იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მამა გიორგი: "მღვდლის ანაფორას სიკვდილისგან რამდენჯერმე გადავურჩენივარ"
"ბავშვობიდან ყოველთვის მინდოდა ის რაღაც, რასაც მოგვიანებით გავიგე, რომ ღვთისმსახურება ერქვა. სულ მქონდა იმის მოწოდება, რომ უფლის სიტყვა შემემეცნებინა და შემდეგ ეს სიტყვა განმევრცო", – აღნიშნავს "გუმბათთან" საუბარში დეკანოზი გიორგი სხირტლაძე, რომელიც უკვე რამდენი წელია, ღვთის სიტყვას გულითადად ქადაგებს. მამა გიორგი მრავალი ჩვენგანისთვის ახლობელი და პატივსაცემი სასულიერო პირია. ზოგიერთი მას რადიო "ივერიიდან" იცნობს, ზოგი – სასულიერო სემინარია–აკადემიიდან, საეკლესიო თუ საერო პრესიდან, ზოგიც კი, უბრალოდ, მისი მრევლია და მასთან სულიერი შვილობა აკავშირებს. სწორედ ამიტომ, ვფიქრობ, რომ მის ამ ინტერვიუს ბევრი ადამიანი წაიკითხავს. ამჟამად ის წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძარში მოღვაწეობს, თუმცა, მანამდე იყო თბილისის სიონის, პეტერბურგის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლისა და ქვაშუეთის წმინდა გიორგის სახელობის ტაძრებში მსახურების წლები. ასე რომ, გამოცდილებაც და სათქმელიც მას ძალზე ბევრი აქვს.
– მამა გიორგი, მრავალი წელია, რაც ეკლესიის წიაღში ღმერთს ემსახურებით. თქვენი აზრით, რა გამოცდილება მოაქვს წლებს სასულიერო პირისთვის? – რა თქმა უნდა, მღვდლობა, უდიდესი საიდუმლო, ყველაზე მაღალი სამეუფო მსახურებაა, რაც კი შეიძლება მიწაზე არსებობდეს, თუმცა, იგი დროის ხანგრძლივობით არ იზომება. შესაძლოა, სასულიერო პირმა ერთ წელიწადში 10 წლის გამოცდილება მიიღოს და პირიქით, 10 წლის განმავლობაში ვერავითარი გამოცდილება გამოიტანოს. გამოცდილების სიმძაფრე დამოკიდებულია საკუთარი თავისა და მრევლის სულიერებაზე მუშაობის ინტენსივობაზე. ასევე, ლოცვისა და შინაგანი ძალისხმევის ინტენსივობაზე. მოძღვრის პირველი მოვალეობა ხომ მადლის დაგროვება და განვრცობაა. – გამოცდილების ფონზე, მამაო, ახლა რას ფიქრობთ, რა არის თქვენთვის მღვდლობა? – ბავშვობიდან მე ყოველთვის მინდოდა ის რაღაც, რასაც მოგვიანებით გავიგე, რომ ღვთისმსახურება ერქვა. სულ მქონდა მოწოდება იმისკენ, რომ უფლის სიტყვა შემემეცნებინა და შემდეგ ეს სიტყვა განმევრცო. ახლა ვგრძნობ, რომ მღვდლობის საიდუმლო ჩემი არსებობის ერთადერთი შესაძლებელი და ბუნებრივად გაცნობიერებული მოთხოვნილება–ფორმაა, რომელიც ჩემში არავითარი ჯილდოებისა და კარიერული წინსვლის, ან სხვა სურვილებს არ ბადებს. თვითონ ღვთისმსახურების პროცესი, უზარმაზარი და უსასრულო არსების, ყოვლადწმინდა სამების, მამის, ძისა და სულიწმინდის მსახურება იწვევს სიამოვნებას, ნეტარ განცდას. – იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძარი მეოთხეა, სადაც თქვენ მოღვაწეობთ, მანამდე სხვა ტაძრებში მსახურებდით, აქ, ქრისტეს საყვარელი მოწაფის ტაძარში როგორ გრძნობთ თავს? – სხვა ტაძრებშიც ვმსახურობდი, მაგრამ მადლობა უფალს, მოვხვდი სიყვარულის მოციქულის, ქრისტეს საყვარელი მოწაფის, იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძარში. ვფიქრობ, ეს ის ოაზისია, სადაც უფალმა მომიყვანა. ვგრძნობ, რომ ეს ტაძარი სულიერი ჰორიზონტის გახსნის, მჭვრეტელობისა და სულიერი სიღრმეეების განცდის საშუალებას აძლევს ნებისმიერ მორწმუნე ადამიანს და მით უმეტეს, მოძღვარს. მე აქ გამეხსნა ის უდიდესი საიდუმლო, რაც გამოითქმის ფრაზაში "ღმერთი სიყვარული არს", რომელიც ადრე, როგორც ინფორმაცია და გარედან შემოსული დებულება ისე მესმოდა. ამ ტაძარში სულიერი თავისუფლების გამორჩეული შეგრძნება გამიჩნდა. ჩემთვის ამ ეკლესიაში განსაკუთრებით წაიშალა ზღვარი ამა და იმ სამყაროს შორის. განცდა ღვთისა, თითქოს, უფრო ადვილი, ხელშესახები და დაუბრკოლებელი გახდა. – ღვთის განცდა ახსენეთ. შეგიძლიათ, გაიხსენოთ, უფლის შეგრძნების რეალისტური მომენტები როდის გქონდათ? სასულიერო პირები ხომ უფრო ცხადად და ღრმად გრძნობთ უფალს. – მრავალი ამგვარი შემთხვევა მახსენდება, ჯერ კიდევ პირველი სამღვდელო მსახურების დროიდან. საღმრთო მადლის მოსვლას ტალღისებურად, ფიზიკური სხეულითაც კი ვგრძნობდი. მახსოვს, პეტერბურგში მსახურების დროს, თითქმის ადამიანთაგან მიტოვებულს ღმერთი როგორ არ მტოვებდა. უფალთან მყოფობას ვგრძნობდი საოცრად. როდესაც ეკლესიიდან სახლამდე, შორ მანძილზე, თოვლსა და ქარბუქში მარტოს მიწევდა გზის გავლა, ვგრძნობდი, როგორ დამყვებოდა თან რაღაც დიდი და კეთილი. თითქოს ხმასაც აღვიქვამდი. ხანდახან უკანაც კი ვიხედებოდი, იმდენად ახლოს მესმოდა სიარულისას ეს ხმა, რაც სიმამაცესა და სიმხნევეს მმატებდა. აღვნიშნავ, რომ მხოლოდ და მხოლოდ მღვდლის ანაფორას სიკვდილისგან რამდენჯერმე გადავურჩენივარ იმ არეულობის პერიოდში, როდესაც ადამიანები ერთმანეთს არაფრის გულისთვის ხოცავდნენ. ასევე არ უნდა დავივიწყოთ ის შემთხვევები, როდესაც წმინდა ზიარებით არაერთი ადამიანი მინახავს მძიმე სენისგან განკურნებულნი. მრავალი შემთხვევა ყოფილა მკვდარი ცნობიერების ადამიანთა გაცოცხლებისა, ყველაზე ძნელია, სულიერად მკვდარი ადამიანი მკვდრეთით აღადგინო. ევქარისტიის დროს, წმინდა ზიარების მიღებისას, ასევე ხილულად, რამდენჯერმე მქონია ქრისტეს ნამდვილი ხორცისა და სისხლის განცდა. – ღვთის შეწევნას უფრო ხშირად, როდის და როგორ იგრძნობა თქვენს ცხოვრებაში? – ღვთის შეწევნას განსაკუთრებით გამოუვალ მდგომარეობებში ვგრძნობ. როდესაც გგონია, რომ ყოველგვარი შენი ძალისხმევა აბსოლუტურად უძლური და უსუსურია, თითქოს, არც შენი ლოცვა–ვედრება ჭრის და შენს მსახურებასაც ფასი აღარ აქვს უფლის წინაშე, ლამისაა, სასოწარკვეთისა და ხელის ჩაქნევის მდგომარეობას უახლოვდები და ამ დროს, ღვთის წყალობა უეცრად, დაუმსახურებლად, მოულოდნელი სიხარულის სახით გეწვევა და ლოცვითი განწყობაც, როგორც ტალღები ღვთისა მოდის და ზოგჯერ იმდენად დიდია ღვთის სიყვარული და მოწყალება მოძღვარზე, რომ გეშინია, არ წაგლეკოს. რა თქმა უნდა, მოძღვარიც განიცდის დაცემებს და სანამ ის არ შეიგრძნობს ცოდვითი დაცემის სიმწარეს, შემდეგ კი ამ დაცემიდან გამოსვლის ნეტარებასა და კვლავ ღმერთთან დაბრუნების სიხარულს, ვერც იმას შეიგრძნობს, თუ რა სიყვარული და მფარველობა აქვს სასულიერო პირს უფლისგან მოვლენილი. ესეც საოცარი, სასიამოვნო, დიდი სიმხნევის, სასოების, სარწმუნოებისა და სიყვარულის მომნიჭებელი განცდაა, რაც არ შეიძლება, არ აღვნიშნო. – მამაო, ძალიან ბევრი მრევლი გყავთ, საინტერესოა, როგორ იზიდავთ ადამიანებს? და რაში მდგომარეობს მოძღვრისა და მრევლის ურთიერთობის ჰარმონიულობა? – ნებისმიერი მოძღვარი სულიერი მაგნიტივითაა. ჩემი მრევლის მრავალრიცხოვნებას, ალბათ, განაპირობებს არა ჩემი თვისებები, რითაც არაფრით განვსხვავდები სხვა მოძღვრებისგან, არამედ მათი საღმრთო მადლისკენ სწრაფვა, ისინი ხომ ამ მადლის მისაღებად მოდიან. მოძღვარი არის მეთევზე, რომელსაც გადაგდებული აქვს სარწმუნოების ბადე, სადაც თავისი ნებით შემოსული მართლმადიდებელ ადამიანთა სულები ექცევიან. ამ სარწმუნოების ბადის მეტ–ნაკლები მოხერხებულობით განფენა და გამაგრება კი მოძღვრის პირადი ძალისხმევის საქმეა. რაც შეეხება მოძღვრისა და მრევლის ურთიერთობას, ის უნდა იყოს არა მექანიკური, არამედ, როგორც ერთიანი სულიერი ოჯახის სიყვარულებრივი ურთიერთობა. არსებობს გარკვეული საეკლესიო ეტიკეტი, რომელსაც მოძღვარმა მრევლთან ურთიერთობაში უნდა მისდიოს, მაგრამ ისიც სიყვარულის ჩარჩოებში და სიყვარულის ხარისხის თავისუფლებით. მოძღვარი მხოლოდ და მხოლოდ ჭკუის დამრიგებელი არ არის. არ შეიძლება, სულიერ შვილებთან ურთიერთობაში, ის მენტორული ტონით ცალსახა ბრძანებებით შემოიფარგლებოდეს. ქრისტე ხომ გვუებნება, მეგობრები ხართ ჩემი და არა მონებიო. მოძღვარიცა და მრევლიც მეგობრები არიან, რამეთუ მათ შორის ქრისტე არს და ეს მეგობრობა შედგება მაშინ, როდესაც სულიერი შვილი მოძღვრის წინაშე გაიხსნება და მასთან ერთად შეებრძოლება ცოდვას. მოძღვარი არის ადამიანი, რომელიც ფხიზლობს მასთან მისულ ადამიანთა სულებზე. მოძღვარს მხოლოდ და მხოლოდ სურს ერთი, გამთლიანდეს სიყვარულში უფალთან და მოყვასთან. – მამაო, ასე ჩანს, რომ ძალიან ემოციური და მგრძნობიარე ადამიანი ხართ. მოძღვრობაში ეს ხელს არ გიშლით? – თუ ქრისტიანი ადამიანი ბუნებით არის ემოციური, მან აუცილებლად უნდა გააკონტროლოს საკუთარი თავი და თუ ვერ აკონტროლებს, მაშინ ვერ ყოფილა კარგი ქრისტიანი. ეს ერთი და მეორე, სამოძღვრო მსახურების სტილი და წესი, ადამიანს მგრძნობიარეს ხდის, როგორც სხვისი გაჭირვების, ასევე სიხარულისადმი. მაგრამ ეს მგრძნობიარობა მოძღვრის მიერ თუ უკონტროლებელი გახდა, შეიძლება მას განსაცდელად ექცეს. – ადამიანებში ყველაზე მეტად რა გაღიზიანებთ? – ყველაზე მეტად ამპარტავნება, მაჩვენებლობის ცოდვა, ფულისა და ძალაუფლების სიყვარული, ასევე, მაფიოზური მზაკვრობა და განსაკუთრებით კი, მართლმადიდებელი ეკლესიისა და სასულიერო პირებისადმი უარყოფითი დამოკიდებულება მაღიზიანებს. – ადვილად ამჩნევთ ვინ რა სულის მატარებელია? – სანამ ჩემთან მოვა, თითქმის ყოველთვის ვგრძნობ, ადამიანს რა სურს. მეტ–ნაკლებად ვგრძნობ მის სულიერ ატმოსფეროს, მენტალიტეტს. ერთი ჟესტით, სიტყვითა და ინტონაციით, შესაძლოა, იგრძნო რა მოტივაცია აქვს პიროვნებას. ზებუნებრივი მგრძნობელობა არაა საჭირო, რომ ადამიანმა, მით უფრო მოძღვარმა, რომელსაც ურთიერთობის განსაკუთრებულად ინტენსიური და მდიდარი გამოცდილება აქვს, იგრძნო, ვის რა უნდა. – მამა გიორგი, თითქმის არასდროს ხართ მარტო, თქვენ ირგვლივ ყოველთვის არიან ადამიანები. ე.ი. მარტოობა არ გიყვართ? – კეთილმოსურნე და მონათესავე სულის ხალხთან ურთიერთობა სისავსის მომნიჭებელია. უფრო მეტი სულიერი მყუდროება და სიმშვიდე წარმოიშობა ამ დროს ჩემში. მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ მოძღვარი საკუთარ თავთან მარტო არასდროს დარჩეს. – ყველაზე მტკივნეულად რას და როდის განიცდით? – საკმაოდ მძიმედ განვიცდი სხვის ტანჯვას, მოუნანიებლობას, შეუგნებლობას, უმადურობას, მაგრამ ყველაზე მძიმე განცდა მოაქვს ადამიანის ღალატს. როდესაც პიროვნებას ყოველგვარ სიკეთეს გაუკეთებ, ღვთის სიტყვას, ლოცვას ასწავლი და შემდეგ ის ეკლესიას უღალატებს, ღმერთსა და მოძღვარს ზურგს შეაქცევს, ძალიან მტკივნეულია ჩემთვის. ასეთი შემთხვევები ნებისმიერი მოძღვრის პრაქტიკაში არის. ამგვარ უარყოფით გამოცდილებას ვერც ერთი სასულიერო პირი ვერ ასცდება, რაც, მე ვიტყოდი, რომ ყველაზე დიდი გამოცდილებაა. – მამაო, მაინც როგორ აფასებთ თქვენი მღვდელმსახურების წლებსა და დღევანდელ მორწმუნეთა მდგომარეობას? – ძალიან ბევრ რამეს ვნანობ, ვინანიებ, ძალიან უკმაყოფილო ვარ საკუთარი თავისა. ჩემში თუ რამე კარგია, ღვთის მადლითაა, თუმცა, ჯერ არაფრისთვის მიმიღწევია. რაც შეიძლება მეტი შანსი უნდა გამოვიყენოთ იმისთვის, რომ სწორი, მართალი მსოფლმხედველობით გავერთიანდეთ და ერთი პირითა და გულით ვადიდოთ უფალი. რა თქმა უნდა, ყველაფერი იცვლება, ერთ ადგილზე საერთოდ არაფერი დგას, მაგრამ განსაკუთრებით, უნდა ითქვას მორწმუნეთა შესახებ. ისინი გამოირჩევიან საოცარი სულიერი განვითარებადობით. მორწმუნე არის ის ადამიანი, რომელიც მუდმივად წინსვლას ცდილობს. შესაძლოა, ნახტომებით არ მიდიოდეს, მაგრამ, როგორც ყინულზე მცოცავი, ნელი ნაბიჯებით საკმაოდ ეფექტურად მიიწევდეს წინ. მორწმუნისთვის წინსვლა საკუთარ თავზე მუდმივ ძალისხმევას ნიშნავს, რადგან საკმარისია ის გაჩერდეს, მაშინვე უკან სვლას დაექვემდებარება, დაეწყება უხილავი ბრძოლები და რადგან საკუთარ ნებას ეფექტურად ვეღარ გამოიყენებს, ბოროტი ძალებისთვის მისაწვდომი გახდება. შემიძლია ვთქვა, რომ მე დღეს ვხედავ წინმავალ მორწმუნეებს. – მამა გიორგი, თქვენ ხართ ის სასულიერო პირი, რომელიც აქტიურად თანამშრომლობს პრესასთან. ამის გამო, თქვენი მისამართით კრიტიკული მოსაზრებაც გამოითქვა. მინდა გკითხოთ, ადამიანურად უგებთ ჟურნალისტებს და ინტერვიუს თხოვნისას უარს არ ეუბნებით, თუ თვლით, რომ ღვთის სიტყვის ქადაგება ამ ფორმითაც საჭიროა? – სასულიერო პირი უარყოფითად განწყობილი არ უნდა იყოს, განსაკუთრებით, საერო ადამიანების თხოვნებისადმი – იქნება ის ჟურნალისტი თუ სხვა. ამ მხრივ გამორჩევა არ არის სწორი. რადგან მღვდელი ვარ, მხოლოდ და მხოლოდ საეკლესიო პრესასთან ურთიერთობით უნდა შემოვიფარგლო? მაშინ გამოდის, რომ მოძღვარს მარტო სასულიერო პირებთან უნდა ჰქონდეს ურთიერთობა. ნებისმიერ შემთხვევაში, მე შევეცდები ყველა შანსი და საშუალება გამოვიყენო ღვთის სიტყვის გასავრცელებლად. ამიტომ არც ერთ ჟურნალისტს უარს არ ვეუბნები ინტერვიუს ჩაწერაზე, თუნდაც ის საერო პრესის წარმომადგენელი იყოს. მართალია, ჩვენ ვერ მივედრებით უფალს, მაგრამ ქრისტე როგორ ხალხში ქადაგებდა?! და ცოდვილმა მოძღვარმა რომ საერო გაზეთს ან ჟურნალს ინტერვიუ მისცეს, ამაში დასაძრახი რა არის? არც ერთმა მოძღვარმა უარი არ უნდა თქვას ღვთის სიტყვის ქადაგების ამ შესაძლებლობაზე. გავისხენოთ პავლე მოციქული, თუნდაც სხვა მოციქულები, ისინი ყველას თავის ენაზე ესაუბრებოდნენ და ცდილობდნენ, ღვთის სიტყვა ყველასთვის მიეტანათ. მით უფრო დღეს, როდესაც მართლმადიდებლური ეკლესიის მსოფლმხედველობა ასე აუცილებელია ადამიანთათვის, ჩვენ, ყველგან და ყოველთვის, შესაძლებლობისა და საღი აზრის გათვალისწინებით, უნდა ვიქადაგოთ ღვთის სიტყვა. მე ვთვლი, რომ ეს არა მარტო კარგია, არამედ აუცილებელიცაა. – ბოლოს, მამაო, დალოცეთ და აკურთხეთ, მართლმორწმუნე მრევლი. – ღმერთმა დალოცოს და ამრავლოს ჩვენი მრევლი. ვუსურვებ სულიერ გამთლიანებას, რათა მათი ცხოვრება ღვთის ნების აღსრულების ერთი დიდი პროცესი ყოფილიყოს და გზა ხსნილი ჰქონოდეთ ღვთის სადიდებლად და სულის საცხოვნებლად, ამინ! ეფემია წიკლაური | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-01-22) | ავტორი: დეკანოზი გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 979 | |
შესვლა საიტზე