იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "ეკლესიაში სხვისი მიბაძვით მისულიც შეიძლება ჭეშმარიტ მორწმუნედ იქცეს" შური სულიერი სენია, რომელიც ადამიანს სტანჯავს, სიცოცხლეს უმწარებს, ბედნიერების საშუალებას არ აძლევს, ისევე როგორც სხვა ასეთი სულიერი სნეულებები – მემთვრალეობა, ბილწისტყვაობა, ამპარტავნება... წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზს, მამა გიორგის (სხირტლაძე) სხვადასხვა კითხვით მივმართეთ.
– მამაო, მოზარდ თაობას სურს, არც თანამედროვე ცხოვრებას ჩამორჩეს და სულიერ ცხოვრებასაც მისდიოს. შეიძლება მათი ერთმანეთთან შეთავსება? – ძნელია შეათავსო ერთმანეთთან სიგარეტი და საკმეველი, როკი, რეპი და საგალობელი, გამომწვევი ჩაცმა და კდემამოსილება, ბილწსიტყვაობა და ლოცვა. ორი ბატონის მსახური ვერ იქნები! – ამ ბოლო დროს განსაკუთრებით შესამჩნევია ეკლესიებში ახალგაზრდების სიმრავლე, მაგრამ ისიც ფაქტია, რომ ზოგისთვის სხვათა მიბაძვა და ერთგვარი მოდაა ტაძარში სიარული. თქვენი აზრით, რა შედეგი უნდა მოჰყვეს ასეთ ქცევას? – ზოგი სინანულს მოჰყავს ეკლესიაში, ზოგი – ღვთის სიყვარულს, ზოგი – განსაცდელს, ზოგიერთი სხვისი მიბაძვით მოდის. დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ როდის მიდის ეკლესიაში, მთავარია, ვინ როგორი გულით მიდის. ეკლესიის ისტორიაში უამრავი შემთხვევაა, როცა მძიმე ცოდვილი წმინდანად ქცეულა, ამპარტავანი – თავმდაბლად, ბოროტი – კეთილად. ასე რომ, შეიძლება ზოგიერთი სხვისი მიბაძვითაც მოვიდეს ეკლესიაში, დაესწროს წირვა–ლოცვას, მაგრამ გარკვეული დროის შემდეგ, ღვთის მადლით, ჭეშმარიტ მორწმუნედ იქცეს. როგორც ეკლესია გვასწავლის, რაც წარმოუდგენელი და შეუძლებელია ჩვენთვის, ის შესაძლებელია ღვთისთვის. ეკლესიური ცხოვრება არ არის წელიწადში ერთხელ ტაძარში მისვლა და სანთლის ანთება. ეკლესიური ცხოვრება მარხვა, ლოცვა, სინანული, ხშირად ზიარება, სულიერ მოძღვართან ურთიერთობაა. – აქვს თუ არა აზრი მარხვას ტაძარში სიარულის გარეშე? – თუ ადამიანს რაიმე დაავადების გამო არ შეუძლია გადაადგილება, რა თქმა უნდა, სახლში მარხვასაც აქვს აზრი, თუ ეს მარხვა ლოცვასთანაა შერწყმული. მაგრამ ამ შემთხვევაშიც მორწმუნეს აუცილებლად უნდა ჰქონდეს ურთიერთობა მოძღვართან, ამბობდეს აღსარებას, შეძლებისდაგვარად ხშირად ეზიაროს. რაც შეეხება ჯანმრთელი ადამიანის მარხვას, ტაძარში მისვლის, მოძღვართან ურთიერთობის, ღვთისმსახურებაში მონაწილეობის, აღსარების და ზიარების გარეშე, უფრო ე.წ. სამკურნალო შიმშილობას ჰგავს და მარხვასთან საერთო არ აქვს. – მართლმადიდებელმა ქრისტიანმა შეიძლება თუ არა, ყურადღება გაამახვილოს სიზმრისეულ ჩვენებებზე და ცრურწმენაა თუ არა მათი ახსნა, მათში რაიმე აზრის ძიება? – ადამიანის სიცოცხლე ძილშიც არ წყდება და იგი არსებითად ვერც შეწყდება, რადგან სული უკვდავია. ეს რომ ნამდვილად ასეა, სიზმრებითაც დასტურდება. ზოგიერთს მიაჩნია, რომ ეკლესია საერთოდ უარყოფს სიზმრებს, მაგრამ ასე არ არის. სახარებაში არაერთი ადგილია, როცა უფალი რჩეულებს ხილვაში ეცხადება და სიზმარში ან თვითონ ელაპარაკება, ან ანგელოზთა პირით ლაპარაკობს. სიზმრის ახსნის განსაკუთრებული და ზებუნებრივი ნიჭი მიეცათ დანიელ წინასწარმეტყველს, იაკობს, იოსებს და სხვა არაერთ წმინდანს. რადგან ჩვენ არც იოსების და იაკობის სიწმინდე გაგვაჩნია და არც დანიელ წინასწარმეტყველის სრულყოფილება, სიზმრის ახსნას სიფრთხილით უნდა მოვეკიდოთ. ის შეიძლება ღვთისგანაც იყოს და ეშმაკისგანაც. ჭკვიანური იქნება, წესად გავიხადოთ, რომ არ ვერწმუნოთ არანაირ სიზმარს, ხილვას. წმინდა მამებიც ამას გვირჩევენ და გვაფრთხილებენ, რომ ცოდვიანი ადამიანების სიზმრები სხვა არაფერია, თუ არა ჩვენი ხორციელი გულისთქმის, ბიწიერი წარმოსახვების, უხამსი ფანტაზიების ნაყოფი და დემონთა მხრიდან ჩვენი აბუჩად აგდება. ამიტომ კეთილგონივრული იქნება, თუ საერთოდ უარს ვიტყვით სიზმართდაჯერებაზე და მათ ახსნაზე. კარგი იქნება, თუ მათ გაღვიძებისთანავე მოვიშორებთ და დავივიწყებთ. ნურც ღამით ნანახი საშინელი, პირქუში სიზმრებით დავიმძიმებთ სულს და ნურც კეთილი სიზმრებით აღვფრთოვანდებით. უკეთესი იქნება, ყოველი დილის გათენებისას მადლობა შევწიროთ ღმერთს, შევევედროთ, რომ დაგვიფაროს ხილული და უხილავი მტრისაგან, ყოველგვარი ბოროტებისაგან; წარმართოს ჩვენი გზები მისი მადლითა და კაცთმოყვარეობით, გაგვაძლიეროს რწმენაში და გვატარებინოს მისი წმინდა ნება. – სიმთვრალე რამდენად დიდი ცოდვაა? – მემთვრალეობა ჩვენი დროის საშინელი სენია. ზოგიერთი მემთვრალეობით (მემთვრალეობაში ნარკომანიაც იგულისხმება) თითქოსდა ცდილობს, რეალურ ცხოვრებას მოსწყდეს და ე.წ. თავის სამყაროში იცხოვროს. "ღვინო ახალისებს გულსა კაცისასა", – ამბობს თავის ფსალმუნში დავით მეფე. ეს იმას ნიშნავს, რომ ეკლესია ღვინის ზომიერად მიღებას არავის უკრძალავს. არის დღესასწაულები, როცა სასურველია ადამიანმა დალიოს (მაგალითად, აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაული, შობა), ოღონდ არა – განუსაზღვრელი რაოდენობით. – ქართულ სუფრასთან დიდი რაოდენობის ღვინო ისმება... – ქართულ სუფრას უდიდესი ტრადიციები გააჩნია. ქართულ სუფრასთან ნათქვამი სადღეგრძელო, თუ კარგად დავაკვირდებით, იგივე აღვლენილი ლოცვაა ღვთის წინაშე. ქართველი კაცი უფალს ადიდებს, ანგელოზებსა და წმინდანებს შემწეობას სთხოვს, გარდაცვლილებს სასუფეველს უსურვებს და ა.შ. მემთვრალეობა კი სულ სხვა რამეა, აქ ადამიანისათვის მნიშვნელობა აღარ აქვს ამ წესსა და ტრადიციას, მისთვის მთავარია თრობა და მეტი არაფერი. "ნუ დაითვრებით ღვინითა, არამედ აღივსენით სულითა", – გვარიგებს პავლე მოციქული. რა თქმა უნდა, ამ სიტყვებით ის არ გვირჩევს, მოვიძულოთ ღვინო, არამედ შეგვაგონებს, რომ შორს დავდგეთ მემთვრალეობისაგან. ეს ის სენია, რომლის გამო უამრავი ოჯახი ინგრევა. ადამიანს საკუთარი ნება აღარ აქვს და მთლიანად ბოროტის ნების გამტარებელი ხდება, ე.ი. აღარ ხდება ადამიანისა და უფლის თანხვედრა. უზომოდ მთვრალ ადამიანს წესიერ ოჯახშიც კი არ უშვებენ, არათუ ცათა სასუფეველში – გვასწავლიან წმინდა მამები. – როგორ უნდა ვუმკურნალოთ ამ ცოდვით დამძიმებულ სულს? – არსებობს სპეციალური ლოცვები მემთვრალეობის (ნარკომანიის) წინააღმდეგ, რომლებიც თავიანთი ახლობლებისათვის უნდა იკითხონ, მოიხსენიონ წირვაზე, პარაკლისზე, როგორც უძლურებაში მყოფნი, ილოცონ საკუთარი სიტყვებით. ღმერთი სიყვარულითა და გულით აღვლენილ ნებისმიერ სიტყვას შეისმენს. – როგორ უნდა აღმოვფხვრათ საკუთარი გულიდან და გონებიდან შური? – ყველა ცოდვის დედა, როგორც ეკლესია გვასწავლის, არის ამპარტავნება. ამპარტავან ადამიანს თავი ყველაზე ჭკვიანი, ლამაზი, განათლებული ჰგონია. სურს, ყველა მას ემორჩილებოდეს, ყველაფერი მას ეკუთვნოდეს. შურის მშობელიც ამპარტავნებაა. ხშირად ადამიანებს ეს გრძნობა მაშინ იპყრობთ, როცა სხვის წარმატებას, თუნდაც მატერიალურს, უყურებენ. ზოგისთვის ეს ლამის ტრაგედიად იქცევა ხოლმე. იწყებენ დრტვინვას, ამ ადამიანების განკითხვას, რაც ხშირად ცილისწამებაში გადადის, ე.ი. ცოდვას ცოდვა ემატება. "რატომ არ არის ეს ადამიანი მხიარული?" – ჰკითხეს ერთ ბრძენს და მიუთითეს შურიან ადამიანზე, რომელიც ყოველთვის ნაღვლიანი სახით დადიოდა. "ალბათ იმიტომ, რომ ან მას შეემთხვა რაიმე უბედურება, ან მის მოყვასს რაიმე ბედნიერება", – მიუგო ბრძენმა. ასეთი ადამიანი არასოდეს არის მშვიდი, ბედნიერი, მისდამი სხვის მიერ გაკეთებული სიკეთეც კი აღიზიანებს. "ჩვენ შეგვიძლია თავიდან ავიცილოთ შური, თუ დიდად არ ჩავთვლით არც იმას, რასაც ადამიანები სიმდიდრეს უწოდებენ, არც მომხიბლავ დიდებას, არც სხეულის ჯანმრთელობას, არამედ ვისწრაფვით მარადიული და ჭეშმარიტი მადლის მოსაპოვებლად", – ამბობს წმინდა ბასილი დიდი. "როცა ხედავ სიმდიდრეს ანდა დიდებას, ან საერთო ხელმწიფებას, იფიქრე იმაზე, რომ ყოველივე ეს წარმავალია, შური ამპარტავნების შვილია, შეებრძოლეთ მას და ამ სენისგანაც გათავისუფლდებით", – გვმოძღვრავენ წმინდა მამები. ე.ი. შურთან ბრძოლა შესაძლებელია საკუთარ ცოდვათა განცდით და ამ ცოდვათა გამო სინანულით, საკუთარი უღირსების შეგრძნებით და თავმდაბლობით. მანანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-12-18) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1820 | |
შესვლა საიტზე