იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "არც ერთი რიცხვი ღვთისგან დაწუნებულ–დაწყევლილი არ არის"
ადამიანებს ახასიათებთ სხვადასხვა სიმბოლოების გამოგონება, მათ შორის რიცხვების სახითაც. ხშირად ვერც კი ვამჩნევთ, როგორ იქცევა ეს სიმბოლოები ცრურწმენების გაჩენის მიზეზად და როგორ ხდება ჩვენი ცხოვრება მათზე დამოკიდებული. როგორ აფასებს ეკლესია ხალხში გავრცელებულ შეხედულებებს სხვადასხვა რიცხვის მნიშვნელობასა და ძალაზე? ამ საკითხებზე იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ეკლესიის მოძღვარი მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება.
– მამაო, ამბობენ, თუ 7 ნათლული გეყოლება, ცხონდებიო. მართალია? – რიცხვს კონკრეტული მნიშვნელობა არ აქვს. რიცხვი 7 საკრალურადაა მიჩნეული, თუნდაც, თუ გავიხსენებთ შვიდ საიდუმლოს, კვირის შვიდ დღეს, სულიწმინდის შვიდ ნიჭს და ა.შ., მაგრამ ამ შემთხვევაში ამ რიცხვს დიდი მნიშვნელობა არ აქვს და არც რაიმე რელიგიური დატვირთვა გააჩნია. – 13–ს ხალხში თარს რიცხვს უწოდებენ. ეკლესიურად თუ არსებობს ზოგადად "ცუდი" რიცხვები? – სიტყვა "თარსი" თვითონ არ არის რელიგიურად გამართლებული. ეს ხალხურ–ფოლკლორულ–პროვინციული აზროვნებიდან მოდის. ამას რომ თავი დავანებოთ, ცრუმორწმუნეობაა რიცხვის ასე გაგება. არც ერთი რიცხვი არ არის ღვთისგან დაწუნებულ–დაწყევლილი. რელიგიური დატვირთვით, რიცხვი 13 სხვა არაფერს ნიშნავს, თუ არა თორმეტ მოციქულს და ქრისტეს. ჩვეულებრივ კი, 13 წარმოადგენს რიცხვს, რომელიც 12–ის მერე მოდის. – რიცხვ 666–ზეც გკითხავთ. არის თუ არა ის რიცხვი, რომელსაც ადამიანი უნდა ერიდოს, მაგალითად, მობილურის, მანქანის და ა. შ. ნომრებად არ აიღოს? – ამ რიცხვსაც არაფერი დაუშავებია, ის 665–ის მომდევნოა. ეს არ ნიშნავს, რომ 665–ის მერე 667 უნდა ვთქვათ. გამოცხადებაში რიცხვი 666 არ არის ნუმეროლოგიური მისტიკა. არც გამოცხადებაა სამკითხაო წიგნი, რომელზეც რიცხვებით უნდა ვიმკითხაოთ. გამოცხადებაში მხეცის რიცხვს დიდი სულიერი დატვირთვა აქვს და არა – პრიმიტიულ–არითმეტიკული. – ნათქვამია, სასუფეველში ყველა 33 წლის იქნებაო. ასეა? – ეს არის კერძო აზრი. მხოლოდ ღვთის განგებულებაა, რასაც ჩვენ ვერ გავიგებთ, თუ რა ასაკში იქნება ადამიანი სასუფეველში. ადამიანის სული, ასე თუ ისე, იხილება მისი შინაგანი მდგომარეობით. კარდინალური დატვირთვა არ აქვს, სასუფეველში რა ასაკი ექნება ადამიანს. – დაბოლოს, მამაო, საშობაო მარხვა დაიწყო და ამ პერიოდში მორწმუნეები ხშირ აღსარებისა და ზიარებას ესწრაფვიან. ხანდახან ხდება ისე, რომ ჩვენს ცოდვებს ფურცელზე ჩამოვწერთ და აღსარების დროს ვკითხულობთ ან ფურცელს მოძღვარს ვაბარებთ. რამდენად სწორია ეს ქმედება, გვეთვლება თუ არა ნამდვილ აღსარებად? – ჯობია, სიტყვით, გაცნობიერებულად ჩავაბაროთ აღსარება, მაგრამ გარკვეულ შემთხვევებში, როცა, ვთქვათ, ადამიანს რცხვენია თავის ცოდვაზე საუბრის, შეიძლება დაწეროს და ასე ჩააბაროს. ზიარებისწინა მეთორმეტე, ბასილი დიდის ლოცვაში წერია: "დავწერ, აღვიარებ, შემინდე". ანუ წერილობითაც შეიძლება აღსარების ჩაბარება. მაგრამ ეს არანაირად ნიშნავს სიტყვიერი აღსარების უარყოფას. ცოდვასაც გააჩნია. არის ცოდვები, რომლებიც, ჯობია, ადამიანმა სიტყვიერად მოინანიოს, განსაკუთრებით ეს მძიმე ცოდვებს ეხება. ამის შემდეგ მოძღვრისგან ეპიტიმიას მიიღებს. ნებისმიერ შემთხვევაში, დაწერილ თუ სიტყვით თქმულ აღსარებას, სინანული უნდა ახლავდეს თან. ზოგადად კი, სიტყვიერ აღსარებას უფრო დიდი ძალა აქვს. – წელიწადში ერთხელ ზიარება საკმარისია? – ზიარებას ცენზი არ აქვს. ნათქვამია: "მიიღეთ და სჭამეთ, ესე არს ხორცი ჩემი თქვენთვის განტეხილი და სისხლი ჩემი თქვენთვის დათხეული". იქ არ არის ნათქვამი, რომ ეს წელიწადში ერთხელ ან რამდენჯერმე უნდა მოხდეს. თვითონ ადამიანს უნდა სთხოვდეს სული ზიარებას. ეს გაცნობიერებული აუცილებლობა უნდა იყოს. ადამიანს სულიერი შიმშილის ბუნებრივი გრძნობა უნდა გააჩნდეს. ჩვენ გვჭირდება ძალა და სულიერი მადლი, რომ წინ ვიაროთ და ჯვარი ვატაროთ. ამ ძალას ზიარების საიდუმლო გვაძლევს. ამ აპოკალიფსურ დროში ჩვენ ხშირი ზიარება გვჭირდება. ჩვენს სულზე წელიწადში ერთხელ დაფიქრება და ერთი ზიარება საკმარისი არ არის. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-06) | ავტორი: მამა გიორგი სხირტლაძე | |
| ნანახია: 1641 | |
შესვლა საიტზე