იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "ჯობია, სულიერად თვალახელილ და მორწმუნე ადამიანებთან ვიმეგობროთ"
ფიზიკური სიბრმავე და სულიერი სიბრმავე – ამ ორს შორის განსხვავება დიდია. ეკლესიის მამები გვასწავლიან, რომ სულიერ სიბრმავეს ფიზიკური უნდა გვერჩივნოს. რა არის ფსევდოსულიერება, რომელიც ძალიან საშიშია ადამიანისათვის და რატომ უნდა ვიჩქაროთ აღსარებისა და სინანულისთვის, ამ კითხვებზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვიპასუხებს.
– მამაო, როგორ და რა სახით შეიძლება გამოვლინდეს სულიერი სიბრმავე თანამედროვე ადამიანში? – ადამიანში არსებობს როგორც სხეულებრივი, ისევე სულიერი სიბრმავეც, მაგრამ ამათგან უფრო უარესი სულიერი სიბრმავეა. სულიერი შიმშილი უფრო ძნელად ასატანია, ვიდრე ფიზიკური. საჭიროა ადამიანმა გააცნობიეროს, რამდენად არის გაღვიძებული და რამდენად აქვს ახელილი თვალები. ჩვენი სულიერი სიბრმავე, პირველ რიგში, მდგომარეობს იმაში, რომ ვერ ვაცნობიერებთ საკუთარ ცოდვებს, ვერ ვხედავთ ჩვენს ცუდს, მხოლოდ სხვაში ვხედავთ ავს და საკუთარ თავში – კარგს. როცა ადამიანს შერყეული აქვს ცხოვრების ზნეობრივ–მორალური საფუძველი, მაშინ ახასიათებს სულიერი სიბრმავე. ადამიანი როცა მონაა ცოდვისა, მაშინ ხდება მისი სულიერი დაბრმავება და ამ დროს იგი სულიერ თხრილში ვარდება. ადამიანი ყოველთვის უნდა ომობდეს თავის თავთან, იმასთან, რაც ცუდია მასში, უნდა ეომებოდეს ბნელ ინსტინქტებს. ასეთ შემთხვევაში ერთადერთი მშველელი არის უფალი ჩვენი, იესო ქრისტე და, რა თქმა უნდა, ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელი და წმინდანები. უნდა ვიცოდეთ, რომ, რაც უნდა მიისწრაფვოდეს ადამიანი სრულყოფილებისაკენ, სიბრმავის გარკვეული ხარისხი მას მაინც გააჩნია, რადგან დაუსრულებელია ჩვენი სწრაფვა სრულყოფილებისკენ, რეალობისკენ, გათავისუფლებისკენ. არ არსებობს, ადამიანს ერთხელ აეხილოს თვალი და მუდმივად ასე დარჩეს. მისი თვალსაწიერი მუდმივად გადალახვადია. ყველაზე დიდი წმინდანებიც კი ამბობდნენ, რომ ცოდვილები იყვნენ. ამაში კი გულისხმობდნენ, რომ მათ ბოლომდე არ ჰქონდათ ახელილი თვალები. როცა ადამიანში გაძლიერებულია გრძნობა თავისი ცოდვებისა, ეს არის პირველი ნიშანი თვალთახელისა. ამიტომ ყველაზე დიდი მოფრთხილება მაშინ უნდა, როცა ის იწყებს თვალთახელას. მაშინ იწყება მისი ეკლესიური ცხოვრება, განცდა ცოდვებისა, გამოსვლა სხვადასხვა დაცემულობებისგან. თვალების ახელისა და თვითგაცოცხლების წამალი კი ზიარებაა. ქრისტეს სისხლი და ხორცი არის ის უებარი საშუალება, რითაც ადამიანი უნდა განიწმინდოს და თვალებში გამოიხედოს. უმწეოა ის ადამიანი, ვინც ვერ აცნობიერებს ეკლესიის მოწოდებას. უზნეოა ის ადამიანი, რომელმაც გაიგო, რომ ეს ცუდია და არავითარ ზომებს არ იღებს. სახარებაში საუბარი არის გამოღვიძებაზე. ამისთვის ჯობია, ვიმეგობროთ სულიერად თვალახელილ და მორწმუნე ადამიანებთან, სულიერი მოძღვრიდან დაწყებული, დამთავრებული სულიერი ძმებითა და დებით. – ბევრმა იცის, რომ აუცილებელია აღსარების თქმა, ეკლესიური ცხოვრების დაწყება, აპირებენ კიდეც ამას, მაგრამ გაურკვეველ მომავალში, ოდესმე, მანამდე კი, ამბობენ, რომ ამქვეყანაზე ერთხელ ცხოვრობენ და სიცოცხლით უნდა დატკბნენ, რომ ღმერთმა ამისთვის გააჩინა. ეს რამდენად სწორი აზროვნებაა? – რომ ვიმსჯელოთ, ჩვენ ვცხოვრობთ ჩვენივე ცოდვების სივრცეში. ამ ცოდვის წუმპედან ამოსვლის პროცესი არის ძალიან მტკივნეული. უამრავი ადამიანი ღვთის გარეშე ცდილობს ბედნიერების მიღწევას. ამ დროს იგი უფრო ბიოლოგიურ ბედნიერებას ეძებს. ეს არის ინტელექტუალური ბედნიერება ღმერთის გარეშე. თვალების ახელა მას სურს ცოდვების მონანიების, აღსარებისა და ზიარების გარეშე, რაც, სამწუხაროდ, ადამიანის ჩიხში მოქცევით მთავრდება. დღეს მსოფლიოში გლობალური სულიერი სიბრმავეა. დღევანდელი სისასტიკე და აგრესია გაუცნობიერებლობიდან, უცოდინრობიდან, სიბრმავიდან მომდინარეობს. უცოდინრობა უცოდველობა არ არის, იგი უდიდესი ცოდვაა. ეს ყველაფერი ეხება ჩვენს ქვეყანასაც. სულიერი სიბრმავე წითელ ხაზად გასდევს საზოგადოებრივ ცხოვრებას. სული გამატერიალურდა და არა პირიქით – მატერია არ გასულიერდა. ამიტომ ფსევდოსულიერება ძალიან საშიშია. ის, ვინც ხიბლსა და ილუზიაშია, იგივე ბრმაა. ხიბლს ებრძვიან ასკეტი ბერებიც. ღმერთი ამბობს: "ეძიებდეთ სასუფეველს ცათასა და ყოველივე შეგეძინოთ თქვენ". ჩვენ კი ეს პირიქით გავიგეთ – ეძიებდეთ, რა ჭამოთ და სვათ და სასუფეველი ცათა შეგეძინოთ თქვენ. მეორეხარისხოვანი ფასეულობების სიმრავლე მეტყველებს ჩვენს სულიერ უბადრუკობასა და სიბრმავეზე. ერთ–ერთი ფილოსოფოსი ამბობს, რომ სახლში მატერიალური ნივთების სიმრავლე მეტყველებს მისი პატრონის სულიერ სიღატაკეზე. ასევეა სულიერებაშიც. მაცხოვარი ამბობს, ვისაც ყური აქვს, ისმინოს, ვისაც თვალი აქვს, იხილოსო. ვინც ითხოვს, აუცილებლად მიეცემა. – მამაო, რას ეტყვით იმ ადამიანებს, ვისაც სურს აღსარების ჩაბარება, მაგრამ ათასი მიზეზის გამო ვერ იხსნებიან? – ეს შემთხვევები ძალიან გამრავლებულია. მომავალი უფლისაა, ადამიანმა კი არ იცის, ხვალ რა ელის, შეძლებს თუ არა ის მონანიებას მომავალში. ამიტომ ხვალისთვის არ უნდა გადავდოთ ის, რაც შეიძლება გავაკეთოთ დღეს. გადაწყვეტილების მიღებაში კი ხელს უშლის ის ცოდვის ჯაჭვი, რომელსაც ადვილად ვერ წყვეტს. როცა ადამიანი შინაგანად დაბმულია ჯაჭვებით, ეს გამოხატულებას პოვებს გარეგნულადაც. ჯაჭვი ნიშნავს მონობას. ქრისტიანული ცხოვრების მიზანი კი არის ყოველგვარი არტახებისგან გათავისუფლება. ადამიანი უნდა შედგეს, როგორც ქრისტესმიერი ხატი და არსი. ბორკილების მოხსნის გადადება სიკეთის მომტანი არ არის. ქრისტე გვეუბნება: "შეიცან ჭეშმარიტება და ჭეშმარიტებამ გაგათავისუფლოს შენ". ანუ შეიცანი საკუთარი თავი, როგორც ღვთის ქმნილება და უარყავი ის, რაც ცუდია შენში. აიღე ჯვარი და შემომიდექი მე – ამბობს უფალი. მარადიული ცხოვრების დამკვიდრებისთვის ყველა დანაშაული უნდა იქნეს შენდობილი. მიწიერი ცხოვრება მუდმივი არ არის. თქმა იმისა, რომ მომავალში მოვინანიებ, არის დროიდან ამოვარდნა. თუ გვინდა, რომ ჩვენი ცხოვრება რეალობას შეესაბამებოდეს, დღესვე უნდა მოვინანიოთ. აღსარების თქმით ადამიანი ქრისტესმიერ სინათლეს ხედავს, სუფთა ჰაერს სუნთქავს და გამარჯვებას მოიპოვებს. ვეცადოთ, რომ ცოდვებით შემოკრული გარსი მოვიცილოთ, მოვინანიოთ დღეს, ვცხონდეთ დღეს და არა – ოდესმე, გაურკვეველ მომავალში. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-06-18) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1966 | |
შესვლა საიტზე