იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
მოძღვრის შერჩევა ადამიანის ჯანმრთელი სურვილია – მამაო, როცა ადამიანი მოძღვარს ეძებს და ეს ძიება გულისხმობს რამდენიმეში ერთის შერჩევას, ეს ცოდვად გვეთვლება? – მოძღვრის შერჩევა არათუ ცოდვა, არამედ სათნოება და ღვაწლია. ამავე დროს ეს არის ძალიან კეთილი საქმე, რადგან ლოცვით და ღვთის ნებით, ადამიანი პოულობს იმას, რაც მას ღმერთმა განუმზადა მისი სულიერი წინსვლისთვის. მოძღვრის მოძებნა არ არის ადამიანის ახირება. მოძღვარი არის ადამიანის გულის ღმერთამდე მიმყვანებელი. თვით ღვთის მადლი უწესებს ადამიანს იმ მოძღვარს, რომელიც მას მეტი სიმტკიცით, მეტი ძლიერებით და ნაკლები დანაკარგებით მიიყვანს ღვთის სასუფევლის კარამდე. მოძღვარი არის ის ფრთა, რომელიც ადამიანს ენიჭება ღვთისგან სულიერი წინსვლისთვის. უმოძღვროდ ადამიანი, როგორც გზააბნეული ცხვარი, ისე დადის. რა თქმა უნდა, ყოველთა მოძღვარი იესო ქრისტეა, მაგრამ ამ რთულ განსაცდელებით სავსე გზაზე განსაკუთრებით საჭიროა სულიერი ხელმძღვანელის, მასწავლებლის გონიერად, გულით და ლოცვით შერჩევა. ღვთის ნების გარეშე არაფერი ხდება და, მით უმეტეს, მოძღვრის შერჩევა. მოძღვრის შერჩევა ადამიანის ჯანმრთელი სურვილია. – რამდენად დასაშვებია, მოძღვარმა და მრევლის წევრმა იძმაკაცონ? – სიტყვა "ძმაკაცობა" ფამილარული და ვულგარულია ამ შემთხვევაში. ძმაკაცობა გულისხმობს გარკვეულ მიკერძოებას, რაც საეკლესიო ტერმინოლოგიაში ვერ ჯდება. ამიტომ საეკლესიო აზროვნება და მეტყველება სიტყვა "ძმაკაცობას" გამორიცხავს. ეს უფრო საერო გაგებაა, ვიდრე საღვთისმეტყველო. ქრისტე ეუბნება თავის მოწაფეებს და მრევლს, მე არ გიწოდებთ მონებს, არამედ მეგობრებს გიწოდებთო. იმიტომ, რომ მონამ არ იცის პატრონის ნება, მონამ არ იცის, რა უნდა პატრონს და რას აპირებს. მონას ჰყავს პატრონი, ხოლო მეგობარს – მეგობარი. ამიტომ მეგობრობა უფრო სათანადო სიტყვაა, ვიდრე ძმაკაცობა. რა თქმა უნდა, ადამიანი შეიძლება გაუშინაურდეს და დაუახლოვდეს მოძღვარს, მოეკიდოს მას, როგორც ახლობელ ადამიანს, მაგრამ არა – როგორც ძმაკაცს. არ უნდა დაავიწყდეს, რომ მოძღვარს მღვდლობის პატივი აქვს, მასზე ხიროტომიის დიდი საიდუმლოებაა აღსრულებული. თუ ადამიანი ივიწყებს თავის ქრისტიანულ კულტურასა და ეტიკეტს, მან შეიძლება ნებისმიერი რამ დაივიწყოს, დაწყებული მოძღვართან ურთიერთობით დამთავრებული მშობლებთან ურთიერთობით. მოძღვართან არ შეიძლება უქმი მეტყველება, ლაქლაქი, უკულტურობა. უკულტურობის სათავე უვიცობაა. მოძღვართან ურთიერთობა უნდა იყოს ხატება–ნიმუში ადამიანების ურთიერთობისა. – თუ ძმაკაცებიდან ერთ–ერთი მოძღვარი გახდა, მათ შორის გარკვეული ზღვარი უნდა წარმოიქმნას? – როგორც აღვნიშნე, მღვდლად კურთხევის საიდუმლო გულისხმობს იმას, რომ ამ ადამიანზე, მომავალში მოძღვარზე, გარდამოდის განსაკუთრებული მადლი. მისი არამარტო შინაგანი ბუნება იცვლება, არამედ გარეგანი ჰაბიტუსიც. როცა მე მაკურთხეს, მრავალი ადამიანი ვერ მცნობდა რატომღაც. მღვდლად რომ მაკურთხეს, რაღაც მეტამორფოზა მე თვითონაც ვიგრძენი. ნაცნობი ადამიანები სახეზე ვეღარ მცნობდნენ. მღვდლობამდელი ჩემი სახე აღარ ახსოვდათ. იმდენად დიდი მადლი აქვს ხელდასხმას, რომ მღვდლად კურთხევის შემდეგ ადამიანი ყოველდღე ახლდება. მეგობრობა მეგობრობად რჩება, მაგრამ ამ მეგობრობას არ უნდა დაეპატრონოს ჩვენი დაცემული ნება და უძლურება. უკეთესები რომ გავხდეთ, ის მეგობრობაც ხარისხობრივად წინ უნდა წავიდეს და უფრო მაღალ დონეზე ავიდეს. თუმცა ის ურთიერთობა, რაც ადრე არ გავნებდა, შეიძლება ამ შემთხვევაში ზიანის მომტანი იყოს. როცა მეგობარი იყო და მასთან ერთად ქეიფობდა, ეს ურთიერთობა არავის ზიანს არ აყენებდა, მაგრამ ახლა, როგორც მოძღვარმა, კვლავ რომ იქეიფოს მეგობართან, ეს შეიძლება ცოდვის წყარო გახდეს. არსებობს საღვთისმეტყველო უზარმაზარი დარგი – პასტოროლოგია, რომელიც ათასობით გვერდს მოიცავს და შეიძლება მისი დეტალურად განხილვა. – ეს კითხვა იმიტომ დაგისვით, რომ ზოგს ჰგონია, "ნაცნობობით", ძველი მეგობრობის გამო მოძღვარი ადვილად მიუტევებს ცოდვებს. – ჩვენი დანი და ძმანი არიან ისინი, ვინც აღასრულებენ ღვთის ნებას. თუ დააკვირდებით, თქვენი ახლობლები შეიძლება ურწმუნოები გამოდგნენ, ხოლო მრევლის წევრი, სრულიად უცხო ადამიანი, ბევრად მეტი იყოს და სულიერი ოჯახის წევრი გახდეს. სულიერი ნათესაობა სხეულებრივზე მაღლა დგას. ქრისტიანობა ხომ გვარობრივ–ტომობრივი მოძღვრება არ არის, რომ ამ გვარისა და ამ ტომის თაყვანისმცემლებს მეტი შეღავათი მისცენ, ქრისტიანობა ყველასთვისაა. იმიტომ, რომ ვიღაც ნათესავია, მეგობარია ან უბრალოდ მდიდარია, შეუნდოს მოძღვარმა ყველა ცოდვა და ვიღაცას მეტი სასჯელი დააკისროს, ყოვლად დაუშვებელია. ეს ქრისტიანულ საზღვრებს აღემატება. ქრისტე ჩემიანშენიანობაზე მაღლა სიყვარულის კანონს აყენებს. ერთადერთი, რაც ცოდვების მიტევების დროს მოქმედებს ადამიანზე, ეს არის ღვთის მადლი. აღსარება არ არის ნაცნობობის საიდუმლო. რაც მთავარია, ადამიანს მოძღვარი კი არ მიუტევებს, არამედ ღმერთი პატიობს, სახელითა მამისათა, ძისათა და სულისა წმინდისათა, ამინ! | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-25) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1260 | |
შესვლა საიტზე