იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| ღმერთის წინაშე სიყვარულის ვალი გვაქვს
ალბათ ყველა ადამიანისთვის საინტერესოა, რატომ არის განსაცდელი ადამიანის სულისთვის მაცხოვნებელი, რატომ უნდა ვიყოთ ყოველთვის უფლის მადლიერნი, რატომ უნდა დავითმინოთ ყველა გაჭირვება სიხარულით და რას გულისხმობს ადამიანის თავისუფალი ნება მართლმადიდებლური გაგებით, როცა ამდენი აკრძალვა არსებობს. ამ საკითხებზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გაგვცემს პასუხებს.
– მამაო, რატომ ამბობენ, რომ განსაცდელი ადამიანს აცხონებს. – განსაცდელი ყველას ხვედრია. ღმერთი ზოგს მძიმე განსაცდელს მოუვლენს, ზოგს – მსუბუქს. ეს განსაცდელი ღვთისგან მოცემული ჯვარია, რომელიც ყველამ მოთმინებით უნდა ვატაროთ. ვინც ბოლომდე მოითმენს, ის ცხონდება. სხვა ვერაფერი გვაცხონებს. საჭიროა ჩვენი ყოველი დღე ღვთის კანონებს დავუქვემდებაროთ, რათა ეშმაკმა ჩვენში ვერ შემოაღწიოს და ისეთი განსაცდელი არ მოგვივლინოს, რომ კალაპოტიდან ამოგვაგდოს. რომ არა ეკლესია, გადარჩენა შეუძლებელი იქნებოდა. უფალმა ჩვენ უკვდავი საიდუმლოებები მოგვცა. ზოგს სწამს ნათლობა, მაგრამ აღსარებისა და ზიარების აუცილებლობაში ეჭვი ეპარება. რატომ უნდა ვუთხრა მოძღვარს აღსარებაო – კითხულობს ასეთი ადამიანი. თუ ადამიანი ეკლესიის წევრია, ამას როგორ უნდა ამბობდეს?! ჩვენ ხომ ქრისტეს სხეულის ასოები ვართ და თუ ამას ვერ ვაცნობიერებთ, თუ ამის გამო გულში სიხარული არ გვაქვს, მაშინ რაღაც დაზიანებაა ჩვენს სულში. ადამიანი, რომელსაც გულში ქრისტესმიერი მშვიდობა აქვს, ყველაფერს სხვანაირად აღიქვამს, თავის სულში სიწყნარეს, სიმშვიდეს, თავმდაბლობას, მორჩილებას ატარებს. ამიტომ მისი ცხოვრების ტვირთი, უფლის ტვირთის მსგავსად, ტკბილი და მსუბუქია. – ხშირად ადამიანებს ბეზრდებათ ყოველდღიურობა, მოთმინება უწყდებათ მუდმივი საზრუნავით, უჩნდებათ სურვილი, ყველაფერი მალე დამთავრდეს. არის თუ არა ასეთი ადამიანი ცოდვაში? – ქრისტიანობა უკან დახევას, "გაძლებაზე" ცხოვრებას ვერ ითავსებს, თუმცა კი ბევრი ადამიანი "გაძლებაზე" ცხოვრობს. ასეთ ადამიანებს მოუთმენლობა შეიპყრობთ ხოლმე და ამბობენ: "როგორმე გავიდეს ეს დღე!", "როგორმე გამაკეთებინა ეს საქმე!", "როგორმე გამაძლებინა ამისთვის!" და ა.შ. მათ ავიწყდებათ, რომ ყოველი დღე უფლის საჩუქარია და მისსავე სადიდებლად უნდა გავლიოთ. არ არსებობს ადამიანი, რომელიც არ მოკვდება და, თუ ეს ცხოვრება მხოლოდ გაძლებაზე ფიქრით, უკანდახევებით გავატარეთ და არა ქრისტესადმი მისწრაფებებით, მაშინ არარაობანი ვიქნებით. ზოგჯერ ჩვენ ბორკილებში ვართ და ეს ბორკილები ჩვენ მიერვე გამოჭედილი ცოდვებია, რომელთა გახსნაც ჩვენ თვითონვე შეგვიძლია. – წმინდა მამები აღნიშნავენ, რომ ადამიანის ბუნება სამმაგია. ეს რას ნიშნავს? – ნამდვილად ასეა. ადამიანის ბუნება შედგება სულის, სამშვინველისა და სხეულისაგან. ეს არის ე.წ. ტრიხოტომია. წმინდა ტიხონ ვორონეჟელის თქმით, სული უნდა პოულობდეს საკვებს ღმერთში, უნდა ცხოვრობდეს ღმერთით. სამშვინველი უნდა იკვებებოდეს სულისგან, სხეული კი – სამშვინველისგან. ასეთი იყო ადამიანის პირველსაწყისი, უკვდავი ბუნება. ცოდვით დაცემის შემდეგ სული, იმის მაგივრად, რომ სამშვინველს აძლევდეს საკვებს, სამშვინველის ხარჯზე არსებობს. სამშვინველი, თავის მხრივ, სხეულის ცხოვრებით ცხოვრობს. ეს ვნებებს იწვევს. დაბოლოს, სხეული, რომელიც იძულებული ხდება, საკვები გარეთ, უსულო მატერიაში ეძებოს, პოულობს სიკვდილს და ადამიანის შემადგენლობა იშლება. – მამაო, ხშირად ადამიანები ამბობენ, რომ ღმერთი სწამთ, თუმცა მათთვის გაუცნობიერებელია, თუ რა ან ვინ არის ღმერთი. რა არის ჭეშმარიტი სარწმუნოება, რა არის ღმერთი? – ათეიზმის პერიოდმა დამანგრეველი გავლენა მოახდინა ჩვენს სარწმუნოებაზე. ღვთის მადიდებელი, მართლმადიდებლურად მცხოვრები ერი ისე ამოგვაგდო ნორმალური ქრისტიანული ცხოვრების რიტმიდან, როგორც წყლად გამორიყული თევზი. ერი დაავადდა ღვთის გმობის ცოდვით. ჩვენს გამოჯანმრთელებას დიდი დრო სჭირება. გეთანხმები, ბევრი ამბობს, "მწამს", მაგრამ თვითონაც არ იცის, რისი სწამს. ზოგს რაღაც ბნელი ძალის სწამს, უფრო სწორად, ეშინია. ასე შეიძლება ნებისმიერი რაღაცის გწამდეს. ასეთი რწმენა უმაქნისია. როგორ შეიძლება, რაღაც გაუცნობიერებელი ძალის გწამდეს?! ზოგი შიშსა და სარწმუნოებას ერთმანეთში ურევს, ეშინია არაფერი დაემართოს. ეს სარწმუნოება არ არის, ეს უფრო ეგოცენტრიზმია. სამწუხაროდ, ასეთი ცნობიერებიდან ჯერ კიდევ არ გამოვსულვართ. ამას დრო უნდა, წლები სჭირდება. ამხელა ბოროტების, ამხელა ნგრევის შემდეგ ადვილი არ არის, ადამიანი ნორმალური ქრისტიანული ცხოვრების რიტმში ჩადგეს. ისევ მართლმადიდებელ დედაეკლესიას უნდა ვუმადლოდეთ, რომ სრულ სულიერ დაღუპვას, წარწყმედას გადავურჩით. წარწყმედა სხვა არაფერია, თუ არა ურწმუნოება. ღვთის გმობის ცოდვა წლების განმავლობაში უნდა მოვინანიოთ. ჩვენი საზოგადოება ჯერ კიდევ ავად არის, სრულად არ არის გამოჯანმრთელებული. ეს ყველაზე კარგად ჩვენი ცხოვრების წესიდან, ჩვენი ოჯახის წევრების გაორებული, გასამებული და გაათებული ცხოვრების წესიდან ჩანს. უნდა გვახსოვდეს, რომ უფალთან მისასვლელი გზა მრავალი წინააღმდეგობითა და სიძნელით არის სავსე. მხოლოდ ჭეშმარიტი რწმენა მიგვიყვანს და ვსასოებ, რომ უკვე გავიარეთ ამ გზის ნახევარი და შევდივართ ისეთ მდგომარეობაში, რომ ვაცნობიერებთ, თუ რა არის ჭეშმარიტი სარწმუნოება. – მამაო, ბევრი ფიქრობს, თუ ქრისტიანობა თავისუფალი რელიგიაა, მაშინ რატომ არსებობს ამდენი აკრძალვა? – სულიერი ცხოვრების კანონები, რომლებიც სახარებაში, წმინდა წერილშია გაცხადებული, დაწერილია ჩვენთვის, თავისუფალი ადამიანებისთვის და არა უგნური, გონებადაბნელებული, ურწმუნო მონებისთვის. ურწმუნო ადამიანი, პირველ რიგში, თავისი თავის მონაა და შემდეგ – ცოდვისა. ადამიანის მონობას ღვთის მონობა არ სჯობია?! და, თუ ღვთის მონა ხარ, თავისუფალი ხარ ქრისტეში. და, თუ ქრისტეს მონა ხარ, მაშინ ხომ თავისუფალი ხარ ადამიანთა წინაშე? თავისუფლება განუკითხაობას კი არ ნიშნავს, ეს უდიდესი პასუხისმგებლობაა ღვთისა და ერის წინაშე და მოფრთხილება უნდა. გეთანხმებით, რომ ადამიანებს უჩნდებათ კითხვა: თუ თავისუფალ ადამიანად გამაჩინა ღმერთმა, მაშინ რატომ არის ამდენი აკრძალვა: არა კაც კლა, არა იმრუშო, არა იპარო და ა.შ. რატომ უნდა დავიცვათ ოთხშაბათს და პარასკევს მარხვა? რატომ ვიცავთ დიდ მარხვებს? მოვა ჟამი და ადამიანი თავად გასცემს პასუხს ამ კითხვებს, შეიცნობს, რას გვასწავლის ქრისტეს მცნებები. ადამიანი იმასაც მიხვდება, რაოდენ საჭიროა მარხვის შენახვა, რაოდენ არგებს იგი მის სულს. დრო მოვა და ადამიანი იგრძნობს, როგორ მალამოდ მოეცხება მის შინაგან სამყაროს, მის სულიერებას ეკლესიური ცხოვრება. ღმერთმა ჩვენ არაფრისაგან შეგვქმნა. ისე კი არ შეგვქმნა, როგორც, ვთქვათ, მხატვარი ქმნის ფერწერულ ტილოს საღებავებისგან ან მშენებელი აშენებს შენობას მასალისგან, არამედ მან შეგვქმნა არაფრისაგან და სწორედ ეს არის საკვირველი, დიდი საიდუმლო. უფალმა მოგვცა უკვდავი სული, გონება და თავისუფალი ნება, ხატება და მსგავსება ღვთისა. ამიტომ ღვთის წინაშე ძალიან დიდი ვალი გვაქვს. ამ ვალს კი გადახდა უნდა. ღმერთის წინაშე ვალის გადახდა შეიძლება მხოლოდ სიყვარულით, რადგან ეს ვალი – სიყვარულის ვალია. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-07) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 993 | |
შესვლა საიტზე