იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "დეპრესიის დროს ადამიანი ღირსებას კარგავს" სასოწარკვეთილება, დეპრესია, უქმად ყოფნის, არავის დანახვის სურვილი – ეს მძიმე მომენტები ადამიანის მოწყინებიდან იწყება, მოწყინება კი თავისთავად უკვე ცოდვაა. მართლმადიდებლური სჯულდებით, თითოეული ადამიანის მიზანი ცხოვრების საზრისის პოვნა უნდა გახდეს, ამ დროს მას მოწყენისთვის დრო არ რჩება. ყველა ცოდვას და სნეულებას აქვს თავისი წამალი. ეკლესია მედიცინას არ უარყოფს, თუმცა სულიერი განკურნებისთვის ზიარება, აღსარება და მორჩილება უპირველესია. ამ საკითხებზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება. – მამაო, წმინდანები მოწყინებას ზოგჯერ უქმობას, სიზარმაცეს უწოდებენ. რა შეიძლება გააკეთოს ადამიანმა ამ დროს? რა მისცემს მას შვებას? – კარგი კითხვაა. მოწყინება მართლაც სნეულებაა, საშინელი სნეულება. სხვათა შორის, აქედან იბადება დეპრესია. ეს არის მდგომარეობა ადამიანის ღირსების დაკარგვისა; ეს არის ის დრო, თუნდაც მცირედი დრო, როცა ადამიანი საკუთარ თავზე ხელს ჩაიქნევს, აღარაფრად აგდებს იმ ფასეულობებს, რაც ღმერთმა მისცა და იწყებს გადასვლას ცოდვის მორევში. ზოგიერთი მოწყინებას სხვადასხვა ცოდვით ფარავს – ნარკოტიკით, ალკოჰოლით, აზარტული თამაშებით, მრუშობით. შეიძლება ადამიანი მეტნაკლებად ფინანსური მდგომარეობით უზრუნველყოფილი იყოს, მაგრამ მოწყინების საშინელ მორევში იმყოფებოდეს. სხვათა შორის, ეს სწორედ ისეთ ადამიანებს ემართებათ, რომლებიც მატერიალურად უზრუნველყოფილი არიან. მათ არ იციან, თავიანთი მიზანი რა არის და ის დრო რაში მოიხმარონ. არ იციან ცხოვრების საზრისი, არ იციან, რა არის მათი ჯვარი. ზოგმა არ იცის განსხვავება "ომლეტსა" და "ჰამლეტს" შორის. არ იციან, "ჰამლეტი" რომ დრამაა და "ომლეტი" – იჭმევა. ერთი იკითხება, მეორე იჭმევა. ეს გაუნათლებლობის შედეგია. რა გაუნათლებლობაზეა საუბარი? შეიძლება ენციკლოპედიები მქონდეს წაკითხული, მაგრამ რაც საჭიროა სულის ცხონებისთვის, ის არ ვიცოდე. როცა ადამიანმა არ იცის, რა არის ცხოვრების საზრისი, იგი აუცილებლად ჩავარდება მოწყინებაში. მოწყინება არის შავი, მძიმე მდგომარეობა. ზოგი ცდილობს, მიიღოს დამამშვიდებლები, ტრანკვილიზატორები ან წამლები და ამით გამოვიდეს. ეს არის გარე საშუალება და ამით კარგს ვერ მიიღებ. ადამიანი ღვთის ხატად და მსგავსად შექმნილი არსებაა. მასში ძალიან ბევრი რამ ეტევა – როგორც კარგი, ისევე ცუდი. ამიტომ ჩვენი წმინდა ადგილი ცარიელი არასდროს რჩება. როცა ადამიანი ურწმუნოა და მოწყინებაში ჩავარდება, აუცილებლად იფიქრებს ცუდზე, სიკვდილზე, მარტო დარჩენაზე, სასოწარკვეთილი გახდება. პირველი გამოსავალი მათთვის, ვინც მოწყინებაშია, არის ლოცვა, მოძღვართან მისვლა, ცხოვრების საზრისის გაგება. ცხოვრების საზრისის გაგება ნიშნავს საკუთარი ჯვარის გაგებას, თუ რა ჯვარი გვაკისრია თითოეულ ადამიანს ცხოვრებაში. უფალს უხარია, როცა ადამიანი ამას ეძებს. ღმერთი თვითონ აძლევს ბიძგს, რომ მოწყინებიდან გამოვიდეს. უფალი ადამიანს ყველა პირობას უქმნის იმისათვის, რომ მასთან მივიდეს. შემდეგ უკვე ადამიანი თავად იწყებს მოძრაობას. ყველაზე ძნელი არის პირველი მისვლა ცხოვრების საზრისამდე. ყველას, ვინც მოწყინებაშია, ვურჩევ, არ დაიზაროს, ადგეს, მივიდეს ეკლესიაში, დაესწროს ლოცვებს. აუცილებლად გადაშალოს სახარება, წმინდა მამათა ნაშრომები, ლოცვანი და წაიკითხოს. – სერაფიმ საროველის სიტყვებია: "როგორც ყველა სნეულებას აქვს თავისი წამალი, ასევე ყველა ცოდვას აქვს თავისი კურნება". რა არის ეს მაკურნებელი ძალა? – ეკლესიაში მთელი რეცეპტურა არის იმისათვის, რომ განვიკურნოთ. ეს არის სარწმუნოება, სასოება და სიყვარული. მორჩილება მართლაც ყველაფრის წამალია. უფლის თვისებაა სიყვარული, ღმერთი თავად სიყვარულია. ეს რამხელა სახარებისეული გამოცხადებაა, იცით? ეს წამალია. გაწუხებს რაღაც? გტკივა რაღაც? ქრისტესმიერი სიყვარული განგკურნავს. გაწუხებს შენი ცოდვები, მოყვასის აგრესია, სამსახურის დაკარგვა, გაჭირვება ან ფულის დაკარგვა? სიყვარული ღვთისა, სიყვარული მოყვასისა არის ისევ წამალი. იმედი, სასოება, სარწმუნოება არის წამალი. ჩვენ გვინდა სწავლა მათემატიკის, უცხო ენების, ფიზიკის, მუსიკის, ხატვის... მაგრამ განა საკუთარ თავს არ უნდა შესწავლა? განა საკუთარ უძლურებებს არ უნდა შესწავლა? განა საკუთარი თავის შემეცნება არ გვევალება? ამას არ ჰქვია მეცნიერება? განა საღვთო სჯულს არ უნდა შესწავლა და ამას ხელმძღვანელი არ სჭირდება? როგორ არ უნდა! ადამიანმა მაინცდამაინც იქამდე უნდა მიიყვანოს თავისი სულიერი მდგომარეობა, რომ ფსიქიატრიულში მოხვდეს? განა მაინცდამაინც უმძიმეს სულიერ მდგომარეობაში, უმძიმეს განსაცდელში და გაჭირვებაში უნდა ჩავარდეს, რომ მერე მაინც მივიდეს ეკლესიაში? ხომ შეიძლება, როცა კარგად არის, მაშინ მივიდეს ტაძარში! ეს კარგად ყოფნა ხომ ღვთის დაშვებული და მოცემულია? ყველაზე დიდი სამკურნალო საშუალება აღსარება და ზიარებაა. ის წმენდს ადამიანს, მის ხორცს, სულს. აბა, როიალი დაიდეთ თავზე და ისე იარეთ. ორჯერ ორი რომ გკითხოთ, რამდენია, ვერ მიპასუხებთ. და როდესაც თავზე რაიმე სიმძიმე გაწევს, შესაძლებელია რაიმე წარმატებას მიაღწიო? ცოდვები კი დიდი სიმძიმეა. გვაქვს იმის საშუალება, რომ ეს სიმძიმე ჩამოვიკლოთ, განვიკურნოთ. ეკლესია არის ლოცვის სკოლა, მოძღვარი მასწავლებელია. – როგორ უნდა მიხვდეს ადამიანი, რომ ხიბლშია? ხიბლის ნიშნებზე გვესაუბრეთ. – ეს საკმაოდ დიდი თემაა. ხიბლი არის მდგომარეობა, როდესაც ადამიანი ილუზიაშია. ადამიანი თავის თავში ვერ ააშკარავებს იმ ჭეშმარიტებას, იმ არასწორ მდგომარეობას, რაც მას დიდი ხანია აქვს რეალობისადმი. ხიბლი – ეს არის არასწორი შეფასება საკუთარი თავისა, ამპარტავნება, როდესაც ადამიანი არ ცდილობს თავის თავში ნაკლოვანებების აღმოფხვრას. ასეთი ადამიანი ხედავს, რომ მისი დამოკიდებულება არ არის სწორი, მაგრამ შეგნებულად გმობს ჭეშმარიტებას. ხიბლი მას აუცილებლად სულიწმინდის გმობაში ჩააგდებს. ადამიანი რითია მოხიბლული? საკუთარი ეგოთი. გარე მდგომი, ობიექტურად მოაზროვნე ქრისტიანი მეყსეულად აანალიზებს მის მდგომარეობას. მაგრამ არ შეიძლება ასეთ ადამიანს უცებ შევაჩეჩოთ, რომ შენ ხიბლში ხარ! მივაჩეჩოთ თავისი მდგომარეობის სახე და უცებ უარეს მდგომარეობაში ჩავაგდოთ. მკურნალობის დროს ადამიანს ნელ–ნელა უნდა მისცე წამლები და არ მიაყარო. ასევე ეტაპობრივად უნდა გამოიყვანო მძიმე სულიერი მდგომარეობიდან. ხიბლი დიდი ცოდვაა, ამიტომ მართლმადიდებელი ქრისტიანები უნდა ვეცადოთ, ამ ცოდვაში არ შევიდეთ, რადგან თავის დაღწევა ადვილი არ არის. ჩვენში წმინდა მამათა სწავლებები კარგად უნდა იქნეს გახსნილი, გააზრებული. ვინც მათი სწავლება იცის, ხიბლში არ ჩავარდება. დიდი სიბრძნე და განათლება გვმართებს ამ ცოდვის წინააღმდეგ. | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-05-18) | |
| ნანახია: 2295 | |
შესვლა საიტზე