთი დღის საქმე არ არის, ეს მთელი ცხოვრებაა"
წმიდა გრიგოლ ღვთისმეტყველი ბრძანებს, "ჩვენ შექმნილნი ვართ, რათა ვადიდოთ და ვაქოთ შემოქმედი და შეძლებისდაგვარად მივბაძოთ ღმერთს". თუმცა, მრავალი საზრუნავითა და საფიქრალით დატვირთულ ეპოქაში, ხშირად მორწმუნეებსაც უჭირთ, ამ მისიის განხორციელება და ამა თუ იმ დროს ღვთის ნების გარჩევა. როგორ შევძლოთ უფლის ნების გამოცნობა? ამ და სხვა საღვთისმეტყველო საკითხებზე წმ. იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის დეკანოზი გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრა.
– მამა გიორგი, ქადაგებისას ხშირად აღნიშნავთ, რომ აუცილებელია გულის განწმენდა, რის შემდეგაც უკეთესად იხილვება, როგორია უფლის ნება ჩვენს ცხოვრებაში. გვესაუბრეთ ამის შესახებ. – ადამიანი ღვთის ხატად და მსგავსად შეიქმნა, რაც იმას ნიშნავს, რომ მისი გულიც კეთილადაა შექმნილი. განწმენდილი გულით დალექილი ჭუჭყი უკვე კარგად ჩანს. წმიდა ადგილი ცარიელი არ დარჩება: თუ იქ არ იქნა კეთილი, მასში ბოროტი შევა. როგორ გავარჩიოთ ბოროტება სიკეთისგანო, კითხულობს ადამიანი. ერთ–ერთი წმიდა მამა ეუბნება: სამჯერ წაიკითხე "მამაო ჩვენო" და მერე რა აზრიც გულში მოგივა, ის იქნება ღვთის ნებაო. წაიკითხა სამჯერ ურწმუნო ადამიანმა, თორმეტჯერ, მეტჯერ და თავში საშინელი აზრი მოუვიდა. ის არის ღვთის ნება? რა თქმა უნდა, არა. ღვთის ნება მოვა მაშინ, როდესაც განწმენდილი გული გექნება. თუმცა, იმ განწმენდილ გულშიც შეიძლება ბოროტი ზრახვა შემოვიდეს: დაზღვეული არავინაა, მაგრამ ამავე დროს, განწმენდილ გულში ასევე კარგად ჩანს რა არის ღვთისგან და რა – ბოროტებისგან. ღვთის მცნების მცოდნე, განწმენდილი გულის მქონე პიროვნება ერთი მსოფლმხედველობით აღიქვამს ყველაფერს და ყველაფერი გასაგები ხდება, როდესაც გონება რწმენით გაეხსნება. მორწმუნე ადამიანის მსოფლმხედველობა, ცნობიერება, აზროვნება იმდენად დიდია, რომ იგი ყველაფერს ღვთის დიდების ქვეშ აღიქვამს. ის, რაც ურწმუნოსთვის ბრმა შემთხვევითობაა, მორწმუნისთვის ცოდნის წყაროა. ურწმუნოს ჰგონია, რომ შემთხვევით მოხდა რაღაც, ეს მისი უცოდინარობის ბრალია. სინამდვილეში კი, ეს ღვთის ნება იყო. ათეიზმი და სექტები სხვა არაფერია, თუ არა მსოფლმხედველობათა სივიწროვე. მორწმუნე მართლმადიდებელ ადამიანს, რომლის მსოფლმხედველობა მართლმადიდებლური ღვთისმეტყველების ჩარჩოებშია, შესისხლორცებული აქვს დიდი სიბრძნე, მისთვის უკვე გახსნილია გონება რწმენით და მას არ აქვს ვიწრო ათეისტური, დამახინჯებული, სექტანტური ცნობიერებისადმი მიდრეკილება. – საინტერესოა, როგორი დამოკიდებულება უნდა გვქონდეს დროსთან მიმართებაში. რას უნდა ნიშნავდეს ქრისტიანისთვის თავისუფალი დრო? – ჩვენ, ყველანი ისტორიულ დროში ვიმყოფებით. თავისუფალი დრო არ არსებობს იმ გაგებით, რომ რომ არ არსებობს დასაკარგავი, გადასაყრელი დრო. დასვენება ზოგს მიაჩნია, რაღაც დროის დახარჯვად ან ზერელე, არაფრის კეთებად. ჯერ ერთი, აქ, მიწაზე დასასვენებლად არავინ მოვსულვართ და მეორეც ის, რომ გადასაყრელი დრო ღმერთს ჩვენთვის არ მოუცია. ის დასვენებაც მოქმედების და მუშაობის სხვა რეჟიმში ყოფნაა და გადახალისებაა. კანონი ერთია! ყველანი ღვთის კანონის მოქმედების ქვეშ ვიმყოფებით, რომლის დარღვევის უფლებაც არავის აქვს. ვინც არღვევს, ისჯება და შემდეგ თუ ნანობს, ისევ უფალს უბრუნდება. თუ არ ნანობს, "ცენტრიდან" მიდის გარეთ და ცენტრიდანულ ძალებს გარეთ მიჰყავთ. უფალი კი "ცენტრშია", უფალი ყველგან არის და ამავე დროს ყველაზე მაღლაა. როგორც აღვნიშნეთ, ჩვენი მართლმადიდებლური მსოფლმხედველობა უნდა გავზარდოთ მეტი აზროვნებით. მრწამსი ერთ გვერდზე ეტევა, მაგრამ წმიდა მამები ამბობენ, რომ მთელი ჩვენი ცხოვრება მრწამსის გაგებას ხმარდებაო. უნდა გავაფართოვოთ ჩვენი მსოფლმხედველობა მართლმადიდებლური ეკლესიის ცნობიერებასა და კონტექსტში. ჩვენი არსებობის ერთადერთი შესაძლებლებელი და ნორმალური ფორმაა მართლმადიდებლური ცხოვრების წესი. ეს კარგად უნდა გავაცნობიეროთ. ცხონების პროცესი ეს არ არის ერთი დღის საქმე, არამედ, მთელი ცხოვრება, ადამიანი ამ პროცესში მონაწილეობს. ეს მხოლოდ და მხოლოდ ქრისტეს სისხლისა და ხორცის შესისხლხოცებით ხდება. წირვა–ლოცვაში მონაწილეობა, ზიარება და ცხოვრება აქტიური, რეალური, ქრისტიანული ცხოვრებით, ეს არის მთავარი. – და ამ ყოველივეს ხომ გაცნობიერებულად, სიყვარულით უნდა აღვასრულებდეთ და არა მექანიკურად ვმონაწილეობდეთ რომელიმე საღმრთო საიდუმლოში. – ვინც შეგნებულად მონაწილეობს საეკლესიო საიდუმლოებებში, გაცნობიერებულად ცხოვრობს ქრისტიანულად, გაცნობიერებულად ეზიარება, ის ღვთისაა და მას აქვს იმედი, სასოება ცხონებისა. შეუძლებელია, შეუგნებლად ცხონდე. როცა ადამიანმა იცის, თუ რისთვის ცხოვრობს, ვინ არის, საიდან მოდის, საითკენ მიდის, მაშინ მისი ცხოვრება ნაყოფიერია და ნაყოფსაც გამოიღებს. როცა ადამიანი გარკვეულია ღვთისმეტყველებაში, ლოცვითა და მარხვით, და ამავე დროს, ღვთისმეტყველური აზროვნებით ცხოვრობს, ეზიარება ქრისტეს სისხლსა და ხორცს, მით უფრო მეტი მოთმინება, ცხოვრებისეული ძალა, ცოდვისადმი წინააღმდეგობის გაწევის მეტი იმუნიტეტი აქვს. ზოგიერთი კითხულობს, რა არის ცხოვრების საზრისიო. ცხოვრების საზრისი თვითონ ეკლესიური ცხოვრებაა, სარწმუნოებრივი კანონების დაცვაა. იმიტომ, რომ თვითონ ქრისტეა ჩვენი მიზანი. "მე ვარ გზა, მე ვარ ჭეშმარიტება და მე ვარ სიცოცხლე", გვეუბნება სახარებაში. ყოველი ადამიანი ცოდვილია, მაგრამ როცა პიროვნება ამ ცოდვიდან გამოსვლას იწყებს, მასზე ზემოქმედებს "დამძახებელი, გამწმენდელი მადლი". შემდეგ ნელ–ნელა ხდება იმ ადამიანის სრულყოფა. – მაინც, როგორ უნდა გვესმოდეს ადამიანის შექმნისა და შემდეგ უკვე, პირველქმნილი ცოდვის შედეგად დაცემული კაცობრიობის გამოხნის განგებულება? – არ ვარსებობდით და ღმერთმა ყოფიერებაში მოგვიყვანა. შეიძლებოდა, არავინ და არაფერი ყოფილიყო, მაგრამ ყოვლადწმიდა სამება, მაინც ყოვლადწმიდა სამებად დარჩებოდა. უნდა გავაცნობიეროთ, რომ ღმერთმა ყველაფერი სიყვარულებრივი აქტის გამო შექმნა და არა ვალდებულებითი აუცილებლობის გამო. ყოველივეს ღვთის მიერ გამოვლენილი სიყვარული დაედო საფუძვლად. ეს, რა თქმა უნდა, ადამიანსაც ეხება. ფაქტობრივად, ადამიანს ღმერთი თვითონ ქმნის. ადამიანი მეორე შესაქმესავითაა, მის შექმნას წინ უძღვის საღვთო კრება. ამოუწურავია იმის ფორმულირება, თუ როგორ მოხდა კაცობრიობის გამოხსნა. ადამის ცოდვით დაცემის შემდეგ შეირყვნა მთელი კაცობრიობა, მთელი ქვეყნიერება, შემოვიდა სიკვდილი, ცოდვა, წყევა და მერე უფალმა ცოდვის, წყევისა და სიკვდილისგან გამოგვიხსნა. ეს ძალიან დიდი თემაა, მაგრამ ამის ამომწურავ ფორმულირებას ვერავინ მოახდენს. ამოუწურავია ფორმულირება აღდგომის შესახებ სწავლებისაც. შეუძლებელია, ამომწურავად გადმოსცე სამების დოგმატი, ჯვრის საიდუმლო და ა.შ. როგორც აღვნიშნეთ, ზუსტ, ამომწურავ ფორმულირებას ვერ მოვახდენთ, თუმცა კი, მთელი ღვთაებრივი სიღრმე, ჩვენთვის დატევნადი, მოცემულია გამოხსნის საიდუმლოში, რომელშიც მაცხოვნებელი და შერიგებითი (ღვთისა და ადამიანის შერიგებისა) მომენტი გამოვლინდა. ქრისტემ გადალახა დისტანცია, რომელიც ადამიანსა და ღმერთს შორის "ხელოვნურად" შეიქმნა. ეს დისტანცია ცოდვით დაცემის შემდეგ წარმოიშვა, ნაპრალი უნდობლობის, ეჭვის. ადამიანი, რომელიც უდანაშაულო არსებიდან გარდაიქმნა დამნაშავე არსებად. გახსოვთ სამმაგი მსახურება ღვთისა: სამეფო, სამღვდელმთავრო და საწინასწარმეტყველო. ქრისტე შემწირველიც არის და თვითონვეა შეწირულიც. მაინც რატომ გაიღო ღმერთმა მსხევრპლი ადამიანისთვის? თუ არა სიყვარული ცოდვილი ადამიანებისადმი. ასე რომ, ჯვარი ღვთაებრივი სიყვარულისა და გამოუთქმელი წყალობის მქადაგებელია. თვითონ ჩვენ კი არ ვიმსახურებთ ამ წყალობას და არც იურიდიული ვალდებულება არ იყო ამისა, არამედ ეს წყალობა გაღებულ იქნა უფლის ღვთაებრივი მოწყალებისა და სიყვარულის გამო. ეს არის ის, რაც მესიას უნდა აღესრულებინა. ადამიანს დაუბრუნდა ღვთისსასუფეველი, საეკლესიო საიდუმლოებანი, რომლებშიც დღეს ადამიანს შეუძლია მონაწილეობა და ამით ის ღვთის სიყვარულის თანაზიარი ხდება, განიღმრთობა. რა თქმა უნდა, პირველი შემწირველი და პირველი შეწირული ქრისტეა. მან პირველმა, თვითონ გვაჩვენა მსხვერპლის კანონი. კანონი იმისა, რომ შენ თუ გინდა რაღაც მიიღო, მსხვერპლი უნდა გაიღო, ანუ ვისაც მიღება უყვარს, იმან გაღებაც უნდა იცოდეს. ხომ გვახსოვს უფლის სიტყვები – "უარყავ თავი შენი, აღიღე ჯვარი შენი და შემომიდექი მეო". აქაც მსხვერპლშეწირვაზეა საუბარი. რომ ჩვენ ჩვენი უარყოფითი მხარე შევწიროთ, დავთმოთ, რათა შემდეგ მივიღოთ ჯვარი და ქრისტესკენ მოძრაობის ძალა, ცხონება, წინააღმდეგ შემთხვევაში, ვერ ვცხონდებით. თუ გინდა ცოდვებისგან გათავისუფლება, ცოდვას ცოდვა უნდა უწოდო და გაგეცლება. ცდვათაგან გათავისუფლების გზა გადის ჯვრის აღებაზე, მსხვერპლშეწირვაზე და ჩვენს გულებზე. იმ გულში, რომელიც ღვთის ხატად და მსგავსად არის შექმნილი, არასოდეს იქნება სიცარიელე. იქ ან უფალია, ან სულიწმიდა, ან კიდევ ბოროტი. წმიდა ადგილი არ შეიძლება ცარიელი დარჩეს. ჩვენი ცხოვრების საზრისი სხვა არაფერია, თუ არა და სწრაფვა განთავისუფლებისკენ ცოდვის ბორკილებისგან, ბნელეთის ძალებისგან, ურწმუნოებისგან, რომელიც ყველაფერს აღიქვამს არა ღვთის ნების ფონზე, არამედ თავისი დაცემული გონებით. ამიტომ ერთი პირით, ერთი გულით, ერთი სულით უნდა ადიდებდეს ადამიანი ღმერთს. თვითონ ქრისტემ გაათავისუფლა ადამიანი ცოდვის, სიკვდილისა და წყევლისაგან. ეს იმას კი არ ნიშნავს, რომ ჩვენ თუ მოვინათლებით, იმის მერე არაფერი არ უნდა გავაკეთოთ. პირიქით, ჩვენი ძალისხმევა აუცილებელია. თუ ჩვენ არ მივიღეთ მონაწილეობა განთავისუფლების შესისხლხორცებაში, წინააღმდეგ შემთხვევაში იგი ჩაგვივლის გვერდით. უფლის მიერ კაცობრიობის გამოხსნა კი მოხდა, მაგრამ შენ ეს უნდა გაითავისო, შენც უნდა გახდე ეკლესიური ცხოვრებით მცხოვრები. ეფემია წიკლაური | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-07) | ავტორი: დეკანოზი გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 914 | |
შესვლა საიტზე