იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| თავსაფრიანი ქალი ანგელოზისგან მადლს იღებს
ქრისტიანის ცხოვრებაში სამოსს დიდი მნიშვნელობა ენიჭება. ტანსაცმელი ადამიანის სარკეა და მის შინაგან მდგომარეობას გამოხატავს. როგორ უნდა იცვამდეს ჭეშმარიტი ქრისტიანი და რატომ არ არის შარვალი მანდილოსნის ჩასაცმელად მიჩნეული, ეკლესიის პოზიციიდან, იოანე ღვთისმეტყველის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) განგვიმარტავს.
– მამაო, როგორ უნდა იცვამდეს ქრისტიანი? – ტანსაცმელი არის ჩვენი შინაგანი მდგომარეობის გამოხატულება. ჩვენი შემეცნების შესაძლებლობები, ჩვენი სიყვარულის უნარი, ჩვენი მოთმინების უნარი, ჩვენი კულტურის უნარი და ა.შ. ჩვენს შესამოსელში ვლინდება, რამდენად ამპარტავნულად, რამდენად თავმდაბლურად, რამდენად გამომწვევად, რამდენად კულტურულად და მორიდებულად იმოსება ადამიანი. ადამიანს გონება იმისთვის აქვს, რომ ქრისტიანული რეგულირება გაუწიოს როგორც თავის შინაგან ცხოვრებას, ასევე თავის გარეგან ცხოვრებას, რომლის ერთ–ერთი გამოხატულება არის შესამოსელი. მართლმადიდებელი ქრისტიანი ვალდებულია, გარეგნულად არავის აწუხებდეს და არ ასხივებდეს ცუდ აურას თავისი ტანსაცმლით, არამედ მისი ტანსაცმელი უნდა იყოს მორიდებული, მოვლილი და სუფთა. ვიყოთ ისეთები, რომ ადამიანებს ადეკვატური აღქმა ჰქონდეთ ჩვენს შესამოსელზე. მართლმადიდებელი ქრისტიანის ტანსაცმელი ადეკვატური უნდა იყოს ჩვენი გარემოსი. თუკი ადამიანი ისე იცვამს ეკლესიაში, როგორც პლაჟზე ან თუკი თეატრში ისე ჩაიცვამს, როგორც იცვამს აბაზანაში, მაშინ მისი ნორმალურობის საკითხი შეიძლება ეჭვქვეშ დადგეს. კულტურას აქვს ორი მხარე – შინაგანი და გარეგანი. ჩვენი გარეგანი კულტურა, ანუ შესამოსელის კულტურა და მეტყველების, ქცევის, ადამიანებთან დამოკიდებულების კულტურა არის გამოხატულება შინაგანი კულტურის. რა თქმა უნდა, პირველ რიგში, ტანსაცმელი არის იმის გამოხატულება, ადამიანს აქვს თუ არა საერთოდ კულტურა. ვეცადოთ, რომ თუ არ გვინდა მარგინალებლად და სხვებისათვის მაცდუნებლად გამოვიყურებოდეთ, დავიცვათ გარკვეული ტრადიციები, მით უმეტეს, ისეთ ტრადიციულ ქვეყანაში, როგორიც საქართველოა. – ძველად ჩაცმულობის საერთოდ სხვა სტილი იყო – ბევრად უფრო დახურული. ქალს თითქმის სხეულის არც ერთი ნაწილი უჩანდა. ახლა ყველას, მრევლი ერქმევა თუ არა, აცვიათ ღიად და ბევრად თავისუფლად. ეკლესიურად ეს გაუმართლებელია? – გააჩნია, ერი რა მდგომარეობაში და როგორ დონეზეა. ადამიანის თავისუფლება თუ მიუშვი, ამ გაგებით ადამიანი მაიმუნს დაემსგავსება და ბოლოს ხეზე გავა, რისი ფაქტები დღესაც არსებობს – ხალხის ნაწილი ხეზე გადის სულიერად. და რომ ადამიანისგან მაიმუნის წარმოშობა არ მოხდეს და ინვოლუციის თეორია არ გამართლდეს, ამისათვის არსებობს გარკვეული თავისუფლების შეზღუდვა. რითი? მართლმადიდებელი ეკლესიის მცნებებით და სტანდარტებით. თუ გვინდა, რომ ეს თავისუფლება ანარქიას და ქაოსს არ დაემსგავსოს, უნდა ვეცადოთ, რომ ჩვენი თავისუფლება გარკვეულად იყოს ორგანიზებული, ქრისტიანული ჩარჩოებით შეზღუდული. ამიტომ, ჩვენ როგორც გვინდა, ისე ჩავიცვათ და ამით ფსევდოთავისუფლება გამოვამჟღავნოთ, ეს მხოლოდ და მხოლოდ უგუნურთა ხვედრია. თუ გვინდა, რომ არ დავექვემდებაროთ ქაოსს და არ გამოვიდეთ მხოლოდ და მხოლოდ მომხმარებლები ნებისმიერი ჭინჭისა და ძონძისა, რომელსაც სხვადასხვა ფსევდოკულტურული ფასეულობები შემოგვიგდებს, უნდა დავიცვათ ის კატეხიზმური, ის საეკლესიო მცნებები, რომლებიც ვლინდება ტანსაცმელშიც. ქრისტიანი თავისი შესამოსელით ოდითგანვე გამოირჩეოდა სხვებისაგან და ეს არ იყო მარტო საჩვენებელი, არამედ ეს იყო მისი რეალური ფორმა. თითქოსდა უბრალო ჩასაცმელით და "მატერიით" ვიწყებთ და გავდივართ საღვთისმეტყველო თემებზე. – მამა გიორგი, რატომ არის ეკლესიურად ქალისთვის შარვლის ჩაცმა მიუღებელი? – ოდითგანვე წმინდა მართლმადიდებელი ეკლესიის სჯულის კანონით, საეკლესიო კრებების დადგენილებით უარყოფილი და აკრძალული არის ქალის მიერ მამაკაცის ტანსაცმლის ჩაცმა. ასევე ეკლესია არ აკურთხებს მამაკაცის მიერ ქალის სამოსის ჩაცმას. – რატომ არის კონკრეტულად კაცის სამოსი შარვალი? ძველად, ადრექრისტიანულ ხანაშიც ხომ მამაკაცებს გრძელი კაბისმაგვარი სამოსი ეცვათ. – რატომ არის კაცის სამოსი შარვალი – ეს არის უკვე ფუნდამენტური საკითხი. შარვალი კაცის გარეგან განვითარებაზე მეტყველებს. კაცი, როგორც სქესობრივი არსება, გარეთ არის განვითარებული და ქალი შიგნით განვითარებული არსებაა. ქალის ჩასაცმელი, როგორც შიგნით განვითარებული არსებისა, გულისხმობს კაბის, ანუ მისი სექსუალური ორგანოების დაფარვის ატრიბუტს. მშვენიერი სქესი, როგორც მეტად აღმძვრელი ვნებისა, უფრო ვალდებულია დაიცვას მორჩილება და უფრო მორიდებულად, არაგამაღიზიანებლად ჩაიცვას. თმაც ასევეა, სხვათა შორის. თმებიც სექსუალური ვნების საწყისი ხდება ბევრი მამაკაცისათვის. ამიტომ არის ქალი ტაძარში თმადაბურული. თან ეს ქალის მორჩილების სიმბოლოც არის. როგორც სამოციქულოში წერია, ანგელოზი არჩევს ქრისტიანს იმით, რომ ქალი თავდაბურულია, ხოლო კაცი – არა. ჯამში, ყველაფერი მიდის იქით, რომ ადამიანმა განიცადოს განღმრთობა, თეოზისი. ღმერთმა ადამიანს ხატება მისცა, მაგრამ მსგავსება დაავალა. ახლა მასმედიაში მომრავლდნენ მასხარები, რომლებიც უგემოვნო მსახიობობაზე პრეტენზიით, ვითომ იუმორის გრძონობით, ხან ქალის ფორმაში გამოწყობილი ევლინებიან, ხან – მამაკაცის ფორმაში. ირონიულ და ცინიკურ ფორმებს გვთავაზობენ, მაგრამ მხოლოდ დაბალი იუმორის პატრონები არიან. ეს არა მარტო ცოდვაა, არამედ უბრალოდ საშინელი უგემოვნება. სერიოზული მსახიობი და სერიოზული იუმორი სერიოზული საქმეა. მსახიობობა სხვაა და მასხარაობა – სხვა. მასხარა ვერასოდეს გახდება მსახიობი. – ადრე ქალისათვის თავსაბურავით, მანდილით სიარული ყველგან სავალდებულო იყო, თუმცა ახლა ქუჩაში ასე სიარული იშვიათობაა. ამას აღარც ეკლესია ითხოვს. ქალი უთავსაფროდ აღარ არის ცოდვაში? – თავშალი ითვლებოდა მორწმუნისა და ურწმუნო მანდილოსნის გამომრჩეველ ატრიბუტად ყოველთვის. ეკლესიაში მაინც, ეკლესიის ტერიტორიაზე, ქალმა თავშალი უნდა დაიფაროს, რადგან ამით ის გამოხატავს თავმდაბლობას და იმას, რომ არის მორწმუნე. ესე იგი ის გარკვეული კანონით შეზღუდულია. ანგელოზი არჩევს თავსაფრიან ადამიანებს და ის ადამიანი მადლს იღებს. ამით ქალი ანგელოზსაც ახარებს და მადლსაც იღებს. ეკლესიაში თუ მიდიხარ, ისე მიდი, რომ მადლი მაინც წამოიღო და არა პირიქით, უკურნებელი და დაზიანებული წამოხვიდე. ცოტათი უკეთესი ხომ უნდა გამოვიდეს ადამიანი ეკლესიიდან, ვიდრე იქ მივიდა? საეკლესიო ეტიკეტი განაპირობებს ადამიანის როგორც შინაგან ქცევას, ასევე გარეგან სტანდარტებს. ერთ–ერთი ამის მოწმობა არის თავსაფარი. – კონკრეტულად ეკლესიაში რატომ უნდა ეხუროს ქალს თავსაფარი? ადამიანები ამბობენ – რომ თუ ღმერთი ყველგან არის, ეკლესიაში რატომ უნდა ვიყოთ სხვანაირი და გარეთ – სხვანაირი, ის ხომ ყველგან გვხედავს? – რა თქმა უნდა, ღმერთი ყოველგან არს და ყოველსავე აღავსებს და ყველაფერს ხედავს, თუმცა ამავე დროს ეკლესია ღვთის განსაკურთებული მყოფობის ადგილია. ეკლესია არის ის ადგილი, სადაც აღესრულება ღვთის საიდუმლოებანი. ეკლესიაში მისული ადამიანები განსაკუთრებული ღვთისმყოფობის გავლენაში იმყოფებიან. განსაკუთრებული სულიერი დაცვისა და მფარველობის ქვეშ იმყოფებიან ეკლესიაში და ეკლესიის მიმდებარე ტერიტორიაზე. უდიდესი მადლია ეკლესიის ახლოს ცხოვრება. ყველა ეკლესიას საკუთარი აურა აქვს. ამიტომ სასურველია, რომ ადამიანმა იმ ადგილებს, სადაც განსაკუთრებული ღვთისმყოფობაა, პატივი მიაგოს. | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-25) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 2315 | |
შესვლა საიტზე