იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| ვის შეუნდობს ეკლესია თვითმკვლელობის მიუტევებელ ცოდვას
წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) თვითმკვლელობის უპატიებელი ცოდვის შესახებ გვესაუბრება. ეს ცოდვა ღვთის გმობას უტოლდება და მიუტევებელია, გამონაკლისი შემთხვევის გარდა – თუ ადამიანი ფსიქიკურად დაავადებულია. ამ დროსაც ეკლესიამ მრავალი პანაშვიდი უნდა გადაიხადოს და მისი სულისთვის ილოცოს. და კიდევ, თვითმკვლელის სულისთვის დედის ლოცვას დიდი მნიშვნელობა აქვს.
სამწუხაროდ, ბოლო დროს ჩვენს რეალობაში თვითმკვლელობის შემთხვევები გამრავლდა. ამიტომაც შეიქმნა საჭიროება, ადამიანებმა კარგად გაიაზრონ ამ მძიმე ცოდვის არსი. – მამაო, განგვიმარტეთ, რატომ ითვლება თვითმკვლელობა მომაკვდინებელ ცოდვად? – სასოწარკვეთილება ითვლება ღვთის გმობად, ღვთის გმობა კი უზარმაზარი, მომაკვდინებელი ცოდვაა. ეს არის ის ფსიქოემოციური, რელიგიური, სულიერი კრიზისი ადამიანისა, რომელიც ასეთი კატასტროფული შედეგებით მთავრდება. ამიტომ ყოველი ადამიანი, რომელიც ამ ცოდვას ჩადის, იმკის იმას, რაც მან იმ მომენტში ჩაიდინა, იღებს იმას, რაც მან თავის თავს გაუმზადა მიწაზე. იმის იმედი, რომ თვითმკვლელი ტანჯვისა და წვალების გარეშე მოხვდება ადგილზე, სადაც მართალი ბედნიერება და მართალი ცხოვრებაა, არის უდიდესი უცოდინრობის შედეგი. სხეული თავის დანიშნულებას ასრულებს. ამ უხილავ საიდუმლოს, რასაც ადამიანის განღმრთობა ჰქვია, ცხოვრების საზრისისაკენ მიჰყავს ადამიანი, ხოლო უგუნურებით, რომელსაც ჩადის თვითმკვლელი და თავის თავში ღვთის ხატებასა და მსგავსებას ანადგურებს, ღმერთს აყენებს ზიანს საკუთარ თავში. ასეთი ადამიანი ჯოჯოხეთურ რეალობას განიცდის იმქვეყნად. თვითმკვლელი მარტო საკუთარი თავის წინაშე არ არის დამნაშავე, თვითმკვლელი ღვთისა და საზოგადოების წინაშეც არის დამნაშავე. ღმერთი ჩვენთან ბევრად უფრო ახლოსაა, ვიდრე ჩვენ ამას ვაცნობიერებთ. ყოველი მორწმუნის ვალდებულებაა, მოითმინოს, ელოდოს შენდობას, ღვთის წყალობას და გზა გააგრძელოს. ადამიანი გაჩენილია იმისათვის, რომ მან უმაღლესი მიზნები განახორციელოს ცხოვრებაში. ყოველი ადამიანი თვითონ არის ავადმყოფობისა და თავისი ცხოვრების მრუდედ გამოყენების მიზეზი. ყველამ თავი უნდა დაიზღვიოს ეკლესიური რაციონალური აზროვნებით, ზომიერებით. მოთოკოს თავისი მოთხოვნილებანი მარხვითა და ლოცვით. უნდა მიაღწიოს უდრტვინველობასა და სიმშვიდეს ნებისმიერ სიტუაციაში, თვითკონტროლის უნარი უნდა ჩამოიყალიბოს. – თუ ეკლესია არ არის დარწმუნებული, რომ ადამიანი თვითმკვლელია, მაგრამ ეჭვი არსებობს, მაშინ რისი გაკეთება შეუძლია ეკლესიას? – ამ შემთხვევაში, ეპისკოპოსის კურთხევით, მოძღვარს ეძლევა კურთხევა, რომ აუგოს წესი მიცვალებულს და ეკლესიურად მოიხსენიოს, თუ ის მონათლული იყო. თუ ადამიანი შეურაცხადია ან თუ არ არის იურიდიულად დამტკიცებული, რომ იგი თვითმკვლელი იყო, მაშინ ეკლესია იძლევა მოხსენიების და წესის აგების უფლებას. ეკლესია ლოცულობს მათთვის, მათი სულიერი მდგომარეობის შემსუბუქებისათვის, როგორც ჩვეულებრივი მართლმადიდებელი, ქრისტიანი მორწმუნისათვის. სასოწარკვეთილების ცოდვა ადამიანში თანდათანობით ჩნდება. შეუმჩნევლად იწყება შინაგანი ხრწნა და შინაგანი დაშლა. მასში, როგორც მჟავა, შედის შინაგანი დეგრადაცია და ხდება დესტრუქცია, რომელიც მთელ ორგანიზმს მოიცავს. ეს არამარტო სულიერ ძალებს და ემოციურ მხარეს მოიცავს, არამედ მთელ მის ორგანიზმს, როგორც ვირუსი. ადამიანის ცხოვრების საზრისი მდგომარეობს იმაში, რომ ეცადოს, ყველა უცოდინარობა ცოდნად გადააქციოს. ყველაზე დიდი ცოდვა და საშიშროება უცოდინარობაა. უცოდინარობა თითქმის სინონიმია თვითგანადგურების. სიბრძნე, გაწონასწორება, გაცნობიერება ნიშნავს საღი აზრის დასაწყისს. არავის შეუძლია, მოიკლას თავი და მოხვდეს სამოთხეში იმის გამო, რომ მას გაუსაძლისი ცხოვრება ჰქონდა. ეს არავისთვის არის შესაძლებელი. ადამიანი თუ თავის ფსიქიკურ და სულიერ მდგომარეობას ძირს უთხრის და საკუთარი თავის გამანადგურებელი გამოდის, ამით იგი პრობლემებს ვერ გადაწყვეტს და ავტომატურად სამოთხეში ვერ აღმოჩნდება. ეკლესია ვერ და არ პატიობს თვითმკვლელ ადამიანს ამ ცოდვას. ადამიანმა თვითონ აღმოაჩინა თავისი თავი წყვდიადში. ვინც მოთმინებით ატარებს საკუთარ ჯვარს, მხოლოდ მას შეუძლია აიტანოს გაუსაძლისი მიწიერი ცხოვრება. ეს არ ნიშნავს იმას, რომ უბრალო ადამიანმა დაკარგოს ხედვის უნარი და წინ აღარ წავიდეს. ყველა ადამიანში არის ჩადებული მისწრაფების უნარი უმაღლესისაკენ, ზეციურისაკენ. ვიმეორებ, სასოწარკვეთილების გადალახვა ყველაზე ძნელია დეპრესიაში მყოფი ადამიანისათვის. როცა ადამიანები თავს არ ეკუთვნიან, ცოდვისაგან განმრუდებულნი არიან და საკუთარ თავს ვეღარ ცნობენ, მათთვის ზოგჯერ ძნელი ხდება რჩევის მიცემაც კი. – ცნობილია, რომ არის გამონაკლისი შემთხვევები, როცა ადამიანს ეკლესია თვითმკვლელობის ცოდვას შეუნდობს. ეს როდის ხდება? – ეკლესიის ყველაზე დიდი კაცთმოყვარეობა მდგომარეობს იმაში, რომ ის ლოცულობს მძიმე სულიერ მდგომარეობაში მყოფი ადამიანისთვის. ესენი არიან ისინი, ვინც უდიდესი ცოდვა ჩაიდინეს მიწაზე, მაგრამ მონათლულები იყვნენ. წესს უგებს, პანაშვიდს იხდის, მოწყალებას იღებს და იხსენიებს იმ ადამიანების სულებს, რომლებმაც, სამწუხაროდ, თავიანთი ჯვარი ღირსეულად ვერ ატარეს. ეკლესიის ძალა მდგომარეობს იმაში, რომ ადამიანის სულს იმქვეყნად მდგომარეობა შეუმსუბუქოს, მაგრამ ეს შესაძლებელია მხოლოდ და მხოლოდ იმ შემთხვევაში, როცა ადამიანმა ღმერთი არ დაგმო და ღმერთს არ მიუგდო უკან მისთვის მიცემული ტალანტი, ხატება და მსგავსება. როცა ეკლესია ხედავს ადამიანის ტრაგედიას, ის ცდილობს, ილოცოს ისეთი ადამიანებისთვის, რომელთაც შეურაცხადობის გამო, ფსიქიკური შეშლილობის გამო ჩაიდინეს თვითმკვლელობის დანაშაული. ჭირისუფალს მართებს, გაიღოს მოწყალება და მეტი სულიერი ძალისხმევა გამოიჩინოს, გახდეს უფრო უკეთესი, ვიდრე არის, ილოცოს მიცვალებულისთვის. ეს არ ეხებათ სულიწმინდის მგმობელებს, რომლებმაც საღ გონებაზე მიუგდეს ღმერთს მათთვის მინიჭებული სიცოცხლე. მორწმუნე ადამიანი დიდი იმუნიტეტის მქონე ხდება. ეკლესია ლოცულობს, რომ სული გადარჩეს და ჯოჯოხეთურ რეალობაში არ აღმოჩნდეს, მათთვის სპეციალურად არის შეკვეთილი წირვები, არსებობს სპეციალური მსახურება, მოწყალება, პანაშვიდები, სანთლის დანთება, პირადი ლოცვა. – დედის ლოცვა თუ ეხმარება თვითმკვლელს? – დედის ლოცვა აძლევს ადამიანს საშუალებას, რომ ღმერთმა იმქვეყნად შეუნდოს თუნდაც ეს მძიმე ცოდვაც კი. აძლევს საშუალებას, ადამიანს ნაწილობრივ მაინც შეუნდოს ეს სიბნელე და უცოდინრობა, შეხვდეს ღმერთს და შეხვდეს საკუთარ თავს, რომ გააცნოებიეროს ეს მძიმე დანაშაული. არ შეიძლება ადამიანის მთლიანობის პირობა დაირღვეს. როცა დაირღვა ეს პირობა და თვითმკვლელისათვის ეკლესიის მიერ დაშვებულია წესის აგება, ამ შემთხვევაში პირობა იმისა, რომ ეს მთლიანობა ისევ იქ მიენიჭოს ადამიანს, ეს არის ზუსტად ტანჯული დედის ლოცვის დამსახურება. ზეაღსვლა სასუფეველში ძალიან რთულია, არათუ მძიმე ცოდვების ადამიანებისთვის, არამედ ხანდახან მართლებისთვისაც კი. როცა ღვთის მადლით ადამიანი, დედა, მშობელი, ახლობელი ლოცულობს და წყალობას გაიღებს, მიცვალებული დიდ შვებას იღებს საიქიო ცხოვრებაში. თვითმკვლელის ცოდვა შენდობილი შეიძლება იყოს მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ ის შეურაცხად მდგომარეობაში იმყოფებოდა. არის გამონაკლისები, სადაც მღვდელმთავრის კურთხევით დაიშვება წესის აგება და მოხსენიება. | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-04) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1220 | |
შესვლა საიტზე