იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| რატომ არის მრუშობა ქალისთვის უფრო მძიმე ცოდვა
აღსარების საიდუმლოზე ბევრი გვისაუბრია, მაგრამ ეს ის თემაა, რომლის ამოწურვაც თითქმის შეუძლებელია. აღსარება – ეს არის სულიერი გადარჩენის ერთ–ერთი გზა, რომელიც გვათავისუფლებს ცოდვებისგან. რომელი ცოდვის მიტევება არ ხდება, რა უნდა ვქნათ შემდეგ, როცა აღსარებაში ცოდვას მოვინანიებთ და როგორ შევინარჩუნოთ დაცემის შემდეგ აღმდგარის პოზიცია, ამ საკითხებზე განმარტებებს წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვაძლევს.
– მამაო, ხშირად ამბობენ, ცოდვა რატომ უნდა მოვინანიო, ხვალ მაინც იმავეს ჩავიდენო. რამდენად სწორია ასეთი მიდგომა? – სამწუხაროდ, ზოგი ადამიანი ერთსა და იმავე ცოდვას ჩადის, შემდეგ კი ნანობს. ასეთ სინანულს ჯეროვანი ძალა არ აქვს. ეს უნაყოფო სინანული მასვე ანადგურებს. თუ ნანობ, უნდა განახლდე კიდეც, შეიმოსო ახალი სამოსელით. თუ ერთსა და იმავე ცოდვას "ღეჭავ", მართალია, გაზიარებენ, მაგრამ ჭეშმარიტებას მაინც ვერ ეზიარები, უფალი შენში არ შემოვა. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ საერთოდ აღარ უნდა მოინანიოს ადამიანმა ის ცოდვა, რასაც ვერ ელევა. პირიქით, უნდა ებრძოლოს საკუთარ თავს, ნებისყოფა გამოიჩინოს, დათმოს ცოდვა და ეცადოს, დაცემისა და სინანულით ადგომის შემდეგ იგივე აღარ გაიმეოროს. ჩვენი ცხოვრება სხვა არაფერია, თუ არა მზადება სასუფევლისთვის. სასუფეველი, როგორც წმინდა მამები ამბობენ, გამზადებულია მხოლოდ სულიერად მზადმყოფი ადამიანებისთვის. ქრისტიანის ცხოვრება გულისხმობს მზადებას ქრისტიანული აღსასრულისთვის. აღსასრული კი, არ ვიცით, როდის დადგება. ამიტომ მთელი ცხოვრება ისე უნდა გავატაროთ, რომ ღირსნი გავხდეთ სასუფევლის. რა თქმა უნდა, მიწაზე ვერავინ იქნება ცოდვების გარეშე. უცოდველი მარტო ღმერთია, დანარჩენები, ყველანი, ცოდვილები ვართ. ადამიანის დაცემა–ადგომა უნდა ბოლოვდებოდეს მონანიებით და კვლავ ეკლესიის წიაღში დაბრუნებით. თუ ადამიანი ცოდვით დაეცემა, მაშინვე ეკლესიას უნდა მიაშუროს და იქ პოვოს სულიერი სიმშვიდე და დაზიანებული სულის განკურნება. ვისაც თავის ცხოვრების გზაზე ბევრი განსაცდელი გადაუტანია და სინანულით უთქვამს აღსარება, იცის, რომ მხოლოდ ამ გზით მოვიპოვებთ შვებას. ამიტომ ღვთისკენ სვლა უნდა დავიწყოთ არა სხვისი განკითხვით, არამედ საკუთარი თავის, საკუთარი ცოდვების შეცნობით. სინანულის სათავე ღვთის შიშია. ადამიანის სულზე მხოლოდ მოძღვარი და მფარველი ანგელოზი კი არ შიშობენ, არამედ, პირველ რიგში, თავად ადამიანი უნდა ზრუნავდეს თავის სულზე. ღვთის შიში ადამიანში მძინარე სინდისს აღვიძებს. ჩვენი სინდისი ზოგჯერ თითქოს თვლემს. ამ დროს გვგონია, რომ არაფერი გვაწუხებს, თითქოს ყველაფერი მოგვარდა და ღვთის შიშს ვკარგავთ. ეს ყველაზე საშიში მდგომარეობაა და შეიძლება ყველაზე მადლმოსილი ადამიანიც ცოდვით დაეცეს ამ დროს. ბევრს მოუპოვებია მადლი, დიდი ცოდნა, მრავალმხრივი განათლება, სიკეთეც ბევრი გაუკეთებია, მაგრამ, სამწუხაროდ, როცა განსაცდელის წინაშე დამდგარა, ყველაფერი წყალში გადაუყრია, თავისი უძლურებისა და ეშმაკის ხრიკების გამო დაღუპულა. წმინდა მამები – ანტონი დიდი, მაკარი დიდი, არსენ დიდი და სხვები, რომლებიც უდაბნოში მოღვაწეობდნენ, მთელი თავიანთი ცხოვრების განმავლობაში ტიროდნენ და შეინანიებდნენ ცოდვებს, მათ მარადიული სასუფევლის სასოება ჰქონდათ. ქრისტეს სიტყვებით რომ ვთქვათ: "ნეტარ არიან მგლოვიარენი, რამეთუ ისინი ნუგეშინისცემულ იყვნენ". ჩვენ უნდა ვიტიროთ ჩვენი ცოდვების გამო, რათა მოგვეტევოს, მაგრამ მარტო ტირილი და წუხილი არ არის საკმარისი, საჭიროა სხვებსაც მივუტევოთ შეცოდებანი. თუ დანაშაულს სხვებს არ ვაპატიებთ, როგორღა ვითხოვოთ შენდობა?! – რამდენჯერ შეიძლება შევუნდოთ სხვას დანაშაული? – ერთხელ პეტრე მოციქულმა უფალს ჰკითხა: "რამდენჯერ შევუნდო ცოდვილს, შვიდჯერ?". უფალმა უპასუხა, შვიდჯერ სამოცდაათჯერო. ცხადია, ეს პირდაპირი რიცხვებით არ უნდა გავიგოთ. მთავარი რიცხვი კი არ არის, არამედ ის, რომ ყოველთვის შეგვეძლოს შენდობა, მრავალგზის შეგვეძლოს პატიება, რომ გავთავისუფლდეთ განკითხვის, მიუტევებლობის ცოდვისგან და თავისუფლებმა მშვიდად ვიაროთ. იოანე ნათლისმცემლის სიტყვებია: "შეინანეთ, რამეთუ მოახლოებულ არს სასუფეველი ცათა". – არსებობს მიუტევებელი ცოდვები? – ქრისტიანმა სწორად უნდა განსაზღვროს თავისი დამოკიდებულება ღვთის, მოყვასისა და საკუთარი თავის მიმართ. სწორედ ღვთის, მოყვასისა და საკუთარი თავის წინაშე ვცოდავთ. ჩვენ უნდა გავარჩიოთ, რომელი ცოდვა რომლის წინაშე ჩავიდინეთ და ამის მიხედვით უნდა ვთქვათ აღსარება. არის ცოდვებით, რომელთა მონანიებაც შეიძლება, მაგრამ, სამწუხაროდ, არის შეუქცევადი ცოდვებიც. სახარებაში უფალი ამბობს, რომ ყოველი ცოდვა მიეტევება ადამიანს, გარდა სულიწმინდის გმობისა. სულიწმინდის გმობა შეუქცევადი ცოდვაა. ამ ცოდვაში ვარდებიან სექტანტები. მათ პირდაპირ წმინდა სამებაზე მიაქვთ იერიში, ანუ სულიწმინდის გმობაში შედიან. ვაი, მას, ვინც ამ მიუტევებელ ცოდვაში ვარდება! როდესაც მოძღვართან მივდივართ აღსარებაზე და ვამბობთ, რომ ცოდვილები ვართ, თავს კი არ ვიმართლებთ, არამედ ვიდანაშაულებთ. სწორედ ამ დროს შემოდის ჩვენში ჭეშმარიტება, ამ წუთებში გვიახლოვდება უფალი. ჩვენ მუდამ კეთილის ქმნას უნდა ვცილობდეთ, თუმცა ზოგჯერ ბოროტი ძალა არ გვაძლევს ამის ნებას, თავისკენ გვექაჩება და ცოდვაში გვაგდებს. ამ მდგომარეობიდან მხოლოდ გულწრფელი აღსარება, მხოლოდ გულწრფელი სინანული თუ დაგვიხსნის. სინანული დიდი საიდუმლოა. მხოლოდ მისი მეშვეობით ხდება ადამიანის ზეაღსვლა ღვთისკენ. აღსარება ადამიანის სამსჯავროზე გასვლას ჰგავს, ოღონდ ეს ადამიანზე შურისგების სამსჯავრო არ არის, არამედ წყალობის, მადლის სამსჯავროა, საიდანაც ადამიანი მუდამ გამართლებული გამოდის. წარსული ცხოვრების წაშლისა და ახალი ცხოვრების დაწყების ერთადერთი საშუალება არის აღსარება. ადამიანი ზოგჯერ დიდი განსაცდელის წინაშე აღმოჩნდება ხოლმე და როცა ძალიან გაუჭირდება, ღმერთს იხსენებს, მისი შეწევნის იმედი უჩნდება. ასეთი რამ ყველას ცხოვრებაში ხდება. ეს განსაცდელი, ეს სულიერი სიბნელე ჩვენი გასავლელია. ჩვენ მაგივრად სხვა ვერ გაივლის, ვერ გადალახავს მას. ხშირად განსაცდელი იმ დროს შეგვემთხვევა, ცოდვაში იმ დროს ვვარდებით, როცა ღმერთს უნდა მივუახლოვდეთ. ვინც ღმერთისკენ იწვდის ხელს, მას ეშველება და მიეტევება ცოდვები. ეს კი მიიღწევა აღსარებისას, როცა ჩვენი ცხოვრებიდან უხილავად იშლება და ღვთის კოცონზე იწვება ყოვედგვარი ცოდვა. უნდა ვიცოდეთ, რომ ცოდვებისგან მიყენებული ჭრილობა მეყსეულად არ იკურნება, მაგრამ არა იმიტომ, რომ აღსარებაზე ღმერთმა არ შეგვინდო, არამედ იმიტომ, რომ ცოდვებს იმდენად ღრმად აქვს ფესვები გადგმული ჩვენ სულებში, იმდენად დიდი დაზიანებაა ჩვენში, რომ სულიერი ჭრილობების გამთელებას დრო უნდა. ამ დროს კი ბრძნულად გამოყენება სჭირდება – ეკლესიური ცხოვრება, ხშირი ზიარება და აღსარება. – რომელი ცოდვა აზიანებს ადამიანის სხეულს განსაკუთრებით? – სახარებაში წერია, რომ ყველა ცოდვა ადამიანის სხეულს გარეთ ხდება, გარდა მრუშობისა. მრუშობა ადამიანის სხეულში შემოდის და ალპობს მას. ჩნდება სხვადასხვა დაავადება – ფიზიკურიც და ფსიქიკურიც. ხშირად მრუში ადამიანები ფსიქიკურად ავადდდებიან. ქალი და კაცი რამ გაყო, ორივე ღვთის მსგავსად და ხატად არის შექმნილი, მაგრამ ქალის დაცემა უფრო მძიმეა, რადგან ქალის გახრწნასთან ერთად იხრწნებიან მის მიერ გაჩენილი თაობებიც. მრუშობა ქალისთვის უფრო ძნელად საპატიებელია და როცა ქალი იხრწნება, იბღალება ყველაზე წმინდა, სანუკვარი – ოჯახის საკურთხეველი. თუმცა, უნდა ვიცოდეთ, რომ მრუშობა უმძიმესი ცოდვაა, როგორც ქალისთვის, ისე კაცისთვის. დღეს მორჩილება და თავმდაბლობა გვაკლია. დღევანდელი ცხოვრება სწრაფი ტემპით მიდის, ცდუნებებითა და დაბრკოლებებით არის სავსე. თავმდაბლობა, სხვისი მიტევება და პატიება უნდა ვისწავლოთ, რომ ჩვენ ვიყოთ მიტევებულნი უფლის მიერ. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-08) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1393 | |
შესვლა საიტზე