იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მამა გიორგი: "ამ მარხვას განსაკუთრებული განსაცდელები ახლავს"
როგორც წმიდა მამები გვასწავლიან, მარხვა დასაბამიდან მოდის და რჯულზე უფრო ძველია. წელიწადში დაწესებულია ოთხი დიდი მარხვა, რომელიც წინ უძღვის ოთხ დიდ დღესასწაულს. მათგან ყველაზე ხანგრძლივი დიდი, წმიდა მარხვაა. იგი აღდგომის წინ, 49 დღით ადრე იწყება და აღდგომის დღესასწაულამდე გრძელდება. დიდმარხვის თემასთან დაკავშირებით გვესაუბრება იოანე ღმრთისმეტყველის სახელობის ტაძრის მოძღვარი, დეკანოზი გიორგი (სხირტლაძე).
– მამა გიორგი, დიდმარხვის მეორე კვირა დაიწყო. ჩვენს მკითხველს კიდევ ერთხელ განუმარტეთ, რა მახასიათებლებით გამოირჩევა აღნიშნული მარხვის პერიოდი სხვებისგან? – მოგეხსენებათ, მარხვა არ არის მარტო სახსნილო საკვებისგან თავშეკავება, არამედ, პირველ რიგში, ეს არის სულიერი ასკეზის პერიოდი. ეს მარხვა თავისი ხანგრძლივობით გამოირჩევა. იგი გარდამავალ პერიოდს ემთხვევა და სეზონური თავისებურებითაც ხასიათდება. დიდმარხვის მთავარი დატვირთვა მაინც ის არის, რომ იგი ქრისტეს აღდგომისწინა მოსამზადებელ პერიოდს წარმოადგენს. მას სინანულის მარხვასაც უწოდებენ. ამ მარხვას განსაკუთრებული ბრძოლები, ხილული თუ უხილავი განსაცდელები, შიშები, ცდუნებები და ზრახვები ახლავს, რაც განსაკუთრებით მის დასაწყისსა და დასასრულს მჟღავნდება. დიდმარხვის განსაკუთრებული მახასიათებელი ისაა, რომ ამ დროს ადამიანს ეძლევა უნიკალური შანსი და შესაძლებლობლები, რაც შეიძლება მეტად დაუახლოვდეს ღმერთს. ყველაზე იოლად, ნაკლები ძალისხმევით, წარმატებულად. მარხვის პირველი და ბოლო კვირა, ასევე, ოთხშაბათი–პარასკევი მძიმეა. მარხვის სიმძიმე გულისხმობს ადამიანის მეტ–ნაკლებად ასკეტურ ცხოვრებას, ნაკლები საკვების მიღებას. ამ მარხვაში ადამიანში ისეთი რამ ხდება, რაც არცერთ სხვა მარხვაში არ ხდება. კერძოდ, ქრისტეს მიერ, ადამიანის განსაკუთრებული გახსნა ღმრთისა და საკუთარი თავის თვითშემეცნებისკენ. განსაკუთრებული რღვევა პიროვნებაში არსებული, ამასოფლისადმი მიდრეკილი მარწუხებისა და ბორკილებისა, რაც მის სულში, სხეულსა და სამშვინველში იმ ძალების გამოთავისუფლებას იწვევს, რომლებიც შემდეგ, მხოლოდ და მხოლოდ ღმრთის შემეცნებისთვის მოიხმარება. დიდ მარხვაში, მადლის მიღებას ხელს უწყობს უნიკალური საღმრთისმეტყველო ტიპიკონი, ანუ ის განსაკუთრებული ლოცვები, საკითხავები, რომლებიც პირველშეწირულისა და ბასილი დიდის წირვებზე სრულდება, ანდრია კრიტელის კანონი, ეფრემ ასურის ლოცვა თავისი დიდი თუ მცირე მეტანიებით, ხანგრძლივი გალობები. ამ დროს, საბერო და საერო ეკლესიების თითქმის ერთიდაიგივე ტიპიკონზე გადასვლა ხდება. ეს კი ადამიანს საშუალებას აძლევს, განსაკუთრებით მგრძნობიარე გახდეს იმ მადლისთვის, რომელიც აღდგომისწინა მარხვის პერიოდში უხვად გარდამოედინა. – და რამდენად ვალდებულია ყოველი მართლმორწმუნე ქრისტიანი, ჩართული იყოს ეკლესიური ცხოვრების რიტმში და მისდევდეს მის განაწესს? – ადამიანი ღმრთის ხატად შექმნილი არსებაა, ამიტომ მისთვის, უფლისადმი მიმსგავსება არათუ სასურველი, სავალდებულოა. ეკლესია იმას კი არ გვეუბნება, კარგი იქნება, თუ ლოცვებს დაესწრებით, მეტ მადლს მიიღებთ და ამ მადლით ღმერთს მიემსგავსებითო, არამედ, ეს პირდაპირი ბრძანება, კურთხევა–დავალებაა უფლისგან. ღმრთის ხატება მოგვეცა, მსგავსება დაგვევალა. მადლის მიღების იმ უნიკალური საშუალებების გარეშე, რომლებზეც ზემოთ ვისაუბრე, განმღრთობა შეუძლებელია. ამდენად, რასაკვირველია, ყველა მართლმორწმუნე ადამიანი ძალისაებრ მისისა, მაქსიმალური მღვიძარებით, სავალდებულოა იყოს ეკლესიური ცხოვრების რიტმში. – მაგრამ თანამედროვე ცხოვრების პირობები არ იძლევა იმის საშუალებას, რომ ადამიანი სრულყოფილად მიჰყვეს საღმრთისმსახურო განრიგს. მარხვას მრავალი ჩვენგანი ინახავს, მაგრამ წირვა–ლოცვაზე დასწრებას ხშირად ვერ ახერხებს. ამასთან დაკავშირებით რას იტყვით? – აქტუალური კითხვაა. დღეს ადამიანები საერო ცხოვრებაში იმდენად არიან ჩაბმულნი, მათთვის მართლაც ძნელი გამოსაგლეჯი ხდება ის დრო, რაც ეკლესიას უნდა მოახმარონ. ისინი, ზოგჯერ, თავიანთი ნების საწინააღმდეგოდ, ამასოფლის ძალების ხელში სათამაშონი ხდებიან. სწორედ იმისთვის, რომ ადამიანები უფალმა ამასოფელს ხელიდან გამოსტაცოს, არის დაწესებული მარხვა, საეკლესიო სტანდარტები და წესები. რათა ქრისტიანმა საკუთარი ჯვართმტვირთველობის ფონზე, ნებისა და ძალისაებრ მისისა, განახორციელოს სულიერი წინსვლა, ღმერთთან დაახლოება. მე არ ვამბობ იმას, რომ ადამიანმა სამსახურს დაანებოს თავი, მიატოვოს ოჯახის საქმე, არ ისწავლოს, არ იმეცადინოს, საყვედურები მიიღოს და ამის ფონზე ეკლესიაში იაროს. თუ პიროვნება მოინდომებს, ჯანმრთელი შესაძლებლობით, ზომიერების ფარგლებში, დაუზიანებლობის ფონზე, მეტ–ნაკლებად შეძლებს, შეავსოს თავისი სულიერი სივრცე იმ საეკლესიო წესების და რიტუალების შესრულებით, რასაც ეკლესია გვავალებს. – როგორ აფასებს ეკლესია მარხვისადმი იმგვარ დამოკიდებულებას, როდესაც მორწმუნე ადამიანის მენიუს ამდიდრებს სამარხვო ნამცხვარი, შოკოლადი და ა.შ.? – ეკლესია ადამიანებს მენიუს არ უწესებს. სწორად მოვიქცევით, თუ საკვებს ძალიან დიდ ყურადღებას არ მივაქცევთ. არა აქვს მნიშვნელობა ადამიანი სამარხვო შოკოლადით დანაყრდება თუ ტორტით. ის მშიერი არ უნდა დარჩეს. წმიდა სერაფიმ საროველი ამბობს, მშიერ კუჭში ბოროტი შედისო. მთავარი ისაა, ადამიანმა თავისი სულიერი ძალები და ის ბიოლოგიური საკვები, რომელსაც ამა თუ იმ ფორმით იღებს, ღმრთის დიდებას მოახმაროს და გემოთმოყვარეობაში არ ჩავარდეს. მოგეხსენებათ, ჩვენი სულიერი საწყისი, არსებობის პრინციპი ბოილოგიურ საკვებსა და მიწიერ პურში კი არ დევს, არამედ იმ პურში, რომელიც ზეციდან გარდამოდის, ესაა წმიდა ზიარება. ღმრთის სიტყვის შიმშილზე უარესი არაფერია. ადამიანი ბიოლოგიურ შიმშილს მოითმენს, მაგრამ სულიერ შიმშილს ვერა. ადამიანი რასაც მიიღებს, ღმრთის სადიდებლად უნდა მიიღოს. ღმერთს ჩვენი შიმშილი კი არ ჭირდება, მას ჩვენი გულის მდგომარეობა აინტერესებს. – თეატრი, კინო, სხვა თავშესაქცევი ადგილები, თუნდაც სატელევიზიო გადაცემები მარხვის დროს ქრიატიანის ცხოვრებაში იკრძალება? – მმარხველ ადამიანს მე არ ვურჩევდი ხალხმრავალ, გასართობ ადგილებში სიარულს, ეს ყველაფერი ადამიანის შინაგან სამყაროში დისკომფორტს წარმოშობს, შფოთს, მოუსვენრობასა და ქაოსს შემოიტანს. იგივე შეიძლება ითქვას გასართობ გადაცემებზეც. თუმცა, ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ადამიანი მომტირალი სახით სახლში გამოიკეტოს. ხომ არის ნათქვამი სახარებაში, "ნუ ეჩვენები ხალხს მმარხველად, დაიბანე პირი, იცხე ზეთი და იყავი მხიარული. შენ თუ მარხვის რეკლამას აკეთებ და აცხადებ, რომ არ ჭამ ამა და ამ საკვებს და ა.შ. შენი მარხვა იქვე დამთავრებულია. კეთილი საქმის დროს შენ წინაშე საყვირი და ნაღარა არ უნდა დასცე. ამ სიკეთესაც შენი თავისთვის აკეთებ. – მარხვის პერიოდში, საკვების მიღებასთან დაკავშირებით, ეკლესია შეღავათებსაც იძლევა. რა შემთხვევაში ხდება ეს? – მარხვა ეს არის ზეციდან ჩვენთვის გამოწვდილი ხელი, რომელსაც ძალისაებრ მისისა, ყველა ადამიანი ეჭიდება. ზოგის ხელი სუსტია, ზოგიერთის – ძლიერი, ან უძლეველი, მაგრამ მთავარია, ხელი ჩაჭიდონ და აღარ გაუშვან. რადგან მარხვა არის ადამიანისთვის და არა ადამიანი – მარხვისთვის, ამიტომ ეკლესია უძლურების, მოხუცების და ფეხმძიმე ქალების გამო იძლევა შეღავათებს, ოღონდ ეს ხდება მოძღვრის კურთხევით. – მამა გიორგი, ალბათ დამეთანხმებით, არსებობს ადამიანთა ის კატეგორიაც, რომელსაც სურვილი აქვს დაიწყოს ეკლესიური ცხოვრება, იმარხულოს და სხვა. მაგრამ ამავე დროს, აქვთ შიში იმისა, რომ ვერ შეძლებენ გარკვეულ აკრძალვებსა და საკვებზე უარზე თქმას. მათ რას ეტყოდით? – პირველ რიგში, ასეთ ადამიანებს ვურჩევ, რომ დაძლიონ ცრუ შიში და მივიდნენ მოძღვართან. მისი რჩევის შემდეგ, მათ მიეცემათ მარხვის მეტ–ნაკლებად ზომიერი ფორმა, რომელიც საშუალებას მისცემს, გადადგან ჯერ კიდევ გამოუცდელი პირველი ნაბიჯი იმისათვის, რომ ისწავლონ სულიერი ცხოვრების გზაზე სიარული. ეფემია წიკლაური | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-15) | |
| ნანახია: 1455 | |
შესვლა საიტზე