იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მოერიდეთ სიტყვებს – "უფალი დასჯის" "არა მოიღო სახელი უფლისა ღვთისა შენისა ამაოსა ზედა", – ეს არის მესამე მცნება, რომელიც კაცობრიობას მოსე წინასწარმეტყველის მეშვეობით მიეცა. ამ მცნების განმარტება კი შემდეგია – უფლის სახელის ამაოდ ხსენება, მისი სახელის დაფიცება, მასზე ხუმრობა და ყველა მსგავსი საქციელი მძიმე ცოდვაა. უფლის სახელის ხსენება მხოლოდ ლოცვის დროს შეიძლება. წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) განგვიმარტავს, რა ცოდვაში ვარდება ადამიანი მესამე მცნების დარღვევისას.
– მამაო, როდის ითვლება უფლის სახელის ხსენება ამაოდ, ფუჭად? – დანაშაულია, როცა უბრალო და უსარგებლო ლაპარაკისას ღვთის სახელს ახსენებენ. ღვთის სახელი დიდი კრძალვითა და შიშით უნდა წარმოვთქვათ. კიდევ უფრო მძიმე ცოდვაა, თუ ღვთის სახელით ტყუილად ვიფიცებთ. გაიხსენეთ, როგორ აღგვიწერს ესაია წინასწარმეტყველი თავის ხილვას: "ვიხილე უფალი მჯდარი ამაღლებული, ზეაღმართულ ტახტზე და მისი კალთები ავსებდა ტაძარს. თავთით სერაფიმები ედგნენ, ექვს–ექვსი ფრთა ესხა თითოეულს; ორით სახეს იფარავდნენ, ორით ფეხებს იფარავდნენ, ორით ფრენდნენ და... ამბობდნენ: წმიდაა! წმიდაა! წმიდაა საბაოთ უფალი! მისი დიდებით სავსეა ქვეყნიერება". მსგავსი მოწიწებით მსახურებენ ღმერთს ზეციური ძალები და, მით უმეტეს, ჩვენ, ადამიანებს, მეტი რიდი და თაყვანისცემა გვმართებს. სამწუხაროდ, დღევანდელი მორწმუნეები ამ მცნებას, ისევე როგორც სხვა დანარჩენს, ხშირად ვარღვევთ. როცა უფლის სახელს ვახსენებთ, უნდა გვახსოვდეს, რომ ყოველთვის თუ არა, ზოგჯერ მაინც შეიძლება ღირსნიც კი არ ვიყოთ მისი ხსენებისა. უფლის სახელის ხსენება განსაკუთრებით არ შეიძლება მაშინ, როცა განრისხებულნი, გაღიზიანებულნი ვართ. ზოგჯერ, გაბრაზებულებს, ღმერთი ალბათ ყვირილითაც მოგვიხსენებია. აუცილებლად უნდა მოვერიდოთ იმის თქმასაც, რასაც, სამწუხაროდ, ყველანი ვიმეორებთ – "უფალი დასჯის". თითქოს ჩვენ ზუსტად ვიცით, ვის როგორ დასჯის ღმერთი. როდესაც კატეგორიულად ვიტყვით, რომ ესა თუ ის ადამიანი უფლისგან დაისჯება, უნდა გავიხსენოთ ჩვენი აურაცხელი ცოდვები, რის გამოც ჩვენც შეიძლება სასჯელი მივიღოთ. თუ სხვას იოლად ვიმეტებთ, უფალმა შეიძლება ჩვენც ადვილად გაგვიმეტოს. სწორედ ამიტომ ღმერთზე საუბრისას, მისი ხსენებისას დიდი სიფრთხილე გვმართებს. უფლის სახელი ამაოდ და ტყუილუბრალოდ წარმოითქმის უსარგებლო და ფუჭი საუბრების დროს. ამიტომ ამაოდ მეტყველებაც ერთ–ერთი საკმაოდ მძიმე ცოდვაა. მესამე მცნება ამტკიცებს და აძლიერებს პირველი ორი მცნების აზრს. ღმერთს ისე უნდა მივაგოთ პატივი, რომ მისი სახელი ამაოდ არ იხსენიებოდეს. – თუ მორწმუნე ხშირად ახსენებს ან მოუხმობს უფალს, რატომ არის ცოდვა? – ჩვენ უნდა ვიცოდეთ და ყოველთვის გვახსოვდეს, რომ უფალი არის ცისა და მიწის, მთელი სამყაროს შემოქმედი და ჩვენ მის მიერ ვართ შექმნილი. მან შეგვქმნა უდიდესი სიყვარულის გამო, რათა ჩვენი (ადამიანური) არსება თანაზიარი გაეხადა იმ სიკეთისა და ნეტარებისა, რომელშიც მარადიულად თავად იმყოფება. ასევე უნდა გვახსოვდეს, რომ პირველქმნილი ცოდვის შედეგად, როდესაც ადამიანი, თავისივე დანაშაულის გამო, სამოთხიდან განიდევნა, ამ ცოდვის გამოსასყიდად უფალმა, რომელსაც განსაკუთრებული სიყვარულით უყვარს ყოველი ადამიანი, მთელი კაცობრიობა, მოგვივლინა თავისი მხოლოდშობილი ძე, რომელიც განკაცდა, ჩვენთვის ივნო, ჩვენთვის ჯვარს ეცვა მხოლოდ იმიტომ, რომ ადამიანთა ცოდვა გამოესყიდა და სამოთხის კარი კვლავ გაღებულიყო ჩვენთვის. მორწმუნეებმა ეს ყველაფერი უნდა გავიზიაროთ და გავიხსენოთ ის ფაქტიც, რომ ყოველდღიური ცოდვების გამო უფალი არ გვსჯის, მაშინ მივხვდებით, თუ რატომ არ უნდა ვახსენოთ უფლის სახელი ამაოდ. არ შეიძლება მოვიხსენოთ უფალი სიტყვის მასალად, პირად საუბრებში, გულის გარეთ, სასხვათაშორისოდ. – ლოცვისასაც ხომ ვახსენებთ უფალს? – უნდა გვახსოვდეს, რომ როცა ადამიანი ლოცულობს, იგი ღმერთს ესაუბრება, თუმცა ლოცვის დროს უყურადღებობა, გონების გაფანტვა, სხვადასხვა საკითხზე ფიქრი არ შეიძლება და ღვთის სახელის ამაოდ ხსენება ცოდვად ითვლება, ისევე როგორც უბრალო საუბრებში უფლის წარამარა ხსენება. ცნობილი ფიზიკოსი ისააკ ნიუტონი, რომელიც მორწმუნე იყო, უფლის ხსენებისას ფეხზე დგებოდა და ქუდს იხდიდა. თუკი არამართლმადიდებელს ასეთი მოწიწება ჰქონდა უფლის სახელის მიმართ, რაღა გვეთქმის ჩვენ, მართლმადიდებლებს, რომლებსაც, უპირველესად, გვეკუთვნის ღვთის თაყვანისცემა და მოწიწება? – რომელია მესამე მცნების საწინააღმდეგო ცოდვა? – ყველა ის ცოდვა, რომელიც უფლის სახელს შეურაცხყოფს. ეს არის: ღვთის გმობა, ღვთის სიმართლის განკითხვა, ლოცვისას უგულისყურობა, აღთქმის დარღვევა, ღმერთზე დრტვინვა, ანუ მისი განგებულებით უკმაყოფილება, მკრეხელობა, ანუ წმინდა საგნების დაცინვა და შეურაცხყოფა, უფლის სახელის დაფიცება და დაუფიქრებლად გამოყენება. მესამე მცნება გვიკრძალავს უფლის სახელის წარმოთქმას უსიყვარულოდ, მოწიწებისა და ლოცვის გარეშე. ყველა ადამიანი შეძრწუნდება, როცა საკუთარ თავს ღმერთის მგმობელად იხილავს. ხშირად მცირედმორწმუნე ადამიანები თითქოს ღმერთს გამოცდას უწყობენ თავიანთი მიმართვებით: "თუ მართლა არსებობ, უფალო, შემისრულე ესა თუ ის სურვილი" და ა.შ. უფლის სახელის დაფიცება არ შეიძლება. მით უმეტეს, როცა ვცრუობთ და ჩვენი ფიცი სიმართლეს არ შეესაბამება. ძველი აღთქმა უბრძანებდა კაცს, აღესრულებინა ფიცი, ქრისტე კი გვიბრძანებს, ვიცხოვროთ ისე, რომ ფიცი სრულიად საჭირო აღარ იყოს. ასევე დიდი დანაშაულია მკრეხელობა. ეს არის ცოდვა, რომელიც ყველაზე უფრო ეწინააღმდეგება მესამე მცნებას. მკრეხელობაა სიწმინდეებზე, სახარებაზე, წმინდანებზე ხუმრობა, მღვდლების დაცინვა, გამოჯავრება. ამ ცოდვებს მორწმუნე ადამიანი ხშირი ზიარებით უნდა ებრძოლოს. ქრისტეს წმინდა საიდუმლოსთან ზიარება – ეს არის მადლმოსილი წყარო ჩვენი სულიერი ცხოვრების დაცვისა და გაძლიერებისა. მაგრამ ისიც უნდა გვახსოვდეს, რომ, მართალია, უფალი არის სიცოცხლის წყარო, რომელიც აცოცხლებს მაზიარებლებს, მაგრამ იმავდროულად იგია ცეცხლი, შთანმთქმელი თავქარიანობისა და უგულისყურობისა. ზიარების ღირსეულად მიმღები იგემებს სიცოცხლეს, ხოლო უღირსად მიმღები – სიკვდილს. ეს სიკვდილი ხშირად არა ჩანს ხილულად, მაგრამ უხილავად მოქმედებს კაცის სულსა და გონზე. ქრისტიანი ადამიანის ცხოვრება მადლმოსილია. ეს არის შედეგი უფალთან ურთიერთობისა. აქვე დავამატებ, რომ ზიარების წინა დღეს საღამოს ლოცვაზე დასწრება სავალდებულოა. შუაღამის შემდეგ არც ჭამა შეიძლება და არც დალევა, თვით სამკურნალო საშუალებებისა და ნაკურთხი წყლისაც კი. აუცილებელია სულის მომზადება აღსარებისა და ზიარების საიდუმლოს აღსასრულებლად. საჭიროა, სახლში წაიკითხოთ ზიარებისწინა ლოცვები, რომლითაც მივმართავთ მაცხოვარს, ღმრთისმშობელს და მფარველ ანგელოზს. ხშირი ზიარება კურნავს ჩვენს სულს. როგორც აღვნიშნეთ, ზიარება მართალი გულით უნდა მივიღოთ, რომ ჩვენთვის საკურნებელი იყოს, რომ ყოველ ფეხის ნაბიჯზე ცოდვაში არ ჩავდგათ ფეხი და რომ უფლის სახელის დამცველები ვიყოთ და არა – განმკითხველები. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-04) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე | |
| ნანახია: 1259 | |
შესვლა საიტზე