იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მამა გიორგი სხირტლაძე: "ვინც სიყვარულის სიღრმეს ჩაწვდება, ის ქრისტეს შეიმეცნებს
ასე მგონია, დღეს ყველაზე მეტად გავიცანი. თითქოს, მისი სულის სიღრმე გაიშალა და იქ, უხილავად დალექილი ყველა განცდა ჩემთვის ცხადად სახილველი გახდა. ამიტომ ვიფიქრე, ბევრი ვიფიქრე, კიდევ ერთხელ, რა, ან როგორ მეთქვა. უბრალოდ მინდოდა, ამ მწირ სიტყვებში იმდენი სითბო ჩამეტია, რამდენიც მის მიმართ არასდროს, ვერ, ან არ გამომიხატავს.
ჩემთვის, ხშირად განმიკითხავს და მერე მინანია, ზუსტად იმდენჯერვე, წმინდა ტაძარში, ამბიონთან მდგარს, მისი მადლიანი სიტყვის მოსმენისას. ამ ინტერვიუმ ბევრი ფიქრი დამიტოვა... თუმცა, ფიქრებთან ერთად, სიყვარულიც, სიყვარული უფრო გაზრდილი და გამრავლებული. ახლა მივხვდი, რიგითი მრევლი ვერასდროს ჩაწვდება, რაოდენ მძიმე, რთული და ტკივილიანია იმ მოძღვრის გზა, რომელიც მრავალრიცხოვან სამწყსოს, მარადისობისკენ, სიყვარულით დამაშვრალი მიუძღვება. წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ეკლესიის მღვდელმსახური, დეკანოზი გიორგი სხირტლაძე გახლავთ "გუმბათის" სტუმარი. - მამა გიორგი, თქვენი აზრით, რა თვისებებით უნდა გამოირჩეოდეს მოძღვარი და რას უნდა ცდილობდეს ის, ღვთისგან დაკისრებული მისიის განსახორციელებლად? - მოძღვარი უნდა ცდილობდეს, აღვსილი იყოს სიკეთით, სიყვარულით და რაც შეიძლება მეტი ადამიანი მიიყვანოს ქრისტესთან, გაამრავლოს ქრისტეს მრევლი, ხილულ თუ უხილავ საფრთხეებს დაუპირისპირდეს და განახორციელოს არა თავისი პირადი მიზნები, არამედ, ღვთის განგებულება. სასულიერო პირს აუცილებლად უნდა გააჩნდეს სამოძღვრო განწყობილება იმისთვის, რომ შეძლოს ადამიანი გამოიყვანოს სულიერი უძრაობის მდგომარეობიდან, გაათავისუფლოს ცოდვებისგან და მართლმადიდებლური სარწმუნოების შემეცნებამდე მიიყვანოს. ზოგადად, მოძღვრის ყოველი ნაბიჯი, სიტყვა, ქადაგება თუ ქმედება, ერთ გლობალურ მიზანს, მრევლის გაზრდასა და მის სულიერ კატეხიზაციას უნდა ემსახურებოდეს. - თქვენ მრავალათასიანი მრევლი გყავთ. მათი რიცხვი დღითიდღე კიდევ უფრო მატულობს. ყოველი მათგანი ინდივიდუალური პიროვნებაა და შესაბამისად, სხვადასხვაგვარი მიდგომა სჭირდება. მათ გამო არასდროს შეგშინებიათ? შესაძლოა, ვინმეს სათანადო ყურადღება ვერ მიაქციოთ, იმდენი დრო ვერ დაუთმოთ, რამდენსაც ის ითხოვს და ა.შ. ხომ შეიძლება ამ მიზეზით ვინმე დაბრკოლდეს კიდეც. ამ საკითხზე გიფიქრიათ? - ვფიქრობ, მოძღვრის მსახურებას ეს შიში, ვაითუ ვერ მივიყვანო მრევლი ქრისტესთან, ვაითუ დავაბრკოლო ვინმე, ვაითუ ვერ დავმოძღვრო ისე, როგორც მას სურს და ა.შ. ყოველთვის უნდა ახლდეს. არა აქვს მნიშვნელობა, დიდი მრევლი ეყოლება მას თუ მცირე. აქ მთავარი, მრევლის რაოდენობა კი არა, მოძღვრის განწყობილებაა. რა თქმა უნდა, მგლის შიში მწყემსს ყოველთვის უნდა ჰქონდეს. მაგრამ როცა მოძღვარს დიდი მრევლი ჰყავს, შესაბამისად, ხილული თუ უხილავი ანგელოზების სახით, მას დამხმარეც ბევრი ჰყავს. მოძღვარი მარტო არასდროს არის. მასთან ღმერთია და ღმერთთან არის იგი. ამავე დროს, მას მფარველი ანგელოზი ფარავს, ეხმარებიან უფლის მიერ მიჩენილი სულები და იმ მრევლის ანგელოზების ძალასაც გრძნობს, რომლებმაც ქრისტეს კურთხევით, ადამიანები ტაძარში მოიყვანეს. ხილული ანგელოზების სახით, სტიქაროსნები ჰყავს დამხმარედ. ამ დროს, ის შიში, რომელიც მოძღვარს მრევლის გამო ეუფლება, სხვა განზომილებაში გადადის. ოპტიმისტური შიში იბადება, რაც სასულიერო პირში უფრო მეტ სულიერ ძალას, იმედს აღძრავს და მოძღვარი გამოდის დაკნინებული შიშის მდგომარეობიდან და აენთება იმ გრძნობით, რომ თავისი მსახურება პირნათლად აღასრულოს, ადამიანები ქრისტესთან მიიყვანოს. - თქვენთან მოსულ ადამიანებს ეკითხებით, რატომ გირჩევენ მოძღვრად? - ყველა ადამიანი წუთისოფელში თავისი გზით მიდის. ზოგჯერ ვეკითხები, ზოგჯერ არა, რადგან შესაძლოა, ეს შეკითხვა მათთვის დამაბრკოლებელი აღმოჩნდეს. ვფიქრობ, ჯობია, ასეთი უხერხული კითხვები ნაკლებად დავუსვა. მოიყვანა ტაძარში უფალმა? ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელმა? მფარველმა ანგელოზმა? მადლობა ღმერთს. მაგრამ თუ ვინმე სხვა მოძღვრისგან გადმოდის ჩემთან, მაშინ ვეკითხები, რატომ გადმოდის. - მამაო, ამას ყველა გრძნობს და აღიარებს, რომ სულიერი შვილების მიმართ დიდი სითბო და სიყვარული გაქვთ. რას ნიშნავს თქვენთვის მრევლი და რას სწავლობთ მათგან? - მრევლი ჩემთვის სიყვარულის იმ მდინარეს ნიშნავს, რომელშიც ხშირად მე ჩემს თავს, ჩემს ეგოცენტრიზმს ვკარგავ. მრევლთან ურთიერთობით ვხვდები და ვსწავლობ იმას, რომ ქრისტიანული ბედნიერების გზა სხვა ადამიანების ბედნიერების გზაზე გადის. ამ ურთიერთობით ხშირად ვგრძნობ იმ გრძნობის სიძვირფასეს, რასაც სხვისი სიხარული ჰქვია. მრევლს არც შეიძლება სიტყვა "სხვა" უწოდო. რადგან მრევლი შენ ხარ და შენ ხარ მრევლი, თვითონ მეც ხომ ქრისტეს მრევლი ვარ, მოძღვარიც ხომ ქრისტეს მრევლია და ჯამში, მწყემსი და ცხვარი, მასწავლებელი და მოწაფე ერთი ორგანიზმია, ორივე ერთმანეთისგან სწავლობენ. ჩვენი კეთილდღეობა და ცხონება არ არის გამოყოფილი იმ ადამიანების კეთილდღეობისა და ცხონებისგან, რომელთაც ჩვენ ვმოძღვრავთ, არამედ ერთმანეთზე დამოკიდებულნი და ერთმანეთის გაგრძელებანი ვართ. - როგორ ემზადებით, როდესაც ტაძარში სულიერ შვილებთან შესახვედრად მოდიხართ? - რა თქმა უნდა, როცა მრევლთან მოვდივარ, ვცდილობ, მოწესრიგებული ვიყო. ყოველი ადამიანი ერთად და ცალ-ცალკე დიდ სიყვარულს იმსახურებს და ითხოვს. ამ სიყვარულს კი საზღვრები არა აქვს. როგორც ცეცხლს ვერ ჩაიდებ გულის ჯიბეში, ასევეა სიყვარულიც, უნდა გასცე. როცა მრევლი ითხოვს ამ უსაზღვრო გრძნობას, მეც ვცდილობ, გამოვიდე ამ საზღვრებიდან. ზოგჯერ, შეუცნობლადაც, თვითონ მრევლს, ისეთ სიყვარულში შევყავარ, რომ ვკარგავ საკუთარი თავის განცდას, განცდას იმისა, რომ სადღაც ვარ, პირადი მიზნები, ან პრეტენზიები მაქვს, ეგოცენტრიზმისგან აბსოლუტურად ვთავისუფლდები და საოცარი ნეტარების გრძნობა შემოდის. იმდენად სათნო და გემრიელია თითოეული ადამიანი, რომ შესაძლოა მათ სიყვარულში ვერ მოზომო. მეც ვატყობ ჩემს თავს, რომ ზოგჯერ ვერ ვზომავ. მინდა უფრო მეტად შევიყვარო. მეტად ჩავუღრმავდე მის შინაგან სამყაროს, რომ მისი სული ჩემი სულის ნაწილი გახდეს. მრევლის ზოგიერთი წევრი საყვედურსაც იმსახურებს. ვეუბნები კიდეც, მაგრამ ძალიან დიდი სიფრთხილითა და განსჯით, რადგან, შესაძლოა, საყვედური, თუნდაც შექება, ვინმემ სწორად ვერ გაიგოს და პირიქით, დაბრკოლდეს ამის გამო. - ადრე მითხარით, რომ ძალიან გაღიზიანებთ, როდესაც ეკლესიის, სასულიერო პირების მიმართ უარყოფით დამოკიდებულებას იჩენენ. თქვენ მიმართ გამოხატულ უარყოფით განწყობას, თუნდაც კრიტიკას, როგორ იღებთ? რა თქმა უნდა, თუ ყოფილა ასეთი შემთხვევები. - ძალიან ბევრი უარყოფითი გამოცდილებაც მქონია, რასაც ვერც ერთი მოძღვარი ვერ ასცდება. უარყოფითი გამოცდილება ყველა მოძღვრის ხვედრია და მე ვიტყვი, რომ სასულიერო პირებს უფრო მეტი უარყოფითი გამოცდილება გვაქვს, ვიდრე დადებითი. მაგრამ შეჯამება ამ უარყოფითი გამოცდილებისა მაინც დადებითია. ზოგჯერ, ადამიანი პირში გიღიმის და უკან ორმოს გითხრის. მე ამას ვიღებ, როგორც ჩემი ცოდვების შედეგს, მათ გამო დამოძღვრას, რომლიდანაც მორალი უნდა გამოვიტანო. - როდის გრძნობთ ღვთისგან სიყვარულს, იმას, რომ ვთქვათ, უფალი მოწყალე მამაა და არა მკაცრი მსაჯული? - პირველ რიგში, ამას ვგრძნობ წმინდა ზიარების დროს. ყოველი ზიარების წინ ისეთი განცდა მაქვს, თითქოს მივდივარ იმ ღვთაებრივ სამსჯავროზე, საიდანაც გამტყუნებული გამოვალ, მაგრამ ბოლო მომენტში, ღვთისგან მაინც კურთხევა, წყალობა, შებრალება და გამართლება მოდის. წირვის აღსრულებისას, მრევლის ზიარების დროს, ვგრძნობ ენით აღუწერელ წყალობას, სიყვარულის უფსკრულს, იმ უფსკრულს, რომელიც ყოველგვარ ადამიანურ ცოდვასა და შეზღუდულობას ძლევს. მოძღვრისთვის ყველაზე დიდ ბედნიერებად ეს მიმაჩნია. ამ დროს სასულიერო პირი მყარი სიმშვიდის მდგომარეობაში შედის. - წლების განმავლობაში, ამგვარმა წყალობამ, საღმრთო მადლმა, პიროვნულად რამდენად შეგცვალათ? - რა თქმა უნდა, ცვლილებები ჩემს პიროვნებაში ძალიან დიდია. მოძღვრობამდე სულ სხვა ადამიანი ვიყავი და ხელდასხმის შემდეგ, სულ სხვა ვარ. ვფიქრობ, როცა მღვდლად მაკურთხეს, ჩემში შინაგანი ცვლილება მაშინაც მოხდა, მაგრამ, ძირითადად, ეს თანდათან განხორციელდა. ზოგჯერ, მე რომ მეგონა უკეთესობისკენ, თურმე - უარესობისკენ შევცვლილვარ, ჩემი ცოდვების გამო. საბოლოოდ, ვატყობ, იმ სახადის გარეშე, რაც მოძღვარმა უნდა მოიხადოს, სულიერ იმუნიტეტს ვერ შევიძენთ. სასულიერო პირი თუ არ იღებს უარყოფით გამოცდილებას, ის კარგი მოძღვარი ვერ იქნება. თუ შენ არ იცი, რა არის ცუდი, მაშინ ვერ გაიგებ, რა არის კარგი. ცოდვილი, მწარე გამოცდილების შემდეგ, ნებისმიერი სასულიერო პირი უფრო მეტად ბრძენი ხდება ამა თუ იმ კონკრეტულ ცოდვასთან ბრძოლაში, ვიდრე გამოუცდელად. დამკვირვებლის პოზიციიდან მოძღვარი ვერ იქნები. თვითონ უნდა გადაიტანო ის ტანჯვა და ცდუნებები, რისგანაც შემდეგ მრევლი უნდა გაათავისუფლო. ამ თვალსაზრისით, მოძღვარი, მეტ-ნაკლებად გამოცდილი უნდა იყოს. - მამაო, მაინც როგორია მოძღვრის გზა და ამ გზაზე ყველაზე რთულად შესასრულებელი რა არის? - ეს გზა არის ძალიან მძიმე, მით უმეტეს, საქართველოში, მით უმეტეს, პოსტსაბჭოთა სივრცეში. ძალიან ძნელია, მოძღვარმა მუდამ მშვიდ დინებაში გაატაროს ცხოვრება. ეს გზა არის თვითუარყოფის გზა. რა თქმა უნდა, ეს გზა არის ის გზა, სადაც მოძღვარი, როგორც ადამიანი თავის თავს ეძებს და ცხოვრების საზრისს აღრმავებს. მოძღვარმა უნდა იცოდეს, რა არის მისი ცხოვრების დანიშნულება. თუ შენ არ იცი ეს, სხვას რას ასწავლი? ყველაზე რთულად შესასრულებელი კი არის საკუთარ თავზე გამარჯვება, ვნებების გაკონტროლება. ძნელია არ აყვე ისეთ სხვადასხვა ცდუნებებს, რომლებსაც საერო ადამიანებში უფრო ჩამქრალი სახე აქვს და მოძღვარში გამძაფრებულ სახეს იღებს, მაგალითად, ამპარტავნების, მაჩვენებლობის, სექსუალური და ა.შ. ფსიქიკური თავდასხმების, უხილავი ბრძოლებისა და ზრახვების გაძლება არის ძნელი. მოძღვარზე ხორციელდება ბოროტ სულთა თავდასხმები. ამიტომ მღვდელს მართებს მუდმივ რეჟიმში ყოფნა, მუდმივი დამდაბლება. მას მყარი ფსიქიკა უნდა ჰქონდეს. ეს ყველაფერი კარგად არის აღწერილი სამოძღვრო ღვთისმეტყველებაში. - ვინ, ან რა გაძლიერებთ ამ გზაზე? - მოძღვარიც ჩვეულებრივი ადამიანია და ბედნიერებას ეძებს ქრისტეში. ბედნიერების მიღწევის პროცესი ძალიან მტანჯველია. ეს მხოლოდ და მხოლოდ მართლმადიდებლურ ეკლესიაში, ღმერთთან ერთობაში მიიღწევა. ამ გზაზე, რა თქმა უნდა, მაძლიერებს ყოველივე ის, რაც ღმერთთან მაახლოებს, წირვა-ლოცვით დაწყებული და ჩვეულებრივ, იმ ადამიანური სითბოთი და სიკეთით დამთავრებული, რაც მრევლისგან მოდის. მაძლიერებს ყველაფერი ის, რაც გამოდის რუხი ყოფიერების საზღვრებიდან და მიგვითითებს იმაზე, რაც უფრო მაღლა დგას ამ ყველაფერზე. ასევე, მაძლიერებს ის, როდესაც მცირე თუ დიდ სასწაულს წავაწყდები ჩემსა თუ ადამიანთა ცხოვრებაში. მიმაჩნია, რომ ეს მოვლენები შემთხვევით არ ხდება ჩვენს ირგვლივ. ზოგჯერ ლაბირინთში მოყოლილს, მრევლის მხრიდან უცებ გამოგიჩნდება სინათლე და ამ დროს, გაუცნობიერებლად, მრევლი გამოდის მასწავლებელი, მიმთითებელი მოძღვრისთვის. ის რაღაცა ტექსტს იძლევა ღვთისგან მოცემულს, ისეთს, როგორსაც, დავუშვათ ვერ მოგცემს რომელიმე წიგნი, ან თუნდაც სასულიერო პირთან ურთიერთობა. - ე.ი. ყოფილა შემთხვევა, როდესაც გაუოცებიხართ ვინმეს, თუნდაც მრევლის ნაამბობს აღსარებაში? - როგორ არა, ძალიან ბევრჯერ. ზოგიერთი ადამიანი ისეთ რამეს გეტყვის, რაც არც ერთ წიგნში წაგიკითხავს. ზოგჯერ უცნაურ დარიგებას მოგცემს. არის ფსიქიკურად გამრუდებული ან მოძღვრის მოძულე ხალხისგან აგრესიული, უარყოფითი განწყობის ნაკადის მოდინება, დაუმსახურებელი განკითხვა, ამ დროს ცხრა ნეტარება მახსენდება ხოლმე. მიწაზე ჩვენ დიდ საიდუმლოს გავდივართ. აქ სრულდება ღვთის განგებულება და არა ჩვენ მიერ დაწერილი სცენარი. ჩვენი მიწიერი ცხოვრება არის დიდი საიდუმლო, რომელიც სიყვარულში უნდა გავატაროთ, სადაც მოთმინების არსს უნდა ჩავწვდეთ. ვინც სიტყვა სიყვარულის სიღრმეს ჩაწვდება, ის ქრისტეს შეიმეცნებს. - ხომ არ გინანიათ როდესმე, თუნდაც მღვდლობის პირველ წლებში, ეს რთული და მძიმე გზა რომ აირჩიეთ? - სინანულით არ მინანია, მაგრამ მიფიქრია, პირველ წლებში არა, უფრო მერე - ღირსი ვიყავი თუ არა ამ მადლისა, შევძლებ თუ არა ამ ჯვრის ტარებას, იქნებ, ჩემი ძალები ვერ განვსაზღვრე, იქნებ, არ ვიყავი ამ მსახურებისთვის მზად, ან მომწიფებული-მეთქი. საკუთარი თავის უსუსურებისა და უძლურების მწვავე განცდა მქონია. ეს განცდა ზოგჯერ წინააღმდეგობებით აღსავსეა, მაგრამ როდესაც ეზიარები, აღსარებას ამბობ, ისევ და ისევ ღმერთთან მიდიხარ, მეტ-ნაკლებად მშვიდ დინებაში დგება მოძღვრის სულიერი ცხოვრება. - წლების განმავლობაში, ეს ჯვარი მძიმდება თუ პირიქით? - წლების განმავლობაში ეს ჯვარი ხან მძიმდება, ხან მსუბუქდება, ხანაც მშვენდება. - ცოტა ხნის წინ, უწმინდესმა გამშვენებული ჯვრის ტარების უფლებით დაგაჯილდოვათ, რა იყოს ეს ჯილდო თქვენთვის? - ეს იყო მოულოდნელი, დაუმსახურებელი წყალობა, რომელსაც არ ველოდი და ამის არც სურვილი მქონდა. მადლობა უფალს. ამგვარ ჯილდოს ღირსების გამო კი არ აძლევენ სასულიერო პირს, არამედ, როგორც დაუმსახურებელ საჩუქარს, სტიმულს, ბიძგს იმისთვის, რომ ადამიანი ცოტათი მაინც უკეთესი გახდეს, ვიდრე არის. - მამაო, ასე მგონია, მიწიერი, მატერიალური არაფერი გიზიდავთ. - არათუ მიზიდავს, ზოგჯერ მაღიზიანებს კიდეც. ძალიან დამაბრკოლებელი და გამაღიზენებელია მატერიალურ-ბურჟუაზიული ფასეულობების დევნა. საერთოდ, ტენდენცია სამღვდელოების ბურჟუაზიულ კლასად ქცევისა, პოსტსაბჭოთა სივრცეში ბურჟუაზიული ფასეულობების შემოსვლამ შემოიტანა. ეს სამღვდელო ცდუნების ერთ-ერთი მხარეა. მღვდლობა ეს არ არის ჩინოვნიკური მოხელეობა, რომელსაც ბურჟუაზიული ფასეულობები თან სდევს. ნებისმიერ შემთხვევაში, მოძღვარი არ უნდა იქნეს მრევლისთვის დამაბრკოლებელი თავისი სატრანსპორტო, საკომუნიკაციო თუ სხვა საშუალებებით. ვიპ ცოდვები არსებობს, მაგრამ ვიპ ტაძრები, მოძღვრები და მრევლი არ არსებობს. ეს ცდუნება ნებისმიერ ფორმაციაში, ნებისმიერ დროს არსებობდა და ამან, შესაძლოა, მოძღვრები აქციოს მდიდრების მომსახურე პერსონალად. სამოძღვრო ღვთისმეტყველებაში გაწერილია ეს ყველაფერი. ამის შესახებ სახარებაშიც ვართ გაფრთხილებულნი. ადამიანი შიშველი იბადება და შიშველი მიდის ამქვეყნიდან. ასე რომ, მატერიალური ფასეულობების ზედმეტი დევნა საერო ადამიანსაც არ უნდა ახასიათებდეს, არათუ მოძღვარს. - მამაო, ზოგიერთ მრევლს აინტერესებს, როგორია თქვენი ცხოვრება ეკლესიის მიღმა. როდესაც ღვთისმსახურება, ან ლექციები არ გაქვთ, რითი ხართ დაკავებული? - თავისუფალი დრო თუ მაქვს, ვცდილობ, მეტი შევიმეცნო, უფრო მეტი მოვინდომო, დამატებით წავიკითხო საღვთისმეტყველო ლიტერატურა, საღმრთო გარდამოცემა, რომ გონება, სული განათლდეს. საკუთარი თავის მიმართ მუდამ დაუკმაყოფილებლობის გრძნობა მაქვს და მინდა, მეტად ვეძებო ჩემი თავი ქრისტეში, სამყაროში. ჩემთან სახლში მრევლიც მოდის, ვსაუბრობთ, ზოგჯერ ამას კითხვა-პასუხის სახე აქვს. საინფორმაციო გადაცემებს ხშირად ვუყურებ, რომ ვიცოდე, რა მოვლენები ვითარდება საზოგადოებაში, რა კომპლექსები აქვთ ადამიანებს, რისგან უნდა გათავისუფლდნენ, რისკენ მიისწრაფიან, რა ფასეულობები აქვთ, რას უნდა გაერიდონ. ზოგადად, მოძღვარი ძალიან ინფორმირებული უნდა იყოს, ოღონდ ქრისტიანულ კონტექსტში. ბრმად არ მიყვარს მოვლენების მიყოლა. მინდა ვიცოდე, სად ვართ და საით მივექანებით. - ჰობი თუ გაქვთ? - გამოკვეთილი ჰობი არ მაქვს. ჩემი ჰობიც და ცხოვრების საზრისიც არის სამღვდელო მსახურება. - დაგვლოცეთ და გვაკურთხეთ, მამაო. - ღმერთმა დაგლოცოთ და სიმშვიდე და სიხარული მოგცეთ. ყველას ბედნიერებას, სიყვარულში გაძლიერებას, საკუთარი ჯვრის ტვირთვას ვუსურვებ. ვეცადოთ, ბევრი ვილოცოთ, ვუმზიროთ საკუთარ ნაკლოვანებებს, შევიმეცნოთ ჩვენი შეცდომები, ცოდვები და მერე მოვინანიოთ ღვთის სადიდებლად და სულის საცხოვნებლად. ქრისტე შობილიყოს ჩვენს გულებში. ამინ! ეფემია წიკლაური | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-04) | ავტორი: დეკანოზი გიორგი სხირტლაძე | |
| ნანახია: 996 | |
შესვლა საიტზე