იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| მამა გიორგი: "ადამიანი როცა სხვას განიკითხავს, სხვის ცოდვებს იღებს"
ეკლესიის მამები გვასწავლიან, რომ ადამიანი, გენეტიკურად, დაზიანებული ბუნების მატარებელია და ამ მიზეზით, ყოველი ჩვენგანი ცოდვისკენ არის მიდრეკილი. სიტყვით, ფიქრითა თუ ქმედებით ყოველდღიურად ვცოდავთ, თუმცა, ქრისტიანობა გვავალდებულებს, რომ ფხიზლად ვიყოთ საკუთარი სულის მიმართ და ვეცადოთ, ჩვენში აღმოცენებულ ნებისმიერ ვნებას დროულად შევებრძოლოთ, ვიზრუნოთ მათგან გათავისუფლებისათვის. სულიერ საკითხებთან დაკავშირებით, დღეს, დეკანოზი გიორგი სხირტლაძე გვესაუბრება. მამა გიორგი განგვიმარტავს, თუ როგორ განვეშოროთ განკითხვისა და მოწყინების ცოდვას, რომლებიც მეტად საზიანოა ადამიანთა სულებისათვის. - მამაო, საზოგადოებაში ფართოდ არის გავრცელებული განკითხვის ცოდვა, როგორ უნდა გადაეჩვიოს ადამიანი ამ ცოდვას, რა ხერხები და მეთოდები არსებობს ამისთვის? - ამაზე ძალიან ბევრი დაწერილა მართლმადიდებლურ ასკეტიკაში. ზოგადად კი, მართლმადიდებელ ადამიანს თავისი გამოცდილება, თავისი სინდისი, თვისთა ცოდვათა განცდა არ მისცემს საშუალებას, ზედმეტად გადავიდეს სხვისი ცოდვების განკითხვაში, გარჩევასა და გასამართლების პროცესში. ზოგჯერ ეს ბოროტი სულის შთაგონებითაც ხდება. ბოროტი სულისგან მრავალი აზრი, ზრახვა მოდის, რომ ადამიანს აერიოს გონება, დაკარგოს სულიერი წონასწორობა. ამ შეგონებებს ჩვენი სული ნუ დაეთანხმება, ნუ მიიღებს, პირიქით, განეშოროს. როცა ადამიანი სხვას განიკითხავს, ამ დროს ის იღებს სხვის ცოდვებს. თავისი ცოდვები აღარ ყოფნის? როცა საკუთარ ცოდვებს სხვისასაც მიამატებ, შენში დაიწყება შინაგანი დაშლა, დიფერენციაცია. ისედაც დაზიანებული ბუნების მქონე ადამიანი, კიდევ უფრო ზიანდება. მით უფრო, თუ ადამიანი არ არის მაზიარებელი და აღმსარებელი. მსჯელობა, განხილვა, აზროვნება სხვა არის და გასამართლება, განკითხვა, გაჭორვა სხვა. განკითხვა ორლესული მახვილივითაა, პირველ რიგში, შენ დაგაზიანებს და იმას, ვისაც განიკითხავ, არაფერს უზამს. პირიქით, იმის ცოდვებიც შენზე გადმოვა. როცა ადამიანი ამ ცოდვაში ჩავარდება, აუცილებლად უნდა მოინანიოს. ამ ცოდვაში ყოფნა ადამიანს, ადრე თუ გვიან, ნერვოზამდე მიიყვანს. მე მინახავს აღსარებაზე მოსული ხალხი სხვისი ცოდვების გაშლითა და გარჩევით. ამ დროს მათ თავიანთი ცოდვები ავიწყდებათ ხოლმე. განკითხვის ცოდვაში მყოფი ადამიანი სხვისი ცოდვებს ხომ იღებს საკუთარ თავზე და უნაყოფოდ იჟანგავს გულს და ამგვარად მიდის გულისა და გულსისხლძარღვთა დაავადებამდე, ფსიქიკურ გაორებამდე, აგრესიულ, ფეთქებად მდგომარეობამდე. ამ დროს, შესაძლოა, ადამიანში ბოროტი სულიც შევიდეს. არამარტო ერთი, რამდენიმეც. ბოროტი სულისთვის ადამიანის ორგანიზმში შესვლა პრობლემა არ არის. გამოსვლა უკვე ძნელია. ბოროტის მიერ შეპყრობილობის კიდევ ერთი კარები ეს არის განკითხვა. ამ საკითხს პრაგმატულად უნდა მივუდგეთ, შენ შენი ცოდვები გეყოფა და მოდი, სხვა ადამაინის გამო კიდევ ნუ დაიბრკოლებ თავს. იმ წმინდა საიდუმლოებაში მონაწილეობა, რასაც ზიარება ჰქვია, გულისხმობს ადამიანის ყოველგვარ განწმენდას, რომ ადამიანი იყოს დაწყნარებული, დამშვიდებული აგრესიისგან, განკითხვისა და ყოველგვარი სულიერი დისკომფორტისგან. შინაგანად გამთლიანებული, მთელი სისავსით იყოს სარწმუნოებაში. სწამდეს ყველაფერი, რასაც მართლმადიდებლური სარწმუნოება ასწავლის, შენდობის გლობალური გრძნობით იყოს გაჟღენთილი და არა განკითხვის ცოდვაში იმყოფებოდეს. ქრისტიანულ პრინციპებს ძირშივე ეწინააღმდეგება მიუტევებლობა, განკითხვა. ასე რომ, ეს ცოდვა გულით უნდა იქნას მონანიებული, რათა შემდეგ მისი ეს სინანული დაგვირგვინდეს ქრისტეს წმინდა სისხლსა და ხორცთან ღირსეულად ზიარებით. - მამაო, მრავალ ადამიანს აინტერესებს, როგორი ურთიერთობა უნდა ჰქონდეს ისეთ ხალხთან, ვინც ხელს უშლის უფლის მცნებების მიხედვით ცხოვრებაში, ან ირონიულად უყურებს ეკლესიურ ცხოვრებას. - ეს თემა იმდენად ხშირია ჩვენს ცხოვრებაში, რომ ალბათ, მკაცრად და კონკრეტულად უნდა ითქვას, ასეთ ადამიანებს უნდა ვერიდოთ. ხშირია შემთხვევები, მაგალითად, როდესაც ცოლი მოდის ეკლესიაში, ქმარი უშლის, ბავშვი მოდის, მშობელი უშლის. ადამიანები ერთმანეთს ებრძვიან ოჯახში. მე ყოველთვის ასეთ კეთილ რჩევას ვთავაზობ, ამ მიზეზით ოჯახის წევრებთან ურთიერთობებს ნუ გაამწვავებენ და ცეცხლზე ნავთს ნუ დაასხამენ. ამის გამო, ადამიანმა მშობელი კი არ უნდა შეიძულოს, და, ან ძმა, ცოლი, ან ქმარი, მაგრამ მეტად ურთიერთობის გამწვავება რომ არ მოხდეს, უმჯობესია დისტანცირება და ქრისტიანული სიყვარულით მისი მოქცევის მცდელობა. კარგი იქნება, თუ მის მოქცევას შევეცდებით, თუ, რა თქმა უნდა, ძალიან გაბოროტებული არ არის. აქვე უნდა ითქვას ისიც, რომ, როცა ამგვარი რამ ოჯახში ხდება, შესაძლოა, ასეთ ადამიანთან ურთიერთობა ჯვარად ექცეს იმ სხვა ადამიანს, ვისაც ეკლესიურ ცხოვრებაში აბრკოლებენ და ეს განსაცდელი იყოს მისი ჯვარი. ზოგჯერ ახალგაზრდა ცოლ-ქმარს სისხლს უშრობს სიდედრი, სიმამრი, დედამთილი ან მამამთილი და იმიტომ კი არა, რომ ისინი თავისთავად ცუდი ადამიანები არიან, იმიტომ, რომ ბრძოლა ევლინებათ მათი არასულიერობის გამო. ამიტომ თუ შესაძლებლობა არის, უნდა დისტანცირდე მათ, ან მოითმინო. არიან ადამიანები, რომლებიც არამარტო ეკლესიაში წასვლას უშლიან, არამედ ლოცვაშიც აბრკოლებენ, რად გინდა, ამდენს რომ ლოცულობ, ღმერთი თუ არის, მაშინ რატომ ხარ ასე, ან რატომ ხარ ავად, რატომ არ მოიყვანე ცოლი, და ა.შ. ეს პრიმიტიული აზროვნებაა. ვინც ასე ფიქრობს, მათ პასუხიც არ უნდა გასცე. სულიერებისადმი ამგვარი ცინიკური დამოკიდებულება უკულტურობა. ამიტომ ვამბობ, რომ ასეთ ადმიანებთან დისტანციაა საჭირო. როცა ოჯახის წევრს აღიზიანებს შენი ეკლესიაში სიარული, ასე უთხარი, ექიმთან მივდივარ, მოძღვარი ხომ სულიერი ექიმია და ეკლესია სულიერ ასპექტში სამკურნალო დაწესებულება. არც ტყული ითქვას, მაგრამ ისეც ნუ ვიზამთ, რომ ეკლესიაში წასვლისთვის დავიბრკოლოთ თავი. ნურც ისე იზამენ, რომ ვთქვათ, ბავშვებმა სკოლა გააცდინონ, სტუდენტებმა - სასწავლებელი და ამის ხარჯზე იარონ ტაძარში. მერე კი საყვედურები მიიღონ მშობლებისა და პედაგოგებისგან. თავიანთი ცხოვრების მოვალეობის ხარჯზე ნუ იზამენ ამას. ზოგადად, შესაძლოა, ასე ითქვას, როცა ადამიანი ხელს გიშლის, გებრძვის 10 მცნების შესრულებაში, იმ ადამიანთან დისტანციაზე უნდა იყო. შესაძლოა, მიესალმო, მაგრამ მაინც, ჯანმრთელი, სიყვარულებრივი დისტანცია დაიცავი. გარდა ამისა, აღსანიშნავია, რომ ყველაზე საშიში არის ტირანული ბუნების ადამიანებთან ურთიერთობა. როცა თქვენ კი არ გადაიყვანთ ღვთის ხატებაზე, პირიქით, საშიშროებაა, რომ ისინი გადაგიყვანენ თავიანთ ხატებაზე. ასეთი ადამიანები ტირანიზირებენ. ადამიანი სხვას რომ დაუშლის ეკლესიაში წასვლასა და ლოცვას, მას დიდი ხანია ღვთის ხატება მოცილებული აქვს და არამარტო ღვთის ხატება, შესაძლოა, ადამიანის ხატებისგანაც განძარცული იყოს და ბოროტის ხატება ჰქონდეს შემოსილი. - მამაო, თითქოს ტაძრები სავსეა ხალხით, მრავალი ადამიანი მოექცა და გამოვიდა ურწმუნოების საბურველიდან. მაგრამ ხშირად, ისეც ხდება, რომ ვერ ვახერხებთ, თუნდაც უქმე დღეებში წირვაზე დასწრებას, მარხვის დაცვას, და ა.შ. ამას როგორი ახსნა შეიძლება ჰქონდეს? ბოლომდე არ ვართ რწმენაში მტკიცედ, სიზარმაცეს უნდა მივაწეროთ, თუ გულგრილობას? რამდენად ესათნოება უფალს საეკლესიო წესებისა და ღვთის მცნებების ნაწილობრივ შესრულება? - საერთოდ, ღვთის საიდუმლოებებისადმი ზერელი დამოკიდებულება ძალიან საშიშია. მარტო პირით დიდება ღვთისა და საღვთო საიდუმლოებებზე სუფრასთან, თუნდაც მდიდრულ მანქანებში ყანწებით საუბარი ადვილია. პირველ რიგში, ეს მდგომარეობა ადამიანის იზოლაციაში მომქცევია. ამიტომ, რომ არ მოვექცეთ ჩაკეტილ სივრცეში და არ გაჩერდნენ მიღწეულზე, გზა რომ გაგვეხსნას უფრო მეტი სულიერების მიღწევისთვის, აუცილებელია, საღმთო კანონებისა და წესებისადმი მეტი პასუხისმგებლობით მოკიდება. არ შეიძლება საეკლესიო ცხოვრება შემოისაზღვრებოდეს სანთლის დანთებით, კეთილი ღიმილით, მდიდარი ადამიანების ყურადღებიანი მომსახურებით. არამედ აუცილებელია სრულყოფილებისადმი მუდმივი, დაუსრულებელი სწაფვის სურვილი და მცდელობა. - პატრიარქის კურთხევაა, დავუბრუნდეთ წინაპართა ძველ ტრადიციას და ყოველდღიურად ჩვენც აღვავლინოთ შვიდგზის ლოცვები. როგორ უნდა ვიკითხოთ ეს ლოცვები? - შვიდგზის ლოცვები იკითხება ყოველ 3 საათში, რომელიც მოცემულია ლოცვანში. ის იწყება დილის 6 საათიდან და შემდეგ, ყოველ 3 საათში იკითხება სხვადასხვა ლოცვითი კანონი. უნდა ითქვას, რომ ეს ძალიან ძლიერი ლოცვაა, რომელიც ხსნის უარყოფით მუხტს და ადამიანს წარმატებას ანიჭებს. ამ ლოცვების შესრულებით, ღვთის ნება და ის ამოცანები, რაც ჩვენ წინაშე დგას, ნათლად გამოჩენადია და უფრო ადვილად მიყვება ადამიანი ღვთის ნებას. მუდმივად ამ ლოცვის რიტმში ყოფნა აუცილებელია. ლოცვითი რიტმი ძალიან დიდი რიტმია. ეს ადამიანში შესაბამის ვიბრაციებს იწვევს. დავუშვათ, წაიკითხა ადამიანმა 6-საათიანი ლოცვა და მომდევნო, ცხრასაათიანი გამორჩა, სული უკვე თვითონ ითხოვს. ნელ-ნელა ეს გიჯდება რიტმში და შემდეგ ორგანიზმი, სული, სამშვინველი, სხეულიც კი თვითონ გაგახსენებთ, რომ მოვიდა ჟამი შვიდგზის ერთ-ერთი ლოცვის აღსრულებისა. იმდენად ძლიერი რიტმია. ზოგადად, რიცხვი 7 საკრალური რიცხვია. ბუნებაში არის ჩადებული 7 საღმთო საიდუმლო, 7 ბგერა, კვირის 7 დღე, 7 სათნოება, 7 ნიჭი სულიწმინდისა... 7-გზის ლოცვები მთლიანად განწმენდს ადამიანის ორგანიზმს, სამშვინველს, სულს, გულს. ამიტომაც ამ ლოცვების დაცვა აუცილებელი და სასურველია. თუ რომელიმე საათის ლოცვა გამოგრჩება, მერე ერთად წაიკითხე. თუ ყველა გამოგრჩა, მაინც წაიკითხე, რომ არ დაკარგო ის სიმდიდრე, რაც ამ ლოცვებმა მადლი უნდა მოგანიჭოს. ასევე, ძალიან კარგი არის ღვთისმშობლის ხუთგზის ლოცვები. ესეც, როგორც 7-გზის ლოცვები, ადამიანს იცავს უეცარი თავდასხმისგან, მოულოდნელი სიკვდილისგან, შიმშილისგან და ა.შ. უფრო და უფრო მეტ სულიერ ძალას, ჯანმრთელობას ანიჭებს. არაფერს ვამბობ დილა-საღამოს ლოცვით კანონზე, რომლის შესრულებაც ყოველი ქრისტიანის ვალია. არსებობს ასეთი წიგნი, ავგაროზი, პატარა ლოცვანი, სადაც სხვადასხვა ძალიან კარგი ლოცვებია შეტანილი. მაგალითად, სიმსივნის, ალკოჰოლიზმის, ნარკომანიის წინააღმდეგ, ლოცვა სიყვარულის გასავრცობად, ანტიქრისტეს წინააღმდეგ და სხვა. საერთოდ, ლოცვა უამრავია, მაგრამ მოძღვრის კურთხევით, ძალიან ძლიერი ლოცვები უნდა შევარჩიოთ. ამა თუ იმ ეტაპზე, ჩვენს წინაშე რა ამოცანები დგას, იმის შესაბამისად უნდა ვილოცოთ. არ უნდა დაგვავიწყდეს იესოს ლოცვა, ასევე "ღვთისმშობელო ქალწულო...", ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელი არ უნდა დავივიწყოთ. იგი არის ძალიან დიდი შემწე და მეოხი ჩვენი. მნიშვნელოვანია, აქვე ისიც ითქვას, რომ ყოველი ლოცვა დაფიქრებულად, გამოღეჭილად უნდა იქნას წაკითხული და ლოცვისას ზომიერებაც უნდა დავიცვათ. თვითშემოქმედებაში არ უნდა გადავიდეთ. უნდა ვიცოდეთ გარკვეული ზომა, ადგილი, დრო და შინაგანი განწყობილება ლოცვისა. ჩვენი ლოცვა უნდა იყოს უფალთან დიალოგი და არა მონოლოგი. ლოცვისას, არამარტო შენ ესაუბრები უფალს, უფალიც გესაუბრება. პასუხს გაძლევს, გიგზავნის, ოღონდ უნდა აცადო სხეულს, სულს, სამშვინველს, რომ ეს პასუხი მიიღო. დანახვა უნდა იმ ტექსტს, რასაც უფალი გიგზავნის. ჩვენ გვგონია, რომ ამ ხუთგზის, თუ შვიდგზის ლოცვების შედეგად პასუხი იქვე არ მოდის? პასუხი მოდის, ოღონდ შენ დააცადე, რომ მიიღო და მიღებული კიდევ გაიგო. ასე რომ, ლოცვას დიდი ყურაღება სჭირდება, აქაც დიდი სიფრთხილეა საჭირო. უყურაღებოდ ლოცვა, ეს არის ღვთის სახელის ამაოდ მოღება. - მამაო, რადგან ამ თემას შეეხეთ, აქვე გკითხავთ. რას ნიშნავს სიტყვები "ლოცვა ცოდვად შეერაცხა", მართლაც, შესაძლებელია, რომ ლოცვა ადამიანს ცოდვად ჩაეთვალოს? - ეს ნიშნავს, რომ ადამიანი არ ლოცულობს იმას, რაც უნდა ილოცოს. არ ლოცულობს იმ დროს, იმ ადგილას, სადაც და როცა უნდა ილოცოს. არ ლოცულობს წმინდად, სწორად, არ ითხოვს იმას, რაც ღვთის ნებაა. ან ლოცულობს ისეთი განწყობით, რაც შეიძლება სწრაფად დაასრულოს და როგორმე სწრაფად მოითავოს, მოიცილოს ეს ლოცვა და მას იღებს არა როგორც საკვებ ღვთის სიტყვას. უნდა ვიცოდეთ, რომ ლოცვა ჩვენი სიტყვები კი არ არის, არამედ, ღვთის მიერ, წმინდა და ღვთივგანბრძნობილი მამების გონებით მოცემული. ამიტომ იქ ყოველი სიტყვა, ყოველი მარცვალი ძვირფასი მარგალიტია, რომელიც კარგად უნდა იქნას გაგებული. ბევრი არასწორად ლოცულობს, რაც ყოვლად გაუმართლებელია. - მამაო, ახლა საზოგადოებაში გავრცელებულ კიდევ ერთ სენზე ვისაუბროთ. სხვადასხვა მიზეზით, მრავალი ადამიანი ადვილად ვარდება მოწყინებაში, ე.წ. დეპრესიულ მდგომარეობაში. მოწყინებას წმინდა მამები უქმობას, სიზარმაცესა და დახსნილობას უწოდებენ. რა შეიძლება გააკეთოს ადამიანმა მოწყინების ჟამს, რა მისცემს მას შვებას და რით შეიძლება განიკურნოს ამ სნეულებისგან? - მოწყინება მართლაც სნეულებაა. საშინელი სნეულება, საიდანაც იბადება დეპრესია. ეს არის ადამიანის ღირსების დაკარგვის მდგომარეობა. როცა ადამიანი თავის თავზე ხელს ჩაიქნევს, არაფრად აგდებს იმ ფასეულობებს, რაც ღმერთმა მისცა და იწყებს ცოდვის მორევში გადასვლას. ზოგი მოწყინებას ნარკოტიკით ფარავს, ზოგი - ალკოჰოლით, მრუშობით, აზარტული თამაშებითა და ა.შ. შესაძლოა, ადამიანი მეტ-ნაკლებად უზრუნველყოფილი იყოს ფულით, ქონებით, მაგრამ მაინც მოწყინების საშინელ მორევში იმყოფებოდეს. სხვათა შორის, ეს უფრო იმ ადამიანებს ემართებათ, ვინც მატერიალურად უზრუნველყოფილნი არიან და იმიტომ, რომ არ იციან, რა არის მათი ცხოვრების საზრისი, რა არის მათი ჯვარი, მიზანი, არ იციან, დრო რაში გამოიყენონ. მათ აქვთ საკმარისად, ფიზიკური სხეულის შესანარჩუნებლად და მათი გარემოს კომფორტის დასაკმაყოფილებლად და მათ მიერ დაწერილი სცენარის გაგრძელება რა არის, არ იციან. როცა ადამიანმა არ იცის, რა არის ცხოვრების საზრისი, ის აუცილებლად მოწყინებაში ჩავარდება. მოწყინება კი, როგორც უკვე აღვნიშნე, არის სულის მძიმე მდგომარეობა. ზოგი დამაწყნარებლებითაც ცდილობს ამისგან თავის დაღწევას, მაგრამ უნდა ითქვას, რომ ეს არის გარეშე საშუალება, რაც დიდად ვერ დაეხმარება მოწყინებაში მყოფს. ადამიანში, ვინაიდან იგი ღვთის ხატად და მსგავსად არის შემქნილი, ბევრი რამ ეტევა, კარგიც და ცუდიც. ამიტომ, ჩვენში წმინდა ადგილი არასდროს ცარიელი არ რჩება. როცა ადამიანი მოწყინებაშია, ანუ ცხოვრების საზრისი დაკარგულია, ის ყოველთვის სიკვდილზე, მარტოობაზე იფიქრებს და ყოველთვის სასოწარკვეთილი იქნება. პირველი გამოსავალი კი ამ მდგომარეობიდან არის მოძღვართან მისვლა, რომლისგანაც გაიგებს და ისწავლის, თუ რა არის ცხოვრების საზრისი. ცხოვრების საზრისის გაგება არ არის ადვილი, ეს იგივე ჩვენი ჯვრის გაგებაა. თუ რა ჯვარი გვაქვს ჩვენ, რისთვის ვართ მოწოდებულნი ცხოვრებაში. თავად უფალს უხარია, როცა ადამიანი ეძებს თავის ჯვარს და იგი ბიძგს აძლევს ადამიანს, რომ გამოვიდეს მოწყინებიდან და ყველა პირობას უქმნის იმისთვის, რომ მივიდეს ღმერთთან და ცხოვრების საზრისამდე. შემდეგ უკვე ადამიანი თვითონ იწყებს მოძრაობას. სხვათა შორის, ყველაზე ძნელი არის პირველი მისვლა ცხოვრების საზრისამდე. ვინც მოწყინებაშია, ყველას ვურჩევ, არ დაიზაროს, ადგეს და მივიდეს ეკლესიაში, ლოცვას დაესწროს, პარაკლისი იქნება, საღამოს ლოცვა თუ სხვა. შემოუძახოს თავს, აუცილებლად გადაშალოს სახარება, წმინდა მამათა ნაშრომები, ლოცვანი. დღევანდელ საზოგადოებაში ბევრია მოწყინებასა და დეპრესიაში, ეს არის სენი, რასაც სერიოზული მიხედვა სჭირდება და ეს არამარტო ურწმუნოებისგან მომდინარეობს - ბოროტი სულისგანაც. ეს უნდა იცოდეს ადამიანმა და ფრთხილად იყოს. ამ მდგომარეობის მიშვება არ შეიძლება. უნდა მოვინანიოთ და სასწრაფოდ ვეძებოთ ცხოვრების საზრისი. არც ერთი ადამიანი არ არსებობს უაზროდ დაბადებული. ჩვენ მოწყინების დრო არ გვაქვს. ჩვენ ვცხოვრობთ ძალიან რთულ სამყაროში, თანაც რთულ რეგიონში, რთულ პირობებში და უნდა ვეცადოთ, მოწყინებაში კი არ ჩავვარდეთ, არამედ გავაცნობიეროთ სად ვართ, საიდან მოვდივართ და საით მივდივართ. მოწყინებაში მყოფი ადამიანი სულიერად მოწამლულია და მას ლოცვითი განწმენდა სჭირდება, ზიარებით უნდა განიწმინდოს მისი სისხლი. როდესაც ქრისტეს სისხლი და ხორცი შემოდის, ჩვენი სისხლი და ხორცი იწმინდება და ადამიანიც გამოდის მოწყინებიდან. ზიარების მადლს გამოყავს ის პესიმიზმის მდგომარეობიდან. ეფემია წიკლაური | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-01-20) | ავტორი: მამა გიორგი | |
| ნანახია: 1525 | |
შესვლა საიტზე