იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მამა გიორგი: "უდროო სიკვდილი არ არსებობს!"
თითქმის ყოველდღიურად ვიგებთ ვიღაცის გარდაცვალების ამბავს, ზოგი ხანდაზმულია, ზოგიც – ახალგაზრდა. ჩვენთვის განსაკუთრებით მძიმე მოსასმენია, როცა ამ ქვეყანას ახალგაზრდა ადამიანი ან ბავშვი ტოვებს. თუმცა ეკლესია ამ საკითხს სხვანაირად ხსნის და გვეუბნება, რომ არ არსებობს უდროოდ გარდაცვლილი ადამიანი, რადგან ღმერთმა ზუსტად იცის, ვინ როდის და რატომ უნდა გაიყვანოს ამ სოფლიდან. დღევანდელი თემაც მოძღვართან სწორედ ამ საკითხს შეეხება და ტრადიციულად წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება.
– მამაო, რას ამბობს ეკლესია ან რა დამოკიდებულება აქვს უდროოდ გარდაცვლილთა მიმართ? – სიკვდილი ყველა ადამიანის ხვედრია, ადრე თუ გვიან ყველას უწევს, ზოგს ღრმა სიბერეში, ზოგსაც – ახალგაზრდობისას, მოულოდნელად, სიცოცხლის ყვავილობის ჟამს, ძალთა ჭარბობისას, იმედებისა და ოცნებების დროს. როცა უძლურებაშეპყრობილი მოხუცებული კვდება, სიკვდილის გარდაუვალობაში დარწმუნებულნი, ადვილად ვეგუებით ამას. მაგრამ როცა სიცოცხლით სავსე ახალგაზრდა ადამიანი გარდაიცვლება, ღრმა მწუხარებითა და მდუღარე ცრემლებით მივაცილებთ მას იმქვეყნად. ამგვარი სიკვდილის შემდეგ ამქვეყნად რჩებიან ქვრივები, ობლები, უმწეო და უძლური მოხუცი მშობლები. ასეთ დროს ჩვენ ჩვეულებრივ ვამბობთ: როგორ უდროოდ გარდაიცვალაო. ვკითხულობთ, თუ რატომ დაუშვა ღმერთმა ასეთი ახალგაზრდა ადამიანის სიკვდილი. ამგვარი ლაპარაკი თანდათან უხეშ დრტვინვაში გადადის და ცხოვრებით უკმაყოფილების მიზეზი ხდება. – ჭირისუფლისთვის ხომ მძიმე ასახსნელია, რატომ დატოვა მისმა ახლობელმა უდროოდ წუთისოფელი? – ჯერ ის ვიკითხოთ, შეიძლება თუ არა ახალგაზრდა ადამიანის სიკვდილი მივიჩნიოთ უდროოდ და მასზე გადამეტებული გლოვით ღვთის განგებაზე ვჩიოდეთ. ამის პასუხი მე–4 საუკუნეში წამებული წმინდა უარას ცხოვრებაში შეიძლება ვნახოთ. უარას, როცა ის ჯარისკაცად მსახურობდა, უყვარდა საპყრობილეებში ქრისტიანთა მონახულება. იგი მათ უვლიდა, ჰბანდა ჭრილობებს, აწვდიდა სასმელსა და საჭმელს. ამგვარი სიყვარულისა და დევნილ ქრისტიანთა თანადგომის გამო იგი დასაჯეს. მან მართლმსაჯულების წინაშე თამამად განაცხადა, რომ ქრისტიანი იყო, რისთვისაც აწამეს და ბოლოს თავი მოჰკვეთეს. ერთმა კეთილშობილმა ქალბატონმა, სახელად კლეოპატრამ, დიდი პატივით დაკრძალა უარა, ხოლო შემდეგ მის საფლავზე ტაძარი ააგო. ტაძრის კურთხევიდან მცირე ხნის შემდეგ ქალბატონს უბედურება ეწვია: გარდაიცვალა მისი ერთადერთი ვაჟი, ახალგაზრდა, მაგრამ უკვე მხედრის პატივს მიღწეული. მგლოვიარე დედა წმინდა უარას საფლავთან დაემხო და მთელი სულითა და გულით ევედრებოდა მას, რათა უფალს შეესმინა მისი და მიცვალებული გაეცოცხლებინა. მწუხარებისაგან, ცრემლებისა და ხანგრძლივი ლოცვისაგან დაღლილ კლეოპატრას ჩაეძინა და იხილა საოცარი ჩვენება: წმნიდა უარა გარდაცვლილ ვაჟთან ერთად ეჩვენა მას. ორივეს ნათელი სამოსელი ეცვა, თავზე გვირგვინები ედგათ და რაღაც საოცარი შუქით იყვნენ გასხივოსნებული. ამ ხილვით კლეოპატრა მიხვდა, რომ მისი შვილის "უდროო" სიკვდილი სულაც არ იყო უბედურება, არამედ ეს უფლის წყალობა გახლდათ – ამქვეყნიური ცხოვრებიდან სასუფეველში დამკვიდრება, სიხარულში, ნეტარებაში დავანება, რომელსაც მისი შვილი ამქვეყნად ვერ გამოსცდიდა, თუნდაც 100 წელიწადი როა ეცხოვრა. კლეოპატრამ შეწყვიტა მძიმე გლოვა, თავისი ქონება გლახაკებს დაურიგა, თვით კი წმინდა უარას საფლავზე აგებულ ტაძარში გადასახლდა და სიცოცხლის ბოლომდე მკაცრად მარხულობდა და ლოცულობდა. ასე დაემორჩილა იგი უფლის ნებას. – ანუ სიკვდილი ღვთის ნებითაა დაშვებული? – ჩვენ უნდა გვახსოვდეს, რომ მხოლოდ ჩვენი აზრია ის, თითქოს სიკვდილი შეიძლება უდროო იყოს. ღვთის განგებულებით, ყველა თავის დროს კვდება. იმ დროს, როცა სული შემზადებულია იმქვეყნად გადასვლისათვის. ქრისტე ხომ გვასწავლის, რომ ღვთის განგების ხელი მთელ დედამიწაზეა განრთხმული და იცავს ადამიანებს. როცა გვწამს ჩვენდამი მაცხოვრის ამგვარი მოწყალებისა, ღრმადა ვართ დარწმუნებულნი, რომ სიკვდილი შემთხვევითი როდია, არამედ ღვთის ნებითაა დაშვებული. ღვთის ნება, სრული და მადლიანი, ყველაფერს ჩვენი ბედნიერებისა და ნეტარებისაკენ წარმართავს. ამის კვალობაზე ადამიანები ვკვდებით სწორედ მაშინ, როცა ეს ჩვენთვისაა საჭირო. უფალი თავისი სიბრძნით მიგვმართავს საბოლოო მიზნისაკენ და, როცა ეს მიზანი მიიღწევა, როცა ჩვენ მიერ აღსრულებულია ამქვეყნიური სრბა, მაშინ ღმერთი იმქვეყნად გაგვიხმობს, სხვა ცხოვრებისათვის, თუნდაც ვთვლიდეთ, რომ ეს უდროო იყო. გარდა ამისა, ღმერთი თავისი მოწყალებით განგვარიდებს იმ ცოდვებს და უბედურებებს, რომლებიც მოგველის. იცის უფალმა, რომ, ვთქვათ, რომელიმე ადამიანი, თუ კიდევ იცოცხლებს, მომაკვდინებელ ცოდვებში ჩავარდება და შეუნანებელი დარჩება. ამიტომაც გაჰყავს ასეთი ადამიანი ამქვეყნიდან. ან კიდევ – ხედავს უფალი, რომ დაუძლურდა ადამიანი, დაიღალა ცხოვრების სიმძიმით, და რომ არ დაეცეს გასაჭირთან ბრძოლაში, თავისთან მოუხმობს მას. მაგრამ ჩვენი შეზღუდული გონება ვერ ჭვრეტს შემოქმედის მზრუნველობას ადამიანთა მოდგმისადმი. ამიტომაც ვწუწუნებთ, ვღონდებით, სასოს წარვიკვეთთ და ვწყევლით გაჩენის დღეს. ნუ დავიწყებთ დრტვინვას, უკმაყოფილების გამოხატვას, არამედ უმჯობესია გულმოდგინედ ვილოცოთ მისი სულის ცხონებისათვის და ვევედროთ უფალს, რათა ჩვენც მოგვმადლოს ქრისტიანობითი აღსასრული. – შეიძლება თუ არა ცოცხალ ადამიანს გამოეცხადოს გარდაცვლილი? –Öღვთაებრივი გამოცხადება არ უარყოფს იმას, რომ შესაძლებელია გარდაცვლილთა გამოცხადება. წმინდა წერილიდან ჩანს, რომ იუდეველებს ეჭვი არ ეპარებოდათ გარდაცვლილთა გამოცხადების შესაძლებლობაში. მაცხოვრის თანამედროვე იუდეველებს ამ გამოცხადების რწმენა სრულად ჰქონდათ. იესო ქრისტე საუბრობდა მასზე, როგორც უეჭველზე და არასოდეს ამბობდა რაიმე ისეთს, საიდანაც შეიძლებოდა დასკვნის გამოტანა, რომ იგი არ იწონებდა ან განსჯიდა ამ რწმენას. მოციქულებს ეჭვი არ ეპარებოდათ სულთა გამოცხადების შესაძლებლობასა და სიმართლეში: როდესაც მათ მაცხოვარი დაინახეს, რომელიც გენესარეთის ტბაზე ფეხით მოდიოდა მათკენ, თავიდან იფიქრეს, რომ სულს ხედავდნენ (მათე 14, 26). სახარებისეული მდიდარი, რომელიც ჯოჯოხეთის ტანჯვაში იყო, აბრაამს სთხოვდა, მიწაზე ლაზარე მისი ძმების გასაფრთხილებლად გაეგზავნა, რათა დაეცვა იმავე საშინელ მდგომარეობაში მოხვედრის საფრთხისაგან, რომელშიც თვითონ იმყოფებოდა. მაშასადამე, მას ეჭვი არ ეპარებოდა, რომ გარდაცვლილთა სულებს, ღვთის ნებით, შეუძლიათ დაბრუნდნენ სამყაროში და ადამიანებს გამოეცხადონ. თაბორის მთაზე იესო ქრისტეს ფერისცვალების დროს გამოჩნდნენ მოსე და ილია, მანამდე დიდი ხნის გადასულნი იმქვეყნიურ სამყაროში, და ესაუბრებოდნენ ქრისტეს (მათე 17, 3). მაცხოვრის აღდგომის შემდეგ მრავალი გარდაცვლილი აღდგა და იერუსალიმში ხალხს გამოეცხადა. გარდაცვლილ ადამიანთა სულები, ღვთის ნებით, სიკვდილის შემდეგაც არ წყვეტენ ურთიერთობას ცოცხალ ადამიანებთან. თუმცა ამ საკითხის განხილვა ძალიან სახიფათოა, მით უმეტეს, დღევანდელ რეალობაში. ამიტომ ქრისტიანს მუდმივი კავშირი უნდა ჰქონდეს მოძღვართან და მსგავსი შემთხვევები მას უამბოს, რათა ეს არ იყოს ეშმაკის საცდური. ანა ნოდია ჟურნალი სარკე N 25 | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-01-22) | |
| ნანახია: 1774 | |
შესვლა საიტზე