ხალხში გავრცელებული ცრურწმენები და გამოთქმები, რომლებიც ბევრი ადამიანისათვის ცხოვრების წესად და მაგალითად იქცა, ეკლესიისთვის სრულიად მიუღებელია. ეკლესია უარყოფს ყველა ცრურწმენას, ხოლო ბედისწერის გარდუვალობას სრულიად არასწორ შეხედულებად მიიჩნევს. ასევე უარყოფს ე.წ. თარს რიცხვებსა და უიღბლო დღეებს. ქრისტიანულ სარწმუნოებაში არ არსებობს მსგავსი ფრაზები: "შავი კატა თარსია", "რაც გიწერია, მაინც არ აგცდება", "გარდაცვლილის ნივთების გაჩუქება არ შეიძლება" და სხვა. ამ თემაზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება. 
– მამაო, არის ასეთი გამოთქმა – "რაც გიწერია, მაინც არ აგცდება". მართებულია თუ არა ამ სიტყვების დაჯერება? 
– სწავლებას ბედისწერის შესახებ ეკლესია არ იწყნარებს. ამის შესახებ წმინდა იოანე ოქროპირის ვრცელ განმარტებას მოვიყვან: 
"არ არსებობს სხვა იმდენად ზადიანი და უკურნებელი სწავლება, როგორც სწავლება განგებისა და ბედისწერის შესახებ. თუკი აუცილებელია მოხდეს ბედისაგან განსაზღვრული მაშინაც, როდესაც ბეჯითად ვმუშაობთ და მაშინაც, როდესაც გვძინავს, ნუ შეაბამს უღელში ხარებს მიწათმოქმედი, ნუ გამოიტანს სახნისს, ნუ გაჭრის კვალს, ნუ დასთესს, ნუ ელის წლის ხელსაყრელ დროს, ნუ იტანს სიცივეს, ხანგრძლივ წვიმას, უბედურებებს და შრომას მთელი წლის მანძილზე, ნუ ლესავს ნამგალს და ნუ მკის დათესილ პურს, ნუ ლეწს თავთავს, ნუ რგავს და ნუ ელის მცენარეებს. მოიცილოს მიწათმოქმედის ყველა ზრუნვა, დაჯდეს სახლში და იძინოს: თუკი ყველაფერი ბედისგან უეჭველად აქვს დანიშნული, სიკეთე თავისით მიუვა სახლში... რატომ არ გადაწყვეტთ ასე მოქცევას, თუკი მართლაც გჯერათ ბედისა?.. 
როდემდე ვიქნებით გონებით ბავშვები? როდემდე არ შევწყვეტთ უქმ ლაპარაკს? თუ ბედი აქცევს კაცს ღარიბად და მდიდრად, ნუ გზავნი შვილს სასწავლებლად, ნუ აძლევ ფულს, ნუ ცდილობ, გამდიდრდე და საქმე ბედს მიანდე, მაგრამ ამას ვერ ბედავ. ხედავ, არ უჯერებ მას პატარა საქმეში, დიდში კი ეყრდნობი... 
ბედი რომ არსებობდეს, არავინ იქნება კარგი და ცუდი. აბა, რისთვის ვაქებთ ვინმეს სიკარგისათვის? არავინაა ღვთისმოსავი, არავინ – გარყვნილი, არავინ – ანგარებისმოყვარე, არავინ – სამართლიანი. თუ სათნოებაც და ნაკლიც გაუქმებულია, ტყუილად ვართ მოსული აწინდელ ცხოვრებაში, უკეთ რომ ვთქვათ: არა ტყუილად, არამედ საუბედუროდ". 
ასე რომ, ეს გამოთქმა არის ერთ–ერთი არასწორი სწავლებათაგანი, რომელიც ქრისტიანი ადამიანებისთვის გასაგები და პასუხგაცემულია. ადამიანს აქვს თავისუფალი ნება, ადამიანს აქვს გონება, არის ღვთის მსგავსად და ხატად შექმნილი არსება და თავად ქმნის თავის მომავალს. თუკი ეს არ გვაქვს გაცნობიერებული, მაშინ რიღასთვის ვცხოვრობთ?! ამაზე გვიფიქრია? 
– საიდან მოდის შეხედულება, რომ ორშაბათი უიღბლო და მძიმე დღეა? ამას როგორ უყურებს ეკლესია? 
– კვირის სხვა დღეებისაგან ორშაბათი არაფრით გამოირჩევა, გარდა იმისა, რომ ამ დღეს ღვთისმსახურებისას უხორცო ძალებს (ანგელოზებს) ევედრებიან. სამწუხაროდ, გავრცელებულია ცრურწმენა, თითქოს ორშაბათი მძიმე და უიღბლო დღეა. ორშაბათის გარდა, ამგვარ დღეებად მიჩნეულია ოთხშაბათიცა და პარასკევიც. ახლა კი თავად განსაჯეთ, ვისგან უნდა მომდინარეობდეს ამგვარი შეხედულება. 
ამბობენ, რომ ორშაბათს არ შეიძლება დაიწყო ახალი საქმე, რადგან წარმატებას ვერ მიაღწევ; დაუშვებელია სადმე გამგზავრება ან ფულის გაცემა. რატომ გავრცელდა ამგვარი შეხედულება ორშაბათზე და რატომ აღძრავს იგი შიშს ბევრ ადამიანში? ამ საკითხზე პასუხს მივიღებთ ადამიანებზე უბრალო დაკვირვებით. ორშაბათი ნამდვილად მძიმე, უსიამოვნო და მშფოთვარე დღეა მათთვის, ვინც კვირა უზნეოდ გაატარა. თუკი ადამიანმა კვირა დღე ლოთობაში, გარყვნილებაში, ბანქოს თამაშსა და მსგავს უზნეობაში გალია, ორშაბათს იგი დამძიმებული თავით იღვიძებს და სრულიად უძლურია, შეუდგეს სერიოზულ საქმეს. ასეთი ადამიანებისათვის ორშაბათი მართლაც მძიმე დღეა თავისივე უგუნურებისა გამო. ხოლო ვინც იცის დროის ფასი, არ ფლანგავს მას სულისა და სხეულისათვის დამღუპველ გართობებზე, მისთვის ორშაბათი სულაც არაა მძიმე, პირიქით, ამ დღეს დასვენების დღეებში აღდგენილი და განახლებული ძალებით იწყებს საქმიანობას. 
ამგვარად, ადამიანის ცხოვრების წესი არამხოლოდ ორშაბათ დღეზე ტოვებს თავის ანაბეჭდს, არამედ მთელ კვირაზე და ზოგჯერ მთელ ცხოვრებაზეც. მაშასადამე, ორშაბათისადმი გაუცნობიერებელი შიში არათუ გამართლებული არ არის, იგი შეურაცხმყოფელია უფლისათვის, რამეთუ ყოველი დღე კურთხეულია ღვთის მიერ, ყოველი დღე მადლმოსილია უფლის ქმნილებისათვის, მას არც ერთ დღეს მოუკლია კაცთათვის თავისი წყალობა. 
– არის ამგვარი რწმენაც, რომ გარდაცვლებიდან ორმოცი დღის გასვლამდე არ შეიძლება მიცვალებულის არც ერთი ნივთის გაცემა. ამ შეხედულებას ეკლესიური საფუძველი აქვს? 
– არა, პირიქით, რაც შეიძლება მეტი სიკეთე უნდა გააკეთოთ გარდაცვლილის სახელზე. შესაწირი უნდა შესწიროთ მონასტრებს, ეკლესიას – წითელი ღვინო (ზიარებისთვის), ფქვილი, ცვილი (სანთლისთვის); უნდა დაარიგოთ გარდაცვლილის ნივთები უპირველესად სწორედ ორმოცამდე და არა – ორმოცის შემდეგ. სული გადის საზვერეებს, ეწყობა სასამართლო და უნდა ვუქომაგოთ მას – ვილოცოთ და ვაკეთოთ მოწყალე საქმენი. სასიკეთო საქმეები გარდაცვალებულ ადამიანს სულის ცხონებაში ეხმარება. 
ცრურწმენებია აგრეთვე მიცვალებულის ოჯახიდან გასვენების შემდეგ სკამების წაქცევა, კუბოს 3–ჯერ შემოტრიალება, მიცვალებულისთვის უამრავი ნივთის ჩაყოლება (ნივთები მას არაფერში სჭირდება, სჯობს, ის მოწყალებაში გასცეთ). არასწორია ისიც, თითქოს ორმოცის მერე არ შეიძლება საფლავზე არაფრის დამატება. 
არასწორი შეხედულებაა, თითქოს ქელეხის სიდიდეს და ხალხის გამოთრობის ხარისხს პირდაპირი კავშირი ჰქონდეს მიცვალებულის სამოთხეში მოხვედრასთან. ესეც ცრურწმენაა. არ აქვს მნიშვნელობა, ქელეხის სუფრასთან რამდენი ადამიანი იჯდება და საერთოდ გაიშლება თუ არა ასეთი სუფრა. მთავარია, რომ მიცვალებულისთვის ლოცვები ვიკითხოთ, პარაკლისი გადავუხადოთ. 
წმიდა ბასილი დიდი ამბობს: "მტერი ამგვარ ადამიანს (ცრუმორწმუნეს) დასცინის, ცრუმორწმუნე ხომ ყველაფერს შიშით შესცქერის: თუკი გამოჩნდა კატა, ძაღლი ან დილით შემოხვდა მარჯვენა თვალით ან ფერდით დაზიანებული, თუნდაც ყველაზე კეთილგანწყობილი ადამიანი, ცრუმორწმუნე მას მყისვე ზურგს შეაქცევს და თვალს აარიდებს. რა არის ამგვარ ცხოვრებაზე მეტად უბედური – ყოველივეს ეჭვის თვალით შესცქეროდე და ყველაფერში წინააღმდეგობა დაინახო, მაშინ, როდესაც მორწმუნეს ღვთის ქმნილების ჭვრეტამ სული უფლამდე უნდა აღუმაღლოს?! ადამიანი უნდა ეცადოს, რომ გათავისუფლდეს ყველა ამგვარი არასწორი შეხედულებისა და ჩვეულებისაგან". 
იგივე ითქმის ე.წ. თარს რიცხვზე – 13–ზე. ნებისმიერი საგნისა და მოვლენისათვის მისტიკური მნიშვნელობის მინიჭება და შიშის გამომწვევ ობიექტად ქცევა მათ კერპად გადაქცევას იწვევს. ასეთი საგნებისა და მოვლენების უკან ბოროტი სული დგება (არა თავისთავად, არამედ იმათთვის, რომელთაც მათ მიმართ ამგვარი განცდა აქვთ). ამიტომ მათი და მათ შორის რიცხვი 13–ის მოშიში, ნებსით თუ უნებლიეთ, 13–ის გამკერპებელი, ანუ ეშმაკის მოშიში და თაყვანისმცემელი ხდება. ქრისტიანი, რომელიც ღვთის მონა და მეგობარია, არავის ემონება და ყოველგვარი ცრურწმენებისა და პირობითობებისაგან თავისუფალია. რიცხვი 13 არის ერთ–ერთი ჩვეულებრივი რიცხვი, არც ერთი სხვა რიცხვისგან განსხვავებული. რომ ამბობენ, დაცდილი მაქვს, ამა და ამ დღეს ან რიცხვში ცუდი რაღაც ან თუნდაც კარგი ხდებაო, უკვე ცრურწმენაა. ასეთ რაღაცეებს რამდენადაც მივაქცევთ ყურდღებას, ეშმაკი უფრო მეტად გაგვაგიჟებს. 
ანა ნოდია