იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მამა გიორგი: "კეთილი საქმის კეთება ხვალისთვის არ უნდა გადადო"
ქრისტიანული ცხოვრება დიდ სულიერ სიფხიზლესა და სიფრთხილეს მოითხოვს. როგორც ეკლესიის მამები გვასწავლიან, ჭეშმარიტების გზაზე, ადამიანს მრავალი საცდური და დაბრკოლება ელოდება, მაგრამ გონივრული, ბრძნული მიდგომით მორწმუნე ყოველ განსაცდელს გადალახავს და ღვთის სიყვარულსაც მოიპოვებს. სულიერ საკითხებთან დაკავშირებით "გუმბათს" წმიდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ეკლესიის მღვდელმსახური, დეკანოზი გიორგი (სხირტლაძე) ესაუბრა.
– მამა გიორგი, ადამიანი ყოველთვის ბოროტისა და კეთილის არჩევანის წინაშე დგას, თითქოს ეს ბრძოლა მუდმივად ჩვენშია. რამდენად შესაძლებელია ამ 2 საწყისის გარჩევა და საერთოდ, რას მოუწოდებს სულიწმიდა ქრისტიანს? – სულიწმიდა ადამიანს მოუწოდებს, ერთხელ და სამუდამოდ მოინანიოს ცოდვები, მოსპოს ბოროტება თავის თავში, შეუერთდეს ღმერთს, ოღონდ არ დაკარგოს საკუთარი პიროვნება. ბოროტება არ არსებობს მცენარეში, ცხოველში, და საერთოდ, არ არსებობს ბუნებაში. ბოროტება მხოლოდ და მხოლოდ პიროვნებაშია. ეს იმიტომ, რომ ადამიანი ცოდვით დაეცა. ბოროტებაა, როდესაც ადამიანი ჯიუტად ეწინააღმდეგება ღვთის მცნებებს, უფლის მადლს. ყველა ადამიანი საკუთარ თავში ატარებს ბოროტებასაც და სიკეთესაც. საკუთარ თავში ატარებს ამ ბრძოლის ველს. იმისთვის, რომ გაარჩიოს სიკეთე და ბოროტება, ადამიანმა საკუთარ თავში უნდა ჩაიხედოს. ჩვენ ვართ ისეთები, როგორი ცხოვრების წესითაც ვცხოვრობთ. თუ ჩვენ არ ვცხოვრობთ ქრისტიანულად, ჩვენი სულიერი მდგომარეობა არ იქნება დაწყნარებული, მშვიდი ვერ იქნება. ჩვენი ყოფა განპირობებულია ჩვენი აზრებით, სურვილებით. ჩვენ ვართ ისეთები, როგორებიც გვინდა, რომ ვიყოთ. თუ ვინმემ არ იცის, რა უნდა, ნურავის დააბრალებს იმას, რომ ერთ მშვენიერ დღეს მართლა არაფერი ექნება. შენ თუ არ იცი, ცხელი ხარ თუ ცივი, ქრისტესი ხარ თუ არა, თუ არ იცი, ვინ ხარ და რა გინდა, ნუ დააბრალებ სხვას, თუ მართლაც ვერ მიაღწევ სრულყოფილებას. – მაგრამ სრულყოფილებისკენ სწრაფვას ხომ გამუდმებით ახლავს თან ბრძოლა, შინაგანი თუ გარეგანი წინააღმდეგობები, რასაც გამკლავება სჭირდება. – შეიძლება ადამიანს ჰქონდეს გარეგანი წინააღმდეგობები, მაგრამ ჭეშმარიტ მორწმუნეს ეს წინააღმდეგობები თავისუფლებას არ უზღუდავს. მორწმუნე ადამიანი წინააღმდეგობებით უფრო ძლიერდება. ურწმუნო, ათეისტ, არაქრისტესმიერ ადამიანს მცირე წინააღმდეგობაც კი ასუსტებს და ტეხს. უნდა გვახსოვდეს, რომ წინააღმდეგობა მხოლოდ და მხოლოდ ცხოველს აღიზიანებს. ის ბრაზდება, იღრინება, შეიძლება, გაცოფდეს კიდეც. ადამიანი ხომ განსხვავდება ცხოველისგან? წინააღმდეგობით კი არ უნდა გაღიზიანდეს, გაბოროტდეს ან ურწმუნოებაში ჩავარდეს, პირიქით, უნდა გაიზარდოს სულიერად. – ადამიანს უამრავი უძლურება ებრძვის, ირგვლივ სულ საცდურია, რასაც სულში ქაოსი შემოაქვს. როგორ უნდა შეინარჩუნოს ადამიანმა გული წმინდად, რომელიც უფლის სავანეა? – უნდა ვერიდოთ ზედმეტ გართობებს, სიამოვნებებს. ვერიდოთ სულმოკლეობასა და ისეთ შემთხვევებს, როდესაც ჩვენი შინაგანი სიმშვიდე ირღვევა. თუ სადმე ყოფნა არ მოგწონს და გული გემღვრევა, არავინ გაძალებს, ნუ მიხვალ იქ. ადამიანს მრავალმხრივი უძლურება ებრძვის. ეშმაკიც უამრავ ხერხს იყენებს იმისთვის, რომ ჩვენი შინაგანი სიმშვიდე დაირღვეს. უნდა ვიფხიზლოთ, ვიფრთხილოთ და, თუკი შინაგანი სიმშვიდე მაინც დაგვერღვევა, არ უნდა შევშინდეთ. პირიქით, მთელი ჩვენი გრძნობები, სულიერი ძალები უნდა მოვიკრიბოთ, რათა სიმშვიდე აღვიდგინოთ. ჭრელ საზოგადოებაში გვიხდება ყოფნა. ყოველ წამს განსაცდელი და გამოცდა გველოდება. ჩვენ გარშემო უამრავი ადამიანი ტრიალებს, უამრავი ბოროტი სულია მათ შორის, ისინი მოქმედებენ ჩვენს ფსიქიკაზე, შემოდიან ჩვენში და ამიტომ უნდა ვეცადოთ, არანაირი ბოროტება არ მივუშვათ ჩვენს გულებამდე. გვახსოვდეს, რომ ის განსაცდელები, რომლებსაც ღმერთი გვიგზავნის, ჩვენს სასიკეთოდაა მომართული, ან ჩვენს გამოსაცდელადაა გამიზნული, ამიტომ არ გვმართებს წუწუნი. ეს ის წინააღმდეგობებია, რომლებიც აუცილებლად უნდა გადავლახოთ, რათა სულიერად გავიზარდოთ და ღვთის სიყვარული მოვიპოვოთ. – მამაო, ხშირად ამბობენ, რომ ლოცულობენ, ევედრებიან ღმერთს, მაგრამ თითქოს არსად ჩანს სულიწმიდის შემწეობა. – შეიძლება, ადამიანს ბევრჯერ უნდა, რომ მას სულიწმიდა უძღვოდეს წინ, მაგრამ ვთხოვთ კი მას გულწრფელად დახმარებას? თუ სარწმუნოებით ვთხოვთ, იგი აუცილებლად დაგვეხმარება – ან ლოცვის დროს ვიგრძნობთ, ან მოძღვრისგან გვეუწყება. სარწმუნოებისაებრ თქვენისა მოგეცეთ თქვენო, – გვეუბნება უფალი, – ითხოვდეთ და მოგეცეთო. ხშირად უნდა ვევედროთ სულიწმიდას, რომ დაგვეხმაროს. ყურადღებითა და გულწრფელად უნდა ვილოცოთ სულიწმიდის მიმართ. როდესაც ჩვენ "მეუფეო ზეცათაოს" ვამბობთ, ნუგეშისმცემელი სული მოდის ჩვენთან და ყურადღებით უნდა ვიყოთ, რათა მას ისე დავხვდეთ, როგორც უფალს ეკადრება. ქედმაღალი და ამპარტავანი ადამიანი უფალს არ უყვარს. ვინც თავს აიმაღლებს, ის აუცილებლად დამდაბლდება. უნდა ვეცადოთ, რომ ბოროტება არ ჩავიდინოთ. შეიძლება შევცოდოთ, მაგრამ, რაც შეიძლება მალევე უნდა მოვინანიოთ და ცოდვა უარვყოთ. ადამიანზე ბევრი რამ არის დამოკიდებული. ჩვენს თავისუფალ ნებაზე დამოკიდებულია, როგორ არჩევანს გავაკეთებთ, ქრისტესმიერად მივიჩნევთ საკუთარ თავს, თუ ეშმაკის საკუთრებად. ხშირად ვამბობთ, რომ დეპრესიაში ვართ, პრობლემები გვაქვს. რატომ ვარდება ადამიანი დეპრესიაში? რატომ ემართება ნევროზი? იმიტომ, რომ მას არ მოუხმია, არ დაუძახია სულიწმიდისთვის. უთხოვნელად კი დახმარება არ მოდის. რა თქმა უნდა, უფალი ყოველთვის შველის ადამიანს, მაგრამ თუ პიროვნებას თავისი თავი ბოროტებისკენ მიჰყავს, ის მოტოვებულია. თუ ჩვენ არ შევიცვალეთ, არ ვიცვალეთ ფერი, თუ არ გარდამოვიდა ჩვენზე სულიწმიდა, თუ არ ვიშვით ქრისტეში, სასუფეველში ვერ შევალთ. ჩვენს გონებაში ბუდობს ბოროტიცა და კეთილიც. ურწმუნოება დაუდევარ სტუმარს ჰგავს, რომელიც აგირევ–დაგირევს ყველაფერს და წავა. ასევე არეულ გონებას გიტოვებს ურწმუნო აზროვნება. გონიერი, მორწმუნე ადამიანი კი, პირიქით, ალაგებს, წმენდს სულს ყოველგვარი ბიწისგან, საკმეველს დაანთებს, გააღებს ფანჯრებს, ანიავებს და ყველაფერი იწმინდება ბოროტისაგან. თუ ჩვენში გაიწმინდება გზები, თავისთავად შემოვა უფალი. დაუბრკოლებლად შემოვა უფალი ჩვენში ხშირი ზიარებით, ხშირი აღსარებით, მარხვით, ლოცვით, სიმშვიდითა და სიწყნარით. – აღნიშნეთ, რომ ხშირად უნდა ვევედროთ უფალს. ეს არ იქნება ღმერთის ზედმეტად შეწუხება? – ხშირად უნდა ვევედროთ უფალს. თუ ადამიანებისთვის არ გვერიდება რამის თხოვნა, მით უფრო არ უნდა მოგვერიდოს უფლისთვის. ღმერთს ხომ შენობით მივმართავთ და მამას ვუწოდებთ, როგორც ტოლს, მეგობარს, ისე ვესაუბრებით. თუ ჩვენი თხოვნა ჩვენთვისვე არ იქნება საზიანო, მას აუცილებლად შეგვისრულებს ღმერთი. მხოლოდ მოძღვარი კი არა, ყოველი მორწმუნე ღვთისმსახურია. რასაც მოძღვართან მოვინანიებთ, გავხსნით, ვეზიარებით, განვიწმინდებით, იმისგან იქაც თავისუფლები ვიქნებით. ამიტომ ყველამ უნდა მოვინანიოთ აქ, მიწაზე. იმქვეყნად მონანიება აღარ შეიძლება. მონანიების საიდუმლოში სულიწმიდა არ მოქმედებს, აქ უნდა ცხონდე და არა მერე, დღეს უნდა ივარგო, დღეს უნდა იყო ქრისტიანი, დღეს გიყვარდეს, დღეს გაუგო, დღეს მიიღო რჩევა, დღეს აპატიო შენს მოყვასს, დღეს ილოცო. კეთილი საქმის კეთება ხვალისთვის არ უნდა გადადო. – როგორ უნდა მივხვდეთ, ვცხოვრობთ თუ არა ღვთისთვის მოსაწონად? – მართლმადიდებელ ქრისტიანს არ შეჰფერის ბილწსიტყვაობა, დაცინვა, ამაოდ მეტყველება. იგი მუდამჟამს სამადლობელს უნდა აღავლენდეს უფლის მიმართ. არც ერთ მეძავს, უწმინდურს, ანგარებით შეპყრობილს, კერპთმსახურს არ აქვს ქრისტეში და ღვთის სასუფეველში მემკვიდრეობა. სხვათა შორის, კერპთმსახურება მარტო კერპებისადმი მსხვერპლის შეწირვა კი არ არის, კერპია ყველაფერი, რასაც ჩვენ ღმერთზე მაღლა ვაყენებთ, იქნება ეს ქონება, ფული, თანამდებობა თუ სხვა რამ. გამოსცადეთ, რა არის უფლის მოსაწონი. როცა რაღაცის გაკეთებას დააპირებთ, ჩაიხედეთ გულში, არის ეს საქმე უფლის მოსაწონი? არის ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის, წმინდანთა მოსაწონი? გული პასუხს უმალ მოგვცემს. მაშ, ფრთხილად მოიქეცით, არა როგორც უგუნურნი, არამედ როგორც ბრძენნი. – მამა გიორგი, მაინც, რასთანაა ურწმუნოება დაკავშირებული? საეკლესიო სწავლების ფართოდ გავრცელების მიუხედავად, ჯერ კიდევ მრავალ ადამიანს აქვს მცდარი წარმოდგენები და ურწმუნოებაში რჩება. – ყოველგვარი ურწმუნოება დაკავშირებულია მცდარ წარმოდგენებთან. ყველა ცოდვა, ყველა მცდარი წარმოდგენა არის შხამი ადამიანისთვის. ჭეშმარიტი ცოდნა გვანიჭებს საკუთარ თავზე ძალაუფლების მოპოვების საშუალებას. უცოდინრობა ან მცდარი წარმოდგენა კი ჩვენს ცნობიერებას წამლავს. ერთი ადამიანი ძალიან დაღონებული იყო იმის გამო, რომ არ ჰქონდა ფეხსაცმელი. დაიწყო დრტვინვა, წუწუნი. ლამის ღმრთის გმობაში ჩავარდა. მე ვლოცულობ, ფეხსაცმელები კი არა მაქვს, რომ ტაძარში წავიდეო, – ამბობდა. ბოლოს ადგა, ჩაიცვა თავისი ძველი, დაგლეჯილი ფეხსაცმელები, როგორც იქნა, მიჩანჩალდა ტაძრამდე. ხედავს, ტაძრის შესასვლელში ზის ვიღაც, რომელსაც ფეხები არა აქვს და მოწყალებას ითხოვს. ამის შემხედვარემ, სირცხვილი იგრძნო, შევიდა ტაძარში და ხმადჰყო ღვთისა მიმართ: გმადლობ, უაფლო, მე ფეხები მაინც მაქვს, ამ საცოდავს კი არა აქვსო. ურწმუნო ადამიანი, უფეხო ადამიანს ემსგავსება. მორწმუნე ადამიანებმა უნდა გავიჭირვოთ, მივიდეთ ტაძრამდე და ფეხსაცმელებსაც ვიშოვით. იქნებ, გვაჩუქოს ვინმემ. მაგრამ როდესაც ადამიანს არა აქვს ხელი, ფეხი, თვალის ჩინი, მას ამ დანაკარგს ვერავინ აუნაზღაურებს. როდესაც თვალები გაქვს და ხედავ, ყურები გაქვს, გესმის, გზაც გამოჩნდება. ეფემია წიკლაური | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-08-16) | ავტორი: დეკანოზი გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1646 | |
შესვლა საიტზე