იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სხვადასხვა |
| როგორ გადაურჩა მოძღვრის ვაჟი ჯეჯი სხირტლაძე ზღვაში დახრჩობას მომავალი მსახიობი, 21 წლის ჯეჯი სხირტლაძე, ღვთისმსახურის ოჯახში გაიზარდა. მამამისი იოანე ღვთისმეტყველის ტაძრის დეკანოზი, მამა გიორგი სხირტლაძე გახლავთ, რომლის განმარტებებს და რჩევებს სასულიერო საკითხებზე რამდენიმე წელია, "სარკის" ყოველ ნომერში ეცნობა მკითხველი. თავად ჯეჯის გარკვეული განსაცდელების გავლა დასჭირდა იმისთვის, რომ ტაძრამდე მისულიყო და რწმენაში გაძლიერებულიყო. ხიფათში საკუთარი შეცდომების გამო ვარდებოდა. ბოლო შემთხვევამ კი, როცა სიკვდილი გარდაუვალი იყო და ლოცვის ძალამ გადაარჩინა, თვალები აუხილა და სინანულში ჩააგდო.
გასულ ზაფხულს ჯეჯი ზღვაში კინაღამ დაიხრჩო. წყალში ძალიან შორს გასული უკან ვეღარ გამოდიოდა, იქ მხოლოდ ღვთის ანაბარა იყო დარჩენილი. როცა იმედი გადაეწურა, ლოცვა დაიწყო... ჯეჯი სხირტლაძე: – მეგობრები ქალაქგარეთ, ბუნებაში ხშირად გავდივართ ხოლმე. ერთხელაც ქალაქიდან სამი დღით გავედით და ამ სამი დღის განმავლობაში საერთოდ არ გვიძინია. თბილისში რომ დავბრუნდით, დაახლოებით დილის 6 საათი იქნებოდა. გადავწყვიტეთ, გოგირდის აბანოებში წავსულიყავით. ღამენათევს წყალში ჩამეძინა და ვიხრჩობოდი, შემთხვევით დამინახეს და გადავრჩი. გულის მასაჟები დამჭირდა. ჩემს მეგობარსაც ანალოგიური რამ დაემართა. გადარჩენილები იქიდან გამოვედით და მანქანაში ჩავსხედით. რამდენადაც მახსოვს, საჭესთან მე ვიჯექი. – ნასვამიც ხომ არ იყავით? – არა, მხოლოდ გამოუძინებელი ვიყავი. – რა მოხდა შემდეგ? – საკმაოდ დიდი სისწრაფით მოვდიოდით, გზად გაჩერებულ მანქანას დავეჯახეთ, რომელმაც საბავშვო ბაღის ეზოში შესასვლელი ჭიშკარი შეანგრია და შიგნით შევარდა. ჩვენც თან მივყევით. ეს ზუსტად მაშინ მოხდა, როცა ბავშვების ბაღში მისვლის დრო იყო. კიდევ კარგი, არავის დავეჯახეთ. რაღაცნაირად რომ გძინავს და სიზმრებს ხედავ, ისე ვიყავი. ეს ყველაფერი კადრებად მახსოვს. – საჭესთან ჩაგეძინათ? – დიახ. მახსოვს, საშინელმა ტკივილმა და დარტყმის ხმამ გამაღვიძა. კიდევ კარგი, ღვედი მეკეთა, თორემ ეს ყველაფერი ძალიან ცუდად დასრულდებოდა. მოკლედ, რომ გამოვფხიზლდი, წინ ამოტრიალებული მანქანა იდგა, ჩვენს ავტომობილს წინა ნაწილი საერთოდ არ ჰქონდა, კვამლი ასდიოდა და გარშემო შეკრებილი უამრავი ადამიანი კიოდა. მანქანიდან გადმოვედი და დაჩოქილი ვყვიროდი, რატომ–მეთქი. საშინელებაა, როცა კარგი სიტუაციიდან, გასართობი ადგილიდან მოდიხარ და უცებ ისეთ ადგილას იღვიძებ, სადაც ყველაფერი დალეწილია. ამაზე დიდი კოშმარი არაფერია. – სერიოზულად დაშავდით? – სუნთქვა მიჭირდა. როგორც ჩანს, დიაფრაგმა დამიზიანდა. ძალიან ცუდად ვიყავი. ფიზიკურ დაზიანებას სტრესიც დაემატა. – ასეთ მდგომარეობაში საჭესთან რატომ დაჯექით? – ყველაზე დიდი შეცდომა ის იყო, რომ მანქანაში შუშები გვქონდა აწეული და თან გათბობა ჩართული. თუ გეძინება, ან უნდა გაჩერდე და დაიძინო, ან შუშა ჩასწიო, რომ სიცივემ გამოგაფხიზლოს. ჩვენ კიდევ ყველანაირი კომფორტი შევიქმენით, რომ ჩაგვძინებოდა. – თქვენი მეგობრებიც დაშავდნენ? – უკან მჯდარ მეგობარს, რა თქმა უნდა, ღვედი არ ეკეთა და ფეხის სერიოზული ტრავმა მიიღო. ჩემ გვერდით მჯდომს სერიოზული არაფერი სჭირდა, მხოლოდ ერთი კბილი მოტყდა... ამ ამბის შემდეგ ფრთხილად ვარ. – როგორც ვიცი, ზღვაში დახრჩობასაც გადაურჩით. ამაზეც გვიამბეთ. – მეგობრებთან ერთად ვიყავი ურეკში. გვიანი იყო, დაახლოებით ღამის 3 საათი. ნასვამმა გადავწყვიტე ცურვა. წყალში რომ შევედი, ძალიან ბნელოდა, მაგრამ, რომ მივცურავდი და უკან ვიხედებოდი, განათებულ სანაპიროს ვხედავდი, ანუ უკან მობრუნება არ გამიჭირდებოდა. რამდენიმე ხნის შემდეგ უკან რომ მოვიხედე, უკუნი სიბნელე იყო, აღარაფერი ჩანდა. არ ვიცოდი, სანაპირო საით იყო, საით წავსულიყავი – წინ, უკან, მარჯვნივ თუ მარცხნივ. – ძალიან შეგეშინდათ? – ვყვიროდი. ჩავყვინთავდი, დავისვენებდი, ისევ ამოვყვინთავდი. უკვე ცურვაც აღარ შემეძლო, არც ვიცოდი, საით გამეცურა. ერთადერთი ჩემი საშველი ყვირილი იყო, მაგრამ ისე შორს ვიყავი, ჩემი ხმა არავის ესმოდა. – სანაპიროს რა მანძილით იქნებოდით დაშორებული? – დაახლოებით 300–400 მეტრით. ხმა რომ ვერავის მივაწვდინე, მერე უკვე ლოცვა დავიწყე. ვიფიქრე, რომ ვკვდებოდი და ცოდვების მონანიება დავიწყე. – ასე რამდენი ხანი იყავით წყალში? – ალბათ 45 წუთი და ზუსტად იმ 45 წუთში მივხვდი, სიცოცხლეს რამხელა ფასი აქვს. ცხოვრებას კი არა, ყოველ წუთს, წამს, როგორი დიდი მნიშვნელობა აქვს და რომ აზრიანად უნდა გამოიყენო. შოკში ვიყავი სრულ სიბნელეში, ჯოჯოხეთში. არაფერი ჩანდა, ვერაფერს ვხედავდი, ირგვლივ სამარისებური სიჩუმე იყო. კუნთები დამეჭიმა, საშინლად დამეძაბა, სიკვდილს თვალებში ვუყურებდი. ფაქტობრივად უკვე დარწმუნებული ვიყავი, რომ მოვკვდებოდი... ლოცვას რომ მოვრჩი, ვიფიქრე, აი, ცოტაც და დავიხრჩობი–მეთქი, ამ დროს შუქი, სანაპირო ზოლი დავინახე. – ნაპირზე მეგობრები ვერ მიხვდნენ, გასაჭირში რომ იყავით? – ისინი ნაპირზე იყვნენ, მაგრამ ვერ მხედავდნენ. ეგონათ, მე ვხედავდი მათ. ჩემი ხმა არ ესმოდათ. სინათლე რომ გამოჩნდა, მეგონა, ღმერთმა ხელი გამომიწოდა და გზა გამინათა, აქეთ გამოდიო. ეს საოცარი შეგრძნება იყო. ალბათ ცხოვრებაში ისეთ სიმოვნებას ვერაფერი მიგაღებინებს, როგორსაც გადარჩენის სიხარული. გადარჩენის განცდა საოცრებაა! – ამ შემთხვევამ სულიერად შეგცვალათ? – ეს შემთხვევა ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე კარგი გამოცდა იყო. არავის ვურჩევ იმის განცდას, რაც იმ სიბნელეში, წყალში, უკუნეთში გამოვცადე. ცხოვრების ყველა ეტაპი გამახსენდა, ყველა მომენატრა, ვინმე მეგობარი თუ მყავდა, ვისაც არ ველაპარაკებოდი, ყველასთან შერიგება, ყველას პატიება მომინდა. იმ მომენტში მინდოდა, ყველასთვის შენდობა მეთხოვა. ამ დროს ერთადერთი გამოსავალი ლოცვა იყო, მეტი არაფერი. ვლოცულობდი, არ დავმხრჩვალიყავი, ძალა მქონოდა, რომ დილამდე გამეძლო. წყლიდან გამოვედი თუ არა, მაშინვე ნაპირზე წამოვწექი და დილით გამეღვიძა. მეგობრებისთვის არაფერი მომიყოლია, შოკისგან ხმას ვერ ვიღებდი. შემდეგ ეკლესიაში წავედი და გადარჩენისთვის უფალს მადლობა შევწირე, ცოდვები მოვინანიე. ეს განსაცდელი ჩემს შეცდომებს დავუკავშირე. ალბათ ყველას გვაქვს ცხოვრებაში შეცდომა დაშვებული და მათ შორის – მეც. ეს სასჯელი მე მართლა დავიმსახურე. ამ შემთხვევამ მაჩვენა, სიცოცხლე როგორი მნიშვნელოვანია. ამ შემთხვევებმა ბევრი რამ მასწავლა, ის, რომ ფრთხილი უნდა იყო და მაქსიმალურად ბევრ სიკეთეს აკეთებდე, სხვებს ეხმარებოდე. ყველაფერში ზომიერებაა საჭირო, არც ბევრი გართობაა კარგი. – მამათქვენთან, მამა გიორგისთან, რწმენის საკითხებზე ხშირად საუბრობთ, რჩევებს ეკითხებით? – მამასთან სასულიერო თემებზე ხშირად ვსაუბრობ. შეკითხვები ძირითადად არ მაქვს, რადგან ბავშვობიდან ამ საკითხებში ასე თუ ისე ვერკვევი. – კიდევ ერთ კითხვას დაგისვამთ, მამას თუ მოსწონს თქვენი პროფესიული არჩევანი – მსახიობობა? – რა თქმა უნდა. მამა ხელოვნების მოყვარულია, ამით ცხოვრობს, შესაბამისად სამსახიობოზე სწავლას არ მიშლის. ის სასულიერო პირია, მაგრამ ეს პროფესია არაა, ეს ცხოვრების წესია. ასეთი მამის შვილი ისეთი ეკლესიური არ ვარ, როგორიც უნდა ვიყო. თვეში ორ–სამჯერ მივდივარ ტაძარში. ეს მამაჩემის ბრალი არაა, ეს ჩემი ცხოვრების წესიდან გამომდინარეობს. ალბათ ჯერჯერობით მზად არ ვარ იმისათვის, რომ ეკლესიაში ისე ვიარო, როგორც მღვდლის შვილს შეეფერება. ეკა ლემონჯავა | |
| კატეგორია: სხვადასხვა | დაამატა: mamao (2012-12-18) | ავტორი: ადმინისტრაცია | |
| ნანახია: 1823 | |
შესვლა საიტზე