იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| ითხოვს თუ არა უფალი ჩვენგან მსხვერპლშეწირვას
მიუხედავად იმისა, რომ ბოლო პერიოდში უამრავმა ადამიანმა მიაშურა ეკლესიას და რწმენაში განმტკიცებას ცდილობს, ბევრი ფიქრობს, რომ არ არის სავალდებულო, მონაწილეობა მიიღოს საღვთო საიდუმლოებებში, მაგალითად, ეზიაროს, აღსარება თქვას... ასევე ბევრი ქრისტიანად მონათლული აუცილებლად არ მიიჩნევს მარხვის შენახვას. ისინი ამბობენ, რომ ყველა ეს დოგმა ადამიანის მიერაა მოგონილი და ღმერთი არ გვთხოვს, ეს ყველაფერი შევასრულოთ. თვლიან, რომ უფალთან მიახლოებას რელიგიური რიტუალების დაცვის გარეშეც მოახერხებენ. ამ საკითხზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება.
– მამაო, ბევრი თვლის, რომ მთავარია, ადამიანს ღვთის რწმენა გულში ჰქონდეს, ხოლო ლოცვები, მარხვები და სხვადასხვა საღვთისმსახურო ქმედებები რწმენის გარეგანი გამოხატვაა და ადამიანების მოგონილია. მათ რას უპასუხებთ? – წმინდა წერილში წერია, რომ ადამის ერთ–ერთმა შვილმა, აბელმა, ღვთისათვის მსხვერპლშეწირვა აღასრულა. ეს ბიბლიაში მითითებული პირველი საღვთისმსახურო მოქმედებაა, რომელიც გარკვეული წესით შესრულდა. ისიც აღსანიშნავია, რომ აბელთან დაკავშირებით ბიბლია მხოლოდ მსხვერპლშეწირვაზე არ საუბრობს. წმინდა წერილი ამბობს: "უფალმა მოჰხედა აბელსა და მის ძღვენს", ესე იგი, ღვთისათვის სათნო იყო აბელის მსხვერპლშეწირვა. წარღვნის შემდგომ ნოემ, რომელიც მსოფლიო წარღვნას გადაურჩა, მადლობის ნიშნად, კიდობნიდან გამოვიდა თუ არა, "აუგო სამსხვერპლო უფალს, თითო–თითო ამოარჩია ყველა წმინდა პირუტყვიდან და ყველა წმინდა ფრინველიდან და აღსავლენად მიიტანა სამსხვერპლოზე". საღვთო წერილი დასძენს: "იყნოსა უფალმა კეთილსურნელება". ეს იმას ნიშნავს, რომ აბელის მსხვერპლის მსგავსად, უფლისთვის სათნო იყო ნოეს ქმედება. ამავე "შესაქმის" წიგნში ვკითხულობთ: "უთხრა ღმერთმა იაკობს: ადექი და წადი ბეთელს და იქ იცხოვრე; აუგე იქ სამსხვერპლო ღმერთს, რომელიც გამოგეცხადა". ამასაც კარგად დავუკვირდეთ. სწორედ რომ ღმერთი ეუბნება იაკობს, სამსხვერპლო ააგეო და არა – ადამიანი. ასე რომ, ღვთისათვის მსხვერპლშეწირვა თავად ღვთისაგან არის დადგენილი და ის არ არის მოგონილი ადამიანის მიერ. – ახლა ეკლესია გვეუბნება, რომ აუცილებელი არ არის ცხოველის დაკვლა და მსხვერპლად შეწირვა, სანთლის ანთება უკვე უსისხლო მსხვერპლშეწირვაა. მაინც გკითხავთ, არის თუ არა აუცილებელი, მაგალითად, ცხვრის დაკვლა? – მაცხოვარმა, იესო ქრისტემ, ჩვენთვის გოლგოთაზე თავი მსხვერპლად შესწირა. მისი ამ ქმედებით დასრულდა ყველა ძველი აღთქმისეული მსხვერპლშეწირვა, რომელიც რაიმე ცხოველის დაკვლით თუ ნივთის ტაძარში მიტანით აღესრულებოდა. მიუხედავად ამისა, ახალი აღთქმის მიხედვით, სულიერ მსხვერპლთა შეწირვა კვლავაც გრძელდება. წმინდა პეტრე მოციქული მოგვიწოდებს, რომ "როგორც ცოცხალმა ქვებმა, თქვენით ააშენეთ სულიერი სახლი, წმიდა სამღვდელოება, რათა შესწიროთ სულიერი მსხვერპლი, რომელიც იესო ქრისტეს მიერ სასურველად უჩანს ღმერთს". მეორე მოციქული, რომელსაც ღმერთმა თავისი რჩეული ჭურჭელი უწოდა, აღნიშნავს: "ამიტომაც მის მიერ გამუდმებით ვწირავდეთ ღმერთს მსხვერპლს ქებისას, ანუ ბაგეთა ნაყოფს, რომელნიც აღიარებენ მის სახელს". – ლოცვის შესახებ რას გვეუბნება წმინდა წერილი? – ბიბლიაში ვკითხულობთ: "გამოეცხადა უფალი სოლომონს და უთხრა: შევისმინე შენი ლოცვა–ვედრება და ავირჩიე ეს ადგილი მსხვერპლის შესაწირავ სახლად... თვალი გახელილი მექნება და ყურთასმენა მიპყრობილი ლოცვა–ვედრებისადმი ამ ადგილზე. ახლა ავირჩიე და ვაკურთხე ეს სახლი ჩემი სახელის სამარადისო სამკვიდრებლად. აქ იქნება ყოველდღე ჩემი თვალი და გული". ალბათ წმინდა წერილის ამ ადგილიდან გასაგებია ის, რომ უფლისადმი ლოცვა აუცილებელია, რათა მან შეისმინოს ჩვენი. წმინდა მამები ხომ ლოცვას ღმერთთან საუბარს უწოდებენ და განა ლოცვაზე უკეთ დაველაპარაკებით ღმერთს?! ადამიანს თუ მიზნად აქვს დასახული, მიუახლოვდეს ღმერთს, მაშინ მან აუცილებლად უნდა ილოცოს. ყველა წმინდა მამამ ლოცვით მიაღწია სიწმინდეს. ლოცვის მაგალითი ხომ ჩვენ თავად უფალმა მოგვცა: "ხოლო ლოცვით ასე ილოცეთ: მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა...". ჩვენი მაცხოვარი მოუკლებელი ლოცვისაკენ მოგვიწოდებს და დასძენს: "ყველაფერი, რასაც ლოცვაში ითხოვთ რწმენით, მოგეცემათ". ამაზეც დავფიქრდეთ: თუკი წმინდა მოციქულები, რომლებმაც იცოდნენ სულიერი ცხოვრების იდუმალი მხარე, გამუდმებით ლოცულობდნენ, განა ჩვენ, რომლებიც ცოდვებით დამძიმებული ვართ, უფრო არ გვესაჭიროება ლოცვა?! ახლა იმის შესახებ, რომ მარხვაც ადამიანების მოგონილია. ამ აზრის გასაქარვებლად ისიც კმარა, რომ თავად უფალმა ჩვენმა, იესო ქრისტემ, განკაცებულმა ღმერთმა, თავისი ამქვეყნიური მოღვაწეობის დაწყების წინ 40 დღე და ღამე იმარხულა. რისთვის იმარხულა სამყაროს მხსნელმა, როდესაც მასში ცოდვის აჩრდილიც კი არ ყოფილა? წმინდა მამები აღნიშნავენ, რომ ამით მან ჩვენ გვასწავლა, მარხვა აუცილებელია. – რა არის ეპიტიმია და რაში მდგომარეობს მისი არსი? – უწინარეს ყოვლისა, ეპიტიმია გახლავთ ეკლესიაში არსებული სულიერი მკურნალობის, გამოსწორების საშუალება, რომელიც ცოდვის გამო ინიშნება. წმინდა წერილში ვკითხულობთ: "უფლის შეგონებას ნუ უგულებელყოფ, შვილო, და მის მხილებებს ნუ წაუყრუებ". "ყოველგვარი აღზრდა სიხარულად კი არ გვეჩვენება ამჟამად, არამედ მწუხარებად; მაგრამ შემდეგ მის მიერ წვრთნილთ მიაგებს ნაყოფს მშვიდობისას – სიმართლეს". ეპიტიმიის დადების წესი ზოგადსაეკლესიო კანონიკურ კრებულებშია დაცული. ცნობილია სინანულის ნომოკანონი წმინდა იოანე |V მმარხველისა, კონსტანტინოპოლელი პატრიარქისა. აქ წარმოდგენილია დარიგება სასულიერო პირებისათვის, რომლებიც აღსარებას იღებენ და გათვალისწინებულია სხვადასხვა სახის საეკლესიო სამკურნალო საშუალებები, რითაც ადამიანი სულიერ–ზნეობრივი ბიწიერებისგან უნდა განიწმინდოს. ამგვარ მეთოდებს შორის დასახელებულია მძიმე მარხვა, მეტანიები, მოწყალების გაცემა და სხვ. აქვეა მითითება იმის შესახებ, რომ მოძღვარმა უწინარესად ცოდვის სიმძიმის მიხედვით კი არ უნდა იხელმძღვანელოს, არამედ დაუკვირდეს იმას, თუ რამდენად განიცდის ადამიანი მის მიერ ჩადენილ ცოდვას, ანუ უნდა იქნეს პიროვნების შინაგანი მდგომარეობა გათვალისწინებული. დაგვეთანხმებით, ამის განსაზღვრა საკმაოდ სერიოზულ მიდგომას მოითხოვს და ამიტომაც ეპიტიმიის ამა თუ იმ სახეს ადამიანს დიდი გულმოდგინებით შეურჩევენ ხოლმე. – მამაო, მრევლისგან გამიგია, რომ მოძღვრები აფრთხილებენ, არ უყურონ რეალითი შოუებს. ამის გამო შეიძლება მორწმუნე ადამიანს უზიარებლობის ეპიტიმია დაადონ? – ეს საკითხი მოძღვართან უნდა შეათანხმოთ. პირდაპირ რომ ვთქვათ, ყურებისთვის ვერავის დასჯი, მაგრამ სხვა მხრივ რომ მივუდგეთ, რატომ ვუყურებთ? თუ არ გვაინტერესებს და გვძაგს, რასაც ვხედავთ, ვერ ვუყურებთ. თუ ვუყურებთ, ესე იგი ჩვენს გულში არის თანხმობა და თანაგრძნობა იმისა, რასაც ვხედავთ. მოძღვარი გადაწყვეტს, რამდენად მძლავრობს ადამიანში ცოდვა და რამდენად ებრძვის ის ამ ცოდვას. აქედან გამომდინარე, შესაძლოა უზიარებლობის ეპიტიმიაც დაადოს. ეპიტიმია გამოსწორების, მონანიების, ბრძოლის პერიოდია და შესაბამისადაც უნდა გამოვიყენოთ. უზიარებლობა – საშინელია სასჯელია. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-06) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1518 | |
შესვლა საიტზე