იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
მამა გიორგი: "მოთმინების სწავლა ძალიან ძნელია" წმინდა მამები გვასწავლიან, განსაცდელები რომ არ არსებობდეს, ვერავინ ცხონდებოდა, რადგან, როგორც ოქრო ცეცხლით განიწმინდება, ასევე ადამიანის სული განსაცდელებითა და მწუხარებებით განიწმინდება ვნებებისგან. არ არსებობს ადამიანი, რომელიც განსაცდელის გარეშე სათნოეყოფა ღმერთს, ამიტომ საჭიროა მადლობა შევწიროთ უფალს ყოველი მწუხარებისთვის. "ჩვენ გვინდა, რომ ძალიან კარგი ცხოვრება გვქონდეს, არ უარვყოთ ჩვენი თავი, არ ვიტანჯოთ, არ გვქონდეს სიმძიმის განცდა. ამის სურვილი ყველას გვაქვს, მაგრამ ასე არ გამოვა. განა იმიტომ, რომ ღმერთს სიამოვნებს ჩვენი ტანჯვა. არა, ღვთაებრივი პედაგოგიკა წარმართავს ჩვენს ცხოვრებას ისე, რომ განსაცდელებით გამოვიწრთობით, როგორც სამკურნალო ტალახით მიწიერი ცხოვრების განმავლობაში..." - აღნიშნავს დეკანოზი გიორგი სხირტლაძე "გუმბათთან" საუბარში. დღევანდელი ინტერვიუ სწორედ განსაცდელის თემას შეეხება. - მამა გიორგი, ამბობენ, რომ ღმერთს ვინც უყვარს, მას განსაცდელებს უვლენს, რადგანაც ეს არის საშუალება, რითაც ვსწავლობთ მოთმინებასა და სხვა სათნოებებს. გვესაუბრეთ ამის შესახებ. როგორი განწყობა უნდა შევინარჩუნოთ განსაცდელის ჟამს? - მინდა აღვნიშნო, რომ ამ კითხვაზე ცალსახა პასუხი არ არსებობს. ამას მრავალი გაშლა, მრავალი ვარიანტი აქვს იმ განგებულებისდა მიხედვით, თუ როგორ ვითარდება ჩვენი ცხოვრება. რამდენი ადამიანიც არსებობს, იმდენნაირი ცოდვა, მადლი, განსაცდელი არსებობს. ამის წარმოდგენაც კი ძნელია. აქვე ისიც უნდა აღინიშნოს, რომ "მამაო ჩვენოში" კარგად არის გადმოცემული ამ განსაცდელებისადმი დამოკიდებულება. ჩვენ კი არ ვითხოვთ განსაცდელებს, არამედ პირიქით, ვითხოვთ, "ნუ შემიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა, არამედ მიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან", ბოროტი სულისგან, ზრახვებისგან, ცდუნებისგან, ავადმყოფობისგან და ა.შ. ამ თხოვნით ადამიანი ჯვარს სახავს, გამოსახავს თავის თხოვნებს და ცდილობს, რომ უფალს ევედროს უსაფრთხოებისთვის, რომ მისი ცხოვრება წარმატებული იყოს. მიუხედავად ამისა, ჩვენ მაინც ვაწყდებით დიდ თუ მცირე განსაცდელებს, ხილულ თუ უხილავ, შინაგან თუ გარედან შემოსულ ცდუნებებსა და პრობლემებს, რომლებიც, ამა თუ იმ საქმეებში, რომლებსაც ჩვენ წამოვიწყებთ ხოლმე, ხელს გვიშლიან, გზას გვიბორკავენ. ხან გამოვა, ხან არა. ხან ისე არ გამოვა, როგორც ჩვენ გვინდა, მაგრამ ჩვენ არ უნდა დაგვავიწყდეს ქრისტეს სიტყვები, რომელიც ჯვარს აცვეს და რომელმაც დაგვიბარა და გვითხრა: მე თუ მდევნეს, თქვენც გაგდევნიან, თუ ჩემი არ დაიჯერეს, თქვენსასაც არ დაიჯერებენ და ა.შ. ამით ქრისტე გვეუბნება, "აღიღე ჯვარი შენი და შემომიდეგი მე..." ამ პროცესს, თავის თავის უარყოფასა და ჯვრის აღებას, ვერც ერთი გაივლის ცდუნებების, განსაცდელებისა და გარკვეულ ტანჯვასთან ზიარების გარეშე. ჩვენ გვინდა, რომ ძალიან კარგი ცხოვრება გვქონდეს, არ უარვყოთ ჩვენი თავი, არ ვიტანჯოთ, არ გვქონდეს სიმძიმის განცდა. ამის სურვილი ყველას გვაქვს, მაგრამ ასე არ გამოვა. განა იმიტომ, რომ ღმერთს სიამოვნებს ჩვენი ტანჯვა. არა, ღვთაებრივი პედაგოგიკა წარმართავს ჩვენს ცხოვრებას ისე, რომ ჩვენ განსაცდელებით გამოვიწრთობით, როგორც სამკურნალო ტალახით მიწიერი ცხოვრების განმავლობაში. ვინ იტყვის, რომ ყოველ დღეს, ყოველ საათში ვცხოვრობთ ქრისტიანულად? შესაძლოა, გვინდა, მაგრამ ვერ ვცხოვრობთ. მაგრამ უფალი გვიყურებს, მცდელობას სათნოებად გვითვლის და ამიტომ გვპატიობს. უფალი ჩვენ ყველაფერს ისე რომ მოგვაგებდეს, როგორც ჩვენი მოქმედებების გამო ვიმსახურებთ, მაშინ განსაცდელს განსაცდელი უნდა მოსდევდეს და ასე გამოვიწრთობოდით და ან გავატანდით ცხოვრების ბოლომდე, ან ვერა. ჩვენი მოქმედებების გამო რომ მოგვეგოს, დადებითს ვერაფერს მივიღებთ. ჩვენ არაფერს ვიმსახურებთ, სასჯელის გარდა, მაგრამ ჩვენ კი არ დავისაჯეთ, ისევ თავად უფალი მოვიდა ადამიანად, თავად იგი ევნო ჯვარზე. უხეშად რომ ვთქვათ, ქრისტემ მთელი ქვეყნის განსაცდელი თავის თავზე აიღო. ღმერთი უზარმაზარია. არც ერთი ცოდვა ღმრთის წყალობას არ აღემატება. იგი ყველას უტევებს, ვინც იმ შემთხვევაში ნანობს. ამიტომ ის განსაცდელები, რომლებიც ცხოვრებაში გვხდება, უნდა ვიტვირთოთ ქრისტიანულად. არ შეიძლება ადამიანი განსაცდელს გაუჯიუტდეს და ჩავარდეს დრტვინვაში, ეწინააღმდეგებოდეს ღმრთის ნებას, გაბოროტდეს, ამ განსაცდელით უფალს კი არ დაუახლოვეს, არამედ პირიქით, დაშორდეს და ზურგი აქციოს ღმერთს და ამგვარად უფრო დიდი განსაცდელი მოიწიოს. როგორც, ვთქვათ, ჩვეულებრივი მამა ან პედაგოგი, რომელიც შვილის, მოსწავლისადმი ხანდახან სიმკაცრეს იჩენს, იმიტომ კი არა, რომ ბავშვის წვალება, დასჯა და საყვედური სიამოვნებს. არა! იმიტომ, რომ იმ ბავშვმა უფრო უკეთესად ისწავლოს მორჩილება, განვითარდეს, წინ წავიდეს, მართალი იყოს მისი აზროვნება. მაგრამ ხანდახან, როდესაც ასე არ არის, მაშინ საყვედურს იმსახურებს, ან უხეშად რომ ვთქვათ, განსაცდელს იმსახურებს. ასე ცალსახად რომ მივუდგეთ, ვინც ღმერთს უყვარს, ყველას განსაცდელს უვლენს, რა თქმა უნდა, სწორი არის, მაგრამ ეს საღმრთო განგებულების ერთი მხარეა. რა თქმა უნდა, მარტო ასეც არ არის, რომ თუ განსაცდელები არ აქვს ადამიანს, მაინცდამაინც ეს უნდა იყოს ნიშანი იმისა, რომ ღმერთს უყვარს. ზოგს პირიქით ჰგონია, რომ განსაცდელები თუ აქვს, დაიწყევლა, დაისაჯა და შეიძულა უფალმა. ასე არ არის. ღმერთს მართალი უყვარს, მონანულ ცოდვილს სწყალობს. ამიტომ ეს წყალობაც არ უნდა დაგვავიწყდეს. ღვთის სიყვარული მარტო განსაცდელებით კი არა, წყალობითაც გამოიხატება. განსაცდელს რომ განსაცდელი მოსდევს, ეს, რა თქმა უნდა, ღვთის ყურადღებაა ჩვენდამი. ქრისტიანი ვერ ასცდება თავის ჯვარს. რაც უნდა სასიამოვნო იყოს მისი ცხოვრება, ტანჯვა მაინც ექნება თან. ეს ყველამ უნდა იცოდეს და რაც მეტი ნეტარების განცდა მოუნდება, მით მეტი ტანჯვის ზიარებაც მოუწევს ან იმ დროს, ან მერე. თუ ქრისტე ჯვარს აცვეს, თუ იგი იქნა ტანჯული და წამებული, განა ჩვენ, ქრისტეს მიმდევრები აქ დროის სატარებლად ვართ მოსულნი? ფიზიკურ ნეტარებას ვგულისხმობ, ხორციელი ნეტარებისთვის არ ვართ მოსულნი, სულიერი ნეტარებისთვის - კი. ამიტომ ჩვენი ცხოვრების განმავლობაში, რაც უნდა მოვიმოქმედოთ, რაც უნდა ვეცადოთ, რომ განვერიდოთ განსაცდელებს, მაინც ვერსად გავექცევით. უბრალოდ, ჩვენ შეგვიძლია, განსაცდელები შევამსუბუქებინოთ ღმერთს. - ვიცით, რომ ქრისტიანობა ჯვართმტვირთველობას გულისხმობს, რომ ყოველ ჩვენგანს სხვადასხვა სახის ვალდებულებები გვაქვს შესასრულებელი. თუმცა, არის პერიოდები, როდესაც ჩვენი ჯვარი გვიმძიმდება, თითქოს გვიჭირს მისი ზიდვა. როგორ შეიძლება შევიმსუბუქოთ ის? - თუ მშვიდი, თავმდაბალი იქნები, თუ უფალს შეუყვარდები, თუ გწამს ღმერთი, ჯვარი შეგიმსუბუქდება. მაგრამ ის, რომ სულ ასცდე და არ ეზიარო არავითარ ტანჯვასა და განსაცდელს, ასე არ იქნება. თუ ჩვენ გვინდა, რომ მაღალი ღირსებები და სულიერი სათნოებანი მოვიპოვოთ, უნდა ვეცადოთ, ეს განსაცდელები სულიერად მომზადებულებმა მივიღოთ. განსაცდელებით უნდა დავუთმოთ უფალს, მეტი მოთმინება უნდა ვისწავლოთ. ძალიან ძნელია მოთმინების სწავლა. ეს არავის უნდა. - დღეს თითქმის ყოველდღიურად სადღაც ხდება უარყოფითი მოვლენა. თუნდაც, ყოველი ადამიანის ცხოვრებაში არის განსაცდელი. - დღევანდელ დღეს, მით უმეტეს, 21-ე საუკუნეში, ყოველდღე ისმის განსაცდელის ხმა, რადგან დიდი შეცდომაა დაშვებული. ზურგი აქცია ღმერთს კაცობრიობამ. ამიტომაც მიდის უკუგანვითარებისკენ. ამიტომ იმატა განსაცდელებმა და ამიტომაც მეტი სულიერი იმუნიტეტი გვმართებს. სადღაც წარმოშობილი პრობლემა, ეს ჩვენი პრობლემაც არის. საზოგადოება თვითგანადგურების იმპულსებით არის შეპყრობილი, ეს უკვე განსაცდელია. ამიტომ დიდი სიფრთხილე, გონიერება, სულიერი ხედვის გაფართოება გვმართებს. თუნდაც, რომ ავიღოთ ის 70-წლიანი კომუნისტური რეჟიმისა და ტოტალიტარული ათეიზმის განსაცდელი, შემდეგ უკვე, დაშლილი იმპერიის შედეგად, სხვა ტიპის განსაცდელები შემოვიდა. ის მატერიალისტები, ათეისტები გამქრალნი კი არ არიან, ისინი განსაცდელს გენერირებენ. ის გლობალური განსაცდელები, რასაც ჩვენ ვხედავთ, ჩვენი ყველას ცალ-ცალკე განსაცდელი არის. განსაცდელში ვართ ყველა. ჯერ ის, რომ მიწაზე ვართ მოხვედრილნი, ამას კიდევ ემატება პირადი განსაცდელები, რომელიც შენ უნდა გადაიტანო. შენი ჯვარი, ოჯახისა თუ პირადი ცოდვები, აღსარება-ზიარების გადალახვა, ადამიანს სარჩო-საბადებელი სჭირდება, ამიტომ სამსახური სჭირდება. ვიღაც ვერ თხოვდება, ვიღაცას ცოლი ვერ მოჰყავს, ვიღაცა მარტოობაშია, ვიღაც დეპრესიაშია, ვიღაც ავადაა და ა.შ. მარტო ამის ჩამოთვლა იქნება განსაცდელი. ამ ყველაფერს ზემოდან გლობალურად რომ შევხედოთ, უფლის თვალიდან ჩვენ ვჩანვართ, როგორც გამდინარე ნაკადულში კენჭები რომ ყრია და ყველა ჩანს თითქოს. ასევე ვჩანვართ ჩვენც ზევიდან, ვინ სად არის, როგორ არის, რა ადგილას, რა პოზიციაში. განსაცდელები სულ დაძრწის აქეთ-იქით, სადაც არ ელი, ზუსტად იქ არის. ამიტომ ბევრი ლოცვა გვმართებს იმისთვის, რომ ჩვენი გონება იქნას უფრო გაფართოებული. გაგვეხსნას თვალი ისეთ რაღაცებზე, რასაც ადრე ვერ ვამჩნევდით და ვერ ვგრძნობდით. საჭიროა ბევრი ლოცვა, ხშირი ზიარება, ძალიან დიდი ეკლესიურობა. სამწუხაროდ, ჩვენი საზოგადოების დიდი ნაწილი, ჯერჯერობით, შორს არის ეკლესიურობისგან. რა თქმა უნდა, მასიური, ფორმალური ხასიათი აქვს, მაგრამ ის ნამდვილი რწმენა, რომელიც ადამიანს მართლაც უხელს თვალებს ლეთარგიული ძილისგან, განსაცდელებისგან გამოჰყავს, სულიერად ამაღლებს, ასეთი ძალიან ბევრი არ არის, ცოტააა, მაგრამ არის. ეფემია წიკლაური
| |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-04-08) | |
| ნანახია: 1607 | |
შესვლა საიტზე