იტვირთება...
| მთავარი » სტატიები » სხვადასხვა |
| მამა იოანე: "სასულიერო პირის ცხოვრებას ბევრი განსაცდელი ახლავს”
მისმა საეკლესიო ცხოვრებამ ჩემ თვალწინ გაიარა. ერთი სულიერი მოძღვრის მრევლი ვართ. ამიტომ კარგად მახსოვს, გამორჩეული სულიერება, შინაგანი სიმშვიდე, მოკრძალება ყოველთვის შესამჩნევი იყო მის პიროვნებაში. როგორც თავად აღნიშნავს, ეკლესიის წიაღში, ჭეშმარიტების ძიებამ მიიყვანა. აქტიური სარწმუნოებრივი ცხოვრების შემდეგ კი ღვთისმსახურების მიმართ დიდი სიყვარული იგრძნო. საერო სამსახურში, ვერსად სულიერი სისავსე რომ ვერ ჰპოვა, მიხვდა, სასულიერო გზას უნდა შესდგომოდა. 25 წლის ასაკში აკურთხეს დიაკვნად. დანარჩენს თვითონ გვიამბობს. მამა იოანე დღეს "გუმბათს" ესაუბრება.
მამა იოანე მალაღურაძე (მარგვეთისა და უბისის საკათედრო ტაძრის მთავარდიაკონი): – ბავშვობაში ღმერთის შესახებ მიმთითებელი არავინ მყავდა და ამას ყოველთვის განვიცდიდი. სულიერ შიმშილს ვგრძნობდი და ამიტომ სულ ძიებასა და ფიქრის პროცესში ვიყავი. სხვადასხვა ლიტერატურას ვეცნობოდი. მუდამ ინტერესი მქონდა იმ ყველაფრის მიმართ, რასაც ახლა ვემსახურები. ვერ ვპოულობდი ჭეშმარიტებას. არადა, მინდოდა, მესწავლა და შემემეცნებინა. – ეს ძიების პროცესი რა ასაკში დაიწყეთ, მამაო, და როგორ ფიქრობთ, რამ განაპირობა? – ძიების პროცესი სკოლის პერიოდში დავიწყე. ჭეშმარიტებაზე ჩემი დაფიქრება ჩემმა ოჯახურმა მდგომარეობამაც გამოიწვია. თითქმის უდედოდ ვიზრდებოდი, რადგან 5 წლის ასაკიდან სნეულებაში მყოფ დედას ვუვლიდი. ამ განსაცდელმა ძალიან იმოქმედა და დამაფიქრა იმის შესახებ, თუ რა იყო ადამიანის ცხოვრების არსი და მიზანი. – მაშინ ტაძარში მისვლა არ გიფიქრიათ? – მაშინ ტაძრების უბრალოდ მომლოცველი ვიყავი. ხანდახან ვესწრებოდი გარკვეულ მსახურებებს და მხოლოდ ამით შემოვიფარგლებოდი. ეკლესიის მრევლი გავხდი სტუდენტობის დროს. სკოლის დამთავრების შემდეგ, როდესაც თბილისში ჩამოვედი და საქართველოს ტექნიკური უნივერსიტეტის სტუდენტი გავხდი, სულიერი შიმშილისა და მარტოობის განცდა დამეუფლა და მინდოდა, ეს სიცარიელე შემევსო, ჩემში არსებულ კითხვებზე პასუხი მომეძებნა და მივაშურე ტაძარს. ჩემი გადასახედიდან, მაშინ სხვა არჩევანი არ იყო და ზოგადად, სხვა გზა არც არსებობს. ქრისტიანული მოძღვრება პასუხს ყველა კითხვაზე იძლევა. – პირველად რომელ ტაძარში მიხვედით? – პირველად იმ დროს ჩემთვის სრულიად უცხო ტაძარში, ქვაშვეთში იმ განზრახვით მივედი, რომ ამერჩია მოძღვარი და ეკლესიური ცხოვრება დამეწყო. არც მიფიქრია, თუ ვინ იქნებოდა ჩემი მოძღვარი. ღმერთს მივანდე, ვინც შემხვდებოდა, მასთან უნდა მივსულიყავი. ესეც, ალბათ უფლის ნება იყო. მეორე სართულზე წმინდა გიორგის ეკლესიის კარი შევაღე და ტაძრის მარჯვენა მხარეს დავინახე, დეკანოზი გიორგი (სხირტლაძე) აღსარებებს იბარებდა. საერთოდ, ეკლესია სავსეა ღვთის მადლით, მაგრამ იმ მომენტში ვიგრძენი, იმ მხრიდან განსაკუთრებული სითბო და სიყვარული მოდიოდა. გამიჩნდა სურვილი, მეც მივსულიყავი. სხვა მოძღვრების თვალიერება აღარც დამიწყია. ღვთის მადლმა და წყალობამ მიმიზიდა და პირდაპირ მამა გიორგისთან მიმიყვანა. მივედი, გავესაუბრე. მირჩია, აღსარებისთვის მოვმზადებულიყავი და ამიხსნეს კიდეც, როგორ. იმ დღესვე შევიძინე საჭირო წიგნები. მეორე დღეს ვთქვი აღსარება და გავხდი ეკლესიის წევრი. დაახლოებით 2 წლის განმავლობაში აქტიური მრევლი ვიყავი. შემდეგ, ღვთის მადლითა და მამა გიორგის კურთხევით, ქვაშვეთის ტაძარში სტიქრით შევიმოსე. – აღნიშნეთ, რომ სულიერი შიმშილის საფუძველზე დაიწყეთ ჭეშმარიტების ძიება. რა მოიპოვეთ შემდეგ, როცა მიაკვლიეთ იმას, რასაც ბავშვობიდანვე ეძიებდით? – ეკლესიაში, საღმრთო საიდუმლოებებში მონაწილეობით, სულიერი შიმშილის თანდათანობითი, მადლისმიერი დაკმაყოფილება მოვიდა. მოძღვრის პირით მრავალ კითხვაზე გამეცა პასუხი. სულიერად შევიცვალე, ჩემში სიმშვიდე შემოვიდა, შინაგანი მეტამორფოზა განვიცადე. მოძღვრის დახმარებით, მეტი მადლის მიმღები გავხდი. შეიცვალა ჩემი ძველი ცხოვრების წესი და ახალ ცხოვრებას შევუდექი. ჩემი ეკლესიურობა აისახა ჩემ გარემო წრეზეც. შემდეგ ჩემს ძველ მეგობრებსაც ვურჩევდი ჩემ გვერდით წამოსულიყვნენ. რამდენიმე გახდა კიდეც ეკლესიის მრევლი. – ეკლესიაში ყველაზე მეტად მაინც რა იყო თქვენთვის მიმზიდველი და საინტერესო? – უშუალოდ, ღვთისმსახურება მიზიდავდა ძალიან. რიტუალები, წირვა–ლოცვის პროცესი. მინდობილი ვიყავი უფალს და მეც სისავსეს ვგრძნობდი. ეს არ იყო ჩემგან მექანიკური ქმედება, არც რაღაც ვალდებულება, არამედ – ჩემი სულიერი მდგომარეობა. მადლით აღვსილი სხვადასხვა დაბრკოლებებს ადვილად ვლახავდი. პირველ ეტაპზე ლიტურგიის განმარტებებს ვეძიებოდი. მაინტერესებდა, ესა თუ ის მოქმედება რომელ საეკლესიო პერიოდს ეხმიანებოდა და ამა თუ იმ საეკლესიო ნივთს რა სიმბოლური მნიშვნელობა ჰქონდა. ამგვარმა ინტერესმა სასულიერო მოღვაწეობის მიმართ ლტოლვა და სიყვარული გამიღვივა, რისი შედეგიცაა ის, რომ ღვთის მადლით, დღეს უკვე სასულიერო პირი ვარ. – და მაინც, როდის და როგორ მიხვდით, რომ საეკლესიო მოღვაწეობა იყო თქვენი გზა? – სანამ სასულიერო სასწავლებელში ჩავაბარებდი, ძალიან ბევრს ვფიქრობდი, თუ როგორ გავაგრძელებდი ცხოვრების გზას. საერო განათლების შემდეგ და სწავლის დროსაც შრომით საქმიანობას ვეწეოდი, რამდენიმე ადგილას ვმუშაობდი, მაგრამ ის, რაც მე მჭირდებოდა, ვერსად ვპოვე, არსად სულიერი სისავსე არ მქონდა და ამაზე ფიქრის შემდეგ, ღვთის მადლით, ნელ–ნელა მივედი იმ დასკვნამდე, რომ სასულიერო მოღვაწეობის გზას შევდგომოდი. – მამა გიორგი რას გირჩევდათ? – მამაო მეუბნებოდა, ჯერ მესწავლა და შემდეგ თავად ღმერთი გამოაჩენდა, თუ რა გზით გავაგრძელებდი ცხოვრებას. მეც დავთანხმდი. ჩავაბარე სასულიერო სემინარიაში და ღვთის მადლით, სწავლის დამთავრებისთანავე მაკურთხეს დიაკვნად. – საბოლოო გადაწყვეტილება იოლად მიიღეთ? – ძალიან ბევრი არ მიფიქრია, რადგან უკვე შინაგანად ვგრძნობდი, რომ მინდოდა და ჩემთვის მისაღები იყო ეს გზა. – ეს არჩევანი, ალბათ, თქვენმა ბუნებამაც განაპირობა. ბავშვობიდანვე ასეთი მშვიდი ხართ? – ბავშვობიდანვე ასეთი ვიყავი და ახლაც ვცდილობ, სადაც არ უნდა ვიმყოფებოდე, მაქსიმალურად მშვიდი ვიყო, ნებისმიერ ადგილას მიყვარს სიმშვიდე. – დიაკვნად ხელდასხმა სად აღსრულდა? – დიაკვნად ხელდასხმა 2009 წლის 28 აგვისტოს, მარგვეთისა და უბისის ეპარქიაში, მიტროპოლიტ ვახტანგის (ახვლედიანი) მიერ აღსრულდა. წარმოშობით ზესტაფონიდან ვარ და დავუბრუნდი ჩემს მშობლიურ მხარეს. – იმ დღის ემოციები თუ გახსოვთ, რას გრძნობდით ხელდასხმის მომენტში? – ერთდროულად ვგრძნობდი სიხარულსაც და ვალდებულებასაც, ანუ იმ პასუხისმგებლობას, რაც სასულიერო პირის არჩეულ გზასა და ცხოვრებას მოჰყვება. თავად უფალი ამბობს, ვინც ღვთისმსახურებისთვის განამზადოს თავი, მანვე თავი განსაცდელებისთვის განამზადოსო. ეს სიტყვები სულ ჩამესმოდა და დღემდე ჩამესმის. ღვთისმსახურის ცხოვრება არ არის მარტო ია–ვარდით მოფენილი, მას განსაცდელებიც ახლავს. – თქვენს ცხოვრებაშიც გამოვლინდა განსაცდელები? – სასულიერო პირობაში განსაცდელებმა თითქოს იმატა. ვაკვირდები და ვგრძნობ, ადამიანი რომ სასულიერო პირი ხდება, მასში მგრძნობელობა იმატებს. მეც, თითქოს, ყველაფერს განვიცდი. – საეკლესიო შესამოსელს ადვილად შეეგუეთ, თუ გქონდათ უხერხულობის მომენტი? – ამ სამოსის ჩაცმისას არანაირი უხერხულობა არ მიგრძვნია, პირიქით, გარკვეული სისრულის ფორმა მივიღე. დღესაც ასე ვარ, სამოსის გარეშე თავს არაკომფორტულად ვგრძნობ. – ახლა ვისი სახელობის ტაძარში მსახურობთ? – ამჟამად მარგვეთისა და უბისის ეპარქიაში, იოანე ნათლისმცემლის სახელობის საკათედრო ტაძარში მთავარდიაკონი ვარ. – ეპარქიის საკათედრო ტაძარში მთავარდიაკონს რა პასუხისმგებლობა აკისრია? – მთავარდიაკონის პასუხისმგებლობა ძალიან დიდია. დიაკვანს წმინდა ტრაპეზი გაბარია და იმ წესრიგისა და ჰარმონიის დამყარებაზე ზრუნვა, რაც ტაძარში უნდა სუფევდეს. ბუნებრივია, მეც ვცდილობ, თითოეული დეტალი ყოველთვის შესაბამისობაში იყოს. რა თქმა უნდა, ეს მსახურება ღვთის წინაშეც დიდი პასუხისმგებლობაა და როდესაც მთავარეპისკოპოსის წირვაზე ხარ, პასუხისმგებლობა ორმაგდება. – რაიონში მსახურება თქვენი არჩევანი იყო თუ კურთხევას დაემორჩილეთ? – იყო საუბარი, რომ თბილისში დავრჩენილიყავი და აქ გამეგრძელებინა საეკლესიო მოღვაწეობა, მაგრამ მე ვარჩიე, ჩემს რაიონსა და მშობლიურ მხარეს დავბრუნებოდი. პატრიარქის კურთხევაც ასეთია, ვინც რომელი რაიონიდანაა, იქ იმსახუროს. შევასრულე უწმინდესის კურთხევა და დავბრუნდი ზესტაფონში. – მშობლიურ მხარეში მოღვაწეობა თქვენთვის, ალბათ, ერთგვარი სტიმულიცაა. – კი, ნამდვილად სტიმულია ჩემთვისაც და იქაური მოსახლეობისთვისაც. ხალხი თავისიანად მთვლის. იციან, რომ მათთვის არაფერს დავიზარებ. მეც მეტი სიყვარულით მოვეკიდები მათ, მაქსიმალურად ვეცდები, ყურადღებიანი ვიყო და როგორც საჭირო იქნება, ისე ვემსახურო. – მეუღლეც მორწმუნე გყავთ. თქვენს ხელდასხმამდე, ისიც ეკლესიის მრევლი იყო, თუმცა, მაინც საინტერესოა, რა გითხრათ, სასულიერო მოღვაწეობა რომ გადაწყვიტეთ? – მეუღლეც სიხარულით შეხვდა ჩემს ამ არჩევანს. – ახლა როგორი ცხოვრების წესით ცხოვრობთ. როცა ტაძარში არ მსახურობთ, მაშინ რას აკეთებთ? – როცა ტაძარში არ ვმსახურობ, სახლში ვარ და ბუნებრივია, ოჯახშიც ლოცვა გრძელდება. შეძლებისდაგვარად ვასრულებ იმ კანონს, რაც სასულიერო პირს ევალება. გარდა ამისა, ბაღში ფიზიკურად ვმუშაობ. 2 ქალიშვილი მყავს და მეუღლეს ვეხმარები ბავშვების აღზრდაში. – თბილისში იმ ეკლესიას, რომლის მრევლიც იყავით, ხშირად სტუმრობთ. როგორი განცდა გეუფლებათ ღვთისმსახურებაზე? თუნდაც, სულიერ მოძღვართან შეხვედრისას, ვის ხელშიც ქრისტიანად ჩამოყალიბდით. – დიახ, ხშირად ვსტუმრობ იოანე ღვთისმეტყველის ტაძარს. ძალიან მიხარია აქ ჩამოსვლა და ყოველთვის დიდი სიამოვნებით ვესწრები ღვთისმსახურებას. მიუხედავად იმისა, რომ დღეს უკვე სასულიერო პირი ვარ, ის მორიდება და მამაშვილური დამოკიდებულება მაინც რჩება ჩემსა და მამა გიორგის შორის. მისი დიდი ხათრი მაქვს. სხვადასხვა საკითხებთან დაკავშირებით რჩევა–დარიგებასაც ხშირად ვეკითხები, რომლებზეც მისგან მართალსა და ჭეშმარიტ პასუხებს ვიღებ. მამა გიორგიმ უდიდესი როლი ითამაშა ჩემს ქრისტიანულ ცხოვრებაში, რისთვისაც დიდ მადლიერებას გამოვხატავ მის მიმართ. – სახელი იოანე ვინ დაგარქვათ? – ჩემთვის სახელის დარქმევაც საოცრად მოხდა. როდესაც მეუფე ვახტანგმა მკითხა, თუ რა სახელი მინდოდა, მე თავი შევიკავე, არ გავკადნიერდი და არაფერი მითქვამს. მერე მეუფემ თვითონ მკითხა, იოანეზე რა აზრის ხარო. მეც დავთანხმდი და ჩემს სულიერ ცხოვრებაში ეს ფაქტიც ერთგვარ სასწაულად მივიჩნიე. მთელი 6 წლის განმავლობაში იოანე ღვთისმეტყველის სახელობის ტაძარში სტიქაროსნად ვმსახურობდი და ასე ვიგრძენი, თითქოს, ამ წმინდანმა ჩემზე მფარველობა აიღო. – ღმერთს ყველაზე მეტად რას ევედრებით? – ღმერთს, პირველ რიგში, საქართველოს სულიერსა და ტერიტორიულ გამთლიანებას ვევედრები. შემდეგ იმას, რომ ჩვენს ერში მომავალი თაობა სულიერად ჯანსაღი, ღვთისმოყვარე და მოშიში გაზრდილიყოს, რათა გააზრებულად ემოქმედოთ და ედიდებინოთ უფალი. ეფემია წიკლაური, ჟურნალი გუმბათი. N 28 | |
| კატეგორია: სხვადასხვა | დაამატა: mamao (2012-01-22) | ავტორი: მამა იოანე მალაღურაძე | |
| ნანახია: 1752 | |
შესვლა საიტზე