იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მამა გიორგი: "მართლმადიდებლობა ღვთივგამოცხადებული რელიგიაა"
"ქრისტიანმა გონებრივი ძალები უნდა ავარჯიშოს მშვენიერების შემეცნებასა და სრულყოფილების აღქმაში, ყოველივეში ღვთის ყოვლისშემოქმედი ხელი დაინახოს. ქრისტიანობა გულის რელიგიაა, მაგრამ გონებასაც არ გამორიცხავს. გონება გადამწყვეტ როლს თამაშობს ადამიანის ცხოვრებაში. უფლისმიერი მადლითა და საკუთარი ძალისხმევით მონდომებული მორწმუნე ადამიანი შეიმეცნებს რა ჭეშმარიტებას, თავისუფლდება მონობისგან, საკუთარ ცხოვრებას საღ აზრსა და სახარებისეულ ნორმებს უმორჩილებს", – აღნიშნავს "გუმბათთან" საუბარში დეკანოზი გიორგი სხირტლაძე, რომელიც დღევანდელ ინტერვიუში ღვთისმეტყველების შემეცნების აუცილებლობაზე გვესაუბრება.
დეკანოზი გიორგი: – თუ გვინდა, რომ მართლმადიდებლური ცხოვრება მთელი თავისი მადლით მივიღოთ და მარადიულობას აქ, მიწაზე ვეზიაროთ, აუცილებელია, საკუთარი თავისადმი ყურადღებით ვიყოთ. ჩვენი თავი მოყვასისგან იზოლირებულად არ უნდა აღვიქვათ. "გიყვარდეს მოყვასი შენი, როგორც თავი შენი", – გვასწავლის უფალი, მაგრამ ამ შემთხვევაში მოყვასი შენი საკუთარი თავია, შენი გაგრძელებაა. ზოგადად კი, შენ გენერირებ საკუთარ გარემოს. თუ კეთილი ხარ, შენთანაც კეთილი მოვა. თუ სულიერად დიდი ხარ, ყველაფერი დიდი გამოჩნდება, თუ პატარა და მეწვრილმანე ხარ, ყველაფერი ღატაკი და უბადრუკი მოგეჩვენება. ადამიანისთვის მთავარი სულიერი სიმდიდრეა. თუ გვინდა, რომ გლობალურ, ფუნდამენტურ კითხვებზე პასუხები მივიღოთ და ღმერთის შემეცნების წყურვილი დავიკმაყოფილოთ, უნდა ვეცადოთ, რაც შეიძლება, მეტი ღვთისმეტყველური ცოდნა დავაგროვოთ, მეტი მონაწილეობა მივიღოთ ღვთისმსახურებაში. ანუ სულიერ, ინტელექტუალურ შემეცნებას, პარალელურად თან უნდა სდევდეს აღსარებისა და ზიარების საიდუმლოებებში მონაწილეობით ცოდნის მიღება. ეს ერთი მედლის ორი მხარეა. დღეს ჩვენ ვცხოვრობთ კულტურათა დიალოგის ხანაში. ამიტომ ამ დიალოგს ვერ ავცდებით და სასურველია, ის ჩვენი გამარჯვებით დამთავრდეს. ანუ განხორციელებულ იქნას ქრისტიანული სარწმუნოების უპირატესობა. ამისთვის კი ღრმა ცოდნაა საჭირო. მართლმადიდებლობა ღვთივგამოცხადებული რელიგიაა. აუცილებლად უნდა ვიცოდეთ ჩვენი წერტილი ანუ მართლმადიდებლური სარწმუნოების გასაღების გასაღები. ესაა წმინდა წერილი, დოგმატური, მორალური, ლიტურგიკული, ძირითადი ღვთისმეტყველება და ა.შ. უნდა ვიცოდეთ სამყაროს მეცნიერული სურათი, რათა ნებისმიერ კრიტიკულ საკითხზე პასუხის გაცემა შეგვეძლოს, რათა არ დავბრკოლდეთ კომპეტენტური, რელიგიური პასუხების გაცემის დროს. საერთოდ, რაც უფრო მეტ ცოდნას მიიღებ, მით უფრო დიდი ადამიანი ხარ, მეტად გაიზრდები და სხვასაც არგებ. პირველ რიგში კი, ეს ცოდნა, ღვთის სადიდებლად და სულის საცხოვნებლად უნდა იქნას გამოყენებული. ეს განსაკუთრებით ღვთისმეტყველების ცოდნას ეხება. აქედან გამომდინარე, ცოდნა სასურველი კი არ არის, არამედ, გვევალება. უნდა შევეცადოთ, ყველაფერი გავიგოთ და დავიმახსოვროთ. მით უმეტეს, რომ მორწმუნე ადამიანის ცოდნისა და მახსოვრობის ხარისხი სულ სხვაა, ვიდრე ურწმუნოსი, რადგან ქრისტე ზიარებით აღადგენს მთელ ადამიანს და აქედან, მახსოვრობის ძალებიც აღდგება. მახსოვრობა ღვთის ერთ–ერთი ხატება და მსგავსებაა ადამიანში. ქრისტე ადამიანს მთელი არსებით აღადგენს. ამიტომ ეცვა ჯვარს ჩვენთვის, დასთხია სისხლი და ეწამა, რათა ჩვენ განვკურნებულიყავით და აღვდგომილიყავით. ამას ჩვენთვის არაფერი ენანება, მაგრამ დასანანია ის, რომ ადამიანი თვითონ არ იჩენს ინიციატივას, არ უნდა განკურნება. მას უნდა ჰქონდეს ნებელობითი თანხმობა ღვთის ნებაზე, რათა სწორი არჩევანი განახორციელოს. ყველაფერი იმისკენ მიდის, რომ ადამიანმა თავისუფალი ნების სწორი რეალიზაცია მოახდინოს და აღიქვას ეს სამყარო არა როგორც ილუზია, არამედ ისე, როგორც ის არის. ამისთვის კი უნდა შეისისხლხორცოს ის მადლი, რომელსაც ზიარება იძლევა. ადამიანისთვის მთავარია მართლმადიდებლური სწავლების სწორი ცოდნა. როცა ის არჩევს ავსა და კარგს, როცა იცის, რა შეუშლის და რა შეუწყობს ხელს სწორი მსოფლმხედველობის შექმნაში, მაშასადამე, ეს ადამიანი ბრძენია. ერთ–ერთი ფილოსოფოსი ამბობს, რომ სიბრძნე სხვა არაფერია, თუ არა შენი შეთქმულება შენივე არაადეკვატურობის წინააღმდეგ. ანუ შენი შეთქმულება იმ რეალობისადმი, რაც არასწორსა და არაადეკვატურს გხდის. – ე.ი. აუცილებელია, ქრისტიანმა იცოდეს ღვთისმეტყველება? – ძირითადი კითხვები, რაც ადრე თუ გვიან ადამიანს დააფიქრებს, ესაა, ვინ ვართ ჩვენ, საიდან მოვდივართ, სად მივდივართ, რა შეგვიძლია ვიცოდეთ, რა უნდა ვაკეთოთ, რას შეგვიძლია დავეყრდნოთ და რისი იმედი უნდა გვქონდეს. თუ არა ქრისტიანულ სწავლებაში, სხვაგან ვერსად მივიღებთ პასუხებს იმ ფუნდამენტურ კითხვებზე, ცხოვრების იმ მარადიულ საკითხებზე, რომლებიც ჩვენს გულში ყოველთვის იქნება დასმული. მათ კი უნდა გაეცეს სწორი პასუხები. ამისთვის საჭიროა, კარგად ვიცოდეთ ღვთისმეტყველება. ღვთისმეტყველება გვასწავლის, თუ რატომ არის სამყარო ისეთი, როგორიც არის, საიდან დაიწყო დედამიწაზე ცხოვრება, ვინ შექმნა სამყარო და ადამიანი, რატომ არსებობს ბოროტება და სიკვდილი, ვინ და რა არის ამ ყველაფრის საფუძველი, თავი და თავი, ვის წინაშე ვაგებთ პასუხს? ადამიანი ერთადერთი არსებაა სამყაროში, რომელსაც პასუხისმგებლობის გრძნობა აქვს. პასუხისმგებლობის მცნების ხარისხი კი, ადამიანში ღვთის მცნებების დაცვით ვლინდება. რით აიხსნება ადამიანის სიხარული და მწუხარება? რა არის სინდისის ქენჯნა? სინდისი ეს ის უნარია, რომელიც ადამიანში ღმერთმა ჩადო, როგორც ერთ–ერთი ხატება და მსგავსება ღვთისა. როცა ცოდვას სჩადის, სინდისის ქენჯნას განიცდის. ამ დროს კი ღმერთს მიეახლება. აქედან გამომდინრე, გინდა თუ არ გინდა, ყველა ეს კითხვა ღმერთთან მიდის, რაშიც დიდი საიდუმლოა ჩადებული. მართლმადიდებლური ღვთისმეტყველება ამ ყველაფერზე პასუხს იძლევა. ღვთისმეტყველების შემეცნება ისე უნდა წარიმართოს, რომ ადამიანმა შინაგანი ტრანსფორმაცია და მეტამორფოზა განიცადოს, ანუ ის გახდეს უკეთესი, ვიდრე მანამდე იყო. პარალელურად, პრაქტიკულ ღვთისმეტყველებაში უნდა მიიღოს თანამონაწილეობა. ეს იქნება გამოხატული წირვა–ლოცვაზე დასწრებით, ზიარებით, აღსარებით და ა.შ. ნებისმიერი ადამიანი ვალდებულია, ღვთისმეტყველება იცოდეს, მეტ–ნაკლებად განათლებულმა კი, კატეხიზმო მაინც, რადგან მორწმუნეს ფუნდამენტალურ საკითხებზე რწმენით გაჯერებული ცოდნა თუ არა აქვს, აუცილებლად ცდომილებაში შევა და ცოდვაში ჩავარდება. ქრისტიანული სარწმუნოების ჰორიზონტი უსაზღვროა და მასში ყოველთვის მოიძებნება პასუხები და გადაწყვეტილებები. ვინც იზოლაციის სურვილით გარშემო კედლებს იგებს, ის სასოწარკვეთილებასა და ჩიხურ მდგომარეობაში მოექცევა. – ღვთისმეტყველების შემეცნება სულიერი მოძღვრის გარეშე შესაძლებელია? – მოძღვარი არა მარტო ჭკუის დამრიგებელია, არამედ ღვთისმეტყველების პრაქტიკული აღმსრულებელიც. ღვთისმეტყველების თავი და თავი კი რწმენაა. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ადამიანს სიხარული არც მსახურებასა და არც ცხოვრებაში ექნება. – საღვთისმეტყველო საკითხებში, ხშირად, არაეკლესიური ადამიანები უკეთესად ერკვევიან. ინტერესის დონეზე მისი გაცნობა საშიში ხომ არ არის? – ღვთისმეტყველების მხოლოდ და მხოლოდ ცნობისმოყვარეობით კითხვა საშიშია. ამ სწავლებიდან მიღებული ცოდნით, სწორად უნდა იქნეს ადამიანის ცხოვრებაში მისი თავისუფალი ნება რეალიზებული, რათა პიროვნება უკეთესი გახდეს. ე.ი. უნდა აღმოცენდეს ცვლილებათა დადებითი რიგი და არა პირიქით. წარმატება, ესაა დადებითი ცვლილებები, ხოლო წარუმატებლობა – უარყოფითი ცვლილებები. – მამაო, ბევრს აინტერესებს, რა არის ღვთის განგებულება, მაგრამ ამ კითხვაზე პასუხი ყველას მიეცემა? – აინტერესებთ, რატომ წვალობს მართალი ადამიანი და რატომ ხარობს ბოროტი, რატომ არის მართალი ღარიბი და ვიღაც ამორალური – მდიდარი. ისმის კითხვა, არსებობს თუ არა მარადიული, რასაც შეიძლება დაეყრდნო? ხშირად ამბობენ, რომ ყველაფერი წარმავალია, ამაოა. ამასთანავე, ეკლესიასტეში ნათქვამია "ნათესავი წარვალს, ნათესავი მოვალს, ქვეყანა ჰგიებს უკუნისამდე". რაშია ამ სიტყვების აზრი? ვინ გვამხნევებს? ვინ გვცემს ნუგეშს? ვინ შეგვეწევა იმ გამოუვალ მდგომარეობაში, რომლებშიც ჩვენ ვვარდებით ხოლმე ჩვენივე დაცემული ნებისა და სისუსტეების გამო? ვინ მოგვცემს ძალას ცხოვრებისა, რომელიც სიკვდილის მზადებისთვის პროცესში შეგვეწევა? ყოველივე ამ კითხვაზე პასუხი იმას მიეცემა, ვისაც სწამს, ვისაც ჭეშმარიტი რწმენა აქვს. ვისაც რწმენა არ აქვს, ის ამას ჩათვლის ერთ–ერთ ალტერნატიულ ინფორმაციად, რომელიც ცხოვრების რომელიმე შემთხვევაში გამოადგება, რათა სხვას თავი მოაწონოს ჭკვიანური პასუხის გაცემით. ძირითადად, ადამიანს ცხოვრებაში წინსვლისთვის რწმენით მიღებული ცოდნა ეძლევა. ამ საკითხების ცოდნა და გარკვევა არამარტო სასულიერო პირისთვის არის საჭირო, არამედ ყველა მართლმადიდებელი ადამიანისთვისაც. ეფემია წიკლაური | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-01-22) | ავტორი: დეკანოზი გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1289 | |
შესვლა საიტზე