იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
მამა გიორგი: "რაც მღვდელი გავხდი, კინოში არ ვყოფილვარ"
– მამა გიორგი, რას ნიშნავს თქვენთვის საღმრთო მსახურების წლები? – ჩემი მოძღვრობის 17 წელი არ არის უბრალოდ 17 წელი. არამედ, ეს ქრისტესმიერი ახალი ადამიანის აგების პერიოდია. იმ ადამიანისა, რომელიც ღმრთისმსახურების პროცესში ყალიბდება. რასაკვირველია, სასულიერო ხარისხში მოღვაწეობისას ძლიერდება პიროვნების ნებისყოფა და იწრთობა მისი ფსიქო–სულიერი ენერგიები. ღმრთისმსახური უფრო მეტად ჩახედული ხდება ყოფიერების იმ სიბრძნეებსა და სიღრმეებში, რომლებსაც ჩვეულებრივი ერისკაცი ვერ ხედავს. მოძღვრობის ამ წლებში ბევრი ისეთი რამ დავინახე, რაზედაც მღვდლობამდე წარმოდგენა არ მქონია. პირველ რიგში, ჩემი პიროვნების ცხოვრების საზრისი უფრო მეტად გამეხსნა. ახალი არაფერი გამომიგონია, უბრალოდ, ღმრთის მადლით, დავუბრუნდი ჩემს თავს. – როდის აღმოაჩინეთ, რომ მღვდლობა თქვენი მოწოდება იყო? – მე ეს მაშინ აღმოვაჩინე, როდესაც ვიგრძენი, რომ ზეცა მესაუბრებოდა. ბავშვობაში საოცარი განცდა მქონდა, თითქოს, ვარკვლავები და ზეცა მესაუბრებოდნენ. ასტრონომია აქედან შემიყვარდა და ასტროფიზიკის სიყვარულის შემდეგ, მოვხვდი ფიზიკა–მათემატიკურ ფაკულტეტზე, სადაც ასტროფიზიკა ერთ–ერთი დარგი გახლდათ. ეს ცოცხალი გრძნობა დღესაც გამომყვა. ვარსკვლავებს მხოლოდ ფიზიკურ მნათობებად ახლაც ვერ აღვიქვამ, არამედ – ცოცხალ არსებებად. ბავშვობაში, როდესაც თითქოს მათთან დიალოგს ვაბამდი, ეს იყო სიწმინდის ძიებისა და სულიერი თავისუფლებისკენ გაუცნობიერებელი ლტოლვა, რაც ლოცვის, ასევე, გაუცნობიერებელი ფორმა გახლდათ. მერე ეს ლოცვის მართლმადიდებლურ წესში ვიცანი. – პიროვნულად რამდენად შეიცვალეთ? – როდესაც მღვდლად მაკურთხეს, მეორე დღეს ხალხი ვერ მცნობდა, ჩემი ახლობლებიც კი. სალამს არ მაძლევდნენ, ვერ ხვდებოდნენ, ვინ ვიყავი. მღვდლის ჩოხის გარეშეც მქონია ასეთი შემთხვევა. შინაგანი მეტამორფოზა კი თანდათანობით გამოვლინდა. ღმრთისმსახურების რიტმმა არ შეიძლება ადამიანი არ შეცვალოს. – რა განწყობით მოდიხართ ტაძარში, ხომ არ არის ერთფეროვნების განცდა? – საღმრთო მსახურებას უფალთან შეხვედრის ისეთი განცდა ახლავს, რომ არ შეიძლება ცხად, თუ დაფარულ, შინაგან, დიდ თუ პატარა სიხარულთან არ იყოს დაკავშირებული. ეს ძალიან ძლიერად მოქმედი გრძნობაა. საოცარია ის, რომ ღმერთს, როგორც ჩვილ ბავშვს, ყრმას, ისე აღვიქვამ და, აქედან გამომდინარე, მეჩვენება, რომ ბავშვი, თითქოს ძალიან ახლობელი მეძახის. ეს ისეთი ძახილია, ამ წმიდა ბგერას ისეთი ხმა აქვს, რომ არ შეიძლება ადამიანში ზებუნებრივი მადლის განცდა არ დაატრიალოს. ამიტომ ყოველი ღმრთისმსახურება უფალთან ზეიმის, დღესასწაულის, სიხარულისა და სიყვარულის გასაზიარებლად მოსვლაა. – მამაო, არაერთხელ გითქვამთ, რომ წმიდა იოანე ღმრთისმეტყველის ტაძარში უფალმა ბევრ რამეზე დაგაფიქრათ. – უნდა აღვნიშნო, ვმადლობ უფალს, რომ წმიდა იოანე ღმრთისმეტყველის სახელობის ტაძარში აღმოვჩნდი. აქ გადმოსვლამდე მე ამ წმიდანის ცხოვრებას იმდენად არ ვიცნობდი. ამ ტაძარში წმიდა იოანე ღმრთისმეტყველმა ისეთი აღზრდა ჩამიტარა, რომ არ შეიძლება, ის საყვარელ წმიდანად არ მივიღო. საოცრად ცხადი, თითქმის ფიზიკური ხილვა მქონდა იოანე ღმრთსიმეტყველისა. დიახ, ისეთ რაღაცებზე ამიხილა თვალი, რაზეც ამ ტაძარში გადმოსვლამდე წარმოდგენაც კი არ მქონდა. თითქოს, ცხადი მითითება–გაფრთხილებები მქონია მის მიერ. – მოძღვრებს დღის განმავლობაში უამრავი ადამიანის მოსმენა გიწევთ, რაც დიდ ფსიქიკურ დატვირთვასთანაა დაკავშირებული. საკუთარ თავთან მარტო დარჩენილი როგორ ახერხებთ შინაგან ნეიტრალიზებას, განტვირთვას? – ძალიან მიყვარს კლასიკური მუსიკის მოსმენა. მყავს ძაღლი და ასევე, მიყვარს მასთან ერთად სეირნობა. შევაბამ თოკს, გავიყვან ახლო–მახლო ბუნებაში და მე და ძაღლი ერთად ვფიქრობთ. ძაღლები ბავშვობიდან მიყვარს. მოგეხსენებათ, მოძღვრებს უფრო ჩაკეტილ სივრცეში, სტატიკურ მდგომარეობაში გვიწევს მსახურება, აღსარებების მიღება და ძაღლთან ერთად გასეირნება ძალიან მამშვიდებს. სეირნობა ფიზიკურ დატვირთვაშიც გადის და თან უფრო მშვიდად აზროვნებ. ამ დროს თან ვლოცულობ ხოლმე. წყნარ, მშვიდ ადგილას დღეში ერთი საათი სეირნობა სავსებით საკმარისია. – საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილებს თუ სტუმრობთ? მაგალითად, რესტორანს, ან კინო–თეატრს? – რესტორნები ბავშვობიდან არ მიყვარს. თუ ვინმე მეპატიჟება, ძალიან დიდი ბრძოლის ფასად, თავს ვაძალებ, რომ წავიდე. მასობრივი თავშეყრის ადგილებში ყოფნა არ მიყვარს. ბავშვობიდანვე უარყოფითი დამოკიდებულება მქონდა. იმიტომ კი არა, რომ ხალხი მძულს, უბრალოდ, შინაგან დისკომფორტს, შფოთსა და მოუსვენრობას განვიცდი. ასევე, არ დავდივარ კინო–თეატრებში, ამის არავითარი შინაგანი მოთხოვნილება არ მაქვს, მოძღვრობის დროს თითქმის არც ვყოფილვარ, მიუხედავად იმისა, რომ შვილი მსახიობი და ძმა რეჟისორი მყავს. – მამაო, წონასწორობიდან რამ შეიძლება გამოგიყვანოთ? – ზოგჯერ ისეთი შინაგანი სიმყუდროვე გაქვს, რომ დიდი რაღაცაც კი არ გამოგიყვანს წონასწორობიდან. ზოგჯერ, უმნიშვნელო უსიამოვნებაც კი მოთმინებას გაკარგვინებს, ეს ადამიანური უძლურებაა. რაც უფრო შევდივარ სამღვდელო მსახურებაში, მით უფრო მგრძნობიარე ვხდები და მიმძაფრდება მახსოვრობა, ანუ ყველა წვრილმანი, კარგი თუ ცუდი ხანდახან, უადგილო ადგილას, ერთდროულად მახსენდება. ზოგჯერ, ადამიანს რომ დავინახავ, მაღიზიანებს მისი პოზიცია, თითქოს სუნთქვა მეკვრება და გაბრაზებაში გადადის ჩემი საქციელი. ადამიანში რაღაცა უარყოფითს გრძნობ, ვერ ეხმარები და ამის გამო შინაგანი პროტესტის გრძნობა ჩნდება. ამიტომ გაფაქიზებულ მგძნობიარობას მოძღვარი არ უნდა აყვეს, რადგან შეიძლება ასეთმა განწყობამ მთელი მადლი დააკარგვინოს. – სამღვდელო მოღვაწეობაში თქვენი მთავარი პრინციპი რა არის? – ჩემი მთავარი პრინციპია, გავძლიერდეთ ღმრთისა და მოყვასის სიყვარულში. სიყვარული ესაა სჯულის აღმასრულებელი. ადამიანი უნდა გათავისუფლდეს ცოდვის ბორკილებისგან, ბოღმისგან. ჩვენ, მოძღვრები უნდა მივეხმაროთ მრევლს, რომ კარგი უკეთესი გახდეს, უკეთესი – საუკეთესო და ა.შ. მათ ბედნიერება მიიღონ. საოცრება ისაა, რომ სხვისი ბედნიერება შენი ბედნიერებაც ხდება და ამ ბედნიერებაში მრავლდები. – გამორჩეული ლოცვა თუ გაქვთ? – ჩემი საყვარელი ლოცვაა "მამაო ჩვენო". საოცარია, წმიდა მამები ამბობენ, ამ ლოცვის ბოლომდე გაგება მთელი სახარების შინაარსის ჩაწვდომას უდრისო. ასევე, ძალიან მიყვარს "ღმრთისმშობელო ქალწულო" და "იესოს ლოცვა". ეს 3 ლოცვა გამოკვეთილად მითბობს გულს. ამავე დროს, ეს ლოცვები ღმერთთან, ადამიანის ყველაზე მოკლედ მიმყვანებელია. ეფემია წიკლაური | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-15) | ავტორი: დეკანოზ გიორგი სხირტლაძე | |
| ნანახია: 1244 | |
შესვლა საიტზე