იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| გეშინოდეთ უგანსაცდელოდ ცხოვრების!
"რა საბრალოა ის, ვისაც არანაირი სიძნელე თუ განსაცდელი არ გამოუვლია", – ამბობენ წმინდა მამები. ადამიანს წუთისოფელში მრავალი განსაცდელი შეხვდება, რითაც ის მხოლოდ უნდა გამოიწრთოს და ყოველთვის ღმერთის მადლობელი დარჩეს. ღმერთის კეთილი ნებაა, რომ ყოველი ადამიანი ჭეშმარიტ ორიენტირამდე მივიდეს, მაგრამ ჩვენი გადარჩენა დამოკიდებულია არა მხოლოდ უფალზე, არამედ თავად ჩვენზე. ჩვენს კითხვებზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვპასუხობს.
– მამაო, ალბათ ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება მომენტი, რომელსაც იგი ჭეშმარიტ რწმენამდე მიჰყავს. – ადამიანის ცხოვრებაში არის პერიოდები, როდესაც მის არსებაში გარდატეხა ხდება. თითქოს რაღაც წყდება თუ მთლიანდება მასში, რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი ხდება მის ცხოვრებაში, ახალი ინტერესები, მისწრაფებები უჩნდება და ცდილობს, ცხოვრების საზრისი იპოვოს. ნებსით თუ უნებლიეთ, ასეთ მდგომარეობას ადამიანი ღმერთის შეცნობამდე, ჭეშმარიტ რწმენამდე მიჰყავს. უნდა ეცადოს, ხელიდან არ გაუშვას ასეთი ხელსაყრელი მომენტი. თუ ერთხელ მაინც მოიპოვე ღვთის შიში და სიყვარული, აღარ უნდა დაკარგო, რადგანაც შეიძლება, დიდხანს აღარ მოგეცეს ასეთი მადლის მოპოვების საშუალება. ღმერთის კეთილი ნებაა, რომ ყოველი ადამიანი ცხოვრების ჭეშმარიტ ორიენტირამდე – ქრისტემდე მივიდეს. ჭეშმარიტი საზრისის გარდა, არსებობს ცრუსაზრისი. სამწუხაროდ, ბევრი ექცევა ცრუსაზრისთა ტყვეობაში და ბნელეთში მყოფს ემსგავსება, რომელიც ვეღარ ხედავს მზეს. მათი შრომა თუ გარჯა ამაო და ფუჭია. ჩვენ, ღვთის ხატად და მსგავსად შექმნილ ადამიანებს, გვაქვს ცხოვრების საზრისის პოვნის ბუნებრივი თვისება და ეს არის სინდისი – სამართლიანი განსჯა და თვითგანსჯა. ადამიანი თავისუფალია. მას აქვს ნება, თავად აირჩიოს ცხოვრების ნებისმიერი გზა, მაგრამ ეს თავისუფალი ადამიანი, ამავე დროს პასუხისმგებელია თავისი სინდისის წინაშე. პასუხისმგებლობა და თავისუფლება ერთდროულად აქვს. – რა არის ადამიანის ცხოვრების მთავარი საზრისი? – ცხოვრების მთავარი საზრისი ჭეშმარიტი ღმერთის აღიარებაში მდგომარეობს. მიხვიდე ღვთის მცნებებამდე, აკეთო ყველაფერი არა საკუთარი ეგოცენტრული მიზნების, პირადი კეთილდღეობისთვის, არამედ ღვთის სადიდებლად – ეს არის ჭეშმარიტად ცხოვრების საზრისი. რა თქმა უნდა, ცხოვრების საზრისის პოვნა იოლი არ არის, მაგრამ შეუძლებელიც არაა. ეს არის ხანგრძლივი და რთული პროცესი. "ჭეშმარიტი აზროვნების სამი პრინციპი არსებობს, – ამბობს ერთ–ერთი ფილოსოფოსი, – იაზროვნე თვითონ (ქრისტიანული გაგებით, ეს ნიშნავს: თვითონ იაზროვნე, ოღონდ ჭეშმარიტ სარწმუნოებაზე დაყრდნობით), იაზროვნე ისე, რომ სხვისი თვალითაც (წმ. მამების თვალით, უფლის, ღვთისმშობლის თვალთახედვით) შეგეძლოს საკუთარი ნამოქმედარის განსჯა და მესამე – იაზროვნე და იმოქმედე ისე, რომ შენი ქმედება, შენი აზროვნება შენვე არ განადგურებდეს, თავად შენ წინააღმდეგ არ შემობრუნდეს". ღვთის შემეცნებისკენ მიმავალ გზაზე ტანჯვის და განსაცდელების დათმენა მოგვიწევს. ცხოვრების საზრისის მოძებნა ამის გარეშე შეუძლებელია, რადგან თვით ცხოვრების საზრისის პოვნაა უდიდესი ჯვარი, უდიდესი ამოცანა. – ვინც არ ითხოვს, არ მიეცემაო – რას გულისხმობს ეს შეგონება? – ვინც არ აკაკუნებს, მას არ გაეღება. თუ შენ თვითონ არ მოინდომებ, თუ შენ თვითონ არ დააკაკუნებ უფლის კარზე, არ დაუძახებ მას, არავინ მოვა საშველად, რადგან დახმარება უთხოვნელად არ მოგეცემა. აქ ერთხელ დაძახებაზე, ერთხელ დაკაკუნებაზე, უფლის ერთხელ ხმობაზე კი არ არის საუბარი, არამედ პროცესზე, რომელიც გრძელდება. "ირეკდით და განგეღოთ თქვენ, ეძიებდით და ჰპოვოთ", – გვეუბნება უფალი. ეს იმას ნიშნავს, რომ ერთხელ მოძებნით უცებ კი ვერ ვიპოვით და შევიმეცნებთ უფალს, არამედ განუწყვეტლივ უნდა ვეძიებდეთ მას, რამეთუ, ვინც ეძებს, ის აუცილებლად პოულობს. ყველა პოულობს იმას, რასაც ეძებს და ყველა იმას ეძებს, რასაც პოულობს. წმინდა იოანე ოქროპირი ამბობს: "ღმერთი არავის აიძულებს მასთან მიახლოებას, თუკი მას ეს არ სურს". ასეთ შემთხვევაში შეუძლებელია ცხოვნება არა იმიტომ, რომ ღვთის ნებაა უძლური, არამედ იმიტომ, რომ ჩვენი გადარჩენა დამოკიდებულია არა მხოლოდ უფალზე, არამედ ჩვენზეც. – რა როლი ენიჭება უფალთან მიახლოების გზაზე მოთმინებას? – ძალიან მნიშვნელოვანია, როდესაც ადამიანს მოთმინების უნარი შესწევს. რწმენა, რომელიც ვერ ამარცხებს ეჭვებს და ცდუნებას, არ არის ნამდვილი რწმენა. ქრისტიანულ ცხოვრებაში სულიერი წინსვლა შეუძლებელია დაცემისა და შეცოდების მწარე გამოცდილების გარეშე. მთავარი მოთმინებაა, რომელიც რწმენას და ურწმუნოებას შორის დგას, მოთმინება, პირველ ყოვლისა, საკუთარი თავის მიმართ. არ არსებობს ცათა სასუფევლისკენ მიმავალი მოკლე და იოლი გზა. ჩვენ სრული საფასური უნდა გადავიხადოთ ამ გზაზე გადადგმული ყოველი ნაბიჯისათვის. კეთილსინდისიერად უნდა შევაფასოთ ჩვენი სულიერი და ფიზიკური შესაძლებლობები და მათ შესაბამისად ვიმოქმედოთ. ჩვენ უნდა გადავდგათ პირველი ნაბიჯი ღვთისაკენ. ვემსგავსოთ იმ პატარა მდოგვის მარცვალს, რომელიც მადლისა და სიკეთის ქმნით გაღვივდება. არაფერი გვიშველის, არც ქონების მოხვეჭა, არც თანამდებობა, არც ფული, არც ნაცნობობა. ღმერთისთვის ხომ მიწიერი კეთილდღეობა უფასურია. ჩვენ გადაგვარჩენს მხოლოდ ეკლესიური ცხოვრება, სულიერი ღვაწლი, დიდი სულიერი ძალისხმევა. რაც შეიძლება მეტი უნდა ვილოცოთ, მეტი სულიერი კავშირი გვქონდეს მოძღვართან, მისი ლოცვა–კურთხევით მივიღოთ რჩევები და გადაწყვეტილებები. ქრისტიანებმა უნდა გამოვიმუშაოთ ქრისტიანული კულტურა. გინება, ლანძღვა, ხმამაღალი ლაპარაკი, ყოველგვარი უკულტურო ქცევა დიდი ცოდვაა. – რამდენად დიდი ცოდვაა დროის უქმად გატარება? – მძიმე ცოდვაა, როცა ადამიანი დროს ხარჯავს არაფრისთვის. არ უნდა დავკარგოთ არც ერთი დღე, არც ერთი წუთი და წამი. ამქვეყნიური გართობები, კარტი, ნარდი თუ სხვა თამაში, დაკარგული დროა მხოლოდ. ღმერთი არა მარტო იმაზე მოგთხოვს პასუხს, იმრუშე თუ იპარე, არამედ ყველა უქმად დაკარგულ დროზე, რომელიც სწორად არ გამოიყენე. ერთი წმინდა მამა ამბობდა: "თუ არ გინდა ბოროტების გაკეთება, გეშინოდეს ღვთისა და ნუ გააკეთებ ბოროტებას. თუ გინდა სიკეთის გაკეთება, გეშინოდეს ღვთისა და გააკეთე სიკეთე". – რა შეგვმატებს ძალას და რა განგვამტკიცებს რწმენაში? – ჩააგდეთ ცეცხლში თივა, ხე და ოქრო. თივა და ხე, ანუ ურწმუნო ადამიანი, დაიღუპება, დაიწვება, სულიერად დაიშლება. მორწმუნე ადამიანი კი, ამ შემთხვევაში ოქრო, ცეცხლში ჩაგდებით გამოიწვება, გათავისუფლდება ზედმეტი ჭუჭყისგან, უფრო სუფთა და მანათობელი გამოვა ცეცხლიდან. ე.ი. განსაცდელი, ღვთის მიერ მოვლენილი გამოცდა, მართალს გამოაწრთობს. ამიტომ არ შეიძლება, ღმერთს მადლი მხოლოდ ბედნიერი წუთებისთვის შევწიროთ. ყველაფრისთვის მადლიერნი უნდა ვიყოთ, თვით ყველაზე მძიმე განსაცდელის ჟამსაც კი. ერთადერთი ჩვენი საყრდენი ღმერთი და სარწმუნოებაა. ცხოვრების გზაზე, რა თქმა უნდა, უამრავი გამოცდა და განსაცდელი გველის. რა საბრალოა ის, ვისაც არანაირი სიძნელე თუ განსაცდელი არ გამოუვლიაო, ამბობენ წმინდა მამები. ვისაც განსაცდელი არასოდეს შემთხვევია, იგი დავიწყებულია ღვთისაგან. ვაი მას, ვინც კეთილდღეობაში ცხოვრობს და ღვთისაგან მივიწყებულია. სამწუხაროდ, ასეთი ადამიანები ჩვენ ირგვლივ მრავლად არიან. განსაცდელების დაძლევა ადამიანების მაგალითით კი არ უნდა ვეცადოთ, არამედ უნდა ვუყუროთ უფალ იესო ქრისტეს ხატებას. იმას კი არ უნდა ვარკვევდეთ, როგორ მოვიდა ესა თუ ის საფრთხე ჩვენს ცხოვრებაში, არამედ ის უნდა ვიკითხოთ, თუ რატომ, რისთვის დაგვატყდა თავს განსაცდელი. განსაცდელი ხშირად ჩვენი ცოდვების გამო გვეძლევა და არ უნდა ვიფიქროთ, რომ ჩვენ ამას არ ვიმსახურებდით. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-08) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1295 | |
შესვლა საიტზე