იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მამა გიორგი: "ვისაც სწამს ღმერთი, დღესაც არა ხილულად, მაგრამ ფარულად დევნილია"
"ნეტარ იყუნეთ თქვენ, რაჟამს გდევნიდენ და გყვედრიდენ, და თქვან ყოველი სიტყვა ბოროტი თქვენდა მომართ სიცრუით ჩემთვის; გიხაროდენ და მხიარულ იყვენით, რამეთუ სასყიდელი თქვენი დიდ არს ცათა შინა", – გვასწავლის ცხრა ნეტარებიდან ბოლო ნეტარება. ჩვეულებრივი მოკვდავისთვის ძნელია გაგება იმისა, როგორ უნდა გიხაროდეს, როცა იდევნები ან რატომ არის აუცილებელი, ამქვეყნად განსაცდელი და ტანჯვა დაითმინო, რომ ცათა სასუფეველში ჯილდო მიიღო. წმინდა მოწამეების ღვაწლი ჩვენი მიწიერი, დაცემული ბუნებისათვის ხშირად გაუგებარია. არსებობენ კი დღეს ქრისტესთვის დევნილები? ამ საკითხებზე განმარტებებს წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვაძლევს.
– მამაო, განგვიმარტეთ მეცხრე ნეტარება. რას ნიშნავს "სასყიდელი თქვენი დიდ არს ცათა"? – მეცხრე ნეტარებიდან ვიგებთ, რომ ქრისტეს სახელისათვის თავდადება, მისი მუდმივი დაცვა და თავგანწირვა საბოლოოდ გულისხმობს ცათა სასუფეველში ადამიანის დიდი ამაგის დაგროვებას. ნეტარების ეს მუხლი გულისხმობს იმას, რომ როცა ადამიანი იდევნება ან ილანძღება უფლის, ჭეშმარიტი სარწმუნოების გამო, ეს მისთვის სასოწარკვეთის ან უიმედობის საბაბი არ უნდა გახდეს. უფალი ასეთებს დიდ სასყიდელს ჰპირდება ცათა სასუფეველში, ანუ იქ, სადაც ყველაფერი წარუვალი, მარადიული და წუთისოფლისაგან განსხვავებულია. მეცხრე ნეტარება გვასწავლის, რომ წუთისოფელში ნებისმიერი დიდება, სიმდიდრე, ძალაუფლება, თანამდებობა, ძლიერება – ფიზიკური იქნება ეს თუ გონებრივი – წარმავალია, იმქვეყნიური საუნჯე კი მართლაც რომ მარადიულია. სიტყვებში "სასყიდელი თქვენი დიდ არს ცათა" მოიაზრება იმ ადამიანების უდიდესი ნეტარება, ვინც ეწამებიან ქრისტეს სარწმუნოების სახელისთვის. მრავალმა ადამიანმა, მოციქულმა და მოწამემ ღვთისთვის, მისი სიყვარულისთვის სისხლი დაათხია. მათ დაამტკიცეს ქრისტესადმი უდიდესი სიყვარული. ამიტომ ასეთებს უფალი მრავალ ჯილდოს აღუთქვამს ცათა შინა. – რატომ უნდა დაისაჯონ სიკეთისა და ჭეშმარიტების მქადაგებელნი? – ამ კითხვაზე პასუხს თავად მაცხოვარი გვაძლევს – "თუ მე მდევნეს, თქვენც გდევნიან". აქ ლაპარაკია, რა თქმა უნდა, ქრისტეს ერთგულ ადამიანებზე. საუბარია იმ ხალხზე, ვინც ქრისტეს მცნებების აღმსრულებლები იქნებიან. ის, ვინც ჭეშმარიტებას ქადაგებს, ვისაც სწამს ღმერთი და იცავს მის სახელს, ყველა დროს იდევნებოდა და დღესაც არა ხილულად, მაგრამ ფარულად დევნილია. ამ საუკუნეში მრავალი წინააღმდეგობა ხვდება ქრისტიან ადამიანს იმისათვის, რომ უარყოს ღმერთი და იცხოვროს ჩვეულებრივად, ქრისტიანობის გარეშე. ამიტომ მართლმადიდებელი მორწმუნე არ უნდა შეუშინდეს დევნას, ლანძღვას, დაცინვას, განკითხვას, არამედ პირიქით, მან უნდა დაიცვას სარწმუნოება, რომლითაც ის მოინათლა. სარწმუნოების დაცვა ქრისტიანის მოვალეობაა. ეს უნდა იყოს ადამიანთა შინაგანი მოთხოვნაც. იესო ქრისტე მოვიდა კაცთა გამოხსნისათვის, ეწამა, ევნო ჯვარზე, ადამიანებისთვის დაითმინა ყვედრება, შეურაცხყოფა, ფიზიკური ტკივილები, ხალხმა კი იგი ჯვარს აცვა. ამიტომ, როცა უსამართლოდ გვექცევიან, ყოველთვის უნდა გვახსოვდეს, რომ, პირველ რიგში, თავად უფალს ჩვენსას, იესო ქრისტეს მოექცნენ ადამიანები უსამართლოდ. ბუნებრივია, რომ ყვედრება თუ დევნილობა სამართლიანობის, ჭეშმარიტებისა და უფლის ეკლესიის გამო არ არის გასაკვირი, ვინაიდან ის ადამიანები, რომლებიც ჭეშმარიტად მორწმუნენი არიან, უცხონი არიან ამასოფლისათვის, ეს სოფელი მათ ვერ ჰგუობს, მტრობს. ამ დროს წარმოიშვება კონფლიქტი ჭეშმარიტ მორწმუნესა და ამასოფელს შორის. ამის გამო შესაძლოა, მართლაც დაიწყოს მათი დევნა და მათზე ბოროტის, სიცრუის თქმა, ცილისწამება, მაგრამ ქრისტიანი ამას არ უნდა შეუშინდეს. სწორედ ამიტომ გვყავს არაერთი მოწამე ქრისტეს სახელისთვის, სწორედ ამიტომ გვყავს ის 100 000 მოწამეც, რომელთაც თავი მოჰკვეთეს და მტკვარში გადაყარეს. – "გიხაროდენ და მხიარულ იყვენით, რამეთუ სასყიდელი თქვენი დიდ არს ცათა შინა". მამაო, როცა გვდევნიან და გვყვედრიან, მიწიერ, მოკვდავ ადამიანებს როგორ უნდა გვიხაროდეს? – სწორედ ამას გვასწავლის ნეტარების ეს მუხლი, რომ ამის გამო არამცთუ მწუხარებას არ უნდა მივეცეთ, არამცთუ სევდამ და სასოწარკვეთილებამ არ უნდა დაგვრიოს ხელი, არამედ უნდა გვიხაროდეს, როცა ჭეშმარიტი სარწმუნოებისათვის ვიდევნებით და ვიყვედრებით. ეკლესიის ისტორიაში უფლისთვის ნატანჯ ადამიანებზე ბევრი რამ არის დაწერილი და ნათქვამი. მათ ცხოვრებაში ვკითხულობთ, რომ ისინი ღმერთს მადლობას სწირავდნენ, იმის გამო, რომ ღირსნი გახდნენ უფლისათვის ყვედრების, დევნის და შეურაცხყოფის. ნეტარების ეს სიტყვები მართლაც რომ აღსრულდა წმინდანებზე და მოწამეებზე, რომლებიც სიხარულით ხვდებოდნენ სიკვდილს, რომლებსაც ბედნიერებად მიაჩნდათ ქრისტესთვის ტანჯვის დათმენა. ქრისტესთვის ტანჯვის დათმენა მორწმუნესათვის მართლაც ბედნიერებაა, რადგან ასეთ ადამიანს დიდი გვირგვინი ელის ცათა სასუფეველში. წმინდანები არამცთუ მზად ხვდებოდნენ მოწამეობრივ აღსასრულს, არამედ ზოგიერთნი ისეთ მოშურნეობასა და გულმოდგინებას იჩენდნენ, რაც ძნელად გასაგებია დღევანდელი გამიწიერებული, დაცემული ადამიანისათვის. უწინდელი მოღვაწეები ეძიებდნენ მოწამეობას, სიკვდილს ქრისტესათვის, ანუ იმას, რაც წმინდა მეფე ვახტანგ გორგასალმა უანდერძა ქართველ ერს – "ეძიებდით სიკვდილს ქრისტესთვის!". მან ის კი არა თქვა, ქრისტესთვის თავი დასდეთ, ერთგულნი იყავით მისი სარწმუნოებისაო, არამედ ეძიებდით სიკვდილს ქრისტესათვისო. ბევრი მოღვაწე სწორედ ამგვარად, საკუთარი მოწამეობრივი აღსასრულით ცდილობდა, უფლის მიმართ თავისი უდიდესი სიყვარული დაემტკიცებინა. ასეთები იყვნენ ქრისტეს ჭეშმარიტი შვილები, მიმდევრები, მაგრამ იყვნენ ასევე ცრუმოწამეებიც, ადამიანები, რომლებიც ამპარტავნების, უმეცრების, უგუნურების გამო თითქოს დევნილებაში იყვნენ, თითქოს ქრისტესთვის იდევნებოდნენ, მაგრამ ეს მხოლოდ გარეგნულად ხდებოდა. სინამდვილეში მათი მოძულების მიზეზი მათი ამპარტავნება, უმეცრება და ერეტიკოსობაა. ეკლესიის ისტორიაში არის შემთხვევები, როცა არამარტო ჭეშმარიტი სარწმუნოების აღმსარებელი იდევნებოდა, არამედ დევნას ერეტიკოსებიც განიცდიდნენ. ისინი იყვნენ განხეთქილების მოქმედნი, ეკლესიაში შფოთის შემომტანნი. ამპარტავანი ადამიანი შესაძლოა თავს დევნილად მიიჩნევდეს ან ამგვარად წარმოაჩინოს თავი. ასევე არის შემთხვევები, როცა ადამიანები ზოგჯერ ამპარტავნების გამო ცდილობდნენ, თავი სწორედ დევნილებად წარმოეჩინათ. ჭეშმარიტად ქრისტესთვის დევნილ ადამიანს აქვს თავმდაბლობა და ეს თვისება განასხვავებს კიდეც მოწამეს ცრუმოწამისაგან. ცრუმოწამე ამპარტავანია, ის ქრისტეს ერთგული კი არა, თავისი დიდების მსახურია და ამიტომ კონფლიქტშია ეკლესიასთან, საზოგადოებასთან. მას არ აკმაყოფილებს იქ არსებული მდგომარეობა, მისი ამბიცია დაუკმაყოფილებელია. ეს აუცილებელია ვიცოდეთ, ვინაიდან ჩვენი ამჟამინდელი აზროვნება გამიწიერებულია, მოვლენებსა და საგნებს მხოლოდ გარეგნულად აღვიქვამთ. იმისათვის, რომ სიღრმეში ჩავწვდეთ მოვლენებს, ამა თუ იმ პიროვნების საქციელს, სულიერება და სიბრძნე გვჭირდება, რაც, სამწუხაროდ, ბოლო დროს მეტად გაჭირდა. | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-01-22) | |
| ნანახია: 1058 | |
შესვლა საიტზე