პატიმართა წამების კადრებმა გულგრილი არავინ დატოვა, ალბათ ეს ყველას მეხსიერებაში მძიმედ დაილექება. რწმენის მიუხედავად, ადამიანთა უმრავლესობას სულიერი სიმშვიდის შენარჩუნება გაუჭირდა. სამწუხაროდ, ხშირ შემთხვევაში ძალადობა ძალადობასვე შობს. სოციალურ ქსელებში მოწოდებებიც კი გაჩნდა, რომ ამ აგრესიას აგრესიითვე დაპირისპირებოდნენ. როგორ უნდა მოიქცეს ასეთ დროს ქრისტიანი? რა ფორმით უნდა გამოხატოს პროტესტი ან როგორ შეინარჩუნოს სულიერი წონსაწორობა? ამ და სხვა კითხვებით მივმართეთ წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზს, მამა გიორგის (სხირტლაძე). 
– მამაო, ბოლო დროს საშინელი სისასტიკის მოწმენი გავხდით, პატიმართა წამების კადრებმა ყველა შეძრა. როგორ გამოხატოს მორწმუნემ ასეთ დროს პროტესტი, რომელიც სამართლიანად გაუჩნდა? 
– ყველაფერი, რასაც სიყვარული არ აერთიანებს, არარაობაა. რასაც ანგარება აერთიანებს, იმას ანგარებავე არღვევს; რასაც ძალადობა აერთიანებს, ის ძალადობითვე ინგრევა; რასაც დრო აერთიანებს, მას იგივე დრო ანგრევს. მარადიულად დაურღვეველი მხოლოდ ის არის, რასაც სიყვარული აერთიანებს, რამეთუ სიყვარული სიკვდილსა და კაცობრიობაზე ძლიერია. არ შეიძლება ძალადობაზე თვალის დახუჭვა, მაგრამ ძალადობის ძალადობითვე აღკვეთაც გამორიცხულია. უფალმა ადამიანებს თავისუფალი ნება მისცა და მათ ეს უნდა გამოიყენონ, მაგრამ ლოცვით უნდა სთხოვონ უფალს დახმარება და სწორი გზის ჩვენება. ხოლო პროტესტის გამოხატვა, როგორი რთულიც უნდა იყოს, მშვიდად და სიყვარულით უნდა მოხდეს. 
– როგორ უნდა დაიცვას მორწმუნემ თავი აგრესიის და განკითხვის ცოდვებისგან, როცა ამგვარ ძალადობას ხედავს?
– ქრისტიანები წმინდა წერილით უნდა ვსაზრდოობდეთ. თუ სულის ცხონება გვსურს, ჩვენი თვალთახედვა, ყოველივე მოქმედება და ქცევა უფლისათვის სათნოდ უნდა წარვმართოთ. მორწმუნეობა ნიშნავს, რომ ღმერთი გწამს. თუ უფალი გწამს, მის ნებას უნდა აღვასრულებდეთ და სიტყვას ვეძიებდეთ. სახარებაში ვკითხულობთ, რომ უფალთან გამოსაცდელად სჯულის მცოდნენი მიდიან და ეკითხებიან: "მოძღუარ, რომელი მცნებაი უფროის არს სჯულსა შინა?". უფალი პასუხობს: "შეიყუარო უფალი ღმერთი შენი ყოველითა გულითა შენითა და ყოველითა სულითა შენითა და ყოველითა გონებითა შენითა. ესე არს დიდი და პირველი მცნებაი. და მეორე, მსგავსი ამისი: შეიყუარო მოყუასი შენი, ვითარცა თავი თვისი. უფროის ამათსა სხუაი მცნებაი არა არს". სწორედ ამ ორ მცნებაზეა დაფუძნებული სასუფევლის მოპოვება. 
მიმდინარე მოვლენებს თუ დავუკვირდებით, ის, რაც ხდება, უფლის მცნების საწინააღმდეგო მოქმედებებია. თუ ქრისტიანები ვართ, მხოლოდ სიტყვით თქმა საკმარისი არ არის, საქციელიც სათანადო უნდა იყოს. თუ უფალი გვიყვარს თავზე მეტად, ხოლო მოყვასი, როგორც საკუთარი თავი, არ გაგვიჭირდება, განკითხვის და აგრესიის ცოდვებს თავი ავარიდოთ. 
– რთულია შეინარჩუნო სულის სიმშვიდე, როცა შემზარავ კადრებს უყურებ. 
– გეთანხმებით, მაგრამ მორწმუნის მთავარი პრივილეგია და ვალდებულებაც სწორედ ეს არის, რომ აგრესიას აგრესიით არ უპასუხოს. ლოცვაში "მამაო ჩვენო" ვკითხულობთ: "და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა". უფალი ისე შეგვიწყალებს, როგორც სხვას შევიწყალებთ. 
– საიდან მოდის ადამიანების ასეთი სისასტიკე, რა გვიბიძგებს ამისკენ? 
– ამის მიზეზი არასაკმარისი რწმენაა, რასაც ადამიანის სისასტიკე მოჰყვება. ის არაფრად აგდებს მოყვასის ღირსებას, ისიც ხომ ღვთის ქმნილებაა?! უფალს ყველა უყვარს, როგორი დამნაშავეც უნდა იყოს. 
გავიხსენოთ უფლის ჯვარცმის ეპიზოდი. ჯვარცმა დამნაშავის დასჯის ყველაზე სასტიკი საშუალება გახლდათ. უფალმა აირჩია ასეთი აღსასრული, თავდადება ადამიანებისათვის. მაცხოვარი ჯვარს აცვეს ორი ავაზაკის, სასტიკი დამნაშავეების გვერდით, რომლებიც უფალმა შეიწყალა, ცხონების საშუალება მისცა. პირველი სწორედ ის ავაზაკი შეიყვანა სასუფეველში, რომელმაც იესო ქრისტე აღიარა. ეს იმის მაგალითია, რომ უნდა ვეცადოთ, სასტიკად კი არ ვებრძოლოთ მოყვასს, არამედ პირიქით, მასში სიკეთის მარცვალს ვეძიებდეთ. არ ჩავქოლოთ, ბოლომდე არ ჩავკლათ წაქცეული მოყვასი, თუკი რაიმე დააშავა, პირიქით, ხელი მოვკიდოთ და წამოვაყენოთ. 
– რა სასჯელი ელით ადამიანებს მოყვასის არაადამიანურად მოპყრობის შემთხვევაში? 
– მოყვასის წამებაში მონაწილე ადამიანებს საშინელი სამსჯავრო ელით. სასუფეველი სიყვარულით მოიპოვება. ადამიანებს თუ უფლის შიში არ აქვთ, ისინი სულიერ სიმშვიდეს ვერ მოიპოვებენ და უფრო მეტად სასტიკნი გახდებიან. ჩადენილი დანაშაული თითოეულმა ადამიანმა უნდა მოინანიოს. მას შეიძლება მღვდელმსახურმა საეკლესიო სასჯელი დაადოს, მაგრამ უფალი ყველაფრის მონანიების საშუალებას გვაძლევს. სინანული კი აუცილებლად გულწრფელი უნდა იყოს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, უფლის წინაშე მაინც დაისჯებიან. 
არ არსებობს საიდუმლო, დანაშაული, რომელიც არ გამჟღავნდება – ამას სახარება გვასწავლის. ყველა დაისჯება, თუ არ მოინანიებენ! 

– მორწმუნემ როგორ განავითაროს საკუთარ თავში მოყვასის სიყვარული და მის მიმართ სიკეთის კეთების სურვილი? 
– ამის ნათელი მაგალითია იგავი კეთილ სამარიტელზე. ავაზაკებმა მგზავრი გაძარცვეს, დაჭრეს და ცოცხალმკვდარი დააგდეს. გზაზე ჩაიარა მღვდელმა, შეხედა და გვერდი აუარა. ლევიტელიც ასევე მოიქცა. ცოტა ხანში სამარიტელმა გამოიარა, შეებრალა, ჭრილობა შეუხვია, თავის სახედარზე შესვა, სასტუმროში მიიყვანა და მოუარა. სასტუმროს პატრონს ორი დინარი მისცა და მოვლის შემთხვევაში უფრო მეტს დაჰპირდა. იგავის დედააზრია, რომ სწორედ ასეთი ადამიანის სიკეთე დგას ყველაფერზე მაღლა, რომელიც უსასყიდლოდ ეხმარება მისთვის სრულიად უცნობს. როცა ადამიანის გული სიყვარულით არის სავსე, ის ყოველგვარ განსცადელს მშვიდად, უფლის სასოებით ხვდება და, საბოლოოდ, უფლის მადლს და შემწეობას იღებს. 
მანანა ნოდია