იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მართებულია თუ არა ქება და ქათინაურები
ქველმოქმედება, მოწყალების გაცემა, ადამიანის განდიდება ქათინაურებით, ქებით... – განა რა უნდა იყოს ამაში ცუდი, ეს ხომ სიკეთის გამოხატულებაა?! ასე ვფიქრობთ ადამიანები და ვერ ვაცნობიერებთ, რომ სწორედ ამ "სიკეთეების" ჩადენით ვექცევით ხაფანგში, ქვემოთ მივექანებით და არა – ვმაღლდებით. რატომ? ბრწყინვალე შვიდეულში იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი მამა გიორგი (სხირტლაძე) ამ საკითხებზე გვესაუბრება.
– მამაო, ტელევიზიით თუ პრესით ხშირია მოწოდებები, რომ ეკლესიების მშენებლობას შევეწიოთ. ბევრს გაუჩნდა კითხვა, რატომ არ მოგვიწოდებენ, რომ გაჭირვებულებს დავეხმაროთ? – ეკლესიას ჩვენ მართალ მორწმუნეთა კრებულს ვუწოდებთ. ტაძარში ჩვენი ყოფნის მიზანი არის ადამიანური ბუნების განკურნება, შინაგანი ფერისცვალება, ქრისტესთან ზიარება, განღმრთობა. ამ მიზნისთვის ეკლესიაში, ანუ მორწმუნეთა კრებულში, აღევლინება ლოცვა, სრულდება საიდუმლო რიტუალები. პირველი ქრისტიანები კატაკომბებში, მოწამეთა საფლავებზე იკრიბებოდნენ და წირვა–ლოცვას იქ აღავლენდნენ. მათი ეკლესიები – ამ კატაკომბებში, იშვიათად კი მორწმუნეთა სახლებშიც იყო. მას შემდეგ, რაც ქრისტიანთა დევნა შეწყდა, ტაძრების შენება დაიწყეს. უდიდესი მნიშვნელობა აქვს საზოგადო ღვთისმსახურებას, რომლის გარეშე შეუძლებელია ქრისტიანის სულიერი ცხოვრება. ეკლესია–მონასტრების შენებას ამიტომ ენიჭება ასეთი მნიშვნელობა. ქართველი კაცი ძნელბედობის ჟამსაც კი აგებდა ტაძრებს. რა უნდა იყოს მიუღებელი და ცუდი იმაში, რომ ეკლესიამ ხალხს ტაძრების მშენებლობისკენ მოუწოდოს, თუნდაც ტელევიზიის საშუალებით?! მაცხოვარმა შეაქო ის ღარიბი დედაკაცი, რომელმაც შესაწირი გაიღო. შესაწირავი არის ეკლესიის საარსებო მიწიერი წყარო. ასე შენდება ტაძრები და ამითვე არსებობენ ღვთისმსახურები. დღეს ეკლესია არ გვავალდებულებს, რომ შესაწირი გავიღოთ. ეს თითოეულის რწმენასა და სინდისზეა დამოკიდებული. ვისაც არ აქვს სურვილი, არც არის ვალდებული, ტაძარს რამე შესწიროს. საეკლესიო პირები სარეკლამო რგოლების საშუალებით მართლაც არ მოგვიწოდებენ, გაჭირვებულებს შევეწიოთ. ამას ეკლესია აკეთებს ტაძარში აღვლენილი ქადაგებებით, ღმრთისმსახურებით, წმიდა წერილის კითხვით, რომლითაც თვით უფალი გვმოძღვრავს. ეკლესია გაჭირვებულებს ყველას დასანახად არ ეხმარება და მოგვიწოდებს, რომ თითოეულმა ქრისტიანმა "ძალისაებრ თვისისა" აკეთოს სიკეთე ისე, რომ მარცხენამ არ იცოდეს, რას აკეთებს მარჯვენა. სიკეთის კეთება შინაგან მოთხოვნილებად უნდა გვექცეს. – არადა ძალიან ხშირად საკუთარი ქველმოქმედების, გაღებული მოწყალების რეკლამირებას ეწევიან ადამიანები თუნდაც ტელევიზიით და პრესით. სურთ, რომ ამის შესახებ ყველამ გაიგოს. რამდენად აქვს მადლი ასეთ "სიკეთეს"? – კეთილი საქმე, რომელსაც საფუძვლად არ უდევს ღმრთის შიში და განცდა იმისა, რომ სიკეთის კეთება მისი, როგორც ქრისტიანის, მოვალეობაა, არათუ აკეთილშობილებს ადამიანს, პირიქით, ამპარტავნებაში აგდებს, უქმნის ცრუ წარმოდგენას საკუთარ თავზე. ჰგონია, რომ კეთილი ადამიანია. ამაოა იმაზე ფიქრი, რომ ოდესმე შესაძლებელი იქნება, ამქვეყნად არ იყვნენ გაჭირვებულები, ღარიბები. ყველანაირი ტკივილის სათავე ადამიანის დაცემიდან, ცოდვებიდან მოდის. ამქვეყნად ცოდვა და ეშმაკი ბობოქრობს. ამიტომ სიღატაკეს მარტო ფულის დარიგება ვერ აღმოფხვრის. წუთისოფელში ვერასდროს აშენდება სამოთხე! ბოროტებას კი ჭეშმარიტი რწმენით მოხვეჭილი მადლი აკავებს და ბოჭავს. – წმინდა იოანე სინელი ამბობს: "ქება ადამიანის სულს აამაღლებს და, როდესაც სული თავს აიმაღლებს, მას ამპარტავნება შეიპყრობს". გამოდის, რომ შექება ან ქათინაურის თქმა ადამიანისთვის მავნებელია? – ერთხელ ღირსი მამა მაკარი დიდი და მისი მოწაფე ნიტრიის მთაზე ადიოდნენ. მოწაფე ცოტა წინ მიდიოდა. გზად მას ერთი წარმართი ქურუმი შეხვდა, რომელიც დაღლილი ჩანდა. მოწაფემ ჰკითხა: "საით გაგიწევია, ეშმაკო?". გაბრაზდა ქურუმი და ისე ჩაარტყა კვერთხი, რომ ცოცხალმკვდარი დატოვა. სულ მალე ის წმიდა მაკარის შეხვდა. დიდი მამა მიესალმა: "იყავნ მრთელი, კეთილო მშრომელო!". გაუკვირდა ქურუმს და მიუგო დიდ მამას: "რომელი კეთილი საქმისთვის მისურვებ სიმაღლეს?"."ვხედავ, რომ დაღლილხარ", – მიუგო წმიდანმა. მოიდრიკა მოგვმა მუხლი და შეევედრა წმიდა მამას: "გამაოცა შენმა მოსალმებამ, ვხედავ, რომ კაცი ღმრთისა ხარ შენ. არ გაგიშვებ, სანამ არ მაქცევ შენს მსგავს ბერად". არ ვაქოთ ადამიანი, რასაც გვასწავლის ჩვენ ღირსი იოანე სინელი, არ ნიშნავს, არ დავუფასოთ ადამიანს სიკეთე. აქ პრობლემა სხვა რამ არის – როგორი გულით ან რისთვის ვაქებთ? ან ასეთ სიტყვებს რომ ვეუბნებით, ვფიქრობთ კი ჩვენ იმ ადამიანზე? საუბედუროდ, უმრავლეს შემთხვევაში, ჩვენ მიერ თქმული ქათინაურები მლიქვნელობაა, წუთიერი აღფრთოვანება ან მზაკვრული გრძნობების გამოვლინება და არა – დაფასება ადამიანისა. გავიხსენოთ, რამდენჯერ გვინახავს ასეთი რამ – სცენაზე დგას აღგზნებული შემსრულებელი ან წამყვანი და გაჰყვირის: "მე თქვენ მიყვარხააართ!". ვინმეს სჯერა მისი? ვის სჭირდება ეს სიყალბე? ვინც სულიერ ცხოვრებაში პირველ ნაბიჯებს დგამს, მას მხილების მოსმენა უჭირს. არავის არგებს, მუდმივად მამხილებლის როლში იყოს. თუ რამეს ვეუბნებით ადამიანს, მისი სულიერი შესაძლებლობები, გამოცდილება უნდა გავითვალისწინოთ, არ მოვთხოვოთ სულის ის სიძლიერე, რომელიც მხოლოდ გამოცდილ მოღვაწეს შეიძლება, რომ ჰქონდეს. გულწრფელად დავუფასოთ ადამიანს სიკეთე, მაგრამ არა ისე, რომ უხერხულ სიტუაციაში ჩავაგდოთ. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-04) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1138 | |
შესვლა საიტზე