იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "წყალობა წყალს ჰგავს – სადაც თავმდაბლობაა, ანუ დაბალია, იქით მიედინება" ქრისტიანული გაგებით, თითოეულ ადამიანს ღვთისგან ეძლევა გარკვეული უნარი, რომელიც მოყვასის სასიკეთოდ და ღვთის სადიდებლად უნდა მიმართოს. თუმცა ხშირად ხდება, როცა ადამიანი ამ ნიჭს თავის საზიანოდ იყენებს. მადლი, რომელიც ადამიანს ღვთისგან მიეცა, არის წყალობა, რომელსაც მოფრთხილება და შენარჩუნება სჭირდება. ეს კი ადვილი არ არის. წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) ჩვენს მკითხველებს უამბობს მართლმადიდებელი ქრისტიანების მოვალეობაზე ღვთისა და კაცის წინაშე. – მამაო, რისთვის ეძლევა ადამიანს შემოქმედებით ნიჭი, როგორ უნდა გამოიყენოს იგი სწორად? – ჩვენ ადრეც გვისაუბრია იმაზე, თუ რა არის ღვთის ხატება და მსგავსება და როგორ არის ადამიანში ჩადებული. ერთ–ერთი ნიჭი, ერთ–ერთი მთავარი მომენტი, რომელშიც ადამიანის ღვთის ხატება ვლინდება, არის სწორედ შემოქმედებითი უნარი. რა თქმა უნდა, უმაღლესი შემოქმედი თვითონ უფალია. თუნდაც ის, რომ მან სამყარო არარაისგან შექმნა, არაყოფიერიდან ყოფიერში მოიყვანა. ადამიანი ასე ვერ შექმნის იმიტომ, რომ თუნდაც მხატვარი ნახატისთვის საჭიროებს ტილოს, საღებავს და სხვა საჭირო ნივთებს. მას სჭირდება მასალა, მატერია, რომ შექმნას რაღაც. შემოქმედების უნარი დიდი მადლია. როგორც სიყვარულის ნიჭი, ეს ნიჭიც ან გვაქვს, ან – არა. თუ არ გვაქვს, უნდა ითხოვო და მოგეცემა. თუ გაქვს, გაივარჯიშო, რომ უფრო მეტად განვითარდეს და გამოგადგეს შენც და მოყვასსაც. შენი უნარი ისევ და ისევ ღმერთსა და მოყვასს შორის უნდა ტრიალებდეს. ღმერთმა მოგცა? მოყვასს გაუნაწილე. მოყვასმა მოგცა? ღვთის სადიდებლად გამოიყენე. ეს უნარი სიყვარულით უნდა იქნეს გამოყენებული. ორი აზრი არ არსებობს იმაზე, რომ ადამიანი ლოკოკინას არ უნდა დაემსგავსოს და არ უნდა შეიკეტოს თავის ნაჭუჭში. თითოეულმა შემოქმედმა ადამიანმა პატარა კენჭი მაინც უნდა დადოს, რომ რაღაცას დაემსგავსოს დანგრეული შენობა. ყველაფერი მშვენიერი ამავე დროს არის ღვთაებრივად მარტივი. შემოქმედების უნარი ქართველებში ძალიან ბევრია ჩადებული, მით უმეტეს, მართლმადიდებელ მორწმუნეებში. ეს უნარი ფართოდ უნდა გამოიყენო. იქ, სადაც არც მხატვრობაა, არც მუსიკა და არც წიგნი იწერება, მხოლოდ და მხოლოდ გამოყენებითი, პრაგმატული ინტერესებია. არ უნდა გაიყინოს საზოგადოება მხოლოდ მექანიკურ ეკლესიურობაში. ქრისტიანული აზროვნება, ქრისტიანული ხელოვნება, ქრისტიანული მწერლობა, ხატწერა, საგალობლები – უამრავი საშუალებაა, ადამიანმა სხვადასხვა საქმეს მოჰკიდოს ხელი. შემოქმედებითი უნარი შეიძლება ადამიანმა თავისი თავის საზიანოდაც გამოიყენოს. სამწუხაროდ, ამის მაგალითი საკმაოდ ბევრია. ადამიანმა ის ნიჭი, რაც ღვთისგან მიეცა, უფლის სადიდებლად უნდა გამოიყენოს და სწორად უნდა იმოქმედოს. – როგორ ხდება, რომ ადამიანი საეკლესიო საიდუმლოებებში მიღებულ მადლს მალევე კარგავს და რა არის ამის მიზეზი? – მადლის დაკარგვის ძალიან ბევრი მიზეზი არსებობს. განსაკუთრებული მოფრთხილების შემთხვევაშიც კი მადლი ნელ–ნელა გაედინება, რადგან გაცნობიერებულად თუ გაუცნობიერებლად ადამიანი უამრავს ცოდვას სჩადის. უნდა ვეცადოთ ცოდნა, სიბრძნე, რასაც გვაძლევს მართლმადიდებლური სარწმუნოება, გამოვიყენოთ. მადლის შენარჩუნებას გარკვეული თავგანწირვა უნდა. ეს არის შრომა, ლოცვა და მსხვერპლშეწირვა. საერთოდ, ქრისტიანის ცხოვრება მთლიანად მსხვერპლია. მადლს შენარჩუნება უნდა, რადგან უმიზეზოდ არაფერი შემოდის და გადის ადამიანში. იგი ყველაფერზე აგებს პასუხს. მადლი უნდა მოიპოვო, მოპოვებულს კი შენარჩუნება უნდა. როგორც ხდება, წყლით სავსე ჭურჭლის დაცარიელება გახვრეტის დროს, ასევეა მადლიც. წყალობა წყალს ჰგავს – სადაც თავმდაბლობაა, ანუ დაბალია, იქით მიედინება. საჭიროა, ვიცოდეთ, როგორ მოვიპოვოთ მადლი, როგორ შევინარჩუნოთ და როგორ გავცეთ იგი. რაში გამოვიყენოთ მადლი, რათა ის სასჯელად არ გვექცეს. ძალიან ცუდია, როცა მოპოვებულ მადლს კარგავს ადამიანი, იგი ამ დროს გასაცოდავებული და დეპრესიულია. მაგრამ ადამიანმა ხელი არ უნდა ჩაიქნიოს. ისევ და ისევ ლოცვით, თავიდან დაწყებით და დაფიქრებით უნდა შეუდგეს მადლის მოპოვებას. მართლმადიდებლური მოძღვრება არის ღვთაებრივი სიბრძნე, რომელსაც გაგება, დამახსოვრება უნდა. მადლის მიღებას, ეკლესიაში სიარულს და ქცევის წესებს ჩვენ დღიდან დღემდე ვსწავლობთ, მაგრამ მადლის მიღების შემდეგ მისი შენარჩუნების და სხვისთვის გაღების წესებს ვერ ვსწავლობთ. ღვთისგან მოცემული ეს მადლი უნდა მიიღო და სხვასაც უნდა გაუყო. ამას კი დიდი სიბრძნე სჭირდება. თუ გვინდა, რომ ჭეშმარიტი ცოდნა მივიღოთ მადლის შენარჩუნების შესახებ, აუცილებლად უნდა ჩავიხედოთ ასკეტიკაში. მადლის დაუსჯელად მიღებაში გვეხმარება ზიარების შემდგომ სამადლობელი ლოცვის გულიანად წაკითხვა. მართლმადიდებლური, სულიერი ცხოვრება ბრძოლის ველზე დგომას ჰგავს, სადაც უკან დასახევი გზები ხშირად მოჭრილიც არის. განსაკუთრებით ეს ეხება უცოდინარ და მოუნანიებელ ადამიანს. ამიტომ აუცილებელია სულიერად შეიარაღება. – მამაო, ხშირად ადამიანები აღსარებაში ამგვარად ამბობენ: "ცოდვილი ვარ, როგორც სხვები" ან "ცოდვილი ვარ მცირე ცოდვაში". ეს რას ნიშნავს? – არსებობს ე.წ. მძიმე ცოდვების აპიკაპიფსი. ამას ადარებენ ორ ტომარას, როდესაც ერთშია ჩადებული დიდი ლოდი, ხოლო მეორეში – პატარ–პატარა კენჭებისგან შედგენილი დიდი მასა, მაგრამ ამ ტომრებს ერთი და იგივე წონა აქვთ. ადამიანს ორივე სიმძიმე გაწყვეტს წელში, თუ ასარჩევად ექნება იგი. შესაკრებთა გადანაცვლებით ჯამი არ იცვლება. თუ მცირე ცოდვები იმდენი დაგროვდა, რომ დიდ ცოდვას გაუტოლდა, იგივენაირად დაგვღუპავს, როგორც მძიმე ცოდვა. ამიტომ საჭიროა, მცირე ცოდვაც მოვინანიოთ ღვთის წინაშე. ქრისტიანულად თვალგახელილმა ადამიანმა კარგად უნდა დაინახოს, თუ რა უშლის ხელს წინსვლაში. უნდა იცოდეს, რომ მცირე ბოროტებას იგი დიდ ბოროტებამდე მიჰყავს. ისევე ვერ დაინახავ თხელი ქვიშით ამოლესილ ფანჯარაში სინათლეს, როგორც აგურებით ამოშენებულში. ის, რაც ხელს უშლის ადამიანს ნათლის მიღებაში, ყველფერი ცუდი და ბოროტია. ქრისტემ ადამიანს იმისთვის აუხილა თვალი ემბაზში, რათა დაინახოს სიბრძნე. იყოს ბრძენი, ვითარცა გველი და სუფთა, ვითარცა მტრედი. მე ვიტყოდი, რომ უფრო საშიშია პატარ–პატარა ცოდვები, ვიდრე დიდი ცოდვა, იმიტომ, რომ პატარა ცოდვები შეიძლება დავიწყებას მიეცეს. აღსარების საიდუმლო იმისთვის მიეცა ადამიანს, რომ ღმერთმა განჭვრიტა მისი ბუნების დაცემულობა. ამ საიდუმლოთი ჩვენ განვიბანებით და ახალ ადამიანებად ვიქცევით. | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-05-12) | |
| ნანახია: 1194 | |
შესვლა საიტზე