იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სტატიები |
| "როგორც ქრისტეა თავი ეკლესიისა, ასევე კაცი უნდა იყოს თავი ოჯახისა"
დღევანდელი თემა ქრისტიანულ ოჯახს შეეხება, როგორ უნდა შეიქმნას მართლმადიდებლური ოჯახი და რა ევალებათ მეუღლეებს ერთმანეთის წინაშე, რას ნიშნავს ქმრისთვის ოჯახის მეთაურობა და რა შედის ცოლის მოვალეობაში. ამ საკითხებზე წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი (სხირტლაძე) გვესაუბრება.
– მამაო, როგორი უნდა იყოს მართლმადიდებლური ოჯახი? – მართლმადიდებლური ოჯახი აგებული უნდა იყოს ქრისტიანულ პრინციპებზე, ქრისტიანულ ცნობიერებასა და გონების ქრისტიანულ მდგომარეობაზე. სარწმუნოება ეს არის ადამიანის გონების, მისი სულიერი ატმოსფეროს ხარისხობრივად მაღალი მდგომარეობა. ოჯახიც უნდა გამოირჩეოდეს ამ მაღალი, ხარისხობრივად წმინდა, ღმერთთან ახლო მყოფი სულიერი მდგომარეობით. ეს გამომუშავდება ღვთის მადლის მოქმედებით, მაგრამ ადამიანის ძალისხმევით. ასევე ოჯახის, როგორც ერთი მთლიანი ორგანიზმის მუშაობით, დისციპლინით, თვითდისციპლინით, სულიერი ჰარმონიით, რომელიც ჩადებულია სახარების პრინციპებში. რეალიზება ქრისტიანული ოჯახის იდეალისა, არ არის ერთი და ორი დღის საქმე. ეს მიიღწევა მხოლოდ და მხოლოდ ყოველდღიური მცველობით, ოჯახის თითოეული წევრის ჯვართმტვირთველობით, ტრივიალური, მავნე ჩვევების გადალახვით, ერთმანეთის გაგებით, ურთიერთობის უნარის, მოყვასის სიყვარულის, ერთმანეთის სიყვარულის სწავლით, გონების განწმენდით, სულისა და სამშვინველის მარხვითა და ლოცვით და დიდი სულიერი მეგობრობითა და ენთუზიაზმით იმ იდეალებისკენ მისწრაფებით, რომელიც აუცილებლად იწვევს იმ პოტენციალს, რაც დღეს ასე ძალიან სჭირდება ქრისტიანულ ოჯახებს. თუ გვინდა, რომ მივიღოთ წარმატება, წინსვლა და არ ვიყოთ დამარცხებულები, უნდა მივიღოთ მადლი, ღვთის წყალობით. – სახარებაში წერია, რომ ოჯახის თავი არის მამაკაცი. ეს რას ნიშნავს? – რა თქმა უნდა, ღმერთმა შექმნა ადამიანი და არა – სქესი. ჯერ შექმნა ადამიანი. ადამიანში იგულისხმება ადამი, ანუ მამაკაცი. ეს არ არის სქესობრივი უპირატესობა ადამიანისა, ანუ მამაკაცის შექმნისა, არამედ ეს არის ონტოლოგიური უპირატესობა, ანუ ყოფიერებითი. მან შექმნა შინაგანი დამახასიათებლობა მისი მამაკაცობისა და იყო პირველქმნილება. ხოლო მისი ნეკნისაგან შექმნა ევა და შექმნა დედაკაცი, მეორე ქმნილება, ანუ ქალად. თუ ეფესელთა მიმართებაში ეპისტოლეს გადავხედავთ, უპირატესია მამაკაცი, რადგანაც, როგორც ქრისტე არის თავი ეკლესიისა, ასე კაცი უნდა იყოს თავი ოჯახისა. "ქმართა გიყვარდეთ ცოლნი თვისნი, რათა ცოლსა ეშინოდეთ ქმრისა", – ეს ეფესელთა ეპისტოლედანაა, რომელიც იკითხება ჯვრისწერის დროს. თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ მამაკაცი ოჯახში იყოს უზურპატორი, დიქტატორი და ცოლს ეშინოდეს მისი. სიყვარულებრივ შიშზეა აქ ლაპარაკი და სიყვარულებრივ უპირატესობაზე და არა სულიერ მონობაზე ან მანდილოსნის შინაურ ცხოველამდე დაყვანაზე. უპირატესობა – ეს არ არის ელიტარობა მამაკაცისა, არ გულისხმობს მაღალი ტიპის და მაღალი ხარისხის ადამიანობას. ეს არ უნდა იყოს ბოროტად გამოყენებული უპირატესობა. ვისაც ესმის ქრისტიანული სიყვარული, ვისაც ესმის, თუ რა სიყვარულით იქმნება ჯვრისწერის დროს ოჯახები და ჯვრისწერა რას მოასწავებს ჩვენს სულიერ ცხოვრებაში, რა საიდუმლოა იგი, მან ძალიან კარგად იცის, რაში მდგომარეობის პირველობა მამაკაცისა. რაში მდგომარეობს პირველობა ქრისტესი? რამ გაყო ქრისტე და ეკლესია? თუ ქრისტე არის თავი ეკლესიისა და ეკლესია არის ძალი უფლისა, ხოლო მამაკაცი არის ოჯახის თავი, განა, როგორც ქრისტემ შეიყვარა ეკლესია, ისე არ გვავალებს, მამაკაცმა შეიყვაროს თავისი მეუღლე და მეორე ნახევარი, რომელიც ღმერთმა შეუქმნა მას თავის ყოფიერებაში შესაწევნელად? არა მარტო იმიტომ შეუქმნა, რომ საჭმელი აჭამოს და ტანსაცმელი გაურეცხოს, არამედ იმიტომ, რომ ყოფიერებაში შეეწიოს მას, შეეწიოს სულიერების ზრდაში. იერარქია ქალსა და კაცს შორის, ურთიერთობა ორ სქესს შორის იქნა დაზიანებული პირველქმნილი ცოდვის დროს, როცა ადამიანი იქნა ჩამოგდებული იმ ადგილიდან, რომელზეც ღმერთმა დააწესა და დაადგინა. ქრისტემ დააბრუნა ადამიანი ისევ იმ ადგილას, საიდანაც იქნა ჩამოგდებული და აღადგინა ადამიანი. ქრისტემ ჯვრისწერით აღადგინა ურთიერთობის ხარისხი, სიყვარულებრივი უპირატესობა ისევ დაუბრუნა ადამს, რომელიც მას დაცემამდე ჰქონდა. ანუ დღეს დაცემამდე მყოფი ადამის და ევას მდგომარეობა უფრო დაბლა დგას, ვიდრე ჯვარდაწერილი ცოლ–ქმრის მდგომარეობა, რადგანაც ჯვრისწერაში აღდგენილია მდგომარეობა ქალსა და კაცს შორის. საიდუმლო ლოცვაში, რომელიც ჯვრისწერის დროს იკითხება, მოხსენიებულია არა მონა ღვთისა და მხევალი ღვთისა, არამედ მონანი ღვთისანი, როგორც ერთი ადამიანი. სქესი, კაცი და ქალი არ არის გამოყოფილი, არამედ ერთ ორგანიზმად არის მოხსენიებული ჯვრისწერის საიდუმლო ლოცვებში. ნათქვამია "გამოეყოს კაცი დედასა თვისსა და მამასა თვისსა და შეერთოს იგი ცოლსა თვისსა და იყვნენ იგინი ორივე ერთხორც". "რაც ღმერთმა შეაუღლა, კაცნი ნუ განაშორებენ". აი, ეს არის იდეალი, რომელიც უნდა დომინირებდეს ქრისტიანულ ოჯახში. ანუ ეს არის ის შიში ღვთისა, რომელიც უნდა დომინირებდეს ქალისა და კაცის ურთიერთობაში. ცოლს ღვთაებრივი შიში უნდა ჰქონდეს ქმრისა. სხვათა შორის, უამრავი კონფლიქტი არის დღეს ოჯახებში. დუღს კონფლიქტები და განშორებები, ჯვრის ახსნები და განქორწინებები. ჯერ კიდევ არ შემშრალა ზოგის ტუჩებზე ჯვრისწერის ზიარების ღვინო, რომ უკვე განშორებას და დიდ კონფლიქტებს ვაწყდებით, რომლებიც საკურთხეველს ცრემლებს ადენენ და ღვთის მიერ წყალობით დაწერილ წყვილებს ისევ აშორებს. ეს შეიძლება იყოს ბოროტი ძალისგან, მაგრამ, პირველ რიგში, ჩვენი უძლურებისაგან ხდება. შემდეგ ჯვარდაწერილი, დანაწევრებული წყვილები, კაცმა არ იცის, რა ცდუნებას და რა განსაცდელს გადაეყრებიან. ეკლესია ყოველთვის მოუწოდებს შერიგებისა და ქრისტიანული ოჯახის მთლიანობისაკენ. როცა ჯვრისწერის შემდეგ ეკლესიურ ცხოვრებას აღარ ეწევიან, აღარ ეზიარებიან, ეკლესიაში აღარ დადიან, აღსარებას აღარ აბარებენ წარმოშობილი დაცემული ემოციები და სხვადასხვა ვნებები ადამიანებს შორის საოცარ უფსკრულს აღმოაცენებს ხოლმე. ჩნდება ნაპრალი და ეს ყველაფერი შლის ოჯახებს. დღევანდელი არამყარი ოჯახები საზოგადოებაში ქრისტიანული ცოდნის ნაკლებობის ნიშანია. ამიტომ ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს იმ საფრთხეების გათვალისწინებას, რომლებიც განსაკუთრებით ემუქრება ახალშექმნილ, ქრისტიანულ ოჯახებს. ეს უნდა იქნეს გადალახული ქრისტიანული დოგმატიკის ცოდნით, თუ რასთან გვაქვს საქმე. როცა წყვილი გადის სარწმუნოებრივი ბადიდან და მათ არ აქვთ ერთი, მართლმადიდებლური მყარი მრწამსი, ამ შემთხვევაში მცირე ცხოვრებისეული განსაცდელებისგან, ბოროტის ნებისგან და სხვა ცდუნებებისგან იშლება ერთიანობა. ოჯახის სიმტკიცე და მთლიანობა ძალიან გასაფრთხილებელია. ოჯახი არის იმ დიდი ეკლესიის ტოტი, რომელიც ამ ეკლესიის ხეზე იზრდება. არ უნდა დავაზიანოთ ეს ტოტი, არ უნდა მოვტეხოთ, რომ ტოტის მოტეხვა ხის ტკივილად არ იქცეს. – მამაო, ხშირად წყვილს არ სურს ბევრი ბავშვი და თავს იცავენ სხვადასხვა საშუალებით. კი არ მიმართავენ აბორტს, არამედ წინასწარ იცავენ თავს შვილის ჩასახვისგან. არის თუ არა ეს დიდი ცოდვა? – ეკლესია არანაირად აკურთხებს შვილის არგაჩენას ან წინასწარ თავის დაცვას, გარდა განსაკუთრებული შემთხვევებისა – მშობლის ავადმყოფობისა ან ამგვარი სიტუაციისა. განსაკუთრებული შემთხვევებიც ცოდვად ითვლება და მაინც მოსანანიებელია. არც ერთ შემთხვევაში ეკლესია არ აკურთხებს ხელოვნურ თავშეკავებას და ხელოვნურ აკრძალვას. სარწმუნოება ადამიანს არ აძლევს იმის უფლებას, რომ მან თავისი ნებით აუკრძალოს საკუთარ თავს ბავშვების გაჩენა. თუმცა არსებობს პერიოდები ურთიერთობისა, არსებობს თავშეკავება მარხვაში, შესაძლებელია ცოლ–ქმარს შორის შეთანხმების შედეგად დარეგულირდეს ეს საკითხი. უხეში, მექანიკური, ქიმიური საშუალებებით ორსულობისაგან თავშეკავება ეკლესიის მიერ არანაირად იკურთხება. აღარ ვლაპარაკობ აბორტზე, რომელიც საერთოდ მომაკვდინებელი ცოდვაა და სერიოზული ეპიტემიები არის დაწესებული ამის გამო. აბორტზე არა მარტო დედა აგებს პასუხს, არამედ მშობელი მამაც, რომლის თანხმობითაც ხდება ეს. დიდი გაფრთხილება სჭირდება ქრისტიანულ ოჯახს. წყვილმა უნდა მოუაროს ერთმანეთს. არავინ იცის, საიდან რა განსაცდელი გვემუქრება. ანა ნოდია | |
| კატეგორია: სტატიები | დაამატა: mamao (2012-02-24) | ავტორი: მამა გიორგი (სხირტლაძე) | |
| ნანახია: 1500 | |
შესვლა საიტზე