იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
როგორ გამოვთქვათ სურვილები და როგორ მივცეთ დაპირებები სულიერი მამები გვასწავლიან, რომ ღვთის წინაშე დაფიცებისა და პირობის დადებისგან ქრისტიან მორწმუნეებს თავის შეკავება მართებთ, ვინაიდან ცხოვრება მრავალი საცდურითაა აღსავსე. არავინ იცის, თუ როგორ შეძლებს ადამიანი თავისი აღთქმის შესრულებას. ასეთივე სიფრთხილე გვჭირდება სურვილების ჩაფიქრებისა და გამოთქმისას. ამ და სხვა საინტერესო თემებზე განმარტებებს წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვაძლევს. – მამაო, რამდენად არისი ადამიანი ღვთის წინაშე დადებული პირობის მიმართ პასუხისმგებელი? – ადრეც გვითქვამს, რომ ადამიანი არ არის ჩაკეტილი სისტემა, არამედ ღიაა. ის დამოკიდებულია ღმერთზე, გარესამყაროზე. ადამიანი პასუხს აგებს არამარტო თავის სიტყვებზე, არამედ თავის აზრებზეც, ქმედებაზეც. ადამიანის პიროვნებაშია ჩადებული პასუხისმგებლობის გრძნობა. რომელ პირობასაც ვდებთ ღვთის წინაშე, პასუხისმგებლებიც უნდა ვიყოთ. შესაძლებელია, რაღაცის გაკეთება ჩვენი სურვილი იყოს, მაგრამ ჩვენს შესაძლებლობებს აღემატებოდეს. ამიტომ, როგორც იაკობ მოციქული ამბობს: "ჯობია, რაღაცას თუ ისურვებ, ამგვარად გამოხატო: თუ ცოცხალი ვიქნები, თუ ღვთის ნება იქნება, შევეცდები ეს და ეს გავაკეთო". ჯობია, ადამიანი ასეთი მოკრძალებული და თავმდაბალი იყოს და არა ისეთი, რომ ამბობდეს: "მე ამას გავაკეთებ!". საერთოდ, სიტყვას დიდი ძალა აქვს. სიტყვა იყო ღვთისა თანა, ღმერთი იყო სიტყვა და სიტყვა გახდა ხორცი. ამიტომ ქრისტიანებს ყველა სიტყვის მიმართ გვმართებს მეტი პასუხისმგებლობა, თითოეული სიტყვა უნდა გავაცნობიეროთ, თუ რას ვპირდებით უფალს, რას ვამბობთ, რომ არ შევცოდოთ და არ ჩავვარდეთ რაღაც ცდომილებაში. საერთოდაც არ გვინდა დაპირებები, დაფიცება, რადგან არ არის საჭირო. იყოს თქვენი სიტყვა "ჰო" და "არა". ყველამ უნდა იცოდეს თავისი სიტყვის ფასი. ასეთ შემთხვევაში თვითონვე იცის, თუ რამდენად აგებს ამ სიტყვაზე პასუხს. ჩვენი არსებობის პროცესში, პირველ რიგში, უფალზე ვართ დამოკიდებული, იმდენი ცდუნებაა, იმდენი განსაცდელია, რომ უკვე ადამიანი თავის ნებასაც ვერ არჩევს. – ერთი და იმავე ცოდვის განმეორება რამდენად საშიშია? ეს ყველაფერი სულიერების გზაზე უკუსვლას ნიშნავს? – საერთოდ, სულიერ სვლაში არ არსებობს შეჩერება და გაყინვა. აქ ადამიანი არ მიდის წინ ან უკან. გაჩერება – ეს იგივე უკანსვლაა. ბალანსირება უკანსვლასა და წინსვლას შორის ძალიან სახიფათო მდგომარეობაა. ადგილზე გაჩერება – იგივე სტაგნაციაა. ასეთ დროს ადამიანმა უნდა გააცნობიეროს თავისი სულიერი მდგომარეობა მოძღვართან აღსარებით, მისი რჩევით და დახმარებით. დამოუკიდებლად ქრისტიანულ გზაზე სიარული ძალიან საშიშია. ცოდვის ჩადენის საშიშროება და რისკი იმისა, რომ ადამიანი დაუბრუნდეს იმ ძველ მდგომარეობას, ყოველთვის არსებობს, სწორედ იმიტომ, რომ ადამიანი თავისუფალ არსებად არის შექმნილი და არჩევანს თავად აკეთებს. თუკი ადამიანმა ცოდვა გაიმეორა, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ სასოწარკვეთილებას უნდა მიეცეს. ადამიანს ახასიათებს შეცდომები, რაც ადამიანურია, მაგრამ სასოწარკვეთილება და უსასოობა – ეს უკვე დემონური მდგომარეობაა. ადამიანი მეორედ რომ დაეცემა იმავე ცოდვით, მოძღვართან უნდა მივიდეს და აღსარებაში კვლავ თქვას, მოინანიოს და სასოწარკვეთილებაში არ ჩავარდეს. ასე გააგრძელებს წინსვლას. ჩვენ უნდა ვეცადოთ, ორი მხრიდან შევხედოთ რეალობას. როგორც ერთ–ერთი წმინდა მამა ამბობს, ხმალი ცეცხლში რომ ჩადო თივასთან ერთად, თივა დაიწვება და ხმალი გამოიწრთობა. ხმალი ხარისხობრივად სხვა მდგომარეობაში გადადის. ასევეა ადამიანი, რომელიც არის მორწმუნე, შეიძლება ცოდვები აქვს, მაგრამ ეს ცოდვები წმინდა საიდუმლოებებით იწვება, აღსარება აშრობს მას და ღვთის მადლი კი დაწვავს. ცუდში კარგი მოიძებნება და კარგში – ცუდი. ცუდი უნდა მოვიცილოთ და კარგს უნდა ჩავეჭიდოთ. – მორწმუნე ადამიანი უფრო კარგად ცხოვრობს თუ ურწმუნო? – გააჩნია, ვინ რას გულისხმობს კარგ ცხოვრებაში. უნდა ვიცოდეთ, ბინძური ხელებით სუფთა საქმეს ვერავინ გააკეთებს. კარგი ცხოვრება არის ცხოვრება ქრისტეში და ქრისტეს მცნებებით. ქრისტიანობა მარტო ჩვენი წარსული და აწმყო კი არ არის, ეს არის მომავალიც. ამიტომ კარგ ცხოვრებაში ქრისტიანული, ეკლესიური ცხოვრება იგულისხმება. თვითონ ჩვენი ცხოვრება არის ქმედება და ქმედებას კი უნდა სივრცე. თუკი მარტო მატერიალურ, სამგანზომილებიან სივრცეში ტრიალებს ადამიანი და მისი გონება მხოლოდ ამქვეყნიური ფასეულობების გარშემო ბრუნავს, მთელი მისი ცხოვრება ხმარდება ნივთების ჟღარუნს და ფიზიკური სხეულის მოვლას, ეს არ არის კარგი ცხოვრება. ასეთ ცხოვრებას კარგი გაგრძელება არ აქვს. ადრე თუ გვიან ფიზიკური ცხოვრება მთავრდება და რა გრჩება? არამარტო აუცილებელია ქრისტიანული ცხოვრებით ვიცხოვროთ, არამედ სავალდებულო. ეს ჩვენი მომავალია. უამრავ ადამიანს, რომელიც ცხოვრობს მატერიალისტური მსოფლმხედველობით და ფიქრობს, რომ მატერიალური ცხოვრების იქით არაფერი არსებობს, ადრე თუ გვიან განსაცდელები ატყდება თავს. იმ მდგომარეობამდე მიდის, რომ ხვდება, არსებობს სხვა რამ, რაც მისთვის მიუწვდომელი იყო. ამას ქრისტე ღმერთი მიგვანიშნებს ხოლმე. – რამდენად მოქმედებს ადამიანის სიცოცხლის ხანგრძლივობაზე მისი ეკლესიური ცხოვრება? – საერთოდ, ადამიანის ცხოვრებაში მოქმედებს ისეთი ძალები და ისეთი განგებულება, რომელიც ჩვენთვის მიუწვდომელია. ამიტომ არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ყველაფერი ღვთის ხელშია. ის, რაზეც გვგონია, რომ ვიცით და მივაღწიეთ, ნუ ვფიქრობთ, რომ ჩვენი მიღწეული და გაკეთებულია. უნდა ვიცოდეთ, რომ ყველაფერი ღვთის განგებით ხდება. მით უმეტეს, ის ხიდი, რომელიც ამ ცხოვრებაში გვაქვს გადასავლელი და ამ ხიდის სიგრძე ჩვენ მიერ არ არის დადგენილი. ყველა ადამიანს თავისი ხიდი აქვს და რა სიგრძის იქნება ეს ხიდი, ინდივიდუალურია, ყველას ღმერთი უდგენს. ამიტომ მსჯელობა იმაზე, თუ რამდენ ხანს შეიძლება იცხოვროს მორწმუნე ადამიანმა, ეს ღვთის განგებულებაში ცხვირის ჩაყოფაა. უბრალოდ ადამიანმა თავის ცხოვრებაში უაზრო და დაუფიქრებელი ინტერვალები არ უნდა გააკეთოს. მაქსიმალურად გამოიყენოს დრო, რაც აქვს, საიმისოდ, რომ მარადიული ცხოვრება დაიმკვიდროს. არავინ ვიცით, როდის რა გვეწევა. შეიძლება ადამიანმა დიდხანს იცხოვროს, მაგრამ მთელი ცხოვრება სიბნელე ატაროს. პატარა, ჩვილი ბავშვები წასულან ამქვეყნიდან. მთავარია, ადამიანმა დრო სწორად განსაზღვროს და არ დაავიწყდეს, რომ რამდენი ხანიც უნდა იცხოვროს, მაინც წუთისოფელში ვცხოვრობთ. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-04-26) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1175 | |
შესვლა საიტზე