ადამიანის მთავარი დანიშნულება და, როგორც აღმოჩნდა, ვალდებულებაც კი, არის – მიემსგავსოს ღმერთს. ეს ნიშნავს იმას, რომ მიბაძოს მას და მისნაირი მადლით შეიმოსოს. ამაში მორწმუნეს სხვადასხვა სათნოებები ეხმარება. მათ შორის სიყვარულის და მიტევების სათნოება, რომელიც ყველა ქრისტიანმა საკუთარ გულში უნდა გააღვივოს. ამ თემაზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ეკლესიის მღვდელმსახური, დეკანოზი  მამა გიორგი  (სხირტლაძე) გვესაუბრება. 
– მამაო, სულიერი მოძღვრები ხშირად გვასწავლიან, რომ ადამიანების დანიშნულება დედამიწაზე არის ქრისტესადმი მიმსგავსება. როგორ უნდა მივემსგავსოთ უფალს? 
– ეს სიტყვები წმინდა მამათა გამონათქვამებიდან არის ამოღებული, რაც უდიდეს სიბრძნეს ატარებს, ამბობს, რომ ადამიანის დანიშნულება სხვა არაფერია, თუ არა ღვთის დიდება. ეს დავალება უფალმა მაშინ მოგვცა, როცა გვითხრა: "იყვენით სრულ, ვითარცა მამაი თქვენი ზეცათაი სრულ არს". ადამიანი ღვთის ხატად და მსგავსად არის შექმნილი და მას სხვა არანაირი დანიშნულება არ აქვს, თუ არა მიიღოს იმ პროცესში მონაწილეობა, რომელსაც განღმრთობა ჰქვია. 
– ეს როგორ უნდა დაიწყოს? 
– ამის საფუძველია მართლმადიდებლური ცხოვრების წესი, ღვთისა და მისი მცნებების რწმენა. თუ გვინდა, ღმერთმა დაგვიფაროს, მაშინ ჩვენ უფლის კალთას ამოფარებული, ჩაჭიდებული უნდა ვიყოთ. ამისთვის მიბაძვაა საჭირო. მივბაძოთ ქრისტეს, შევიმოსოთ ქრისტეთი! ამ დროს ქრისტე კი არ ვხდებით, არამედ მადლით მივემსგავსებით მას, შევდივართ ახალ ცხოვრებაში, ახალი ადამიანი ვხდებით. ამ დროს ადამიანი უკვე იწყებს საკუთარ თავზე მუშაობას, შრომას. ეძლევა მას შრომის "იარაღიც", რომელიც არის ნათლობა და ამ დროს მინიჭებული მფარველი ანგელოზი. მფარველი ანგელოზი ამ ადამიანისთვის იწყებს უფლის მადლის მოხმობას. 

– რას ნიშნავს ჭეშმარიტი თავისუფლება? 
– ნათქვამია: "შეიცან ჭეშმარიტება და ჭეშმარიტებამ გაგათავისუფლოს შენ!". როცა ადამიანი ქრისტეს მონაა, ეს არის აბსოლუტური თავისუფლება. ჭეშმარიტების მონობა არ ნიშნავს მონობას ადამიანური გაგებით. ყველა ადამიანი, რა თქმა უნდა, განსხვავებულია ერთმანეთისგან, მაგრამ ყველას ერთი დავალება გვაქვს მოცემული – რომ ყველაფერი ვაკეთოთ ღვთის სადიდებლად და სულის საცხოვნებლად. 
ადამიანი უნდა ეცადოს, უფალს მადლით დაემსგავსოს. ეს რთული ჩანს, მაგრამ შეუძლებელი არაფერია. თუ შენ ბოროტებას არ ჩადიხარ, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ რაიმე სათნოება მოგიპოვებია. ბოროტების არკეთებას სიკეთეს ნუ გაუტოლებ. დაიწყე სიკეთის კეთება და ეს უკვე სათნოებაა. ადამიანს ზოგჯერ სხვებისთვის კარგი უნდა, მაგრამ ცუდი გამოსდის. ზოგჯერ ადამიანი სპეციალურად ებრძვის ღვთის მცნებებს, წინააღმდეგობას უწევს. ეს არის დაახლოებით ის სიტუაცია, როცა ბავშვი ახირებულია და ჯინაზე იწყებს მშობლის წინააღმდეგ მოქცევას, მაგრამ თუ ადამიანი გონებას მოუხმობს, მაშინ გახდება ღმერთშემოსილი. 
– რა არის სათნოების დასაბამი? 
– სათნოება არის სულიწმინდის მიერ ადამიანისთვის მიცემული შვიდი ნიჭის შესაძლებლობების განხორციელება. ნათლობის დროს ადამიანს ენიჭება სულიწმინდის შვიდი ნიჭი, ეს სათნოებები სხვა სათნოებებს ბადებს. ყველაზე მაღალი საღვთისმეტყველო სათნოებებია: სარწმუნოება, სასოება და სიყვარული. მათ შორის სიყვარული ყველაზე მაღალია. 
შვიდი სათნოებაა – რწმენა, იმედი, გულმოწყალება, თავშეკავება, მომჭირნეობა, სულის სიმტკიცე, ლოცვა. მათ უპირისპირდება შვიდი მომაკვდინებელი ცოდვა – გაუმაძღრობა, სიზარმაცე, ვნება, პატივმოყვარეობა, შური, მრისხანება და სიხარბე. მიტევება დიდი სათნოებაა. სახარებაშიც ვხედავთ სწავლებას – "თანანადებთა მიტევებას". ყური დავუგდოთ უფალს და მოვინდომოთ მისი ამ წმინდა მცნების აღსრულება. რატომ განსაკუთრებით ამ მცნების? იმიტომ, რომ ეს არის გადარჩენისკენ მიმავალი უმოკლესი და ყველაზე საიმედო გზა. გსურს ცხონება? მიუტევე ყველას ყველაფერი და გადარჩები, რადგან უფალი ბრძანებს: "უკუეთუ მიუტევნეთ თქუენ კაცთა შეცოდებანი მათნი, მოგიტევნეს თქუენცა მამამან თქუენმან ზეცათამან". და ვისაც ცოდვები მიეტევება, მან მეტი რაღა უნდა ინატროს? 
წმინდა დავით წინასწარმეტყველი ამბობს: "ნეტარ არიან, რომელთა მიეტევნეს უშჯულოებანი და რომელთა დაეფარნეს ცოდვანი. ნეტარ არს კაცი, რომელსა არა შეურაცხოს უფალმან ცოდვაი, არცა არს პირსა მისსა ზაკუვაი". ამ შემთხვევაში ადამიანი ნეტარია, ანუ ცხონებული. 
– წყენა, კამათი ადამიანების ყოველდღიურ ცხოვრებაში ხშირია, ყველაფრის დათმენა კი ძნელია... 
– ყოველ წუთს შეურაცხგყოფენ? ყოველ წუთს მიუტევე და ყოველ წუთს სულ უფრო ღრმად შეაღწევ ყოვლისმიმტევებელი ღვთის წიაღში. ამ შეწყალებით, როგორც სამოსით, შეიმოსები და დაცული იქნები ყოველივესგან, რაც შენს გადარჩენას ზიანს აყენებს. უფლის წინაშე ისეთი ძალა არაფერს აქვს, როგორიც წყენათა მიტევებას. ისე ადვილად არაფერი გვაცდუნებს, როგორც გაბრაზება და სურვილი სამაგიეროს გადახდისა ჯავრიანი სიტყვით, არცთუ იშვიათად კი – საქმით. ამიტომ, ნაცვლად იმისა, რომ შევიძინოთ ის, რაც ღვთისგან გვეძლევა, ყოველ წუთში ვკარგავთ. თუ მიუტევებ, შეიძენ შინაგან სიმშვიდესა და უფლისგან შეწყალებას, არ მიუტევებ და გაგიძლიერდება შინაგანი შფოთი, უფლისგან წყალობას კი ნუღარ ელი. რატომ არ მივუტევებთ ყოველთვის, უფრო ხშირად ავყვებით მრისხანებას, ჯავრსა და აღშფოთებას? ვფიქრობ, ამის მიზეზია მიტევების მიმართ უგულისყურო დამოკიდებულება. 
ყურადღების მიღმა გვრჩება ის, რაც მიტევებით გვეძლევა, წყენით მოყენებული დანაკლისი კი ასე თვალსაჩინოდ წარმოგვიდგება. თავისმოყვარე გული მსჯელობს: "რატომ მივუტევო?". რა წყენაც უნდა შეგვხვდეს, გულიდან უნდა ამოხეთქოს გამამხნევებელმა ხმამ: "ღირს, ამისთვის მივუტევო". გაიხსენე ცოდვები, რომლებიც მოგეტევა ან რომელთა მოტევებასაც ეძიებ და შენც მიუტევე, მიუტევე დიდსულოვნად და გულუხვად. 
– თუმცა ბევრმა შეიძლება იფიქროს: "მაინც რისთვის უნდა მივუტევო მაწყენარს"? 
– ასეთ დროს გაიხსენეთ ამბავი ერთი მონაზვნისა, რომელიც მაინცდამაინც მკაცრ ცხოვრებას არ მისდევდა, მაგრამ ცუდის მოქმედს არ განიკითხავდა და არ სწყინდა, როცა ვინმე დაჩაგრავდა. როდესაც კვდებოდა, დამწუხრებულმა ძმობამ თავი მოიყარა მის სარეცელთან. მონაზონს ნათელი გადასდიოდა სახეზე და გულით ხარობდა. კითხვას, თუ რას ნიშნავდა მისი ასეთი მდგომარეობა, მან უპასუხა: შემინდეთ, მამანო და ძმანო! მე ცოდვილი და უდები მონაზონი ვარ, მაგრამ ცხოვრებაში არავინ განმიკითხავს და არავისზე ვყოფილვარ ნაწყენი. აი, ანგელოზი უფლისა მოვიდა ჩემთან და მითხრა: "შენ არ განგიკითხავს – არც შენ განგიკითხავს უფალი; შენ მიუტევებდი – შენც მოგიტევებს უფალი". ამ სიტყვების გამო გული სიხარულით საგულედან ამოვარდნას ლამობსო. ასე აღესრულა ის. ხედავთ, როგორი საზღაურისგებაა? ამის შემდეგ როგორ შეგიძლია თქვა, რისთვის უნდა მივუტევოო?! 
უშრომელად ვერაფერს შეიძენ. გსურს ზნეობრივი სიკეთე? იშრომე საკუთარ თავზე. წყენის ხშირი მიტევება შეგვძენს ამ ჩვევას. ეს სიმაღლე ჩვენ მიუწვდომლად გვეჩვენება, მაგრამ ამ სიმაღლეზე იოლად, ბუნებრივად, ძალდაუტანებლად ადის ის, ვინც სათანადოდ დაიწყებს მიტევებას. მიტევება არის ყველაზე მიმზიდველი სათნოება, რაც უმალვე აჯილდოებს გულს. 
მანანა ნოდია